JÁNNOS EOLOU tango και μαγικός ρεαλισμός

Ο συνθέτης Γιάννος Αιόλου (Jánnos Eolou) κάνει κατά καιρούς αισθητή την παρουσία του μέσω της δισκογραφίας, προτείνοντας κομμάτια που να μπορεί να αγαπηθούν από τον κόσμο. Όλοι θυμόμαστε, για παράδειγμα, το θέμα του από την ταινία «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» (2011).

Φαίνεται λοιπόν πως το tango, και έτσι όπως αυτό εντάσσεται ή μπορεί να ενταχθεί μέσα στο πνεύμα του «μαγικού ρεαλισμού» της λατινο-αμερικάνικης κουλτούρας, είναι ένα κομβικό ζήτημα στην πιο πρόσφατη μουσική δημιουργία του Γιάννου Αιόλου, κάτι το οποίον επιβεβαιώνει και ο ίδιος, φυσικά:
«Η διαδικασία σύνθεσης αυτού του έργου με άλλαξε ως συνθέτη και ως άνθρωπο. Τα μουσικά μου θέματα μεταμορφώνονται σαν μέσα από μαγικούς καθρέφτες –όπως στο έργο του Μπόρχες– και μέσα από αυτές τις μεταμορφώσεις και τις συνεχείς αλλαγές τονικότητας τα θέματα αλλάζουν εστιακά σημεία σε ένα ρευστό λαβύρινθο, όσο πιο οργανικά και φυσικά γίνεται. Το tango για μένα είναι ένας χορός όπου τα δύο κεφάλια των χορευτών, ενωμένα, σχηματίζουν μια σύγχρονη εκδοχή του Μινώταυρου. Οι δύο χορευτές γίνονται ένα μυθικό oν, με τέσσερα πόδια –ένα κεφάλι–, που βλέπει μόνο πολύ αμυδρά γύρω του, αφού τα μάτια είναι καρφωμένα σε μια “εσωτερική” τελετουργία. Αυτά είναι τα δικά μου “Tangos του Μαγικού Ρεαλισμού”!».

Στο παρόν έργο λοιπόν, που αποκαλείται “Tangos of the Magic Reality” [Music Works, 2023], ο Γιάννος Αιόλου έχει την αρωγή της Sofia Soloists Chamber Orchestra, της πιανίστριας Margarita Ilieva και του ακορντεονίστα Δημήτρη Αραμπατζή (η διεύθυνση της ορχήστρας ανήκει στον Konstantin Dobroykov), προκειμένου να ηχογραφήσει (σε Σόφια και Θεσσαλονίκη) αυτά τα δέκα οκτώ πληθωρικά κομμάτια του νέου άλμπουμ του, που ακούγονται στ’ αυτιά μας πολύ... ογκώδη και έντονα.
Υπάρχει, εννοούμε, ένας πλήρης ήχος εδώ, πλούσιος και δυναμικός, συμφωνικός με λίγα λόγια, που δημιουργεί στις συνθέσεις του Γ. Αιόλου ένα λυρικό και συνάμα επικό πλαίσιο, με μια κάπως κινηματογραφική προοπτική.
Το ότι ακούγεται και σαν σάουντρακ το “Tangos of the Magic Reality” είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, αλλά αυτό δεν λέει κάτι σε σχέση με την ουσία του. Πως είναι ένα ολοκληρωμένο έργο δηλαδή, που ακούγεται με άνεση και που διαθέτει μελωδικές στιγμές, αληθινά ξεχωριστές, που θα μπορούσε να γίνουν άμεσα «επιτυχίες» (“Elysée”, “Trying to remember what I can’t forget” κ.ά.).
Επαφή: www.eolou.com