ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ / ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ το αδιάφορο τελευταίο άλμπουμ τους

Όσες φορές και να άκουσα αυτό το άλμπουμ, το «Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων» [Ogdoo Music Group / All Together Now, 2019] δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος είναι ο στόχος του – σε τι αποσκοπεί. Ένα άλμπουμ των Γιάννη Αγγελάκα – Νίκου Βελιώτη γεμάτο με διασκευές, δίχως concept, που απλώνεται σε δύο CD (και δύο LP)! Κάπου το παρατραβάμε δηλαδή! Ερώτηση κάνω. Μπορείτε να μου βρείτε πολλά 2LP από την ιστορική εποχή του δίσκου, που να αποτελούνται μόνο από διασκευές; Για ψάξτε... γιατί εμένα δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό αυτή τη στιγμή.

Εν πάση περιπτώσει εκείνο που θέλω να πω, για αρχή, είναι πως κυκλοφορούν πλέον 2LP χωρίς συστολή. Χωρίς τη συστολή που επιβάλλει η ίδια η κλασική ιστορία της δισκογραφίας. Γίναμε όλοι ξαφνικά... Frank Zappa, Beatles και Allman Brothers, οι οποίοι στα δικά τους διπλά LP είχαν τουλάχιστον δικό τους υλικό – όχι υλικό άλλων.

Λοιπόν, για μένα είναι επίδειξη μεγαλομανίας αυτό το άλμπουμ, όσο και αν εκτιμώ την προσπάθεια του Νίκου Βελιώτη (τσέλο, πλήκτρα, προγραμματισμός) να οικοδομήσει κάποια minimum περιβάλλοντα, πάνω στα οποία θα μπορούσε να πατήσει ένα τόσο διαφορετικό, και αντιφατικό οπωσδήποτε υλικό.

Τι σχέση μπορεί να έχει δηλαδή ο Αττίκ με τη Γενιά του Χάους, οι Rotting Christ με το «Μπιρ Αλλάχ» και η Μαριάνθη Κεφάλα με τον Μίκη Θεοδωράκη; Απολύτως καμμία. Και κάθε προσπάθεια να δημιουργήσεις ταυτίσεις είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Αν ήταν ορχηστρικό το άλμπουμ, στο πλαίσιο ενός LP, όχι διπλού και με πιο οριοθετημένες επιλογές, θα μπορούσα να το δεχθώ –γιατί ο Βελιώτης δεν είναι τυχαίος μουσικός– αλλά, εδώ, στην περίπτωση του «Λύκοι στη Χώρα των Θαυμάτων», που αποτελεί και την «Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, Volume 1» (ωιμέ! – θα ακολουθήσει και δεύτερος τόμος δηλαδή, αλλά μπορεί και τρίτος ή και τέταρτος...), σηκώνω ψηλά τα χέρια.

Εν τω μεταξύ προσπαθώ να καταλάβω τι προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας στους συγκεκριμένους δίσκους. Τη φωνή του; Λυπάμαι που θα το πω, αλλά ένα φωνητικό κακέκτυπο του Ψαραντώνη δεν έχει νόημα να το ακούς. Ακούμε τον ίδιο τον Ψαραντώνη, άμα θέλουμε, που είναι αυτός που είναι τέλος πάντων.

Εγώ, αν ήμουν παραγωγός, ειλικρινώς το λέω τώρα, θα πρότεινα στους Αγγελάκα-Βελιώτη να έβγαζαν ένα 45άρι και όχι ένα 2LP. Ένα 45άρι με το «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» στην πρώτη πλευρά, που δεν το τραγουδάει κανονικός τραγουδιστής στην πρώτη εκτέλεση (λέμε για τον Μίκη Θεοδωράκη), ενώ στη δεύτερη θα τους πρότεινα το «Οι σοβαροί κλόουν» (του Παύλου Σιδηρόπουλου), που επίσης δεν είναι κανονικό τραγούδι. Έως εκεί. Το λέω, γιατί τα κανονικά τραγούδια τα σκοτώνουν (δυστυχώς η μπάλα παίρνει και τον Βελιώτη).

Επαφή: www.ogdoomusicgroup.gr