Μπορεί να μοιάζει
με υποχρέωση, αλλά δεν είναι. Είναι καθήκον, γιατί με όλους αυτούς τους
ανθρώπους, της μουσικής και του τραγουδιού μας, μεγαλώσαμε. Με άλλον
περισσότερο, με άλλον λιγότερο. Και όχι για μία, αλλά, τις πιο πολλές φορές,
για πολλές δεκαετίες. Μας συντρόφευσαν με τις φωνές τους, με τις συνθέσεις
τους, με τους στίχους τους, με τα παιξίματά τους. Ζήσαμε μαζί τους και ζήσανε
μαζί μας. Τους χρωστάμε πολλά.
ΔΕΚΑ ΜΕΓΑΛΕΣ
ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ
(αλφαβητική
σειρά)
Η συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου