XAN CAMPOS TRIO ρομαντική οδύσσεια

Τον ισπανό πιανίστα Xan Campos τον «γνώρισα» ως μέλος του κουιντέτου τού κοντραμπασίστα Paco Charlin, στο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ (στο Teatro Principal της Pontevedra) υπό τον τίτλο “Visions” [Free Code, 2007]· για το άλμπουμ αυτό είχα γράψει παλαιότερα στο Jazz & Tζαζ (#194).

Ο Campos, γεννημένος το 1987 στο χωριό Cangas της Γαλικίας (ΒΔ Ισπανία) θα ξεκινήσει μουσικές σπουδές στην πατρίδα του από πολύ νεαρός, λαμβάνοντας όλα τα διπλώματα στο πιάνο μέχρι την ηλικία των 21. Ήδη όμως είχε μπλέξει στα live και τη δισκογραφία, αφού το όνομά του το συναντάμε τόσο στο “Tributo a Charlie Parker” [Free Code, 2005] ως μέλος του SPJ Group, όσο και στο “Mandanga Trio” [Private, 2007] ως μέλος του φερώνυμου σχήματος. Ήταν η εποχή που βρισκόταν στη σκηνή συνεχώς, παίζοντας με τους συνεργάτες του στο “Visions”, τον κιθαρίστα Virxilio da Silva και τoν τενορίστα Walter Smith III, οι οποίοι, μαζί με τους Derek Nievergelt (μπάσο) και Marcus Gilmore (ντραμς), δίνουν το 2009 την “Odysseia” [Free Code], ένα ωραίο άλμπουμ, ελληνικού τίτλου, νέο-μποπ προσανατολισμού και μεσόγειου λυρισμού, με το κλασικό “Soul eyes” του Mal Waldron να κάνει στράκες (βγαλμένο για κιθάρα και fender rhodes). Το “Orixe Cero” [Free Code, 2011] είναι το πλέον πρόσφατο άλμπουμ του Xan Campos, ο οποίος, εδώ –μαζί με τους Horacio Garcia μπάσο και Iago Fernandez ντραμς, το τρίο του δηλαδή–, πραγματικά μεγαλουργεί· δεν πρόκειται περί υπερβολής. Τρεις νέοι, να τους πούμε, μουσικοί (ο Campos είναι 24 ετών) σε πρωτότυπο υλικό, με έντονη διάθεση για προσωπική κατάθεση.

Η πρόοδος που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο jazz circuit της Ευρώπης είναι τεράστια (κάτι που διαπιστώνεται και σε κάθε διοργάνωση του Euro-Jazz της Αθήνας). Και δεν συζητώ για τις γνωστές και αναγνωρισμένες σκηνές της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας (ή όποιες άλλες), αλλά για εκείνες των περιφερειών, που (κρίνοντας και από την ημετέρα) δείχνει να καλύπτουν με ταχύτητα το όποιο χαμένο έδαφος. Τι πράττουν λοιπόν στο “Orixe Cero” οι νεαροί Ισπανοί, προτείνοντας κατεύθυνση; Το εξής απλό. Οικοδομούν ένα jazz CD, συχνά με τη λογική ενός rock άλμπουμ (και folk, και romance, και… και…), υψώνοντας τα vibes (όπως κάνουν πολλά, εξάλλου, jazz trio του καιρού μας). Και τούτο όχι με το να χρησιμοποιούν έτερο βοηθητικό και ενισχυτικό εξοπλισμό, αλλά μόνον τα όργανά τους (πιάνο, μπάσο, ντραμς, άντε και το fender rhodes, που χειρίζεται πάντα ο Campos). Έτσι, λοιπόν, παρότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα από τη φύση του jazz άλμπουμ, ακούγοντας μία-μία τις συνθέσεις, αρχίζει κανείς ν’ αντιλαμβάνεται τι παίζει στο μυαλό των Ισπανών.

Στο εισαγωγικό “Acrofobia” π.χ. οι επαναλαμβανόμενες πιανιστικές νότες της εισαγωγής, δίδουν τη θέση τους σ’ ένα rock ρυθμικό υπόστρωμα, πάνω στο οποίον απλώνονται απολαυστικά, περιγραφικά soli (στο πιάνο). Στο “B61” η αφηγηματικότητα της σύνθεσης είναι προφανής, όπως και οι κλασικές αναφορές της. Στην “Acrofilia”, κατ’ αναλογία με την “Acrofobia”, το rhythm section είναι η βάση επί της οποίας κτίζει ο Campos, σολάροντας στο fender rhodes (το οποίο, στις εσχατιές της παραμόρφωσής του, παράγει ηχοχρώματα ηλεκτρικής κιθάρας). Η πιανιστική romance α λα Debussy στο “A arbore imperialista” φανερώνει φυσικά το αισθητικό εύρος του Ισπανού (πρόκειται για μία σύνθεση μαγική, υψηλού συναισθηματικού εκτοπίσματος). Τo “Caos magnetico”, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του εξάλλου, αποτελεί την πιο avant στιγμή του άλμπουμ. Χωρίς να απολείπουν τα mellow patterns (απεναντίας), τα ακουστικά ρυθμικά εφέ παρέχουν στη σύνθεση έναν κάπως improv αέρα. Οι “Tapia & Flik” και “Nus” ίσως είναι οι πιο καθαρόαιμες jazz συνθέσεις του “Orixe Cero”, κοντά στο Jarrett-ικό στυλ, με την “Irreversibel” που ακολουθεί, να επαναφέρει στο προσκήνιο την πιανιστική αφηγηματική γλαφυρότητα. Το έσχατο track, η “Dulce Pepita”, αποτελεί και τη μοναδική version τούτου του απλού, απολαυστικού CD – μία σύνθεση τού παππού του συνθέτη, ντράμερ Juan Rial “Palleiro”, ενός από τους πρώτους ανθρώπους που έπαιξαν jazz στη Γαλικία, στα χρόνια του ’50.

Ένα από τα 4-5 ωραιότερα jazz άλμπουμ που άκουσα τον τελευταίο χρόνο. Επαφή: www.xancampos.com