ΠΕΤΡΟΣ ΚΛΑΜΠΑΝΗΣ τζαζ κοντραμπασίστας με διεθνή καριέρα, σε νέο άλμπουμ

Ο κοντραμπασίστας Πέτρος Κλαμπάνης (Petros Klampanis) είναι ένας από εκείνους τους έλληνες τζαζίστες που κάνουν διεθνή καριέρα – και αυτό έρχεται να το επιβεβαιώσει και η δισκογραφία του (όχι μόνον οι εμφανίσεις και η παρουσία του στο εξωτερικό).

Το πιο πρόσφατο CD τού Πέτρου Κλαμπάνη αποκαλείται “Irrationalities” (2019) και είναι τυπωμένο για την γερμανική εταιρεία enja yellowbird (ΑΝ Music). Καταγράφει, δε, ένα ελληνικό δικό του studio-session (Sierra, Αθήνα, 15-17 Νοεμβρίου 2017), στο οποίο, εκτός από τον ίδιον τον Κλαμπάνη σε κοντραμπάσο, φωνή και glockenspiel, συμμετέχουν ακόμη ο Kristjan Randalu πιάνο και ο Bodek Janke ντραμς, κρουστά. Το άλμπουμ περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις – έξι του Κλαμπάνη και δύο versions, η μία στη σύνθεση «Θάλασσα πλατιά» του Μάνου Χατζιδάκι και η άλλη στο στάνταρντ “Blame it on my youth” του Oscar Levant.

Μία πρώτη εντύπωση που αποκόμισα από το άκουσμα τού “Irrationalities” είναι πως το άλμπουμ αυτό φανερώνει μια σιγουριά – μια σιγουριά, από τη μεριά του Κλαμπάνη πρώτα-πρώτα. Το λέω τούτο, γιατί θυμάμαι τον Κλαμπάνη από το ξεκίνημά του σχεδόν (ή χωρίς σχεδόν), από την εποχή των Trioism δηλαδή (2008), παρακολουθώντας τον και στην νεοϋορκέζικη φάση του (στην Inner Circle Music του Greg Osby) και στην παρουσία του στην yellowbird αργότερα (με τους Oded Tzur, Shai Maestro και Ziv Ravitz). Οι συνθέσεις του, εννοώ, είναι «απλωμένες», ψαγμένες, με αναφορές τόσο ευρωπαϊκές όσο και αμερικανικές, συνδυάζουν λυρικά και δυναμικά στοιχεία (ακόμη και στο ίδιο track), μακρηγορούν μόνον όταν πρέπει (αν εξαιρέσεις τις δύο γέφυρες με τα εφφέ, όλα τα υπόλοιπα tracks είναι από πέντε έως οκτώ λεπτά), ενώ προσφέρουν ωραία μετρημένη αφήγηση, με σωστή εκμετάλλευση και των επιμέρους μικρών παρεμβολών από φωνή, εφφέ και κρουστά.

Δεν είναι άλμπουμ για trio, το “Irrationalities”, που να σου δίνει την εντύπωση πως συμμετέχουν περισσότεροι μουσικοί σ’ αυτό (παίζοντας πολλαπλάσια όργανα ή εκμεταλλευόμενοι το στούντιο κ.λπ.). Είναι ένα σχεδόν κλασικό piano-trio (αποτελούμενο από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει σοβαρά μουσική, όπως ο... σοπενικός πιανίστας Randalu, για παράδειγμα, με τις συχνές ρομαντικές στιγμές του), ένα σχήμα με σαφή αισθητική στόχευση προφανώς και με ακόμη πιο σαφείς στόχους.

Αν εξαιρέσεις τη διασκευή στη σύνθεση του Μ. Χατζιδάκι, που με άφησε κάπως παγερό, παρ’ όλο το «ταξίδι» που επιχείρησε εντός και πέραν αυτής ο Randalu, όλο το υπόλοιπο υλικό είναι πολύ καλό, αντάξιο της φήμης, πια, και του Κλαμπάνη ως συνθέτη και των άλλων δύο μουσικών.