δημοκρατικά τόξα και μορφώματα

Έλειψα τρεις-τέσσερις ημέρες και γλίτωσα το «σώσε». Εξαρθρώθηκε, λέει, η Χρυσή Αυγή. Πήρα ελάχιστα πράγματα χαμπάρι, γιατί εκεί όπου βρισκόμουν δεν ενδιαφέρθηκα ν’ ανοίξω ραδιόφωνο ή τηλεόραση, ούτε είχα χρόνο να διαβάσω εφημερίδες (ιντερνέτια ούτε κατά διάνοια βεβαίως). Μέσες-άκρες έμαθα τα καθέκαστα, από κουβέντες εδώ κι εκεί, γλιτώνοντας προφανώς την λαίλαπα των ειδήσεων (βασικά της βρωμο-TV).

Θυμάμαι τις ανάλογες μπούρδες με την 17Ν πριν από 11 χρόνια. Μια επικοινωνιακή γελοιότητα. Ένα σίχαμα «ενημέρωσης» που επαναλαμβάνεται, τώρα, με ακόμη πιο εμετικό τρόπο. Θυμάμαι επίσης πως, τότε (το 2002 και νωρίτερα), είχε τεθεί από τους ξένους κάπως σαν προαπαιτούμενο η εξάρθρωση της 17Ν, προκειμένου η χώρα να διοργανώσει δίχως ζόρια την Ολυμπιάδα του 2004. Και να, ω του θαύματος, σκάσανε οι στρακαστρούκες στα χέρια του Ξηρού! Κάτι ανάλογο συνέβη και τώρα. Πάλι οι ξένοι (κι ας βγάλει ο καθείς τα συμπεράσματά του δηλαδή) δια στόματος Hannes Swoboda (επικεφαλής των Σοσιαλιστών/ Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο) μας συνέστησαν, αν μπορούσαμε, να θέσουμε εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή (“the possibility of banning the party altogether”), την επαύριο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, προκειμένου η χώρα να σταθεί στο ύψος της ως προεδρεύουσα της ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014. Και ξανά ω του θαύματος! Θεοί και δαίμονες κινήθηκαν, πήραν φωτιά τα μπατζάκια μας και μέσα σε ολίγα 24ωρα είδαμε τον αρχηγό, τον υπαρχηγό και τη σία της Χρυσαυγής να σέρνονται από τους αστυφύλακες στους διαδρόμους της ΓΑΔΑ σαν κοινοί εγκληματίες. Τα ’παμε, τα ξανάπαμε. Αν όλοι ετούτοι έχουν εγκληματήσει –αποδειχθεί στη δίκη πως έχουν εγκληματήσει (το λέω γιατί… όλως τυχαίως δεν δικάζει η TV)– ή έχουν συμμετάσχει σε άλλες αξιόποινες πράξεις τότε να υποστούν τις σχετικές συνέπειες. Το κεντρικό, όμως, ζήτημα, και το πλέον σοβαρό, είναι αν πιστεύει κανείς πως καθαρίζει τοιουτοτρόπως με τον ναζισμό, με την ακροδεξιά βία και εγκληματικότητα στον τόπο μας. Η απάντηση είναι μία: δυστυχώς, όχι.

Στην Ελλάδα υπάρχει παράδοση σκληρής, βίαιης και συχνά δολοφονικής ακροδεξιάς ξεκινώντας ας πούμε από τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες του ’40 (για να μην πάμε πιο πίσω) και τα μετεμφυλιακά εγκλήματα, περνώντας στην καραμανλική «βία και νοθεία», στις παρακρατικές δολοφονίες του Λαμπράκη και του Πέτρουλα το ’60, στη χούντα των συνταγματαρχών με τα δικά της εγκλήματα, τις εξορίες και το Πολυτεχνείο, στις βομβιστικές ενέργειες της ομάδας Μιχαλολιάκου στα τέλη του ’70, στους Κενταύρους και τους Ρέιντζερς της αβερωφικής ΝΔ το ’80, στους Βορίδηδες με τα τσεκούρια, στους Καλαμπόκες και τους Ανδρουτσόπουλους, φθάνοντας μέχρι τους Ρουπακιάδες. Κι είναι ντροπή μετά από τόσα ακροδεξιά… ανδραγαθήματα τα τελευταία 70 χρόνια κάποιοι να ομιλούν για «περιοδικά» και για «0,17%», όταν το έγκλημα (ακροδεξιό ή μη τέλος πάντων) δεν είναι θέμα ποσοστού. Το διαπράττει και ο ένας (ναζί) στο δισεκατομμύριο. (Μόνος του ο ακροδεξιός Νορβηγός Breivik δολοφόνησε 77 ανθρώπους).

Δεν είδα την εκπομπή του Πρετεντέρη στο Mega τη Δευτέρα το βράδυ (με καλεσμένους τον Πουλικάκο, τον Βορίδη και όποιους άλλους), αλλά ένοιωσα ύπατη αποστροφή ακούγοντας τον παρουσιαστή σ’ ένα απόσπασμα που είναι ανεβασμένο στο YouTube να λέει του Πουλικάκου πως «δεν τους ξέραμε» το 1995· πως δεν ξέραμε δηλαδή τη Χρυσαυγή και τον Μιχαλολιάκο. Κι επειδή «δεν τους ξέραμε», τότε, γι’ αυτό φρόντιζαν να μας τους… γνωρίσουν όλοι οι ανερχόμενοι και μη αστέρες των καναλιών της εποχής – ο Ευαγγελάτος και ο Αναστασιάδης στον ΣΚΑΪ, ο Τριανταφυλλόπουλος στη Ζούγκλα του, ο Καρατζαφέρης στο Tele-City, ο Παναγιωτόπουλος στο Star, ακόμη και η Κανέλλη με την Παναγιωταρέα στην ΕΤ-1, όπως διαβάζω (και θυμάμαι στις πιο πολλές των περιπτώσεων) στον Ιό της Κυριακής, της 19/7/1998 (άρθρο με τίτλο Οι «Περίανδροι» των ΜΜΕ). Είχα σημειώσει σχετικώς πριν ενάμιση περίπου χρόνο (11/5/2012) με αφορμή τη συνέντευξη Μιχαλολιάκου στον Σταύρο Θεοδωράκη: «Το πρόβλημα για μένα –και είναι το πιο σοβαρό απ’ όλα– συνίσταται στο ποιος θα βρεθεί απέναντι στη Χρυσαυγή και σε κάθε ακροδεξιό εκπρόσωπο, και τι είδους διάλογο θα έχει μαζί του. Υπάρχουν ρεπόρτερ, δημοσιογράφοι που είναι μόνο για φρου-φρου κι αρώματα. Που νοιάζονται μόνο για τα ‘νούμερα’ των εκπομπών τους, που είναι ανειδίκευτοι στην πολιτική φιλολογία (δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα σχετικό βιβλίο στη ζωή τους, αραδιάζοντας συνήθως ό,τι αρπάζουν από ’δω κι από ’κει), που η πολιτική δεν είναι το φόρτε τους (καθότι ασχολούνται και με χίλιες-δύο παπαρίες) και που εν πάση περιπτώσει ενδιαφέρονται μόνο για τις δήθεν ‘αποκαλύψεις’, τους ‘μυστικούς διαδρόμους’ και τα ρέστα, πουλώντας χάντρες και καθρεφτάκια στους ιθαγενείς της τηλοψίας. Αυτοί οι... εκφραστές της κοινής γνώμης, συχνά, αποδεικνύονται το ίδιο επικίνδυνοι με την κάθε Χρυσαυγή».

Η φωτογραφία είναι από την περιβόητη εκπομπή του ANT1 «Τέλος Εποχής» της 10/4/1995 πριν εξελιχθεί σε μπάχαλο, και η οποία προέρχεται από το περιοδικό Ε (Ο Ιός της Κυριακής) της 19/7/1998. Ο Πρετεντέρης καλωσορίζει χαιρετώντας τον Μιχαλολιάκο (πιο δεξιά, καθιστός, ο Πλεύρης). Ok, ο άνθρωπος δεν ήξερε –νόμιζε πως η Χρυσή Αυγή και η 4 Αυγούστου ήταν απλώς… περιοδικά–, δεν ρώταγε;*

Και για να τελειώνω μ’ αυτό το ζήτημα. Αδιαφορώ παντελώς για τις «αποκαλύψεις», τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, τα κινητά που… μίλησαν, τους μεταμελημένους χρυσαυγίτες, και όλα τα υπόλοιπα. Αυτά είναι δουλειά της Αστυνομίας και περαιτέρω της Δικαιοσύνης. Δεν είμαστε θεατές σε ταινία με τον Μπέκα ή σε αμερικανικό δικαστικό θρίλερ. Έχουμε άλλα σοβαρότερα ζητήματα που μας απασχολούν και μας καίνε – πώς θα ανταπεξέλθουμε δηλαδή σε μια ζωή, που δυσκολεύει κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν έχει καμμία απολύτως αξία, κανένα μικρό ή μεγαλύτερο νόημα, να παρακολουθούμε «αποκαλυπτικά ρεπορτάζ», τα οποία λειτουργούν μόνον ως προκάλυμμα των πραγματικών (σημερινών) αιτιών τού κακού. Όποιος εγκλημάτησε να καταδικαστεί και να υποστεί τις προβλεπόμενες συνέπειες. Ακροδεξιά στην Ελλάδα υπήρχε και δυστυχώς θα υπάρχει και στο μέλλον, αφού πάντα θα είναι «χρήσιμη». Και όποτε ο κόσμος βρίσκεται σε απελπιστική θέση, όπως τώρα, ένα τμήμα του (κυρίως από την παραδοσιακή λαϊκή δεξιά) θα γλιστρά προς τα ’κει, θα φλερτάρει ακόμη και με τον ναζιστικό εξτρεμισμό. Το ζήτημα λοιπόν είναι, όπως επίσης έχω ξαναγράψει, με ποιον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η φτώχεια, η ανέχεια και η περιθωριοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας, πώς θα «κάτσει» η οργή και το σιχτίρισμα του κόσμου, ώστε η ακροδεξιά, ως πολιτικό μόρφωμα, να περιοριστεί στα πρότερα, μηδενικά, εκλογικά ποσοστά της (δίχως τούτο να σημαίνει πως θα είναι, αναγκαστικώς, λιγότερο επικίνδυνη). Επ’ αυτών οφείλει να συσκέπτεται το… δημοκρατικό τόξο. Αν θέλει να στοχεύει κέντρο δηλαδή και όχι να πετάει την μπάλα στην εξέδρα, παίζοντας… καταστροφικό, δηλαδή καθεστωτικό, παιγνίδι. 

* Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει share τη φωτογραφία να πάρει μαζί και τη λεζάντα, αλλιώς να την αφήσει εκεί όπου είναι.