LITTLE WING OF REFUGEES

Ο τίτλος εγείρει αναμνήσεις· κατ’ αρχάς στους fans του progressive rock και όλων των παραφυάδων του. Ένα label κι ένα mail order, ένας κατάλογος, η Little Wing of Refugees (LWoR) από την Regensburg της παλαιάς Δυτικής Γερμανίας (από ’κει ξεκίνησε, αργότερα πήγε στην Kastl), που είχε ισχυρή παρουσία τουλάχιστον για μια δεκαετία στις… τσέπες και τις καρδιές των μουσικόφιλων.Ειδικευμένη από το 1981 στις αυθεντικές εκδόσεις βινυλίων της περιόδου 1963-1977, σχεδόν από κάθε γωνιά του κόσμου, η LWoR θα προβεί το 1988 (και) στη δημιουργία μιας ετικέτας, στην οποία, μέσα σε δέκα χρόνια, θα τυπωθούν καμιά 30αριά LP (και ολίγα CD), αναντίρρητα φετίχ (ως τίτλοι τουλάχιστον) των απανταχού rock δισκοθηκών. Άλμπουμ, τα οποία ήταν, είναι και θα παραμείνουν πανάκριβα στις original εκδόσεις τους και τα οποία αναπαράγονταν με προφανή λατρεία. Οι άνθρωποι της LWoR τύπωναν φυσικά σε παρθένα βινύλια (από τότε), χρησιμοποιούσαν τα καλύτερα μηχανήματα αναπαραγωγής, προσφέροντας, εν τέλει, εγγραφές τις οποίες μόνον οι Ιάπωνες συναγωνίζονταν (συνήθως). Αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να με κάνει να γκρινιάξω, τούτο θ’ αφορούσε μόνο στην αρτίστικη πλευρά των εξωφύλλων, τα sleeve concepts. Δεν ήταν του γούστου μου. Και όχι γιατί δεν αναπαράγονταν τα original covers – τούτο ήταν το λιγότερο –, αλλά γιατί τα καινούρια (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ήταν «ψυχρά». Ήταν κάπως… Ένας φίλος, μάλιστα, δεν μπορούσε ούτε να τα βλέπει. Κι εμένα δεν μου άρεσαν, αλλά όχι έως εκεί. Εδώ αγοράζω σκέτους δίσκους (χωρίς εξώφυλλο εννοώ), εκεί θα κόλλαγα…Κοιτάζοντας, τώρα, τον κατάλογο της LWoR από το rate your music (http://is.gd/4BlCLJ) σκέφθομαι πως το καλύτερο LP που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν στην περίπου δεκαετή εκδοτική τους δραστηριότητα οι Γερμανοί ήταν το “Weiss der Teufel” των Rufus Zuphall. Δεν επρόκειτο μόνο για killer άλμπουμ, αλλά είχε και μιαν εγγραφή, που ηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου σαν τις… σάλπιγγες της Ιεριχούς. Δε θέλω, φυσικά, να υποτιμήσω το καταπληκτικό “Tips Zum Selbstmord” των Necronomicon, που το ευχαριστήθηκα στην once in a lifetime επανέκδοση της Amber Soundroom, το 2005 – γιατί η LWoR το είχε δώσει αρχικώς ως μέρος του 4πλού πακέτου “Vier Kapitel”, που ήταν πανάκριβο –, αλλά δίσκους σαν εκείνο τον πρώτο των Rufus Zuphall δεν ξανάβγαλε· παρότι θα έβαζα επίσης πολύ ψηλά και το “Assassin” των Pinnacle. Να το πω και το επόμενο· ή μάλλον να το μεταφέρω.
Οι Rufus Zuphall είχαν για έδρα το Aachen. Στην ίδια πόλη, δίπλα στα σύνορα με το Βέλγιο και την Ολλανδία, τότε, το 1972, είχε βρεθεί και ο Νίκος Παπάζογλου με το συγκρότημα Ζηλωτής. Είχα διαβάσει παλαιά στον Ήχο (πρέπει να ήταν περί τα μέσα του ’80, ίσως και λίγο πιο μετά) πως ο Παπάζογλου γνώριζε τους Rufus Zuphall – το έλεγε ο ίδιος – έχοντας βρεθεί, κιόλας, στην ίδια σκηνή μ’ εκείνους. (Πρέπει να κάνω γερή ανασκαφή, για να βρω το τεύχος και για να μεταφέρω επακριβώς τα λόγια του).Η LWoR, όπως ανέφερα και πιο πάνω, εκτός από τις παραγωγές διαχειριζόταν κι ένα από τα καλύτερα mail orders της εποχής. Ο πρώτος κατάλογος που έπεσε στα χέρια μου προερχόταν από το 1990 (είναι αυτός ο μαύρος που βλέπετε πάνω) και είναι, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα (του eΒay κ.λπ.), άλλο πράγμα. Ήταν χωρισμένος σε τέσσερα κεφάλαια (“Sixties”, “Rhythm n’ Blues”, “Seventies”, “Deutschrock”), με τις τιμές, σε γερμανικά μάρκα, να είναι συχνά απλησίαστες. Μπορούσε κάποιος να δει να πωλούνται απίστευτα άλμπουμ, τα οποία, ακόμη και ως τίτλοι, δεν έλεγαν τίποτα σε πολλούς από ’μας εκείνη την εποχή (αρκετά, τ’ ακούσαμε χρόνια αργότερα όταν επανεκδόθηκαν). Ουκ ολίγα, βεβαίως, έφευγαν μετά από δημοπρασία (γραπτές προσφορές δηλαδή, που έληγαν κάποια δεδομένη στιγμή), όπως το “Scolopendra” των Ιταλών Alluminogeni, το φερώνυμο των Ben, το “Just Another Diamond Day” της Vashti Bunyan, το “Three Parts to My Soul” των Dr.Z, τα LP των Ιαπώνων Flower Travelling Band, το “Io Come Io” των Rovescio della Medaglia μαζί με το βαρύ μετάλλιο, το “Burning Up Years” των Νεοζηλανδών Human Instinct, το φερώνυμο των επίσης Νεοζηλανδών Space Farm…
Με τον… Ειρηνικό η LWoR είχε αναπτύξει από νωρίς κάποιον ισχυρό δεσμό. Μάλιστα, αργότερα, απέκτησε και παράρτημα στην πόλη Mount Maunganui, στο βόρειο τμήμα της Βορείου Νήσου της Νέας Ζηλανδίας. Έτσι εξηγείται, δηλαδή, γιατί η γερμανική εταιρία επανεξέδιδε άλμπουμ διαφόρων σχημάτων από ’κει (Human Instinct, Space Farm, Farmyard, Billy T.K.’s Powerhouse) και βεβαίως για το πλήθος των σχετικών LP (από Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία), που εμφάνιζε στους καταλόγους της. Σ’ εκείνη τη λίστα του 1990, είχε δώσει μάλιστα και τη 12άδα με τα σπανιότερα αυστραλο-νεοζηλανδέζικα LP του rock… Να πω μόνον πως το “Just a Poor Boy” του Mike Furber, που φιγουράρει στην πρώτη θέση, το επανεξέδωσε σε CD η Radioactive πριν από λίγα χρόνια και μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο κέντρο της Αθήνας με 5 ευρώ… Στον κατάλογο της LWoR μπορούσε να βρει κανείς δίσκους από πάμπολλες χώρες (κυρίως όμως από την Αμερική, τη Βρετανία και την Γερμανία) σε τιμές για όλα τα πορτοφόλια. Τα ακριβά ήταν ακριβά, αλλά υπήρχαν και δεκάδες άλμπουμ μέχρι τα 10-15 χιλιάρικα – που ήταν ένα ας το πούμε λογικό ποσό για τα nineties –, και τα οποία ήταν μάλλον δύσκολο να τα εντόπιζες στις ίδιες τιμές, την ίδιαν ώρα στην Αθήνα. Φυσικά, υπήρχαν και ελληνικά LP ανάμεσα. Οι Γερμανοί είχαν πληροφορηθεί για τους Socrates τουλάχιστον από το 1990-91, αφιερώνοντάς τους ολόκληρη σελίδα (κάτι που δεν το έκαναν για πολλά γκρουπ), και ακόμη για την Μαρίζα Κωχ, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Εξαδάκτυλο, το «Ζωντανοί στο Κύτταρο», εννοείται για τους P.L.J Band, που έβγαιναν έξω από τα δικά τους χρονικά όρια, αλλά έδειχναν κατανόηση… Ο κατάλογος ήδη από τα τελευταία χρόνια των nineties είχε αρχίσει να φθίνει. Λιγότερες σελίδες (από 48, 44, μετά 40 και πιο μετά 36…), λιγότερα ενδιαφέροντα άλμπουμ. Περί τα μέσα του 2001 βγήκε η τελευταία τυπογραφημένη λίστα του Μικρού Φτερού των Προσφύγων με έγχρωμο εξώφυλλο (τη βλέπετε αριστερά), για να κλείσει οριστικά η ιστορία τον Απρίλιο του 2002 με μία… Α3 διπλωμένη φωτοτυπία. Είχα ρίξει κι εκεί, για τελευταία φορά, τον όβολό μου. Ολίγα ευρουδάκια για το “Places I Know” του Mike Cooper στην Dawn…
“Every thing must go”, όπως έγραψαν κι οι ίδιοι.