SHAOLIN TEMPLE DEFENDERS soul-funk masterplan

Οι Shaolin Temple Defenders είναι ένα από τα καλύτερα, σύγχρονα, γαλλικά soul-funk σχήματα. Με καριέρα που πλησιάζει τη δεκαετία, με τέσσερα άλμπουμ στην κατοχή τους, αμέτρητα live και κυρίως με διάθεση να περιγράψουν ένα συνολικό μαύρο ήχο, που να μην αρνείται το σύγχρονο groove, ακόμη και τις hip-hop φωνητικές και ρυθμικές δομές, το 8μελές συγκρότημα βρίσκεται πάντοτε εν δράσει.

Ως γνωστόν η μαύρη μουσική έχει μεγάλη παράδοση στη Γαλλία ήδη από τα early seventies. Δέκτης τραγουδιστών και οργανοπαικτών από τον Νέο Κόσμο, η χώρα κατόρθωσε από πολύ νωρίς να φτιάξει μία στιβαρή soul-funk σκηνή (αφήνω την jazz, αφού εκεί τα πράγματα είναι κάπως πιο γνωστά), δίνοντας χρώμα σε όλη τη δεκαετία· ξεκινώντας δηλαδή από τα πιο straight ahead συγκροτήματα στο πρώτο μισό της και φθάνοντας έως τη δημιουργία της euro-disco μετά το 1975. Να υπενθυμίσω μερικά ονόματα; Ας το κάνω… Bobby Boyd Congress, Lafayette Afro-Rock Band, Ice, Cane and Able, Bad Child κ.λπ., κ.λπ., μουσικοί και ομάδες μουσικών δηλαδή, που έφευγαν από το ένα σχήμα για να φτιάξουν ένα επόμενο, ή που συμμετείχαν ταυτοχρόνως σε δύο ή περισσότερα, σπέρνοντας το σπόρο της συγκοπής στη γαλλική επικράτεια. Οι Shaolin Temple Defenders (STD), έχοντας βαθειά τις ρίζες τους στον James Brown, στους Meters και βεβαίως στον ήχο της Stax, είναι από ’κείνους που κάνουν σήμερα τη διαφορά.

Το συγκρότημα δημιουργείται το 2003 στην Bordeaux και στην αρχή ήταν 7μελές. Ο Lion of Bordeaux ήταν στα φωνητικά, ο Pierre Petit στις κιθάρες, ο Cedric Lacaze στο όργανο, ο Jeremy Ortal στο μπάσο, ο Mickey Fourcade στα ντραμς, η Laure Frejacques στην τρομπέτα και ο Vincent Le Fort στο φλάουτο και στα σαξόφωνα (τενόρο και βαρύτονο). Το πρώτο τους άλμπουμ έρχεται τρία χρόνια αργότερα (2006), βγαίνει για την Soul Beats Records, είχε τίτλο “Chapter I: Enter the Temple” και αποτελεί ένα διαμάντι της νέας soul (βασικά) και funk σκηνής. Οι STD αλωνίζουν στο στούντιο και στηριγμένοι στα εύπλαστα (άλλοτε smooth και άλλοτε hard driving) φωνητικά του Lion of Bordeaux (πραγματικό όνομα Emmanuel Guerin-Ponjouanine) και φυσικά στο ρυθμικό και το πνευστό section, δημιουργούν καταπληκτικά κομμάτια όπως το “Manimal” (με το πνεύμα των JB’s πανταχού παρόν), το “Burn, kill and love” (μία αφόρητη μπαλάντα, με χαμοντικό backing και περιγραφικά πνευστά που αναστατώνει), το “Don’t wanna be” (δυναμικό track με το βαρύτονο να σέρνει το χορό και την τρομπέτα τής Frejacques να κόβει και να ράβει), το “Funky chick” (που θα το χαρακτήριζα ως… extra groovy chick, με το τενόρο και το hammond να προσφέρουν απανωτά breaks) ή ακόμη και το έσχατο σπιντάτο “Soulville Bordeaux” με το ιερό προσκύνημα στους Sam & Dave (“Soul man”, Stax era δηλαδή). Σαράντα επτά λεπτά άγριας soul καταπόνησης και πάμε παρακάτω…

Τα τελευταία 6-7 χρόνια οι τραγουδίστριες που βρέθηκαν δίπλα στον James Brown διατρέχουν μία δεύτερη (ή και τρίτη) καριέρα, απολαμβάνοντας δόξες και τιμές από τα νεότερα ακροατήρια. Η Martha High είναι μία απ’ αυτές (μία άλλη είναι η Marva Whitney, μία άλλη η Lyn Collins). Την Martha High την ακούσαμε προσφάτως στο “The Shakedown” [Freestyle, 2010] των Speedometer (περιόδευσε, μάλιστα, μαζί τους), είχε όμως προηγηθεί η συνεργασία της με τους STD, που αποτελούσε κατ’ ουσίαν την αποτύπωση της γαλλικής περιοδείας τους (Μασσαλία, Bobigny, Ollioules, Bourgoion Jallieu…) το 2007. Το άλμπουμ “W.O.M.A.N.” [Soul Beats, 2008] είναι ένα… tribute σε μεγάλες στιγμές της soul, έτσι όπως τις διατηρεί στην επικαιρότητα η Martha High. Τα “W.O.M.A.N.” και “I’d rather go blind” της Etta James, τα “Think” και “Gotta have a job (You don’t work, you can’t eat)” του James Brown (το δεύτερο από το ρεπερτόριο της Marva Whitney), το “Crumbs off the table” της Laura Lee, το “Clean up woman” της Betty Wright, το “Summertime”, αλλά και το φοβερό “I’m a good woman” της Barbara Lynn –το ξανακούσαμε πριν τρία χρόνια από την Ersi Arvizu, η οποία το είχε πει και με τους El Chicano, πίσω, στο 1971– αποτελούν, όλα, ένα καυτό set, το οποίον η κυρία φέρει, άψογα, εις πέρας, έχοντας δίπλα της ακλόνητους συμπαραστάτες τους Shaolin Temple Defenders. Και όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις το παίξιμο των τελευταίων είναι, γενικώς, διακριτικό, αφήνοντας πλείστα όσα περιθώρια στη φωνή να δείξει και ν’ αναδειχθεί· ακόμη και στα 11λεπτα (“I’d rather go blind”) και 12λεπτα κομμάτια (“Summertime”).

Τον Φεβρουάριο του 2009 κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ των Shaolin Temple Defenders, αν υποθέσουμε πως το προηγούμενο καταχωρίζεται στη δισκογραφία της Martha High. Τούτο μοιάζει να το επιβεβαιώνει το ίδιο το γκρουπ τιτλοφορώντας το ως “Chapter II: Gettin’ the Spirit” [Soul Beats/ m’a prod]. Ρίχνοντας, μάλιστα, μια ματιά στο οπισθόφυλλο του CD βλέπουμε πως το σχήμα είναι πλέον 8μελές (κάποιος ήρθε, κάποιοι αντικαταστάθηκαν;), πως η μείξη και το mastering έγινε στο Leeds από τον Eddie Roberts (κιθαρίστας των New Mastersounds) και πως, κι εδώ, τα γυναικεία φωνητικά δεν απολείπουν. Στο “Message to the Soul Sisters” ακούγεται η Dionne Charles (συνεργάτιδα των New Mastersounds κ.ά.), όπως και η Martha High στο “Don’t tell me it’s over”, ένα ωραίο mid-tempo με ερμηνεία αγέραστη. Γενικώς, το άλμπουμ στέκεται σε υψηλό επίπεδο, με τα κομμάτια δυναμίτες να κυριαρχούν, αλλά και τις soul ballads να προσφέρουν ενδιαμέσως τα απαραίτητα διαλείμματα. Τα πνευστά είναι πάντα το ατού, αλλά και το hammond όργανο παίρνει αρκετό χρόνο για να ξεδιπλώσει τη σχετική γκρούβα. Κομμάτια όπως τα “International soul”, “Watch your step”, “Let yourself go!”, “Seven deadly corners” και “We live together” είναι φωτιά και λαύρα, ενώ instros τύπου “Southern bug-a-loo” και “The west side strut” μπαίνουν κατ’ ευθείαν στα πιο απαιτητικά «ντανσφλόρια». Και δεν τελείωσα…

«Σε μιαν εποχή όπου οι δυτικές κοινωνίες προωθούν την ανάπτυξη τεχνολογιών, με στόχο να κάνουν πιο εύκολη κάθε στιγμή της ζωής μας, κάπως σαν να επιταχύνουν τον ερχομό του φυσικού μας τέλους, οι μοναχοί Shaolin έχουν αποφασίσει να επιβραδύνουν αυτή τη διαδικασία. Θέλουν μεν να προχωρήσουν πράγματα μέσα στο χρόνο, αλλά από την άλλη θέλουν και να κρατήσουν έναν πιο ανθρώπινο ρυθμό, πιο στενά δεμένο με το φυσικό κύκλο. Αυτή η επιθυμία αντανακλάται σ’ εμάς μέσα από μία μουσική αισθητική, που να συνδυάζει την κλασική soul και το funk με το σύγχρονο αστικό groove. Κάπως έτσι οι Shaolin Temple Defenders θα αιωρούνται στο χρόνο, έως ότου βρουν τη δική τους ισορροπία μέσα στη μουσική τους». Είναι τα λόγια που διαβάζω στο οπισθόφυλλο του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Shaolin Temple Defenders, που έχει τίτλο “Take It Slow” [Soul Beats/ m’a prod] και το οποίον κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2010. Στην line-up οι επτά προηγούμενοι (Lion of Bordeaux, Pierre Petit, Cedric Lacaze, Jeremy Ortal, Mickey Fourcade, Laure Frejacques, Vincent Le Fort) συν τον κονγκέρο-περκασιονίστα Franck Leymeregie. Βοήθειες ακόμη από τον Vincent Pollet-Villard στο πιάνο, τον Bruno “Patchworks” Hovart σε επιπρόσθετα κρουστά, τον Alban Fourquet σε επιπλέον τρομπέτες, αλλά και τους Jouby’s (με το δικό τους “London Busking” επίσης στην Soul Beats, δες εδώ http://is.gd/ktvBnF), την Gang of Divas, την Bordeaux Sunday Gospel Family κ.ά. σε backing vocals. Το άκουσμα είναι για άλλη μια φορά εντυπωσιακό, ή μάλλον εντυπωσιακότερο από κάθε άλλη φορά. Το συγκρότημα περνά την καλύτερή του φάση, και το γεγονός ότι εμφανίζεται σίγουρο για το υλικό και κυρίως για τις ενορχηστρώσεις του, προσθέτει και στις βοήθειες άλλο βάρος. Με υλικό πρωτότυπο (σε τρία κομμάτια υπάρχουν αναφορές-διάλογοι στις ταινίες “Black Caesar” του ’73, “Platoon” του ’86 και “Kung Fu Hustle” του 2004) και με τους παικταράδες να τα δίνουν όλα στο στούντιο, δεν μπορεί παρά να περιμένεις το καλύτερο. Το “Growing up”, που ανοίγει το CD, μπαίνει με χίλια, το wah-wah κυριαρχεί, τα πνευστά σκοτώνουν, το όργανο ζωγραφίζει. Το “Take it slow”, με τη συμμετοχή του MC Gift of Gab από τους Blackalicious, συνδυάζει funk και hip-hop με τρόπο που δύσκολα θ’ αμφισβητήσεις. Το “I know what is” ανεβαίνει από τα backing vocals, που του δίνουν μία deep gospel χροιά, ενώ το “Lonely walker” με τα πνευστά ντεμαράζ, τα τσιτωμένα φωνητικά τού Lion και το chorus μας πάει πίσω στην εποχή της Philly Soul. Το ορχηστρικό “The duty” με τις ωραίες πενιές του κιθαρίστα Pierre Petit (δική του σύνθεση είναι εξάλλου) και το φλάουτο τού Le Fort να του δίνει μία κάπως jazzy αύρα αρχίζει και, δυστυχώς, τελειώνει πριν καν το καταλάβεις. Το “Mr Dandy” βουτηγμένο ακόμη περισσότερο σ’ ένα Stax αίσθημα και με το όργανο να περιγράφει α λα Booker T, δίνει τη σκυτάλη σ’ ένα από τα καλύτερα κομμάτια τού άλμπουμ, το “Fall silent”, με τη γειωμένη μπασογραμμή και την αυθάδη ερμηνεία του Lion of Bordeaux. Στο τέλος, το “Bring me back home” με το swirling όργανο και τους συνδυασμούς main και backing vocals να συνεπαίρνουν ολοκληρώνει την ακρόαση με τον πιο ευχάριστο τρόπο.
Κάποια ακόμη στοιχεία που ψάρεψα από το διαδίκτυο… Οι Shaolin Temple Defenders, το 2009, είχαν 6 tracks στην playlist του Craig Charles, στη φημισμένη, εξ όσων διαπίστωσα, εκπομπή του BBC 6 “The Craig Charles Funk Show”, ακόμη έχουν αποσπάσει τις καλύτερες των κριτικών από περιοδικά και ΜΜΕ (TF1, France O, RFO, Arte, Trace Tv , MCM, France 3, FIP, France Bleu, Vibrations, World Sound, Blues Magazine, Longueur d’Ondes, SoulBag Mag, Soul R&B, WeGofunk, Fonkadelica…), ενώ ως συγκρότημα του πάλκου έχουν εμφανιστεί στα Montreal International Jazz Festival, Francofolies of La Rochelle, Bobital festival, έχουν περιοδεύσει στην Ιταλία και την Ελβετία, έχουν ανοίξει για τον Sly Stone στο Olympia, στο Παρίσι (23/7/2007)… Και η ζωή προχωρά…