POP FESTIVAL ’73: η ιστορία πίσω από ένα θρυλικό δίσκο του ελληνικού ροκ, που αποτύπωσε ένα διαγωνισμό νεανικών συγκροτημάτων – συνέβη σαν σήμερα, πριν από 50 χρόνια, με τη συμμετοχή άγνωστων τότε μουσικών, μερικοί από τους οποίους θα γίνονταν πασίγνωστοι αργότερα

 Το LP “Pop Festival ’73”, που κυκλοφόρησε από την EMI / Columbia το καλοκαίρι του 1973, είναι ένα θρυλικό άλμπουμ για το ελληνικό ροκ και την ιστορία του, ενώ θεωρείται αναντικατάστατο, σαν άκουσμα, από τους fans. Έχει μια γοητεία, εννοούμε, ο συγκεκριμένος δίσκος και μια φρεσκάδα, που τον καθιστούν διαχρονικά απολαυστικό.
Συντελούν διάφορα τινά προς αυτό. Κατ’ αρχάς τα ίδια τα τραγούδια, αρκετά εκ των οποίων είναι πολύ καλά – τραγούδια, που ανακαλύπτονται συνεχώς, εδώ και στο εξωτερικό, από νεότερους ακροατές, και που επανέρχονται στο προσκήνιο μέσα από αναρτήσεις στο YouTube και από ποστ στα social media.
Έπειτα είναι το εξώφυλλό του. Αυτή η παράξενη, πολύχρωμη ψυχεδελική ζωγραφιά με τον μονόκερο, πάνω στον οποίο ισορροπεί ένα νεανικό συγκρότημα. Τα ανεξίτηλα χρώματα, που ευνοούνται από το laminated (γυαλιστερό) εξώφυλλο της Columbia, προσδίδουν στο cover κάτι το συναρπαστικό και συγκινητικό συνάμα. Το λέμε, γιατί είναι άλλο να βλέπεις το εξώφυλλο στο δίκτυο ή σε φωτογραφίες και άλλο να το βλέπεις όπως ακριβώς είναι, έχοντάς το σε φυσικό μέγεθος μπροστά στα μάτια σου.
Επειδή το “Pop Festival ’73” δεν έχει επανεκδοθεί ποτέ σε LP και είναι αρκετά σπάνιο πια –όπως σπάνια είναι και η μοναδική έκδοσή του σε CD από το 1997–, η φήμη του στα σχετικά κυκλώματα είναι πάντα πολύ μεγάλη.
Έχει κάτι αυτό το άλμπουμ που σε εξαναγκάζει να το απολαμβάνεις, όποτε το ακούς. Προσωπικά εντοπίζω την γοητεία του στο γεγονός πως εδώ είναι καταγραμμένη πολλή αθωότητα και αφέλεια, μα και πολύς ερασιτεχνισμός, με την καλή όμως έννοια (ως «pop festival ερασιτεχνικών συγκροτημάτων» είχε διαφημιστεί, εξάλλου, στην εποχή του), μαζί με δροσιά και όνειρα νεανικά.
Ακόμη, το γεγονός πως μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία της εποχής, όπως ήταν τότε η ΕΜΙ-Αδελφοί Λαμπρόπουλοι Α.Ε. (η ελληνική Columbia δηλαδή), θα έδινε την ευκαιρία σε δεκατρία τελείως άσημα και πρωτοφανέρωτα ονόματα, συγκροτήματα και καλλιτέχνες, να δουν τα τραγούδια τους τυπωμένα σ’ ένα μεγάλο δίσκο, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αυτονόητο – και δεν γίνεται να μην το εκτιμήσεις σήμερα αυτό. Να μην εκτιμήσεις το ότι κάποιοι σοβαροί επιχειρηματίες ποντάρισαν σε μια σειρά από τελείως ερασιτεχνικά γκρουπ, εντελώς αβέβαιου μέλλοντος.

Πώς, όμως, θα φθάναμε σ’ αυτή την έκδοση;
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να πούμε πως σε σχέση με το Pop Festival ’73 υπάρχουν πολλές παρανοήσεις. Στο διαδίκτυο δεν θα βρεις πολλά πράγματα, αν ψάξεις, ενώ όλα όσα θα βρεις είναι ή λανθασμένα ή φοβερά ελλιπή. Από ’κει ξεκινούν και οι παρανοήσεις.
Φυσικά, το ότι έχει γραφεί πως πίσω απ’ αυτό το γεγονός ήταν ο Νίκος Μαστοράκης είναι τελείως λάθος, αλλά η πιο σημαντική παρανόηση σε σχέση με το θέμα μας είναι πως το Pop Festival ’73 δεν ήταν κάποιος διαγωνισμός συγκροτημάτων, τύπου Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης ή Eurovision – εκεί όπου διάφορα ονόματα θα έβγαιναν στη σκηνή κάποιου θεάτρου, για να παίξουν ζωντανά τα τραγούδια τους, τα οποία θα κρίνονταν επί τόπου από μια κριτική επιτροπή, με τα βραβευμένα συγκροτήματα να οδηγούνται κατόπιν στα στούντιο της Columbia, προκειμένου να σχηματιστεί ο δίσκος.
Δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα, καθώς είχε συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό και προχωρημένο για την εποχή, που έχει νόημα και αξία να το πούμε.
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε πως το Pop Festival το οργάνωσε η Columbia σε συνεργασία με το περιοδικό «Φαντάζιο» και πως ο επίσημος τίτλος του ήταν «Πρώτο Ελληνικό “Pop Festival” Ερασιτεχνικών Συγκροτημάτων». Δεν χρειάζεται να πούμε πως δεύτερο δεν υπήρξε...
Έπειτα, καλλιτεχνικός διευθυντής του Pop Festival ήταν ο πολύ γνωστός αργότερα παραγωγός, εκδότης, μέτοχος σε κανάλια κ.λπ. Κώστας Γιαννίκος, ενώ την οργάνωση του φεστιβάλ θα αναλάμβανε η εταιρεία του Seven Arts Productions. Οι ψαγμένοι φίλοι του ροκ στην Ελλάδα ξέρουν πως σε ετικέτα Seven Arts θα κυκλοφορούσαν λίγα, αλλά πολύ καλά άλμπουμ εκείνα τα χρόνια, όπως το πρώτο ελληνικό LP του Σταμάτη Σπανουδάκη (είχε προηγηθεί ένα γαλλικό), που είχε τίτλο “Looking Back”, το πρώτο LP των ABBA (με το “Waterloo”), το “Mudanzas” των βρετανών hard-rockers Stray κ.λπ.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/pop-festival-73-i-istoria-piso-apo-enan-thryliko-disko-toy-ellinikoy-rok