ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΛΛΟΣ για τη Νόρα της λαμπρής πλημμύρας

Διαβάζω πως ο Σταύρος Άλλος (πραγματικό όνομα Σταύρος Γεωργιόπουλος) συμμετείχε παλαιότερα στα συγκροτήματα MOAN και Post Lovers (και λογικώς συμμετέχει ακόμη στους δεύτερους). Επίσης, κοιτάζοντας στο discogs βλέπω την παρουσία του σε πάρα πολλούς δίσκους, των τελευταίων ετών, ως τεχνικός (κάνοντας προγραμματισμό, ηχοληψία, μείξη, mastering). Έχει λοιπόν ο Σταύρος Άλλος μια πλήρη εικόνα της δισκο-παραγωγής-κυκλοφορίας, που ξεκινά από το γεγονός πως ο ίδιος συνθέτει, γράφει στίχους, τραγουδά και παίζει κιθάρα, καταλήγοντας στα τεχνικά ζητήματα.
Ήρθε ο καιρός λοιπόν, ως φαίνεται, ο τραγουδοποιός αυτός να παρουσιαστεί και με δικό του, ελληνόφωνο, υλικό, τυπώνοντας τώρα τον πρώτο προσωπικό δίσκο του (LP), που τιτλοφορείται «Για τη Νόρα της Λαμπρής Πλημμύρας» [rudu, 2022/23]. Στον δίσκο αυτόν ο Σ. Άλλος κάνει και την μείξη, βοηθιέται από τον Τάκη Στεργίου στα ντραμς, με την παραγωγή να την επιμελείται ο Σέργιος Βούδρης.

Στο insert του δίσκου διαβάζουμε εκεί προς το τέλος... «Ζήτω ο αθάνατος αναλογικός ήχος!» και «Να θριαμβεύσει η αγάπη!». Το δεύτερο δεν θα το σχολιάσουμε, αλλά το πρώτο δείχνει κάτι. Πως ο Σ. Άλλος ομνύει στον αναλογικό ήχο, του οποίου γνωρίζει όχι μόνον τις... συναισθηματικές διαστάσεις του, μα και τις τεχνικές (αφού ασχολείται επαγγελματικώς με το θέμα).
Φοβάμαι, όμως, πως παρασυρόμενος από την αγάπη του γι’ αυτό το είδος του ήχου ο Σ. Άλλος έχει παραμελήσει κάποια άλλα πιο μπροστινά και σίγουρα σημαντικότερα ζητήματα, δίνοντας υπερβολικό βάρος στα δευτερότερα. Το λέω, γιατί εκείνο που πρώτο μετράει είναι το υλικό σου και όχι το πώς θα το αποδώσεις αυτό ή πώς θα το ηχογραφήσεις.
Αν το υλικό είναι καλό και «φυσάει» δεν έχει να φοβηθεί από τα τεχνικά. Θα εξέχει πάντα. Αν το υλικό είναι μέτριο και κοινότοπο, όσο και να επιμεληθείς τα γύρω-γύρω του, δεν πρόκειται να το «ανεβάσεις».
Δυστυχώς το υλικό του Σταύρου Άλλου δεν λέει πολλά πράγματα. Ιδέες μπορεί να υπάρχουν στις ενοργανώσεις κυρίως, αλλά τα κομμάτια του και ως συνθέσεις, και ως στίχοι, και ως ερμηνείες, δεν μπορούν να κάνουν την διαφορά.
Ο Σ. Άλλος προσπαθεί να γράψει με απλότητα, αλλά αυτό τον πολύ δύσκολο στόχο δεν μπορεί να τον πλησιάσει. Για την περίπτωσή του ισχύει το lo-fi βασικά, που συνδέεται, όμως, με το στοιχειώδες και με την απλοϊκότητα.
Όλα είναι πρωτόλεια εδώ. Και οι μουσικές, και τα λόγια και οι ερμηνείες (που κι αυτές ακόμη είναι ασταθείς και με δίχως παλμό, δίχως κάτι που να τις κάνει να ξεχωρίζουν).
Ο Σ. Άλλος θέλει να γράψει τραγούδια κάπως σαν των Poll ας πούμε («κάπως» λέμε) ή του Σταύρου Λογαρίδη ή ακόμη πιο σωστά του Robert Williams. Δυστυχώς πρέπει να προσπαθήσει πάρα πολύ στο μέλλον, ώστε να καταφέρει να προτείνει κάτι ανάλογο (όχι ίδιο).
Πρέπει να σκύψει με πολλή όρεξη πάνω από τα λόγια του κατ’ αρχάς, ώστε να αποκτήσουν αυτά μια βαρύτητα (και μια καλύτερη συνοχή, λεκτική και νοηματική) και μετά να δει και τις συνθέσεις του – ώστε και αυτές να αποκτήσουν μια «προσωπικότητα». Να ξεχωρίζουν αληθινά, δηλαδή, και όχι να «τραβιούνται».
Λυπάμαι. Είναι μέτρια αυτά που ακούω εδώ από τον Σταύρο Άλλο ή και κάτω του μετρίου στα ουσιαστικά γνωρίσματά τους – παρότι στην... εξωτερική εμφάνισή τους όλα αριστεύουν.
Ελάχιστα έχω να θυμάμαι μετά από πέντε ακροάσεις του δίσκου τού Σταύρου Άλλου και βασικά το «Βία, Σικάγο», που είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει, κάπως, περισσότερο απ’ τ’ άλλα.
Χρειάζεται δουλειά λοιπόν και πίστη πως μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό που θεωρείς «αρκετό», προσεγγίζοντας κάτι «ανωτερότερο».  
Επαφή: https://stavrosallos.bandcamp.com/album/-