ναυτικές περιπέτειες

Αφήστε κατά μέρος τη χαζή ναυτική διαφήμιση του Τζάμπο (θα γράψω άλλη φορά γι’ αυτήν) και προσέξτε τούτη τη... θαλασσινή ανάρτηση.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν δει την ναυτική περιπέτεια του Ερρίκου Ανδρέου Η Ανταρσία των 10 από το 1970. Έχει κάτι το μοναδικό, σαν πρόθεση τουλάχιστον, αυτή η ταινία, αλλά, δυστυχώς, υπάρχει μόνο μια κακή version της στο YouTube περίπου 68 λεπτών (από τα 115 συνολικώς λεπτά), που σημαίνει πως σχεδόν το μισό έργο είναι κομμένο! Κι έτσι, δεν μπορείς να δεις, ούτε να πεις πολλά...
Τέλος πάντων, θυμάμαι πως την Ανταρσία των 10 την είχα δει, μάλλον ολοκληρωμένη, στην δεκαετία του ’80 στην τηλεόραση και τότε μου άρεσε, όπως επίσης θυμάμαι να μου την σπάει εντελώς ο Κώστας Καρράς με το παίξιμό του (ο επαναστάτης του πληρώματος). Στη version τού YouTube εννοείται πως δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε από χαρακτήρες, ούτε τίποτ’ άλλο. Μέσες-άκρες μόνο (χωρίς τούτο να σημαίνει πως έχει γίνει και κάποια ιδιαίτερη δουλειά, καθώς όλοι οι ηθοποιοί είναι φανερό πως παίζουν με τον... αυτόματο πιλότο).
Η ανταρσία, πάντως, πετυχαίνει, ο βάναυσος υποπλοίαρχος (ο εντελώς μέτριος Άγγελος Αντωνόπουλος) δικάζεται σ’ ένα αυτοσχέδιο δικαστήριο, που στήνει το πλήρωμα, και αφού ριχτεί με βίντζι στο νερό (κάπου στην Αραβική Θάλασσα υποτίθεται – ασχέτως αν η ταινία μπορεί να είναι γυρισμένη και στην... Κούλουρη), τον τρώνε τα σκυλόψαρα!
Anyway. Η ταινία έχει μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, σενάριο της Μέλπως Ζαρόκωστα (που ζήλεψε από Jack London φαίνεται) και μερικές καλές παλιόφατσες του κινηματογράφου μας να παίζουν (Τσαχιρίδης, Λυκομήτρος, Τσάγκλος, Καζάν, ακόμη και ο νάνος Τάκης Χαλάς), χωρίς όμως την παραμικρή κατεύθυνση (το ξαναλέω). 

Και τώρα που είπα “Jack London” θυμήθηκα και την ωραιότερη ναυτική περιπέτεια που έχω δει ποτέ, που δεν είναι η Ανταρσία του Μπάουντι μα το The Sea Wolf του 1941, του Michael Curtiz, με τον τρομερό Edward G. Robinson, την Ida Lupino και τον κομμουνιστή ηθοποιό John Garfield (σ’ έναν ακόμη ρόλο ζωής).
Ο Garfield είχε παντρευτεί κομμουνίστρια, έπαιζε συνέχεια ρόλους επαναστατημένων νέων, παιδιών της εργατικής τάξης κ.λπ., μπήκε στη «μαύρη λίστα» επί μακαρθισμού, αλλά με τον ίδιον να αρνείται πως υπήρξε «κόκκινος» και πως πάντα ήταν ένας απλός δημοκράτης – δίχως, όμως, να καταφέρει να πείσει τους διώκτες του. Το αποτέλεσμα; Το κυνήγι που υπέστη τον εξόντωσε ψυχικά και σωματικά, οδηγώντας τον στο θάνατο (από καρδιά) μόλις στα 39 του, το 1952.
Πριν απ’ όλους – πριν από τον Marlon Brando και τον James Dean, πριν από τον Robert De Niro και τον Al Pacino, υπήρχε μόνο ο John Garfield. Ένας σπουδαίος ηθοποιός, που ενσάρκωσε μοναδικά την αγωνία και το πάθος του νέου ανθρώπου να τα βάλει με την κατεστημένη εξουσία. (Είναι ο ρόλος του Κώστα Καρρά, ας το πούμε κι έτσι, στην Ανταρσία των 10).