ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ για μια χούφτα βινύλια

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2005

Εξάρχεια, 5.00 μ.μ.

Ο μονόλογος του Φώντα

«Πόσοι δίσκοι έχουν περάσει από τα χέρια μου; Σε πόσα πικάπ έχουν παίξει; Πόσες κασέτες έχω γράψει στη ζωή μου και πόσα CD; Μερικές φορές νομίζω ότι έχω περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος, ότι είμαι καταδικασμένος να κάνω τις ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά. Βγάζω τον δίσκο από τον φάκελό του κι από το πλαστικό εσώφυλλο, τον κοιτάζω να δω αν έχει δαχτυλιές ή γρατσουνιές, αν είναι στραβός. Τον ακουμπάω προσεκτικά στο πλατό του πικάπ. Πιάνω απαλά τον βραχίονα και τον αφήνω εξίσου απαλά στο βινύλιο. Αυτή είναι η ζωή μου.

Και τώρα ο άλλος έρχεται και μου λέει ότι είμαι γραφικός, ένα είδος υπό εξαφάνιση. Ποιος αγοράζει πια δίσκους; μου λέει. Αφού μπορείς να τα κατεβάσεις όλα από το ίντερνετ. Και εντάξει, πες ότι τα κατεβάζεις όλα από το ίντερνετ. Αλλά πότε τα ακούς; Και πώς τα ακούς; Από τα ηχειάκια του υπολογιστή; Δεν μας παρατάς ρε μεγάλε. Κάποτε στήναμε ομηρικούς καβγάδες για το ποια ηχεία είναι καλύτερα, βάζαμε δόσεις για προενισχυτή και καινούργιο ενισχυτή. Και κάθε δίσκο που παίρναμε τον ακούγαμε με θρησκευτική προσήλωση. Τον λιώναμε. Κοιτούσαμε το εξώφυλλο με τις ώρες και ανακαλύπταμε διαρκώς καινούριες λεπτομέρειες. Καθαρίζαμε σχολαστικά το βινύλιο πριν από κάθε ακρόαση και είχαμε μάθει να διακρίνουμε το καλό, το μαύρο δυτικοευρωπαϊκό βινύλιο από το ξασπρισμένο καφέ των ανατολικών χωρών. 

Πόσες κασέτες… Σε φίλους που ήταν στις μαύρες τους, για δώρο στα πάρτι, για ταξίδια στα νησιά, σε γκόμενες, στις μανάδες των κοριτσιών μας για να τις καλοπιάσουμε… Ακόμη θυμάμαι όταν βγήκαν για πρώτη φορά χρωματιστά βινύλια, κόκκινα, μπλε, κίτρινα… Τα Μικροαστικά του Κηλαηδόνη, το Wave της Πάτι Σμιθ, ένα του Χέντριξ… Και τη χαρά μας όταν το εξώφυλλο είχε στίχους. Και τώρα ο φλώρος μού λέει ότι και το ραδιόφωνο είναι πεθαμένη ιστορία, όπως ο αραμπάς που έδωσε τη θέση του στο αυτοκίνητο. Ποιο, ρε φίλε, το ραδιόφωνο; Που μας συνόδευε όλες τις δύσκολες βραδιές; Που μας ξελάσπωνε στις ώρες της αμηχανίας; Εδώ εγώ καθόμουνα και έγραφα τις εκπομπές του Πετρίδη για να τις έχω στο αρχείο μου…».(…)

Ο Φώντας (Κυριακίδης) είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες (αν όχι ο βασικότερος) του μυθιστορήματος της Χίλντας Παπαδημητρίου «Για μια χούφτα βινύλια» [εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2011]. Είναι ο ιδιοκτήτης του δισκάδικου Rip it Up, γύρω από τον οποίον εξυφαίνεται η ιστορία. Διαβάζοντας προσφάτως το βιβλίο –κι επειδή το όνομα τού ήρωα δεν είναι σύνηθες ούτε στην καθημερινότητα και πολύ περισσότερο στη λογοτεχνία– ορισμένες φορές σε κάθε εμφάνισή του (σε κάθε εμφάνιση του ήρωα εννοώ) ήταν σαν να παρακολουθούσα, σε δράση, ένα δεύτερο εαυτό μου.

Δεν έχω πολλά κοινά σημεία με τον Κυριακίδη, έχω κάποια… Ας πούμε εγώ ποτέ δεν θα… τέλος πάντων… Επίσης, δεν θα έβλεπα διαφορές στο χρώμα ανάμεσα στα… κομμουνιστικά και τα καπιταλιστικά βινύλια, ούτε θα είχα γράψει ποτέ εκπομπές του Πετρίδη απ’ το ραδιόφωνο –παρότι είχα γράψει εκπομπές του Γρηγόρη Βάιου ή του Πητ Κωνσταντέα–, τον οποίον (Πετρίδη) άκουγα απλώς (κυρίως τα καλοκαίρια). Έτσι, αν υπάρχει κάτι που να με αντιπροσωπεύει, συνδέοντάς με μέ τον ήρωα του βιβλίου (σ’ αυτό τουλάχιστον το απόσπασμα), τούτο έχει να κάνει βασικά με τις κασέτες.

Έχω γράψει άπειρες κασέτες. Και ακόμη γράφω. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια. Τελευταία φορά συνέβη πριν κάποιες μέρες για ένα φίλο απ’ το YouTube (πώς λέγαμε παλαιά για ένα φίλο από την Άρτα; – αναλόγως). Κασέτες που έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας (και έξω από τη χώρα – οπωσδήποτε έξω), κασέτες που απευθύνονταν είτε σε κολλητούς (γιορτές, γενέθλια κ.λπ.), είτε σε μουσικόφιλους (συνήθως με απαιτητικά κομμάτια), είτε στον εαυτό μου (υλικό για τα φορητά ραδιοκασετόφωνα των διακοπών), είτε σε γκόμενες (όπως λέει και ο Κυριακίδης) – μια κίνηση που επείχε για την παρέα μου (να μην πω για τη γενιά μου) το ρόλο της… τούρτας ή του λουλουδικού της προηγούμενης εποχής. Ό,τι είχαμε να πούμε, πριν το πούμε με το στόμα μας, το έλεγαν οι επιλογές μας μέσω μιας φθηνής MC…