DIRTY FUSE surfbetika!

Πολύ γουστάρω συγκροτήματα όπως οι Dirty Fuse (όχι, αυτό δεν είναι… κριτική). Πολύ γουστάρω μπάντες που πράττουν το κέφι τους, ανεξαρτήτως από μόδες, hip και τα ρέστα, που φτιάχνουν μουσικές για την ψυχή και το σώμα, και που, κυρίως, τις ερμηνεύουν σαν μεγάλοι και δεξιοτέχνες επαγγελματίες. Παρακολουθώ τους Dirty Fuse από το ξεκίνημά τους, το 2008, και μπορώ να βεβαιώσω για την απόλυτη πρόοδο αυτού του γκρουπ, που ηγείται πλέον της ελληνικής… surfdelica (ου μην και της ευρωπαϊκής). Θυμάμαι πως τα ίδια έγραφα, τηρουμένων των αναλογιών δηλαδή, και για ένα άλλο ελληνικό συγκρότημα πριν από 15 χρόνια – τους Blues Wire. Τέτοιαν αίσθηση μου αφήνουν οι Dirty Fuse. Ανάλογη. Ένα ελληνικό δηλαδή σχήμα που στέκεται, όχι απλώς στο ίδιο ύψος, αλλά παραπάνω, από τα όποια (ξένα) ανάλογα του είδους. Πενταμελείς οι Αθηναίοι φίλοι (Κώστας Μπακούλας κιθάρες, Μανώλης Κισαμιτάκης σαξόφωνα, Χρήστος Κόγιος ντραμς, John Drake μπάσο, Duda Victor κιθάρες, τζουράς) και σε συνεχή τριβή/επαφή με τον ήχο του πάλκου, μπαίνουν από καιρού εις καιρόν και στα στούντιο προκειμένου να καταγράψουν την αλήθεια τους. Τρεις οι, έως ώρας, ολοδικές τους κυκλοφορίες. Το 45άρι “Lost Riders” [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2010], το CD “Dirty Fuse” [Green Cookie, 2012] και τώρα το 10ιντσο “Surfbetika!/ Greek Rebetika (from 1925-1938) surfed up by… Dirty Fuse” ξανά στην Green Cookie, τυπωμένο σε 300 κόπιες συνολικώς.

Τι πράττουν εδώ οι Dirty Fuse; Όχι κάτι παράξενο, ή αναγκαστικώς πρωτότυπο βρε αδελφέ, αλλά κάτι απολύτως συναρπαστικό και βεβαίως επιτυχημένο. Δανείζονται τις μελωδίες από επτά παλαιά προπολεμικά ρεμπέτικα –«Γιατί φουμάρω κοκαΐνη» (Παναγιώτης Τούντας), «Αργιλέ μου γιατί σβήνεις» (Στέλιος Χρυσίνης), «Είμαι πρεζάκιας» (Σώσος Ιωαννίδης, Αιμίλιος Σαββίδης), «Ο πόνος του πρεζάκια» (Ανέστης Δελιάς), «Η Έλλη θέλει σκότωμα» (διάφορες εκτελέσεις, Γιώργος Κατσαρός, Μαρίκα Παπαγκίκα, Γιώργος Βιδάλης κ.ά., η πρώτη στη Σμύρνη από την Ελληνική Εστουδιαντίνα στη δεκαετία του ’10), «Και γιατί δεν μας το λες» (διάφορες εκτελέσεις, Γιώργος Κατσαρός κ.ά.), «Τα μπλε παράθυρά σου» (Μάρκος Βαμβακάρης)– σερφάροντας με στυλ, άνεση και οξυδέρκεια.

Όπως έχει ειπωθεί (και είναι πια παγκοίνως γνωστό), μεταξύ του surf και της ελληνικής λαϊκής μουσικής υπάρχει ισχυρή κοινή βάση. Και η βάση αυτή ακούει στη λέξη «διπλοπενιά» (στο μπουζούκι, στον τζουρά κ.λπ.), η οποία (διπλοπενιά) αντιστοιχεί στο δίχορδο σόλο στην ηλεκτρική κιθάρα. Πάνω στη διπλοπενιά δηλαδή στηρίχθηκε αυτή η μοναδική surf αίσθηση, αυτό το groove που χαρακτηρίζει το παίξιμο τής Fender Stratocaster. Και αν κάτι τέτοιο το έπραξε ο Dick Dale και οι Del-Tones με την “Misirlou” τον Μάιο του ’62, γράφοντας ιστορία, γιατί να μην το πράξουν σήμερα και οι Dirty Fuse, πακετάροντας σε surf συσκευασία επτά κλασικά ρεμπέτικα; Με λίγη φαντασία, βεβαίως θέληση, και οπωσδήποτε αρκετή δεξιοτεχνία πλείστα όσα ελληνικά ρεμπέτικα και λαϊκά μπορεί να μετατραπούν σε surf. Και όχι απλώς να μετατραπούν, αλλά και να δημιουργήσουν, ή μάλλον να διαιωνίσουν, μία γραμματική κι ένα συντακτικό απαράβατο και διαρκώς σε χρήση. Το αποδεικνύουν, επί του προκειμένου, οι Dirty Fuse, δημιουργώντας επτά… Μισιρλούδες – η μία καλύτερη απ’ την άλλη. Και τούτο επειδή είναι και… surf, δηλαδή rock παικταράδες, αλλά κι επειδή έχουν μεγαλώσει (όπως και όλοι μας εξάλλου) μ’ εκείνα τα παλαιά ρεμπέτικα. Τα ρεμπέτικα που, σε κάθε περίπτωση, θα κυλάνε στο αίμα μας σαν και το καλό κρασί στο… καρβουνιάρικο του Καραβίτη (δες τη φωτογραφία του εξωφύλλου).

Επαφή: www.greencookie.gr