ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ κενοί χώροι

Δεν ξέρω αν είναι παράξενο άλμπουμ το «Κενοί Χώροι» [Inner Ear, 2013] –μπορεί…–, εκείνο που ξέρω είναι πως έχει μια δική του γοητεία ως άκουσμα. Αυτό το αστικό κολάζ, που θα μπορούσε να ξεπέσει με εύκολο τρόπο προς ένα αυτάρεσκο και ανατροφοδοτούμενο άκουσμα, επιτυγχάνει ν’ ακούγεται φρέσκο, δυνατό και εκπληκτικό (υπό την έννοια της… καραδοκούσας έκπληξης) καθ’ όλη την 34λεπτη διάρκειά του.

Ο… Κτίρια τη Νύχτα είναι ένα μίγμα τραγουδοποιού-πειραματιστή – κάτι όχι σύνηθες εξ αρχής. Μπορεί τα λόγια των τραγουδιών του να μην αποκρυπτογραφούνται πάντα, αμέσως και σε χρόνο πρώτο, πράγμα που με… στενοχωρεί λιγάκι –το σιντάκι που έφθασε στα χέρια μου δεν περιλαμβάνει στίχους, και βεβαίως δεν γνωρίζω αν τούτοι είναι τυπωμένοι στα 108 βινυλιακά αντίτυπα– όμως είναι ηλίου φαεινότερον… θα πω εγώ κι ας διαψευστώ, πως ο άνθρωπος αυτός, καθώς ακούς το ραπάρισμά του στο «Ανάμεσα στις μέρες»(;), κάτι πρέπει να έχει ακούσει (και όχι απλώς κάτι) από Σαββόπουλο («Μας βαράνε ντέφια») και πιθανώς από Μιχάλη Σιγανίδη. Και το λέω τούτο –και επιμένω– επειδή δεν υπάρχει λόγος ν’ αναζητούμε επιρροές στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όταν οι ημέτερες μοιάζουν προφανέστερες (όταν…). Εκείνο που δεν είναι προφανές στους «κενούς χώρους» είναι η τραγουδοποιητική περσόνα του Κτίρια τη Νύχτα· βασικά, ο τύπος του ανατρεπτικού άσματος, που όταν δεν ενοργανώνεται έχοντας ως βάση τα γνωστά κιθαριστικά/ ποπ διδάγματα, αντλεί από ένα άναρχο, προσωπικό (εκφραστικό) οπλοστάσιο. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία, αλλά ακούγοντας το παρθενικό long play τού συγκεκριμένου μουσικού ανακάλεσα στη μνήμη μου, τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε, κάτι από την «τρέλα» ορισμένων καλλιτεχνών της ESP Disk – του πειραματιστή Alan Sondheim φερ’ ειπείν και πιθανώς του singer-songwriter Mij. Ο Κτίρια τη Νύχτα συνδυάζει και τα δύο (ή και τους δύο), αν και νομίζω πως η δύναμή του εντοπίζεται κυρίως στο τραγούδι (κι εκεί αξίζει να εμβαθύνει). Στον λόγο δηλαδή… που, στην περίπτωσή του, έχει λόγο να λέγεται.

Επαφή: www.inner-ear.gr