ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 529

31/8/2023
Το ότι καίγεται για 13η μέρα ο Έβρος το λες και έγκλημα. Όχι μόνο οικολογικό, αλλά και εθνικό.
Ένας νομός που αποτελεί το όριο της χώρας μας προς την Ανατολή, που διαθέτει άπειρα στρατόπεδα και με την ελληνική «αμυντική» μηχανή να αναπτύσσεται μόνον εκεί με όρους «εδάφους», που έχει τα καλύτερα συστήματα ασφαλείας, drones και ό,τι άλλο θέλετε, από κάθε άλλο νομό της χώρας, και για τον οποίον έριζαν από παλιά Ρώσοι, Τούρκοι και Βούλγαροι και εσχάτως και οι Αμερικάνοι, φάνηκε εν τέλει πως ήταν αφημένος στην τύχη του.

Όποιος νόμιζε ότι ο Έβρος ήταν πλήρως θωρακισμένος είναι για γέλια.

31/8/2023
Ο Σύριζα δεν χρειάζεται «αριστερό» αρχηγό (αριστερά έχουμε και είναι αυτή που είναι), αλλά κάποιον που να μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, με όρους μητσοτακισμού. Όσο πιο πολύ θα μοιάζουν οι επόμενες εκλογές με τις «εσωτερικές» στη Νέα Δημοκρατία, τόσο θα αυξάνουν και οι πιθανότητες του Σύριζα, για να επανέλθει στην εξουσία.
[σε Φίληδες κ.λπ. πείτε τους απλώς περαστικά]

30/8/2023
Κι ενώ ο Τσίπρας μετατρέπει τον Σύριζα σιγά-σιγά σε Ντέμοκρατς θα πρέπει να τον πλαισιώσει και με τα σχετικά «γεράκια», ώστε να γίνουν σωστά οι δουλειές... όπως Αμερική.

29/8/2023
Κοντεύει να καούν 1 εκατομμύριο στρέμματα στον Έβρο και ο προ.πο πήγε να χτυπήσει στην πλάτη τους αστυφύλακες και να ποτίσει το φράχτη της ντροπής. Το λες και κλείσιμο του ματιού στους... Μάηδες της περιοχής.

29/8/2023
Το τι μπορεί να συμβεί στα εσωτερικά ζητήματα, πώς μπορείς να απελευθερωθείς σαν χώρα, αλλάζοντας την ατζέντα στα οικονομικά, στα εργασιακά, στα κοινωνικά, στα ενεργειακά, στα περιβαλλοντικά κ.λπ., εξαρτιέται από το πώς τοποθετείσαι σε σχέση με τον ξένο παράγοντα (την ΕΕ, το NATO και τις ΗΠΑ), πολιτικές του οποίου υλοποιεί και η ΝΔ και ο Σύριζα, σε όλα τα βασικά ζητήματα. Από κει ξεκινάνε όλα.
Πώς τοποθετείσαι έναντι του Γερμανού και του Αμερικάνου, μα και του Ρώσου και του Κινέζου.
Και η μόνη αριστερή ανάλυση επ’ αυτού, στην οποία να μπορείς να δώσεις κάποια βάση δηλαδή, είναι εκείνη του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει άλλη. Όλες οι άλλες αναλύσεις είναι συστημικές.
Συστημική είναι και η προσέγγιση του Σύριζα φυσικά. Και καμία απολύτως σημασία δεν έχει το ποιος θα την υλοποιήσει.
Τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν πολλοί Συριζαίοι για την περίπτωση Κασσελάκη είναι εκτός τόπου και χρόνου και βασικά της πλάκας.
Ο άνθρωπος δεν διαφέρει σε τίποτα από την Αχτσιόγλου ή τον Τσακαλώτο. Αφήνω δε το γεγονός πως ως «νέο» και «άφθαρτο» πρόσωπο έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει το νέο μάνατζερ του συστήματος, που θα ξαναμοιράσει και πάλι το παιγνίδι.
Όχι βέβαια της αριστεράς, αλλά της εξουσίας.

28/8/2023
To ότι για τη φωτιά στην Αλεξανδρούπολη, που καίει ανεξέλεγκτα για 10η μέρα, δεν ζήτησε τα Ilyushin από τους Ρώσους (όπως έκανε το 2021, περιορίζοντας την καταστροφή στην Βαρυμπόμπη), το αποκαλείς πλέον και εθνική προδοσία.

26/8/2023

Μπαρ «πειρατής» πρέπει να υπήρχε σε κάθε νησί, και όχι μόνο σε νησί, αλλά σε κάθε παραθαλάσσιο μέρος στη δεκαετία του ’90. Υπήρχαν και οι «πειρατικές» μουσικές, με τις ακουστικές κιθάρες μπροστά, σαν αυτές που έπαιζαν οι Πυξ-Λαξ, οι Ζιγκ-Ζαγκ, ο Στέλιος Ρόκκος και διάφοροι άλλοι. Κι ενώ τις πειρατικές μπαντάνες μέχρι τότε τις φόραγε ο κόσμος μόνο στις Απόκριες, ξαφνικά τις έβλεπες παντού - μαζί με τα μπουκάλια με το ρούμι βέβαια που άδειαζαν στο πι και φι. Τελείως σικέ φάση, αλλά άφησε κάποια κομματάκια...
https://www.youtube.com/watch?v=xJYZb4LI0qQ

POLAROID BUFFALO CLUB το δεύτερο άλμπουμ τους “b-movie sundown”

Για τους Polaroid Buffalo Club, από την Αθήνα, είχαμε γράψει για πρώτη φορά τον Μάιο του 2020, όταν είχαμε αναφερθεί στο άλμπουμ τους “Twisted Collage” [Ikaros Records] τονίζοντας, ανάμεσα σε διάφορα, πως το συγκεκριμένο «ψυχεδελικό» project του Κώστα Μηλιαρά θα άξιζε να εξελιχθεί προς ένα κανονικό τετραμελές συγκρότημα, που θα ήταν ικανότερο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός ανάλογου (ροκ) δίσκου.
Τρία χρόνια μετά, δηλαδή τώρα, ξανασυναντάμε τους Polaroid Buffalo Club, στον επόμενο μεγάλο δίσκο τους, που αποκαλείται “B-Movie Sundown” [B-otherSide Records, 2022/23], ως ένα πλήρες σχήμα τούτη τη φορά, αποτελούμενο εκ των Κώστα Μηλιαρά φωνή, ακουστικές & ηλεκτρικές κιθάρες, φυσαρμόνικα, μέλοτρον, whistle, κρουστά, Γιώργο Παπακώστα όργανο, ηλεκτρικό πιάνο, Βασίλη Γάκη μπάσο και Νικόλα Μαμάση ντραμς και με την ίδια πάνω-κάτω ψυχεδελική διάθεση.

Δέκα τραγούδια (πέντε ανά πλευρά του βινυλίου) σε μουσικές και στίχους του Μηλιαρά περιλαμβάνει το “B-Movie Sundown” – ένα άλμπουμ, που το χαρακτηρίζει δέσιμο αισθητικό και ανάλογη ενότητα.
Εννοούμε μ’ αυτά πως το LP κυλάει πολύ καλά, χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς τα κομμάτια να διαφοροποιούνται μεταξύ τους, όσον αφορά στα βασικά γνωρίσματά τους, τις επιρροές τους κ.λπ., καταφέρνοντας να μεταδώσει ένα συγκεκριμένο ηχητικό μήνυμα, σαφές και καθαρό.
Κυριαρχούν λοιπόν εδώ τα ποπ-ψυχεδελικά στοιχεία, όπως και ορισμένα garage, φέρνοντας στη μνήμη σχήματα από το απώτατο χθες όπως οι Flat Earth Society, για παράδειγμα, με την χρήση του ηλεκτρικού πιάνου από τον Παπακώστα να τονίζει ακόμη περισσότερο αυτή την αίσθηση.
Οι συνθέσεις του Μηλιαρά είναι καλές, ορισμένες και πολύ καλές, ενώ «σωστά» είναι τόσο τα λόγια του, όσο και οι ερμηνείες του. Σίγουρα μπορούν να βελτιωθούν σε όλα οι Polaroid Buffalo Club, δίνοντας ακόμη πιο δυνατά και κυρίως πιο «προσωπικά» τραγούδια, αλλά και τα “She cried sunshine”, “Cheesy romance”, “Feelin’ blue”, “Venus flytrap” και “Patterns & shapes” δεν είναι «λίγα». Απεναντίας είναι πρώτης τάξεως κομμάτια και δείχνουν πως το συγκρότημα μπορεί να προχωρήσει ακόμη πιο μπροστά, με περισσότερη δύναμη και τόλμη.
Ωραία, από αισθητικής πλευράς, η 300άρα έκδοση της B-otherSide Records.
Επαφή: https://polaroidbuffaloclub.bandcamp.com/album/b-movie-sundown

MICHAEL ECHANIZ ένας νέος τζαζ πιανίστας από την Δυτική Ακτή

Νέος πιανίστας της jazz από την Δυτική Ακτή, που μετά από μια πολύ σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του, εμφανίζεται τώρα μ’ ένα πρώτο προσωπικό CD, ο Michael Echaniz, είναι ένα όνομα που θα πρέπει, οπωσδήποτε, να το συγκρατήσουμε. Το λέμε, δε, αυτό ακούγοντας το άλμπουμ του “Seven Shades of Violet (Rebiralost)” [Ridgeway Records, 2023], που θα κυκλοφορήσει κανονικά στις 8 Σεπτεμβρίου, από την Ridgeway Records, στη σειρά της Rising Stars. Θα είναι ένας... rising star ο Michael Echaniz; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά το μέλλον, όμως, και σε κάθε περίπτωση, τα φαινόμενα δείχνουν κατά ’κει.

Ο Echaniz, αν και νέος, δεν είναι ένας μουσικός χωρίς παρελθόν. Με δυνατές σπουδές σε πανεπιστήμια της Δυτικής Ακτής, έχει ήδη παίξει και ηχογραφήσει, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, με τους Jeff Denson, Romain Pilon, Wu Man, Gerald Cleaver και Friction Quartet, ενώ έχει εμφανισθεί σε αναγνωρισμένα κλαμπ (Black Cat, Yoshi’s) και διεθνή φεστιβάλ (Umbria, Montreux). Άρα λοιπόν λέμε για έναν «φτασμένο» μουσικό, που μπορεί να ανεβεί ακόμη περισσότερο.
Στο “Seven Shades of Violet (Rebiralost)” ο Michael Echaniz, που χειρίζεται πιάνο, hammond organ, fender rhodes, ποικίλα πλήκτρα, κάνοντας και midi-προγραμματισμό, δεν είναι μόνος του φυσικά, καθώς δίπλα του στέκονται σημαντικοί παίκτες και τραγουδίστριες της πιο νέας γενιάς, όπως είναι ο Jeff Denson σε κοντραμπάσο, ηλεκτρικό μπάσο, φωνή, ο Dillon Vado σε ντραμς, κρουστά και οι Danielle Wertz και Molly Peace σε φωνές. Ακόμη υπάρχει μια ομάδα έξι μουσικών (σε τενόρο σαξόφωνο, κρουστά, ηλεκτρική κιθάρα, άλτο σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι), όπως κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων (Friction Quartet), που ακούγονται σε διάφορα tracks, αναλόγως των εκάστοτε απαιτήσεων, προσθέτοντας στο άκουσμα ακόμη περισσότερες λύσεις και διαστάσεις.
Σε τι συνίσταται αυτό (το άκουσμα); Σε μια σειρά έντεκα συνθέσεων, εννέα πρωτότυπες (του Echaniz) και δύο διασκευές (στο “Prince of darkness” του Wayne Shorter και στο “Everything is embarrassing” της Sky Ferreira), που συναποτελούν ένα ιδιότροπο και σίγουρα ιδιοσυγκρασιακό άκουσμα, που είναι jazz στο μεδούλι του, εμφανίζοντας όμως και άλλες διαστάσεις, όπως pop κυρίως, μα και κάποιες latin, contemporary, funky, classical ή ακόμη και avant.
Υπάρχει λοιπόν μια ποικιλομορφία στο “Seven Shades of Violet (Rebiralost)”, που δείχνει βασικά τις συνθετικές ικανότητες του Michael Echaniz και στην αποτύπωση των μελωδιών, που είναι σαφείς και ευφραδείς, σχεδόν τραγούδια, και στον ρυθμικό συντονισμό, μέσω της χρήσης διαφόρων κρουστών (drum set, glockenspiel, congas κ.λπ.), μα κυρίως στον τρόπο ένταξης και διάδρασης των φωνών και των φωνητικών στα μουσικά passages και βεβαίως της ενορχήστρωσης. Ο δε έλεγχος των συνθέσεων, στις μεγαλύτερες εξ αυτών, όπως στην 15λεπτη “Clockwork (Un carillon à musique dans la fumée poétique)” και στην 11λεπτη “Gernika (Bask balms)” είναι εντυπωσιακός – με αποτέλεσμα αυτά δύο tracks να αποτελούν τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ.
Ενός άλμπουμ σύνθετου, περφεξιονιστικού, απαιτητικού, με τρομερά παιξίματα από τον Echaniz (“Fantaisie 73”) και με μαγική σχεδόν εξέλιξη.
Επαφή: www.michaelechaniz.com, www.ridgewayrecords.com

οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου του 1973, τέτοιες μέρες, πριν από 50 χρόνια – είχαν διεξαχθεί στο Στάδιο Καραϊσκάκη και είχαν δώσει μέχρι και παγκόσμιο ρεκόρ

Οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου Ανδρών και Γυναικών ήταν ένα γεγονός πολύ μεγάλης αθλητικής σημασίας, σε όλη τη δεκαετία του ’70. Προς αυτό είχαν συμβάλλει βασικά η κρατική τηλεόραση, με τις απ’ ευθείας μεταδόσεις της, και βεβαίως το υψηλό επίπεδο αθλητών και αθλητριών, των περισσότερων βαλκανικών χωρών, οι οποίοι και οποίες μπορούσαν να προσφέρουν δυνατούς συναγωνισμούς, συχνά με επιδόσεις παγκόσμιας εμβέλειας.
Οι αγώνες θεωρούνταν κάπως σαν σούπερ-μίτινγκ για τις βαλκανικές χώρες, οι οποίες έστελναν ό,τι καλύτερο είχαν από πλευράς δυναμικού (ειδικά σε κάποια αγωνίσματα των Γυναικών το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό), ενώ στην γενικότερη αίγλη συνέβαλλαν και άλλα τινά, πολιτικής φύσεως κυρίως.
Ας πούμε το γεγονός πως συμμετείχαν χώρες από τα γειτονικά μας κομμουνιστικά καθεστώτα, ότι αραιά και πού παρουσιαζόταν στους στίβους η «άγνωστη» και απομονωμένη Αλβανία, ότι υπήρχαν τούρκοι αθλητές, βασικά μαραθωνοδρόμοι, που «χτυπούσαν» τους Έλληνες, μέσα «στο σπίτι τους», σ’ ένα παραδοσιακά ελληνικό αγώνισμα (όπως ήταν ο μαραθώνιος) και άλλα τέτοια...
Γενικά οι Βαλκανικοί Αγώνες Στίβου είχαν τεράστια προβολή από τα μίντια και τον Τύπο, καθ’ όλη τη δεκαετία του ’70, με τους πρωταγωνιστές τους να απολαμβάνουν ευρείας αναγνώρισης.
Ένα βασικό που πρέπει να πούμε, σε σχέση με τις ελληνικές ομάδες στίβου Ανδρών και Γυναικών της εποχής, είναι πως σε αυτές συμμετείχαν και οι κύπριοι αθλητές και αθλήτριες. Και μάλιστα δεν συμμετείχαν απλώς, αλλά πρωταγωνιστούσαν κιόλας! Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, πως ο ελληνικός στίβος, στην δεκαετία του ’70, χωρίς τους Κύπριους και τις Κύπριες, θα ήταν μισός.

Ο κύπριος σφαιροβόλος Λουκάς Λουκά, στην Βαλκανιάδα του 1973

Η «Βαλκανιάδα» (έτσι αποκαλούσε ο κόσμος την διοργάνωση) του 1973 ήταν η 32η  στη σειρά και θα διεξαγόταν στο Στάδιο Καραϊσκάκη, στο διάστημα 24-26 Αυγούστου. Τόπος διεξαγωγής, θεωρητικά, ήταν η Αθήνα, αν και το Στάδιο Καραϊσκάκη ήταν στον Πειραιά. Και λέμε «στάδιο», γιατί το παλιό «Καραϊσκάκη» είχε στίβο, κουλουάρ, σκάμματα κ.λπ. Δεν ήταν όπως το σημερινό γήπεδο, που είναι μόνο για ποδόσφαιρο.
Στους Άνδρες θα λάβαιναν μέρος πέντε βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάς, Ρουμανία, Τουρκία), ενώ στις Γυναίκες τέσσερις (Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάς, Ρουμανία).
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες στιγμές των αγώνων;
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/oi-balkanikoi-agones-stiboy-toy-1973-tetoies-meres-prin-apo-50-hronia

ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΪΜΑΡΗΣ: το νέο βιβλίο ενός σημαντικού ποιητή, που συνδέθηκε από νωρίς με το κίνημα των μπητ – περιλαμβάνει ποιήματα και κείμενα της τελευταίας δεκαετίας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Opportuna

Οι περισσότερες αναφορές που θα βρεις στο δίκτυο για τον ποιητή Σπύρο Μεϊμάρη σχετίζονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με το αποκαλούμενο «αθηναϊκό underground». Κάτι που, οπωσδήποτε, έχει την εξήγησή του.
Όταν ο Allen Ginsberg (1926-1997), η πιο επιφανής φιγούρα της beat generation (και της beat poetry), θα ερχόταν στην Ελλάδα από την Ταγγέρη με το θρυλικό υπερωκεάνιο S.S. Vulcania, στις 29 Αυγούστου 1961, ο Σπύρος Μεϊμάρης, μαζί με τους Νάνο Βαλαωρίτη, Πάνο Κουτρουμπούση, Μίνω Αργυράκη, Γιώργο Κατσίμπαλη και Amy Mims, θα ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που θα τον συναναστρέφονταν και που θα τον συνόδευαν στις περιπλανήσεις του στα κέντρα της Αθήνας και του Πειραιά.
Ο Σ. Μεϊμάρης ήδη από το 1959 είχε βρεθεί με υποτροφία στην Καλιφόρνια, συχνάζοντας στην North Beach του Σαν Φρανσίσκο, την εποχή της ακμής των beats, ενώ το 1961 στο Beat Hotel, στην οδό Gît-le-Cœur του Παρισιού, θα συναντούσε τους William S. Burroughs, Sinclair Beiles και Kay Johnson ανάμεσα σε άλλους και λίγο αργότερα, στην Ταγγέρη, τους Harold Norse, Paul Bowles και Jane Bowles.
Ο Σ. Μεϊμάρης εμφανίζεται με ποιήματά του, κατά πρώτον, στο περιοδικό «Ηνίοχος», που ξεκίνησε να τυπώνει ο Οδυσσέας Χατζόπουλος (ο μετέπειτα εκδότης του Κάκτου) το 1960, για να συνεργαστεί στην πορεία με το περιοδικό «Πάλι», καθώς στο τεύχος #5 (Νοέμβριος 1965) μεταφράζει τον «Μαγικό Ψαλμό» του Allen Ginsberg, ενώ στο τεύχος #6 (Δεκέμβριος 1966) δημοσιεύει δική του ποίηση.
Ακόμη, δίνει συνεργασίες στο underground περιοδικό “Residu”, στο δεύτερο τεύχος του, από την άνοιξη του ’66, που είχε κυκλοφορήσει στο Λονδίνο και όχι στην Αθήνα (όπως το πρώτο τεύχος), μα και στο “Interim Pad” του Lawrence Ferlinghetti, που είχε τυπωθεί στο Σαν Φρανσίσκο, από τις εκδόσεις City Lights, το 1967.
Επίσης εκείνη τη χρονιά ο Σ. Μεϊμάρης θα πρωταγωνιστούσε στο 4λεπτο ταινιάκι του Πάνου Κουτρουμπούση «Ο Χίτλερ Ζει» (1967), ενώ έχει συνδεθεί ή συνδέεται φιλικά με τους Δημήτρη Πουλικάκο, Αλέξη Ταμπουρά κ.ά.

Τον Φεβρουάριο του 1971 το όνομα του Σπύρου Μεϊμάρη εμφανίζεται στο περιοδικό «Διάλογος», που τύπωνε για χρόνια η αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα (στο τεύχος #4 παρουσιάζεται ένα απόσπασμα ξανά από τον «Μαγικό ψαλμό», του Allen Ginsberg), ενώ τον Απρίλιο του 1971 γράφει για ’κείνον ο Τάσος Φαληρέας στο πρώτο τεύχος, της δεύτερης εποχής, του περιοδικού «Κούρος» (που τύπωνε ο Λεωνίδας Χρηστάκης). Ακόμη, την ίδια χρονιά τυπώνεται από την γκαλερί Ζουμπουλάκη κι ένα μικρό βιβλίο-λεύκωμα, το “Spyros Meimaris texts / Alexis Akrithakis drawings”, που σηματοδοτεί συν τοις άλλοις και τη φιλία τού ποιητή με τον ζωγράφο Αλέξη Ακριθάκη.
Βασικά, μαζεμένα ποιήματα του Σπύρου Μεϊμάρη συναντάμε για πρώτη φορά στο τεύχος #22 του «Κούρου» (1974) κάτω από τον τίτλο «Αρνάκι άσπρο και παχύ...», όπως και σ’ ένα τεύχος του περιοδικού “Panderma”, την επόμενη χρονιά, το «Όνειρα Πραγματικότητας» (1975). Ποιήματα και κείμενά του δημοσιεύονται βεβαίως και στο περιώνυμο ένατο τεύχος του περιοδικού «Σήμα / Αφιέρωμα Η Σκηνή» (Σεπτέμβρης 1975) και πολλά χρόνια αργότερα στην «Τυφλόμυγα» [Μάιος-Ιούνιος, 2016]. Ίσως να υπάρχουν και αλλού...
Από ’κει και πέρα τα βιβλία του Σ. Μεϊμάρη, με ποιήματά του και μεταφράσεις, με τη σειρά έκδοσής τους είναι τα: «Εξορκισμοί» [Καστανιώτης, 1983], «Αλμπέρ Κοσερί / Ξεχασμένοι απ’ το Θεό» [Απόπειρα, 1991] (μετάφραση), «Τζακ Κέρουακ / Τα Όνειρά μου» [Αίολος, 1992] (μετάφραση), «Άλλεν Γκίνσμπεργκ / Ημερολόγια» [Εστία, 1993] (μετάφραση), «Τζακ Κέρουακ / Μάγκι Κάσιντι» [Αίολος, 1997] (μετάφραση), «Γραφτά» [Απόπειρα, 1998], «Δηλώσεις της Σιγαλιάς, 1997-2009» [Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση-ΕΜΣΕ, 2011] και «Η Μεταμόρφωση του Τοπίου / Ποιήματα 1961-2014» [Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση-ΕΜΣΕ, 2016].

Το πιο πρόσφατο βιβλίο του Σπύρου Μεϊμάρη κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, από τις εκδόσεις OPPORtUNA, έχοντας τίτλο «Επίλεκτα ποιήματα και άλλα κείμενα (2012-2022)».
Το βιβλίο, που είναι κάπως μεγάλου μεγέθους και μάλλον πολυσέλιδο για ποιητικό (235 σελίδες), περιλαμβάνει πάμπολλα ποιήματα και κάποια κείμενα του Σπύρου Μεϊμάρη, που προέρχονται όλα από την τελευταία δεκαετία. Πριν όμως πούμε γι’ αυτά καλό είναι να μεταφέρουμε κι εδώ ένα σύντομο βιογραφικό του ποιητή, που υπάρχει στο «αυτί» του βιβλίου:
«Ο Σπύρος Μεϊμάρης, ποιητής και μελετητής της Beat Generation, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Κατά τα έτη 1959-1960 βρίσκεται στην Καλιφόρνια, όπου επηρεασμένος από τους Τζακ Κέρουακ και Άλλεν Γκίνσμπεργκ, αρχίζει να γράφει. Μια σειρά περιπλανήσεων τον οδηγούν στη Βυρηττό, το Παρίσι, την Ιταλία, την Ισπανία, το Μαρόκο, το Άμστερνταμ και το Βερολίνο, όπου συναναστρέφεται πολλούς από τους πρωταγωνιστές των σύγχρονων καλλιτεχνικών τάσεων. Από το 1980 έως το 1992 διατηρεί το βιβλιοπωλείο Avant Garde. Μεταξύ 2003 και 2007 βρίσκεται στο Λος Άντζελες, ενώ τα τελευταία δεκαέξι χρόνια κατοικεί στη Σαλαμίνα».
Υπάρχουν διάφορα στοιχεία, που αξίζει να σημειώσουμε για την ποίηση του Σπύρου Μεϊμάρη γενικότερα, μα και αυτής της τελευταίας δεκαετίας ειδικότερα – στοιχεία, που χαρακτηρίζουν την ποίησή του, σε μια φάση ωριμότητας πια.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/spyros-meimaris-neo-biblio-enos-simantikoy-poiiti-poy-syndethike-apo-noris-me-kinima

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 528

26/8/2023
Το προηγούμενο ποστ δεν το έκανα για τον Τεντόγλου, γιατί ο σύγχρονος πρωταθλητισμός δεν με απασχολεί καθόλου. Το ποστ το έκανα για τον Μπομπ Μπήμον και δεν θα το έκανα αν δεν είχα το τεύχος από τα Επίκαιρα του ’68. Γιατί αυτό ήθελα να δείξω. Και το έδειξα.
Κατά τα λοιπά δεν με απασχολεί καθόλου αν είναι ή δεν είναι μεγάλος αθλητής ο Τεντόγλου. Την ίδια σημασία θα του έδινα είτε πήδαγε 7,30 είτε πήδαγε 8,80. Δεν έχω πρότυπα, πλέον, αθλητές. Μέχρι τα 15 μου είχα... Μου άρεσαν ο Σταύρος Τζιωρτζής, η Μαρούλα Λάμπρου, ο Λουκάς Λουκά (Κύπριοι και οι τρεις), ο Απόστολος Καθηνιώτης και ο Βασίλης Παπαδημητρίου, ανάμεσα σε άλλους, που είχε μούσια και μαλλιά και ήταν και ροκάς...
Α και κάτι ακόμη, επειδή τώρα κάθισα και το είδα, γιατί ασχολιόμουν με άλλα...

Ήταν χοντρή απρέπεια του πρωταθλητή να μη χαιρετίσει τον άνθρωπο του ΣΕΓΑΣ και τελείως της πλάκας η δικαιολογία του.

26/8/2023
Τον αθλητισμό τον γουστάρω, αλλά για τον πρωταθλητισμό έχω, εδώ και χρόνια, πολύ κακή γνώμη. Κοντολογίς θεωρώ πως ο πρωταθλητισμός αποτελεί το μεγαλύτερο κληρονομημένο όνειδος τής αρχαιότητας στη σύγχρονη εποχή και πως ταιριάζει άνετα, ως «ιδέα», στο ναζιστικό μοντέλο. Εξάλλου να μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος από τον οποίον ξεκίνησαν οι νεότεροι ολυμπιακοί αγώνες, ο Πιερ Ντε Κουμπερτέν θα ένοιωθε πως εκείνο που είχε προτείνει και που βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’30, θα εύρισκε το πλήρες νόημα του από τους ναζί, στην Ολυμπιάδα του Βερολίνου, το 1936.
Τώρα με Τεντόγλου και τέτοια εγώ δεν ασχολιέμαι, αλλά μου κάνει εντύπωση το πώς προβάλλεται το θέμα από τα μίντια.
Ο Τεντόγλου δεν έχει καν το πανελλήνιο ρεκόρ στο μήκος, που κρατάει από το 2007, ενώ στη σειρά με τα καλύτερα ρεκόρ είναι 16ος.
Επίσης να πω πως δεν υπάρχει καμία «ποίηση» στο άλμα του και επειδή δεν γεννηθήκαμε χθες είμαστε από ’κείνους που μεγαλώσαμε με τον θρύλο του Μπόμπ Μπήμον, και με το άλμα των αιώνων, το 8,90 στο Μεξικό το 1968. Πρέπει να φάει πολλά καρβέλια ο Τεντόγλου, για να φθάσει εκεί κάτω...
Αλλά και τι νόημα θα έχει να φθάσει σήμερα «εκεί κάτω», όταν ο άλλος έφθασε με τα πενιχρά μέσα της εποχής πριν από 55 χρόνια; Ας φθάσει, άμα μπορεί...
Είχα δει το άλμα του Μπήμον, για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στα τέλη του ’70 κι είχα πάθει ταραχή. Και τώρα που το ξαναβλέπω το ίδιο παθαίνω.
Ο άνθρωπος αυτός, αν προσέξεις στο βίντεο (δες στα σχόλια) κάνει ένα μικρό, ένα απειροελάχιστο άλμα, ενώ βρίσκεται στον αέρα(!), τόσο, ώστε να του δοθεί η δυνατότητα να προσγειωθεί στο σκάμμα χωρίς να πέσει! Ποιος Τεντόγλου τώρα...

Και κάτι ακόμη. Ο Μπήμον είχε γίνει εξώφυλλο στα Επίκαιρα τον Νοέμβρη του ’68. Δεν ήταν κάτι αυτονόητο. Δεν υπήρχαν πολλά «μαύρα» εξώφυλλα στην Ελλάδα μέχρι εκείνη την εποχή.

25/8/2023
Μας δουλεύουνε ψιλό γαζί. Ακούγεται και σαν ανέκδοτο...
>>Εντός της ημέρας η απόφαση απαγόρευσης κυνηγιού στον Έβρο 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 2023. Με εντολή του Υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, κ. Θόδωρου Σκυλακάκη, θα εκδοθεί εντός της ημέρας, απόφαση απαγόρευσης της θήρας στην Περιφερειακή Ενότητα Έβρου, για λόγους προστασίας της άγριας πανίδας της περιοχής, εξαιτίας των δασικών πυρκαγιών.<<

25/8/2023
>>Το φιάσκο της κυβέρνησης: Με 52% λιγότερες φωτιές, αύξηση... 195% στις καμένες εκτάσεις. Αποκαλυπτικά στοιχεία του Meteo. Θλιβερή πρωτιά της Ελλάδας μεταξύ 20 μεσογειακών χωρών. Αύξηση 517% στη μέση καμένη έκταση ανά μεγάλη δασική φωτιά.<<
Δεν υπάρχει κυβέρνηση στη χώρα το καλοκαίρι και το χειμώνα. Άνοιξη και φθινόπωρο υποτίθεται πως υπάρχει.

24/8/2023
Ήθελα να βάλω 8 τραγούδια του Marc Aryan, μέσα στο κείμενο που έγραψα για το lifo.gr την περασμένη Κυριακή, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα σε κείμενο, φωτογραφίες και τραγούδια.
Τι κομματάρες είχε γράψει αυτός ο άνθρωπος! Τι πλούτος, τι ενορχηστρώσεις, τι λυρισμός, τι μελωδίες!
Εδώ μπορεί να ακούγονται είκοσι-τριάντα βιολιά και όχι σύνθια φυσικά...
https://www.youtube.com/watch?v=eq6t4pUHHHw

24/8/2023
Νομίζω πως μετά την καταστροφή που βιώνουμε σα χώρα τόσο ο υπουργός, που τον παραίτησαν επειδή έκανε διακοπές, όσο και ο περιφερειάρχης, που τον παραίτησαν επειδή χόρευε, πρέπει άμεσα να αποκατασταθούν.
Είναι κρίμα δύο καταξιωμένα στελέχη της παράταξης να αντιμετωπίζονται με τόσο σκαιό τρόπο.
Ο αγνός νεοδημοκράτης είναι στα κάγκελα, και όσο και να του πιπιλίζουν το μυαλό τα οπορτουνιστικά μίντια της παράταξης, δεν γίνεται να αποδεχθεί τέτοια αδικία.
Όχι στο λάκκο των λεόντων τα παιδιά μας, για να ικανοποιούνται τα φερέφωνα του Σημίτη, που έχουν καταλάβει το κόμμα μας...

24/8/2023
>>Ανέλαβε Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Ιούνιος 1964-Ιούνιος 1966), έχοντας παραιτηθεί από Υπουργός Συντονισμού και από το βουλευτικό αξίωμα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.<<
>>Με πρωτοβουλία του ιδρύεται το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης<<
>>ηγήθηκε της Αντιπολίτευσης έως τις εκλογές του 1977, κατά τις οποίες το κόμμα έχασε μεγάλο ποσοστό της δύναμής του και ο ίδιος, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ήττας, παραιτήθηκε από την αρχηγία.<<
>>Τον Οκτώβριο του 1981 συνεργάστηκε εκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Επικρατείας<<
>>Η συνεργασία του με το ΠΑΣΟΚ τερματίζεται με τη γραπτή δήλωση αιτιολόγησης της αποχής ψήφου που κατέθεσε στις 13 Μαρτίου 1989, προ της ψηφοφορίας για την πρόταση μομφής που κατέθεσε η Νέα Δημοκρατία εναντίον της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας συγχρόνως την αποδοκιμασία του «για την πρωτοφανή απουσία πολιτικής ευθιξίας και την απίστευτη για πολιτικούς άνδρες ατολμία έναντι της δημόσιας ευθύνης τους»<<
>>Ήταν λάτρης του θεάτρου και της κλασικής μουσικής, ενώ υπήρξε μέλος του ΔΣ του Ωδείου Αθηνών<<
κ.λπ. κ.λπ.

Μελαγχολείς, όταν βλέπεις τα σημερινά γαϊδούρια...
(με όλη τη συμπάθεια προς τα τετράποδα)

24/8/2023
Ενώ καίγεται το σύμπαν... Κράτος, ΤΑΙΠΕΔ, εργολάβοι, Ένοπλες Δυνάμεις και Περιφέρεια Αττικής συνεργάζονται για το καλό μας, καθώς έχει ξεκινήσει και η προεκλογική περίοδος...

ΤΑΣΟΣ ΓΚΡΟΥΣ / ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΜΙΚΛΗ κι όλα είν’ αλλιώς

Στον νέο δίσκο του, που αποκαλείται «Κι όλα ειν’ αλλιώς» (2023) και που κυκλοφορεί σε μορφή CD-book (με ωραία ασπρόμαυρα σχέδια της Δήμητρας Λαμπρέτσα) από τον Μετρονόμο, ο άξιος συνθέτης τού «έντεχνου» Τάσος Γκρους συνεργάζεται με την νέα στιχουργό Μαρία Τσιμικλή. Και κάπως έτσι θα προκύψει μία σειρά έντεκα τραγουδιών, τα οποία θα αποδοθούν από τις Αργυρώ Καπαρού, Κατερίνα Σιάπαντα, Μόρφω Τσαϊρέλη και Βιολέτα Ίκαρη. Ο δίσκος κινείται βεβαίως στον χώρο του «έντεχνου», με κάποιες, όμως, διαφοροποιήσεις από την πεπατημένη, που τον καθιστούν ξεχωριστό.
Κατ’ αρχάς στο «Κι όλα ειν’ αλλιώς» δεν υπάρχει μπουζούκι, καθώς αυτό «αντικαθίσταται» από τις ηλεκτρικές κιθάρες (που κυριαρχούν) και ακόμη από μαντολίνο, λαούτο και κιθαρόνι (χειρίζεται ο Παντελής Νικηφόρος).

Βεβαίως υπάρχουν κι άλλα όργανα στο άλμπουμ, διάφορα πληκτροφόρα ας πούμε, μπάσο, ντραμς, και ακόμη λύρα, νέι και τρομπέτα. Ειδικά το νέι όπου ακούγεται, προσφέρει, με τον χαρακτηριστικό ήχο του, μιαν «άλλη διάσταση» στο άκουσμα. Ξεκινήσαμε κάπως ανάποδα, από τις ενορχηστρώσεις του Νίκου Βελώνια, που είναι πολύ σημαντικές για την ηχητική συγκρότηση του δίσκου, και για την «αίσθηση», που αυτός αποπνέει.
Οι συνθέσεις του Τάσου Γκρους, τώρα, διαθέτουν τα δικά τους μελωδικά προτερήματα, και η εξέλιξή τους σε τραγούδια με ροκ και τζαζ αναφορές δεν είναι αυτονόητη. Μπορεί το άκουσμα να εντάσσεται στην πλατιά παράδοση του «έντεχνου», αλλά ποτέ το «έντεχνο» δεν εμφανίστηκε αδιάφορο έναντι όλων αυτών των λαϊκών / νεανικών δυτικών επιρροών. Και είναι αλήθεια πως ο συνθέτης, ο Τάσος Γκρους, ξέρει να χειρίζεται γόνιμα αυτά τα είδη, προσδίδοντάς τους μια δική του όψη.
Βοηθούν βεβαίως και οι στίχοι της Μαρίας Τσιμικλή προς αυτό, που είναι στιβαροί, πυκνοί, μα και σαφείς ταυτόχρονα – μέσα σ’ αυτό το υπαρξιακό, φιλοσοφικό πλαίσιο, που κινούνται. Διαθέτουν, περαιτέρω, μια εσωτερική συνοχή, που τους κάνει να ακούγονται ως επεισόδια μιας σειράς και όχι ξεκομμένοι ο ένας από τον άλλον.
Τέλος είναι οι τραγουδίστριες, που αποδίδουν βεβαίως η καθεμία με τον τρόπο της, συντηρώντας, όμως, ταυτοχρόνως, κι ένα ενιαίο πλαίσιο. Δηλαδή, δεν υπάρχουν ερμηνευτικά σκαμπανεβάσματα από τραγούδι σε τραγούδι, πράγμα μάλλον παράξενο αναλογιζόμενοι την παρουσία των τεσσάρων φωνών.
Τραγούδια πολλά και καλά υπάρχουν φυσικά στο «Κι όλα ειν’ αλλιώς», με τα «Ψέμα μεσ’ στο ψέμα» (Μόρφω Τσαϊρέλη), «Όπως πέφτει η αυλαία» (Αργυρώ Καπαρού), «Το δέντρο και τ’ αηδόνι» (Βιολέτα Ίκαρη) και «Στη στροφή» (Κατερίνα Σιάπαντα) να ξεχωρίζουν – αν και όλος ο δίσκος έχει τον τρόπο να σε κρατάει δέσμιό του, ενόσω εξελίσσεται.
Μια πολύ καλή δουλειά από τον Τάσο Γκρους και τους συνεργάτες του.
Επαφή: www.metronomos.gr

ALINE’S ÉTOILE MAGIQUE ένα από τα κρυφά «τζαζ διαμάντια» του Καναδά είναι η βιολίστρια Aline Homzy

Από τα κάπως κρυφά «τζαζ διαμάντια» του Καναδά, η βιολίστρια Aline Homzy έχει τώρα έτοιμο το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της, κάτω από το όνομα του συγκροτήματός της, των Aline’s Étoile Magique, που αποκαλείται “Éclipse” [Elastic Recordings, 2023].
Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε μια ωραία all-paper συσκευασία, περιλαμβάνοντας έντεκα tracks (δέκα πρωτότυπα και μια διασκευή στο “Segment” του Charlie Parker), με την Homzy εκτός από βιολί να χειρίζεται επίσης θερεμίνη, σύνθια, κάνοντας και φωνητικά. Άλλα μέλη των Aline’s Étoile Magique είναι οι Michael Davidson βιμπράφωνο, πιάνο, σύνθια, μαρίμπα, Thom Gill κιθάρες, σύνθια, Dan Fortin μπάσο, Marito Marques ντραμς, κρουστά, João Frade ακορντεόν, Felicity Williams φωνή και David Travers-Smith επίσης σύνθια.

Η Homzy, αν και χωρίς προσωπικά άλμπουμ έως και πριν από λίγο καιρό, έχει ήδη κατορθώσει να φτιάξει «όνομα» στον Καναδά, έχοντας συνεργαστεί με διάφορους περιωπής μουσικούς (σαν τον πιανίστα Danilo Pérez, για παράδειγμα), όπως και με σχήματα (Toronto Symphony Orchestra), εμφανιζόμενη σε ποικίλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Το πόσο αξιοσέβαστη είναι σαν μουσικός φαίνεται δε και από τα λόγια που έχουν πει για ’κείνην βιολιστικές προσωπικότητες, όπως ο Jean-Luc Ponty – αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός πως ακόμη και μια πρώτη και απλή ακρόαση του “Éclipse” είναι ικανή να σου μεταφέρει, στο ακέραιο, τις παικτικές και συνθετικές ικανότητές της.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Caraway” και όπως η ίδια λέει... ακούγεται κάπως σαν ο Hermeto Pascoal να συναντά την Mahavishnu Orchestra. Κάπως περίεργες αυτές οι αναφορές, αν και σε κάθε περίπτωση η σύνθεση είναι αρκετά ιδιόμορφη, διαθέτοντας ποικίλα στοιχεία (gypsy, folk, fusion κ.λπ.), αλλά χωρίς άτεγκτη ηλεκτρική ένταση.  Στο επόμενο “Cosmos”, όμως, τα gypsy vibes και οι ανάλογες μελωδίες είναι ακόμη πιο έντονες, ανακατεμένες όμως με κάποιες ηλεκτρικές-ηλεκτρονικές σπόντες.
Η μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του δίσκου είναι η 7λεπτη “Circa herself”, που ανήκει στον βιμπραφωνίστα κ.λπ. Michael Davidson. Το fusion είναι πιο έντονο εδώ, με το βιμπράφωνο να προσφέρει τα μάλα σ’ αυτό το γνωστό haunted πλαίσιο, και με το ακορντεόν να κάνει αισθητή την παρουσία του... και με «γεμίσματα», και αναλαμβάνοντας περισσότερο διεξοδικά να υπηρετήσει τη μελωδία.
Σε μιαν άλλη σύνθεση, την “Mesarthim”, η θερεμίνη και τα σύνθια έχουν πιο έντονη παρουσία, προσφέροντας συνεχείς ατασθαλίες, με το βιολί να υπηρετεί έξοχα την μελωδία, που κινείται αργά και κατά κύματα.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η διασκευή του “Segment” του Charlie Parker, με τα σύνθια να του προσδίδουν space ατμόσφαιρες, και με το κοντραμπάσο να κρατάει όλο το κομμάτι, δημιουργώντας το υπόβαθρο, πάνω στο οποίο θα «πατήσουν» το βιμπράφωνο, η ηλεκτρική κιθάρα, το βιολί και το ακορντεόν.
Το “Éclipse” θα ολοκληρωθεί με το “Bientôt, we will collide”, που είναι τραγούδι (Felicity Williams), μεταφέροντας στο άκουσμα και μια κάπως πιο ποπ διάσταση.
Ένα παράξενο, ένα ιδιόμορφο άλμπουμ είναι το “Éclipse”, προϊόν μιας μουσικού, με ξεκάθαρο ταλέντο και με προοπτικές που μένει να καταγραφούν (και) στο άμεσο μέλλον.
Επαφή: www.alinehomzy.com

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 527

23/8/2023
Νομίζω πως μια κυβέρνηση 2 μηνών δεν μπορεί να κριθεί μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Έχω τη γνώμη πως θα αξιοποιηθεί η εμπειρία από τις καταστροφές της προηγούμενης τεραετίας και πως από του χρόνου θα αρχίσουν να γίνονται απτά τα αποτελέσματα της νέας διακυβέρνησης, υπό τον πρωθυπουργό μας.
Σε κάθε περίπτωση όλα θα κριθούν στο τέλος της τετραετίας...
(άμα εξακολουθούμε να υπάρχουμε σα χώρα)

23/8/2023
>>Τη μελέτη στρατηγικού σχεδιασμού παρέδωσε χθες ο επικεφαλής της επιτροπής ανασυγκρότησης της Βόρειας Εύβοιας, Σταύρος Μπένος. «Ενημέρωσα τον πρωθυπουργό για τους τρεις πυλώνες του προγράμματος», εξηγεί στην «Κ».(…) Η δική μου αποστολή ολοκληρώθηκε και πλέον αναλαμβάνει η αρμόδια κυβερνητική επιτροπή. Εμείς θα παραμείνουμε άμισθος σύμβουλος, να συνδράμουμε όπου χρειαστεί».<<

Πρέπει να αξιοποιηθεί η εμπειρία Μπένου τώρα που ανασυγκροτήθηκε η Εύβοια. Και βασικά να μην καταφεύγουμε σε ουρανοκατέβατους, όταν διψάει η αυλή μας...

23/8/2023
>>1998: Ψηφίζεται ο ν. 2612/1998, με θετική ψήφο μόνο των (παρόντων) βουλευτών της τότε συμπολίτευσης (επί 256 ψηφισάντων: 44 απόντες, 136 υπέρ, 120 κατά, Πρακτικά Βουλής 6.5.1998), με τον οποίο η δασοπυρόσβεση ανατίθεται κατ΄ αποκλειστικότητα στο Πυροσβεστικό Σώμα και παραμένει το αντικείμενο της πρόληψης στη Δασική Υπηρεσία …<<
Το ξεκίνημα της καταστροφής της χώρας, προς πάσα κατεύθυνση, λέγεται σημιτικό ΠΑΣΟΚ.

22/8/2023

22/8/2023
15 Μαΐου 2023
>>Ο αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας παρουσίασε αναλυτικά τις ενέργειες που έχουν υλοποιηθεί από το Δήμο Φυλής και όσες αναμένεται να ολοκληρωθούν το προσεχές διάστημα, τονίζοντας ότι έχουν γίνει όλα όσα προβλέπονται από τον αρχικό σχεδιασμό<<
>>Όπως υπογραμμίστηκε, συνολικά ο Δήμος Φυλής διαθέτει, μέχρι στιγμής, 3 πυροσβεστικά οχήματα, 3 υδροφόρες, 1 όχημα που παραχωρήθηκε από τον Δήμαρχο Φυλής και μετατράπηκε σε πυροσβεστικό.<<
>>Κοινή διαπίστωση όλων ήταν ο ικανοποιητικός βαθμός ετοιμότητας στον οποίο βρίσκεται και φέτος ο Δήμος Φυλής, ενώ για ακόμη μία φορά οι συναρμόδιοι φορείς εξήραν την άψογη συνεργασία που έχουν με τον Δήμο.<<
Όλα δούλεψαν ρολόι σήμερα... Ιδίως ο γκαζοτενεκές που παραχωρήθηκε από τον Δήμαρχο και μετατράπηκε σε πυροσβεστικό...
Εκλογές έρχονται, τιμήστε τους. Και αυτούς και τους συναρμόδιους φορείς...

22/8/2023
Δεν κάνει και κανας άχρηστος διακοπές, ώστε να έχουν ένα λόγο για να τον διώξουνε...

22/8/2023
>>Οι αμυντικές συμφωνίες Μητσοτάκη-Ζελένσκι -Νέος ηγετικός ρόλος της Ελλάδα<<
Αυτό σημαίνει πως ο... ηγέτης Μητσοτάκ –εκτός από τα «άρματα ΒΜΡ-1, τα βλήματα και τις σκανδάλες αντιαεροπορικών πυραύλων τύπου Stinger, τα κατασχεμένα τυφέκια καλάσνικοφ ΑΚ-47, τα πολυβόλα γενικής χρήσης FN-MAG βελγικής κατασκευής, τα φορητά αντιαρματικά RPG-18, τους πυραύλους για τους πολλαπλούς εκτοξευτές τύπου RM-70 των ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων, τις σφαίρες διαμετρήματος 7,62 χιλιοστών και τα βλήματα 155, 105 και 203 χιλιοστών», που έχει δώσει στην Ουκρανία, σε μια χώρα που δεν είναι καν μέλος του ΝΑΤΟ– θα πρέπει να βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη και να δώσει και τα υπόλοιπα.
Και βασικά τους S-300, για τους οποίους δέχεται... ηγετικό μαρκάρισμα από τους Αμερικάνους.
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου...

21/8/2023
>>Αλεξανδρούπολη: Πώς ο πόλεμος στην Ουκρανία μετέτρεψε ένα ήσυχο ελληνικό λιμάνι σε γεωπολιτικό κέντρο<<
Πρέπει να κουβεντιάσανε και γι’ αυτά ο Ζελέσκης με το Μητσοτάκ. Οι φωτιές ό,τι είναι να κάψουνε θα το κάψουνε. Άλλα τους καίνε αυτούς...

21/8/2023
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν...

20/8/2023
Μια χαρά τα λέει ο Τόμης ο Χανξ. Συμφωνούνε και οι φίλοι του...

Μία εταιρεία από το Ιράν, η HERMES RECORDS, επιχειρεί να καταγράψει την σύγχρονη μουσική της χώρας. Συνθέτες, που συνδυάζουν στοιχεία από την ανατολική και την δυτική μουσική κουλτούρα, διαπρέπουν μέσω μιας σειράς άλμπουμ υψηλής αισθητικής

Το Ιράν, μια μεγάλη χώρα με τεράστια ιστορία και μακραίωνο πολιτισμό, αποτελεί μία τελείως άγνωστη «ποσότητα» στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Οι πληροφορίες, που φθάνουν από εκεί είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες, σε σχέση με τα μουσικά θέματα – ως συνέπεια ενός ευρύτερου εμπάργκο, που επεκτείνεται και στην πολιτιστική παραγωγή και που σχετίζεται με τις λεγόμενες «διεθνείς κυρώσεις», που έχουν επιβληθεί στην χώρα.
Μία δισκογραφική εταιρεία, που διαπρέπει, σήμερα, στον χώρο της σύγχρονης ιρανικής μουσικής είναι η Hermes Records, που υφίσταται από το 1999 και που θα την χαρακτηρίζαμε ως η... ECM της Ανατολής.

Μάλιστα, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, που μπορεί εκ πρώτης να φαίνεται βαρύς και υπερβολικός, είναι καθ’ όλα σωστός, αφού οι «ομοιότητες», μεταξύ των δύο εταιρειών, ξεκινούν από τα εξώφυλλα των δίσκων, φθάνοντας φυσικά (και) στις μουσικές. Πέρα από το γεγονός πως υπάρχουν δυτικοί καλλιτέχνες που έχουν ηχογραφήσει τόσο για την ECM, όσο και για την Hermes, με αποτέλεσμα η εκλεκτική αυτή συγγένεια, ανάμεσα στα δύο labels, να καθίσταται ως κάτι παραπάνω από υπαρκτή.
Η εταιρεία, όπως προείπαμε, ιδρύεται το 1999 από τον Ramin Sadighi, έχοντας ως στόχο, όπως διαβάζουμε στο διαδίκτυο, την παραγωγή και προώθηση της σύγχρονης ιρανικής μουσικής, την ανακάλυψη νέων δημιουργικών μουσικών, βοηθώντας παράλληλα τους καλλιτέχνες να προσεγγίσουν νέους ηχητικούς ορίζοντες.
Κι ενώ η μουσική βιομηχανία στο Ιράν (φυσικά υπάρχει τέτοια, σε μια χώρα με τεράστια μουσική παράδοση) αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής της στα δημοφιλή και παραδοσιακά είδη, καλλιτέχνες από διαφορετικές αφετηρίες συγκεντρώνονται στην Hermes Records, προκειμένου να εξερευνήσουν κοινές αντιλήψεις και νέους μουσικούς χρωματισμούς υπό το σύνθημα «μουσική για την μουσική». «Η εμπιστοσύνη των ταλαντούχων ιρανών μουσικών καθώς και των καλλιτεχνών από το εξωτερικό μας βοήθησε να περπατήσουμε σε αυτό το μονοπάτι και να συνεχίσουμε να αναζητούμε νέες ιδέες» υποστηρίζει ο Ramin Sadighi κι έχει δίκιο.
Μια σειρά προσφάτων κυκλοφοριών της Hermes Records θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε όψεις της σύγχρονης μουσικής αυτής της αχανούς χώρας.

Ramin Sadighi και Fardin Khalatbari

Ο τραγουδοποιός Fardin Khalatbari

Ο Fardin Khalatbari είναι ένας αξιοσέβαστος ιρανός τραγουδοποιός (καθώς γράφει στίχους και μουσική), που είναι γεννημένος το 1964 και που έχει διακριθεί, ανάμεσα σε άλλα, και για την δημιουργία σάουντρακ, για το ιρανικό σινεμά και την τηλεόραση. Στο πιο νέο άλμπουμ του, που έχει τίτλο “In Oblivion” [ICAM 1400 & Hermes Records, 2022], o Fardin Khalatbari ετοιμάζει μια σειρά τραγουδιών για την φωνή τού Homayoun Shajarian (γιος μιας μεγάλης μορφής της ιρανικής μουσικής, του Mohammad-Reza Shajarian), τα οποία (τραγούδια) συνοδεύουν ευρωπαίοι μουσικοί, φίλοι και συνεργάτες του Khalatbari, σε ηχογραφήσεις που έγιναν στο Ιράν και την Αυστρία, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2021.
Έτσι, στο “In Oblivion”, μαζί με τον τραγουδιστή Shajarian, ακούμε και τους Klaus Gesing μπάσο κλαρίνο, σοπράνο σαξόφωνο, Björn Meyer 6χορδο bass guitar, Carlo Niederhauser τσέλο και Fredrik Gille κρουστά. Όλοι αυτοί οι μουσικοί είναι αρκετά γνωστοί στον χώρο της «ευρωπαϊκής σκηνής», έχοντας ηχογραφήσει σε πάμπολλες εταιρείες (για παράδειγμα τον Γερμανό Klaus Gesing τον συναντάμε σε ουκ ολίγα άλμπουμ της ECM, δίπλα στην Norma Winstone, τον Anouar Brahem κ.ά.).
Στο “In Oblivion” ακούγονται οκτώ τραγούδια του Khalatbari, που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Από συνθετικής άποψης τα κομμάτια συνδυάζουν παραδοσιακά ιρανικά και δυτικά στοιχεία, και χοντρικά θα μπορούσε να τα αποκαλέσουμε ethnic/ folk/ jazz. Οι ενορχηστρώσεις είναι «μαγικές», όπως και οι μελωδίες φυσικά, με τα πνευστά του Gesing να πρωταγωνιστούν, ενώ σε περίοπτη θέση στέκεται το μπάσο και βεβαίως τα κρουστά, που είναι ιδιαιτέρως τονισμένα.
Φυσικά οι στίχοι τραγουδιούνται στα ιρανικά, από έναν εντυπωσιακό τραγουδιστή, όπως είναι ο Homayoun Shajarian, αλλά επειδή υπάρχουν στο επιμελημένο booklet μεταφρασμένοι και στην αγγλική γλώσσα μπορούμε να γράψουμε πως το ύφος και το περιεχόμενό τους είναι ποιητικό, λυρικό και βαθιά ερωτικό.
Το “In Oblivion” είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ, με κομμάτια σαν το “Sign” ή το “Endlessly” να συγκινούν οποιοδήποτε αυτί – ανατολικό ή δυτικό.

Hesam Inanlou 

Ο Hesam Inanlou είναι χειριστής του παραδοσιακού εγχόρδου kamancheh
Ο Hesam Inanlou είναι χειριστής του kamancheh, ενός παραδοσιακού εγχόρδου, που συναντάται σε πολλές παραδόσεις της ευρύτερης περιοχής (περάν του Ιράν εννοούμε), όπως του Αζερμπαϊτζάν, της Αρμενίας, της Γεωργίας, του Τουρκμενιστάν κ.ά. Ο ήχος του, μάλιστα, δεν μπορεί παρά να φέρνει στην μνήμη μας τον ήχο της δικής μας λύρας, της κρητικής ή της ποντιακής (κεμεντζές).
Ο Inanlou, ως βιρτουόζος προφανώς σ’ αυτό το δύσκολο όργανο, είναι ένας αναγνωρισμένος διεθνώς μουσικός. Το λέμε, γιατί, σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν θα έσπευδαν να εμφανιστούν μαζί του δεκατρείς σπουδαίοι οργανοπαίκτες, από διάφορες χώρες, οι οποίοι σε σχήματα ντουέτων, θα ερμήνευαν, για τις ανάγκες του άλμπουμ “A Lament for Existence” [Hermes Records & PariSafa Music Foundation, 2021], δικές του συνθέσεις.
Λέμε λοιπόν για τους Klaus Gesing κλαρίνο, Anders Hagberg φλάουτο, Mats Eilertsen κοντραμπάσο, Jivan Gasparyan Jr. ντουντούκ, Jean-Marc Larché σαξόφωνο, Mats Eden βιόλα d’amore, Carlo Maver μπαντονεόν, Anja Lechner τσέλο, Johan Hedin nyckelharpa, Guo Gan erhu, Navid Afghah tombak, Björn Meyer ηλεκτρικό μπάσο και David Six πιάνο, οι οποίοι συνυπάρχουν με τον Hesam Inanlou σε μια σειρά συνθέσεων, που διακρίνονται για την... πονεμένη ομορφιά και τον μεγαλοπρεπή λυρισμό τους. (Δεν χρειάζεται να πούμε πως καθένας απ’ αυτούς τους μουσικούς έχει την δική του ιστορία στον χώρο, και ονόματα όπως αυτά του Mats Eilertsen ή της Anja Lechner είναι top of the top, για την contemporary μουσική τού σήμερα, δίνοντας επιπρόσθετα credits, στον ίδιο τον Hesam Inanlou).
Οι συνθέσεις, τώρα, μπορεί να διαθέτουν ισχυρό «λυπητερό» φορτίο, αλλά ταυτοχρόνως εμφανίζουν και μια λεπτότητα, μια ποικιλία επιρροών (οπωσδήποτε jazz και ευρύτερα «προχωρημένοι» υπαινιγμοί διακρίνονται σε πολλά tracks) και κυρίως μιαν εσωτερική σύνδεση, που τις κάνει να ακούγονται «σαν ένα», προσδίδοντας στο “A Lament for Existence” την αίσθηση του concept.

Quartet Diminished

Το συγκρότημα Quartet Diminished
Το κουαρτέτο Diminished αποτελείται από τους Ehsan Sadigh ηλεκτρική κιθάρα, Mazyar Younesi πιάνο, Soheil Peyghambari κλαρινέτο, σοπράνο σαξόφωνο και Rouzbeh Fadavi ντραμς, κρουστά και ηχεί… όπως ίσως δεν φαντάζεστε!
Εννοούμε πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα progressive κατά βάση σχήμα, ένα σχήμα που ανακατεύει improv-jazz, folk, rock και avant-garde μ’ έναν αναπάντεχο –γιατί όχι;– τρόπο.
Συγκροτημένοι σε σώμα στις αρχές του 2013, οι Quartet Diminished είναι ολοφάνερο πως είναι μια μπάντα «διαβασμένη». Αυτό αποδεικνύεται από την ακρόαση του πιο πρόσφατου CD της, του “Station Three” [Hermes Records, 2020], που έρχεται μετά τα εξαιρετικά “Station One” και “Station Two”.
Το κουαρτέτο γνωρίζει τα τερτίπια και τις διαμορφώσεις ποικίλων δυτικών ηχοχρωμάτων, και πάνω σ’ αυτό το πλαίσιο, που εμπεριέχει και αυτοσχεδιασμό, προσθέτει διάφορα δικά του παραδοσιακά μοτίβα, δημιουργώντας μακρόπνοες όσο και «προχωρημένες» καταστάσεις – σε όλα τα γενικώς μεγάλης διάρκειας κομμάτια, δηλαδή το 14λεπτο “Station three”, το 13λεπτο “Rhapsody”, το 8λεπτο “Speechless 2” και το 11λεπτο “Mood 3” (που ανακαλεί στην εισαγωγή το “Mountains”, του Γιάννη Σπάθα και των Socrates!).
Με την κιθάρα να δημιουργεί συχνά ένα διαρκές, αλλά ευμετάβλητο ηλεκτρικό υπόστρωμα, με το πιάνο να εμφανίζεται πολλάκις ως ρυθμικό όργανο, με τα πνευστά να κάνουν την περισσότερη μελωδική δουλειά και με τα κρουστά να «γεμίζουν» αναλόγως με τις ανάγκες, οι συνθέσεις των Quartet Diminished απογειώνονται μ’ έναν τρόπο που μπορεί να φέρνει στο νου πολύ συγκεκριμένα και ειδικά δυτικά projects – όπως τους Ελβετούς Nik Bärtsch’s Ronin για παράδειγμα (που ηχογραφούν για την ECM).
Απολαυστικό άλμπουμ που δείχνει, και αυτό, πως οι ιρανοί μουσικοί δεν είναι απλώς «μάστορες» (κάτι αναμενόμενο, καθότι η μουσική στο Ιράν αποτελεί πολύ μεγάλη «αξία»), αλλά και κύριοι πλήθους αλλότριων ηχοχρωμάτων, με τα οποία συνδιαλέγονται από θέση ισχύος.

Peyman Yazdanian

Ο συνθέτης και πιανίστας Peyman Yazdanian
Ένας από τους πιο γνωστούς και πιο σημαντικούς, σήμερα, ιρανούς συνθέτες είναι ο πιανίστας Peyman Yazdanian.
Γεννημένος το 1968, ο Yazdanian έχει και δυτική μουσική παιδεία (με σπουδές σε Αυστρία και Γαλλία), ενώ θεωρείται, ως κλασικός ερμηνευτής, εξπέρ σε έργα Μπετόβεν, Λιστ και Σοπέν.
Φήμη μεγάλη απέκτησε ο Yazdanian και μέσω του κινηματογράφου, καθώς έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο αναγνωρισμένους ιρανούς ή ιρανικής καταγωγής σκηνοθέτες, όπως τους Abbas Kiarostami, Ramin Bahrani, Maziar Bahari, Jafar Panahi κ.ά. – με τα δικά του σάουντρακ να είναι δεκάδες και με την δισκογραφία του να είναι επίσης σημαντική.
Ένα από τα πιο πρόσφατα CD τού Peyman Yazdanian είναι και το “Pulse” [Hermes Records, 2020], ένα σόλο πιάνο γραμμένο κάπου στην Τεχεράνη, τον Δεκέμβριο του 2019. Σόλο πιάνο όμως... δύο ειδών. Το πρώτο κομμάτι, που αποκαλείται “Pulse 1” και που διαρκεί 24 λεπτά, είναι γραμμένο για προετοιμασμένο πιάνο (prepared piano), ενώ το δεύτερο, το “Pulse 2”, που διαρκεί και αυτό σχεδόν 20 λεπτά, αφορά σε «κανονικό» παίξιμο.
Είναι προφανές πως ο Peyman Yazdanian έχει εντρυφήσει στην avant-garde, δημιουργώντας, με το πρώτο τουλάχιστον track, ένα πολύ ερμητικό και συνάμα πληθωρικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο το πιάνο αποκτά πολλαπλές ρυθμικές και μελωδικές οντότητες, είτε με την κρουστή χρήση, είτε με τα χτυπήματα με την παλάμη στις χορδές, είτε με διάφορες άλλες τεχνικές, που δεν είναι πάντα εύκολο να τις αντιληφθείς, αν ακούς μόνον (και δεν βλέπεις ταυτοχρόνως).
Η ουσία πάντως είναι πως το “Pulse 1” είναι ένα ορμητικό track, με συνεχή ροή, ικανό να σε δονεί μέσα από τις ποικίλες επινοήσεις του Yazdanian, έως και λίγα λεπτά πριν από το κλείσιμο.
Το “Pulse 2” είναι κάπως διαφορετικό, όχι μόνον γιατί το παίξιμο εδώ γίνεται μόνον από το κλαβιέ, αλλά και γιατί σαν σύνθεση το εν λόγω track διαθέτει κάτι το συναρπαστικό και υποβλητικό στην εξέλιξή του, με πολύ προσεγμένα ρυθμικά επαναληπτικά στοιχεία και μελωδικές ακολουθίες που περιγράφουν βαθιά συναισθηματικές καταστάσεις,

Amir Mahyar Tafreshipour 

Ο συνθέτης Amir Mahyar Tafreshipour 
Ο Amir Mahyar Tafreshipour (γεννημένος στην Τεχεράνη το 1974), είναι ένας αναγνωρισμένος σύγχρονος ιρανός συνθέτης, το έργο του οποίου έχει παρουσιαστεί ακόμη και στο Λονδίνο (π.χ. η όπερά του “The Doll Βehind the Curtain”, που ανέβηκε στο Tête à Tête Opera Festival τον Αύγουστο του 2015). Στο παρόν άλμπουμ, που τιτλοφορείται “Pendar” [Hermes Records, 2013], ένα σχήμα, αποτελούμενο από μουσικούς που παίζουν βιολί, πιάνο, κοντραμπάσο, τσέλο, φλάουτο, όμποε και άρπα, ερμηνεύει μια σειρά συνθέσεων του Tafreshipour, που αφορούν σε έξι διαφορετικά έργα.

Στο πρώτο που αποκαλείται «Ελεγεία για Άρπα, Βιολί και Τσέλο» διακρίνονται περσικά μουσικά στοιχεία (στη διάρθρωση της ελικοειδούς μελωδίας), που σε συνδυασμό με τις υψηλές αρμονικές στο βιολί και το τσέλο δημιουργούν μια κάπως δραματική ατμόσφαιρα.
Στο “Pendar for flute” προάγεται ένα χαλαρό και γαλήνιο παίξιμο-πνεύμα, με το φλάουτο να ακολουθεί ήπιες γραμμές, με μικρές εξάρσεις.
Το “Images of Childhood for Piano” αποτελείται από 12 μικρής διάρκειας συνθέσεις (ελάχιστες εκ των οποίων ξεπερνούν το ένα λεπτό). Ο Tafreshipour επηρεασμένος από τις “Kinderszenen” (1838) του Robert Schumann επιχειρεί στο δικό του χώρο, με ανάλογες διαθέσεις.
Στο σχεδόν 6λεπτο “Pendar for Double Bass” ο κοντραμπασίστας Dave Brown (που έχει classical και pop πορεία) ερμηνεύει σόλο, παίζοντας περισσότερο με δοξάρι και παράγοντας ολοκληρωμένα μελωδικά ηχοχρώματα.
Το “Pendar for Oboe” δεν διαφέρει κατ’ ουσίαν από το προηγούμενο track. O John Anderson, του Royal College of Music, μελωδεί ακαταπαύστως, ανεβοκατεβαίνοντας τη σκάλα του οργάνου (και ενίοτε... βασανίζοντάς το).
Το έσχατο “Dialogue for Violin & Piano” είναι το πιο μεγάλο στο χρόνο track του CD, αφού αγγίζει τα εννέα λεπτά. Βασικά, πρόκειται για μια συρραφή μικρότερων συνθέσεων που επιχειρούν να συνδυάσουν περσικά και δυτικά στοιχεία, μέσω μιας άλλοτε νευρώδους και άλλοτε μιας πιο ήπιας διαμόρφωσης.
Σε κάθε περίπτωση ένα άκρως ενδιαφέρον άκουσμα.
 
[Τα CD της Hermes Records εισάγονται από την Recordisc και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πληροφορηθούν γι’ αυτά από το κατάστημα Music Corner, Πανεπιστημίου 56, Αθήνα, τηλ. 210-3304000, www.musiccornerstore.gr]
 
[Πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό YELLOW BOX, τεύχος #19, Απρίλιος – Μάιος 2023]