τρία CD της B-Otherside

Οι Αθηναίοι Prejudice Reborn έχουν μια πορεία στη μεταλλική σκηνή τα τελευταία χρόνια (εμφανίσεις-ηχογραφήσεις), μια πορεία που φθάνει σ’ ένα (πρώτο) peak με το πρόσφατο 46λεπτο CD τους που τιτλοφορείται “Elpis”.

Συγκρότημα που πατάει γερά στα πόδια του έχοντας αφομοιώσει με δημιουργικό τρόπο πλείστες όσες επιρροές (οι Metallica είναι μία δυνατή αναφορά, αλλά δεν είναι η μόνη), οι Prejudice Reborn στηρίζονται ισομερώς θα έλεγα στις διπλές κιθάρες (Κώστας Καράβολας, Θόδωρος Πανταζής), στο βαρέων βαρών μπάσο-ντραμς (Τάσος Κανελλόπουλος, Μανώλης Κώνστας) και βεβαίως στη φωνή (τραγουδά ο μπασίστας Κανελλόπουλος), που είναι στιβαρή και καθαρή· ό,τι πρέπει δηλαδή για να την ακούς μαζί (με τα υπόλοιπα όργανα) και μόνη. Με τετράλεπτα, κατά μέσον όρο, τραγούδια που φαίνονται και είναι ολοκληρωμένα, αφού διαθέτουν σε σωστές δόσεις όλα όσα απαιτούνται (τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά riffs και soli, το ποδοβολητό του rhythm section, τη φωνή που έχει τον τρόπο να μεταφέρει το μήνυμα), οι Prejudice Reborn είναι η μπάντα που ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της, προτείνοντας κομμάτια που αφορούν όλους μας – και όχι μόνον τους fans της σκηνής. Και αναφέρομαι στο “Infestation” ένα ελάχιστα καλυμμένο τραγούδι για τα ναρκωτικά (θα πω εγώ) ή στα «ερωτικά» τους άσματα (οπωσδήποτε μέσα σε εισαγωγικά η λέξη) όπως το “Beautiful sadness”, εκεί όπου η συντροφικότητα και η κοινή θέση είναι ό,τι απαιτείται προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι καθημερινές αντιξοότητες.

Οι Cameres είναι δύο βασικά (Νίκος Γραμμάτος φωνή, στίχοι, μουσική, Γιάννης Βογιατζής κιθάρα, μουσική) και προέρχονται από την Καβάλα. Το «Θα Είμαι Εκεί» είναι το πρώτο CD τους, ένα 28λεπτο άλμπουμ οκτώ τραγουδιών σύγχρονου ελληνόφωνου ροκ (που μεταλλίζει κατά περίπτωση) και το οποίο σε κερδίζει –να το πω από την αρχή– με την απλότητά του. Όταν λέω «κερδίζει» δεν εννοώ πως έχουμε να κάνουμε με κάποιο γκρουπ, τον ήχο και τον στίχο του οποίου δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά για μια ομάδα ανθρώπων (δίπλα και οι Άγγελος Μουρβάτης κιθάρες, Θανάσης Κουτσογιάννης μπάσο, Αντώνης Κοπανούδης τύμπανα), η οποία φτιάχνει τραγούδια με τέχνη και κυρίως με hook. Ωραίες μελωδικές γραμμές, ή φράσεις, που ξεπετάγονται  εδώ κι εκεί και σε φτιάχνουν, ερμηνείες κοφτές και σε κάθε περίπτωση επαρκείς, ροκιές που στηρίζονται φυσικά στις κιθάρες, οι οποίες λαλάνε συνεχώς μπρος ή πίσω, στίχοι απλοί, καλογραμμένοι και καθημερινοί, ηχογράφηση/ παραγωγή, που προβάλλει, όσο πρέπει, τα προσόντα του γκρουπ. Πριν 10-15 χρόνια, την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών π.χ., μία τέτοια μπάντα, όπως οι Καβαλιώτες, θα είχε εξασφαλισμένη καριέρα. Τώρα, θα πρέπει να παλέψουν περισσότερο, ή και πολύ περισσότερο. Κουράγιο λοιπόν. Τι ωραία τραγούδια τα «Απόψε» και «Δρόμος»!

Δεν είναι καινούριο γκρουπ οι Envy Never Dies (υπάρχουν από το 2004), τώρα όμως κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους μέσω του φερώνυμου παρθενικού CD τους – ένα σύνολο επτά κομματιών, που δεν ξεπερνά το μισάωρο. Σ’ ένα βιογραφικό τους, που είναι σπαρμένο στο διαδίκτυο, αναφέρουν οι ίδιοι πως είναι επηρεασμένοι από το dark wave, τα πειράματα των Sonic Youth, τα κιθαριστικά riffs των Pixies και το punk-rock των Ramones. Δεν γνωρίζω αν όλα τούτα φαίνονται με τη μία, ή χρειάζεται λίγος χρόνος προκειμένου να κατανοηθούν (μάλλον), εκείνο που ξέρω είναι πως οι Envy Never Dies έχουν καλά, ή και πολύ καλά, κομμάτια να προτείνουν, τα οποία «ανεβαίνουν» περαιτέρω λόγω των φωνητικών της Ναταλίας Χατζή. Δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο να τραγουδούν γυναίκες σε ελληνικά συγκροτήματα, αλλά όποτε συμβαίνει (και συμβαίνει) τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα. Αν υπάρχει κάτι που να ξεχωρίζει στα κομμάτια των Envy Never Dies είναι οι αρμονίες τους, οι οποίες ορισμένες φορές με παραπέμπουν σε τραγούδια της british psych του ’60. Με τα φωνητικά λοιπόν να κατατάσσονται μεταξύ των κυριοτέρων προσόντων του γκρουπ (δύο lead από τους Γιώργο Κάισο, Ναταλία Χατζή, κι ένα backing από την Δήμητρα Φλούδα), με τις μελωδίες να περιπλέκονται με τρόπο που δείχνει γνώση και έμπνευση, με παίξιμο και ενοργανώσεις εξαιρετικές και βεβαίως με τραγούδια όπως το “Way” ή το “The bar” να καταδείχνουν… ακυβέρνητο ταλέντο, οι Envy Never Dies είναι ένα από τα σημερινά, αγγλόφωνα, ελληνικά συγκροτήματα, που ξεχωρίζουν όσο λίγα, όσο ελάχιστα άλλα.

Καλή συνέχεια. Σε όλους.

Επαφή: www.b-otherside.gr