BRIAN LANDRUS KALEIDOSCOPE νέο άλμπουμ

Ο αμερικανός… βαρυ-πνευστός (βαρύτονο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, μπάσο φλάουτο, μπάσο σαξόφωνο, κόντρα άλτο κλαρινέτο) Brian Landrus είναι ένας από τους σημαντικότερους jazzmen της νέας γενιάς – αν κρίνω δηλαδή από τις ηχογραφημένες δουλειές του, καθότι live δεν τον έχω δει (στην Αμέρικα τελευταίως περιόδευσε με την Esperanza Spalding, αν αυτό λέει κάτι…). Μάλιστα, για δύο απ’ αυτά τα παλαιότερα άλμπουμ του, το “Forward” [Cadence Jazz, 2009] και το “Capsule” [BlueLand, 2011], έχω γράψει λόγια θερμά και στο δισκορυχείον (20/7/2010 και 30/10/2012)· πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω επ’ αφορμής και του πιο πρόσφατου, εξαιρετικού CD του που έχει τίτλο “Mirage” [BlueLand, 2013].

Ο Landrus είναι ένας μουσικός που δοκιμάζει, συνεχώς, πράγματα. Έχοντας μία κατεκτημένη ικανότητα στο συνθέτειν και το αυτοσχεδιάζειν, επιχειρεί, κάθε φορά, να βρει και μια καινούρια φόρμουλα προκειμένου να παρουσιάσει τη μουσική του, ν’ αναπτύξει τις ιδέες του. Έτσι, αν στο “Forward” πειραματίστηκε με το σχήμα του οκτέτου, δίνοντας μιαν αβαντ-γκαρντίστικη διάσταση στη δική του jazz, εξερευνώντας περαιτέρω στο “Capsule” τις αφηγηματικές διαστάσεις τής μουσικής του, έρχεται τώρα, με το “Mirage”, να προτείνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Βασικά, η «αλλαγή» εδώ ακούει στο όνομα «έγχορδα». Δύο βιολιά, μια βιόλα κι ένα τσέλο έρχονται να προστεθούν στην βασική πενταμελή line-up (Brian Landrus, Nir Felder κιθάρες, Frank Carlberg rhodes, πιάνο, Lonnie Plaxico ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο, Rudy Royston ντραμς) επεκτείνοντας το σώμα της μουσικής του (και) προς άλλες κατευθύνσεις, πάντα, όμως, εντός των πλαισίων της τζαζ αφήγησης. Εξάλλου, η μεγίστη «αναφορά» στο “Mirage”, κατά τα λεγόμενα του ιδίου του Landrus, υπήρξε ο θρύλος τρομπονίστας Bob Brookmeyer. Ο Landrus σπούδασε με τον Brookmeyer στο New England Conservatory και μελετώντας το έργο τού δασκάλου του –βασικά τις εγγραφές του με την Metropole Orchestra και, προφανώς, τις ανάλογες ενορχηστρώσεις– αποφάσισε να προχωρήσει και ο ίδιος σ’ ένα… τζαζ συμπέρασμα, εκεί όπου τα έγχορδα θα εντάσσονταν στο γενικότερο συνθετικό του πλέγμα μ’ έναν απολύτως «εσωτερικό» τρόπο. Όχι συνθέσεις, ή μέρη συνθέσεων, που ενώ θα μπορούσε να αποδοθούν από ένα τζαζ κουιντέτο, αποδίδονται τελικώς από ένα κουαρτέτο εγχόρδων (ακόμη και αν εκείνος που θα διηύθυνε ακούει στο όνομα Ryan Truesdell – ένας από τους πιο σημαντικούς ενορχηστρωτές της νέας γενιάς), ούτε, βεβαίως, συνθέσεις με ξεκάρφωτα jazz και string μέρη ανίκανα να… συνεννοηθούν. Εδώ, στην περίπτωση του “Mirage”, μιλάμε για μία καθ’ ολοκληρίαν επικοινωνία των δύο sections, για έναν λεπτομερή σχεδιασμό που βασίζεται σε τεχνικά και συναισθηματικά δεδομένα. Κι αυτό είναι το σημαντικό με την περίπτωση του Landrus. Ενώ οι συνθέσεις του μοιάζουν «εγκεφαλικές» και «ψαγμένες», στην πραγματικότητα έχουν λαϊκές καταβολές (δίχως να αδιαφορούν για το «προχωρημένο» του πράγματος). Με μπάσα σόλι που διατρέχουν σχεδόν όλα τα κομμάτια, με οργανικά κοντράστ ανάμεσα στο βαρύτονο, την κιθάρα, τα πλήκτρα και τα strings, με γοητευτικές-ονειρικές, bluesy μελωδίες να αντιπαρατίθενται με το groove και με τα πιο δυναμικά (ακόμη και… ροκίζοντα) passages, το “Mirage” είναι ένα «συνολικό», ένα ολοκληρωμένο μουσικό οδοιπορικό, μέσα από το οποίο ο καθείς θα μαγευτεί και από κάτι. Είναι αδύνατον, εν ολίγοις, να προσπεράσεις το “I’ve been told” και την φανταστική… διαμπερή γραμμή του, στη μια άκρη της οποίας γράφει «reggae»(!) και στην άλλη «blues», το σχεδόν τραγούδι (μόνο τα λόγια λείπουν) “Three words” (έξοχο), ή ακόμη και το έσχατο “Kismet” για σόλο μπάσο σαξόφωνο, ένα τρίλεπτο track στο οποίον ο Landrus φυσάει το… αναλυτικό βιογραφικό του.

Επαφή: www.brianlandrus.com