Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2020

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ 90s (λίγα λόγια και πολλά σχόλια με αφορμή την εκπομπή της ΕΡΤ2)

Πρώτη ανάρτηση στο facebook, 12/12/2020
Άκουγα τόπους-τόπους την εκπομπή της ΕΡΤ2 για τις «μουσικές φυλές» των 90s και δεν προλάβαινα να σημειώσω κάποιες από τις συνεχείς μπαρούφες που ξεφουρνίζονταν.
Ο Φακίνος, νομίζω, ήταν εκείνος που είπε ότι τα 90s ήταν η κατ’ εξοχήν δεκαετία, που έγιναν πειραματισμοί στη μουσική (αν είναι δυνατόν!), ενώ ένας άλλος (ο Floorfiller;) μιλούσε λες και η χορευτική μουσική εφευρέθηκε τη δεκαετία του ’90, ενώ ο ίδιος πρέπει να ήταν εκείνος που είπε πως η ηλεκτρονική χορευτική μουσική (εκείνης της εποχής) είχε πολυπλοκότητα! Κάποιος άλλος-άλλη είπε πως το ροκ εν ρολ ήταν «μαύρη μουσική», αγνοώντας ο αφελής ή η αφελής την πολύ μεγάλη συνεισφορά του «λευκού blues», της country και των παραφυάδων της, στο τελικό μείγμα. Εντάξει το έγκλημα με την κάντρι είναι διαχρονικό στην Ελλάδα, αφού όλοι οι... μουσικώς καταρτισμένοι την έχουν στο φτύσιμο.
Όλοι μιλάγανε τέλος πάντων για το «μαγαζάκι» τους, αλλά πουθενά δεν άκουσα (αν και μπορεί να μου διέφυγε) πως τα 90s στην Ελλάδα ήταν βασικά η απενοχοποίηση του Ελληνικού Τραγουδιού. Αν δεν πεις αυτό, δεν λες τίποτα. Και του έντεχνου και της πίστας (το Δίφωνο, με εξώφυλλο Παπάζογλου και CD Νταλάρα –τα ονόματα είναι τυχαία, αλλά πάνω στην πραγματικότητα– πουλούσε περισσότερα από 50 χιλιάδες τεύχη κάθε μήνα).
Επίσης δεν πρέπει να ακούστηκε καθόλου πως τα 90s χαρακτηρίστηκαν από τα crossovers μεταξύ των μουσικών του κόσμου, που ήταν ό,τι πιο σοβαρό, σαν κατεύθυνση, στην ποπ μουσική εξέλιξη τής περιόδου. Ρε, κάνατε εκπομπή για τις «φυλές» των 90s και δεν ακούστηκαν καθόλου οι λέξεις world και ethnic;
Ένα θα πω μόνο. Μουσικές εκπομπές, χωρίς σοβαρούς μουσικούς συμβούλους πίσω, είναι καταδικασμένες στην αποτυχία. Μετατρέπονται απλώς σε πεδία, για να βγούνε στο γυαλί διάφορα φαντάσματα ή ψωνάρες και να πλασάρουν την άγνοιά τους. Και κάπως έτσι οι λίγες σοβαρές κουβέντες, που μπορεί να ακουστούν σε μια τέτοια εκπομπή, καταπλακώνονται κάτω από τόνους σαχλαμάρας. Όπως συνέβη και τώρα.
Δεύτερη ανάρτηση στο
facebook, 14/12/2020
Ξαναβλέποντας κάπως προσεκτικότερα το επεισόδιο της ΕΡΤ2 για τις «μουσικές φυλές» των 90s συνειδητοποίησα, για ακόμη μια φορά, πόσο κακό έχει κάνει η διαχρονική απουσία βιβλιογραφίας στη χώρα μας σε σχέση με αυτά τα ζητήματα. Και μεταφρασμένης και κυρίως πρωτότυπης. Η δε μπάλα χάθηκε, όταν στο κόλπο της βιβλιογραφίας των υποκουλτουρών μπήκαν οι πανεπιστημιακοί, οι οποίοι από τελείως θεωρητικές θέσεις, και άσχετοι κατά βάση, διαχρονικά, με τα θέματα αυτά, άρχισαν να λένε και να γράφουν ό,τι να ’ναι.
Τι να καταλάβει ο κόσμος απ’ αυτά τα ζητήματα, όταν ας πούμε το σημαντικότερο βιβλίο για το ροκ που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα μεταφράστηκε το 2016;
Εν τω μεταξύ τεράστιο κακό έκανε στο χώρο ένα κλασικό βιβλίο από τα early 80s η «Υπο-Κουλτούρα: Το Νόημα του Στυλ» του Dick Hebdige, το οποίο ήταν πολύ σοβαρό – αλλά συγχρόνως και εντελώς «ακατάλληλο» για το αμαθές ελληνικό κοινό εκείνης της εποχής, μα και κάθε εποχής. Και κάπως έτσι ο κάθε άσχετος έπιανε κάτι από ’κει και το ανήγαγε σε θέσφατο.
Χωρίς να έχουν υπάρξει στη χώρα, άλλα πολύ πιο απαραίτητα και «λαϊκότερα» βιβλία, στην δεκαετία του ’70 (και σε όλες τις επόμενες δεκαετίες χοντρικά) το βιβλίο του Hebdige απλώς θόλωσε τα πράγματα, παρέχοντας σε πολλούς την (δήθεν) βεβαιότητα πως θα μπορούσε κι εκείνοι να μετατραπούν εν μία νυκτί σε... σημειολόγους και κοινωνικούς παρατηρητές και σχολιαστές των θεμάτων των υποκουλτουρών, αγνοώντας τον τρόπο εξέλιξής τους από τα χρόνια του ’50 ήδη (στις μητροπόλεις), έως και τις μέρες μας. Νόμιζαν και νομίζουν, δηλαδή, οι αφελείς πως γράφοντας για το πανκ π.χ., αλλά αγνοώντας τα του ροκ (που είχαν προηγηθεί), θα μπορούσε να γίνουν πιστευτοί (γίνονταν από τους αμαθείς) και να διεκδικήσουν την πολυπόθητη εγκυρότητα.
Ο Hebdige γράφει κάτι στο 8ο κεφάλαιο του βιβλίου του («Το στυλ σαν ομολογία»), το οποίο αν το διάβαζαν (και το κατανοούσαν) πολλοί απ’ αυτούς που εμφανίστηκαν στην εκπομπή τής ΕΡΤ2 θα έπρεπε κανονικά να ντρέπονται – γι’ αυτά που είπαν.
Γράφει, λοιπόν, ο Hebdige αναφερόμενος στου πανκς της Αγγλίας (όχι της Ελλάδας...) και γενικότερα σ’ αυτούς που εντάσσονται στις υποκουλτούρες για το θεαθήναι, από μόδα, πλήξη, λόγω διαφήμισης ή κεκτημένης ταχύτητας. Οι εμφάσεις δικές μου:
«Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι όλοι οι punks ήταν εξίσου σε θέση να αντιληφθούν τη διάκριση ανάμεσα στην εμπειρία και τη σημασία, στην οποία βασιζόταν τελικά όλο το στυλ τους. Το στυλ αναμφίβολα είχε νόημα για το πρώτο κύμα των συνειδητών νεοτεριστών, σ’ ένα επίπεδο απρόσιτο σ’ όσους έγιναν punks μετά την ανάδειξη και την δημοσιότητα της υποκουλτούρας. Το punk δεν είναι βέβαια το μοναδικό τέτοιο φαινόμενο: η διάκριση ανάμεσα σε αυτούς που είναι αυθεντικοί και σ’ αυτούς που προσκολλούνται, είναι αξιοσημείωτη σε κάθε υποκουλτούρα. Συχνά μάλιστα εκφράζεται και λεκτικά (πλαστικοί punks ή παραμανάκηδες, κουφιοκέφαλοι ράστα ή καροτσέρηδες της μπάντας, hippies του Σαββατοκύριακου κ.λπ., σε αντίθεση με τους αυθεντικούς».
Παραμανάκηδες και κουφιοκέφαλοι του ρέηβ κ.λπ. παρήλασαν προχθές απ’ τις οθόνες μας...

13 σχόλια:

  1. Σχόλια από το fb στην πρώτη ανάρτηση...

    Βασίλης Καμπούρης
    Δεν την εχουν ολοι οι μουσικως καταρτισμενοι στο φτυσιμο την καντρι.Ούτε βεβαίως την world music για το άνοιγμα της οποίας ειναι θετικως υπεύθυνη και η electronica πιστεύω εγω.Στο φτυσιμο τα εχουν οι γηπεδικοι της μουσικης κι οσοι θεωρούν το πανκ τις δεκα εντολές ενω το ειδος σιχαίνεται υποτίθεται τις δεκα εντολές και οι φωτισμενοι του είδους εχουν ασχοληθεί με μεγάλο μουσικό φάσμα πχ Στραμμερ.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Η έκφραση "αφού όλοι οι... μουσικώς καταρτισμένοι την έχουν στο φτύσιμο", έτσι όπως είναι γραμμένη δεν εννοεί όλους φυσικά. Η γενικότητα ισχύει. Όχι το απόλυτο. Και όταν γράφω μουσικώς καταρτισμένους με τις τρεις τελείες πριν έχω κατά νου συγκεκριμένα πρόσωπα.

    Βασίλης Καμπούρης
    το φαντάστηκα ψιλοδηκτικος διαχωρισμός θεσης ηταν

    Kostas Katsileros
    Τι θα πει"μουσικούς συμβούλους"; Ας μιλήσουν οι δημιουργοί

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    "Δημιουργοί" μιλήσανε. Dj, μπαργούμεν, κλαμπάδες... Πορτιέρηδες δε ξέρω αν μιλήσανε.
    Ένας από τους λόγους που αρνούμαι να συμμετέχω σε τέτοιες εκπομπές (γιατί με καλούν κατά καιρούς - αν και ξέρουν ότι δεν πάω) είναι γιατί θα μιλήσεις 10 λεπτά, και θα περάσουν τα δύο. Κόψε-ράψε. Εντάξει, τηλεόραση είναι. Πρέπει να πεις ό,τι είναι να πεις σε 50 λεπτά. Όμως εκεί είναι ο καθοριστικός ρόλος του συμβούλου. Τι θα προκρίνει και τι θα απορρίψει.

    Kostas Katsileros
    δεν την είδα την εκπομπή και δεν έχω άποψη. Αλλά τουλάχιστον από εποχές που δεν έχω ζήσει-τα 90ς μια χαρά τα θυμάμαι- θα με ενδιέφερε αποκλειστικά και μόνο η άποψη των ανθρώπων της μουσικής

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    θα ανεβεί κάποια στιγμή στο YouTube και θα την δεις. Κι εγώ στο YouTube τα βλέπω συνήθως... Τυχαία κάτι είδα στο νετ, θυμήθηκα, και την είδα-άκουγα επιτόπου, κάνοντας και άλλα πράγματα.

    Vassilis Serafimakis
    "...τα 90s ήταν η κατ’ εξοχήν δεκαετία που έγιναν πειραματισμοί στη μουσική..."

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ναι, κάπως έτσι ειπώθηκε. Μην βαράτε αν δεν μετέφερα τα λεγόμενα επακριβώς.

    Yannis Raouzeos
    Απλώς είχε ειπωθεί, αυτό στο οποίο είχες αναφερθεί ότι δεν ειπώθηκε. Έχε υπόψιν επίσης ότι αυτό είναι ένα μοντάζ από πάνω από μια ώρα συνέντευξη που έδωσε πανω στις ερωτήσεις της Μαρίνας ο καθένας μας! Πάρα μα πάρα πολλά έμειναν απέξω από την τελική μορφή του επεισοδίου.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Ποιο ακριβώς ειπώθηκε, και στο οποίο αναφέρθηκα; Δεν καταλαβαίνω...

    Vassilis Serafimakis στον Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    γενικεύω διότι η γενίκευση είναι απολύτως δόκιμη:
    Εκπομπές γιά οποιοδήποτε θέμα χωρίς σοβαρούς συμβούλους γιά το θέμα αυτό από πίσω είναι καταδικασμένες στην αποτυχία. Μετατρέπονται απλώς σε πεδία για να βγούνε στο γυαλί διάφορα φαντάσματα ή ψωνάρες και να πλασάρουν την άγνοιά τους. Και κάπως έτσι οι λίγες σοβαρές κουβέντες που μπορεί να ακουστούν σε μια τέτοια εκπομπή καταπλακώνονται κάτω από τόνους σαχλαμάρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Yannis Raouzeos
      Ειχε ειπωθεί ότι από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και στις απαρχές των 90s υπήρξε τεράστια ανάμειξη των μουσικών ειδών. Απλώς στην εκπομπή ακούστηκε η αναφορά μόνον στο κομμάτι των nineties, που άλλωστε ήταν και το θέμα της.
      Επίσης θα ήθελα να σου θυμησω πόσο κάθετα ήταν τα τείχη ανάμεσα στους εραστές των διαφορετικών μουσικών σκηνών στην Ελλάδα των 80'ς. Μονον προς το τέλος της -και πολύ περισσότερο στα nineties-άρχισε να αλλάζει αυτό.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Και τώρα τα ίδια είναι. Δεν συνεννοούνται μεταλλάδες με χιπχοπάδες π.χ. Δεν ξέρω πότε ήταν χειρότερα. Εκείνο που ξέρω είναι πως αυτά δεν είναι σοβαρά θέματα στην Ελλάδα. Έχουν γίνει "σοβαρά" επειδή ανακατεύτηκαν ανάμεσα οι άσχετοι πανεπιστημιακοί.

      Yannis Raouzeos
      Έτσι είναι σε όλες τις εκπομπές Φώντα μου. Πάντοτε παίζουν ρόλο πολλά πράγματα. Κι εγώ είχα κάνει μια ανάλυση για το πολιτικό σκέλος των σκηνών και για το πέρασμα από τα 80s στα nineties και για τη σημασία φεστιβάλ όπως το indie free η της αντίκουλτουρας από τα sixties έως σήμερα , αλλά ακριβώς επειδή είναι 50 λεπτά, στο τέλος μένει ότι ισορροπει στο πνεύμα της εκπομπής και στο μοντάζ πάνω σε αυτό το πνεύμα.

      Δημητρης Σαλτος
      Προφανώς μιλούσε για τη rave, τη techno, τη trance, που εδώ ήρθε στα 90ς, και όντως ήταν πεδίο τρομερής δημιουργικότητας. Μόνο που φύγαμε από την ντισκοτυριλα, ήταν τεράστιο βήμα. Μη ξεχνάμε βέβαια πως στην Ελλάδα η ιδιωτικη ραδιοφωνία άνοιξε στα τέλη 80ς, το mtv το είδαμε στα 90ς, το ροδον άνοιξε το 87. Τοτε ήταν το μεγάλο άνοιγμα στην Ελλάδα διαφόρων ειδών της μουσικής, που έκαναν μαζικές μουσικές κοινότητες.

      Yannis Raouzeos
      Καλύτερα να υπάρχουν οι αναφορές και να γίνονται από εμάς που δρασαμε και δρούμε ακόμη κάποιοι πάρα συνεχώς να μιλούν άλλοι για εμάς.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Δημητρης Σαλτος
      Σιγά μωρέ τώρα.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας στον Yannis Raouzeos
      Τα ξέρω, αλλά κρίνουμε αυτά που βλέπουμε, όχι εκείνα που κόπηκαν.

      Yannis Raouzeos
      Καμία σχέση προκαταληψεις των eighties με την συμμειξη των σκηνών τώρα. Το μεγάλο βήμα έγινε στα 12 χρόνια 1989-2001.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δεν το δέχομαι αυτό με τίποτα. Στεγανά πάντα υπάρχουν, ειδικά σε κάποιες ηλικίες. Ξέρω παιδιά αυτή τη στιγμή, που ακούνε μόνο ξένα ποπ, και αν τους μιλήσεις για ελληνικά σε τρώνε. Χαλάνε παρέες. Σκοτώνονται. Τα ίδια είναι. Πρέπει να έχεις παιδιά ή ανίψια ή εγγόνια για να το δεις. Αλλιώς δεν ξέρεις τίποτα.

      Konstantinos Zachopoulos
      Δίκιο έχεις και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι μίλησαν και σχετικοί και άσχετοι. Μία είπε, ας πούμε, ότι το rockabilly ήταν underground - ναι, η ίδια που χαρακτήρισε το rock'n'roll μαύρη μουσική, προσθέτοντας ότι είχε επιρροές (και) από be-bop

      Akis Perdikis
      Θαυμάζω την αφοσίωσή σου στην απονομή δικαιοσύνης.

      Anthony Sorras
      Νομιζω οτι οι φανς και οι οργανωτες εβλεπαν παντα τα μουσικα πραγματα απο μια συγκεκριμενη γωνια θεωροντας οτι η γνωμη τους ειναι σωστη. Η εκπομπη ηταν περισσοτερο ενα mash up αποψεων.

      Διαγραφή
    2. Γιώργος Φραγκίσκος
      Φώντα καταρχήν νομίζω ότι τα λες πολύ σωστά. Θα ήθελα να σχολιάσω δύο σημεία - με την άδειά σου: Οι εκπομπές αυτές ξεκινούν -είμαι βέβαιος- με καλό σκοπό. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ο χρόνος ούτε ο προϋπολογισμός για να γίνει γίνει ένα επεισόδιο εκπομπής αντίστοιχα εμπεριστατωμένο με ένα ντοκυμαντέρ -που ξεκινάει ακριβώς με την έρευνα και το κατηρτισμένο άτομο που διευθύνει. Και ναι, θα ακουστούν πιθανόν σαχλαμάρες από τους συμμετέχοντες, που στην τελική είναι εκεί για να πουν τη γνώμη τους, και δεν είναι παντογνώστες. Εμείς θα κρίνουμε τι κρατάμε. Το δεύτερο που θα ήθελα να σχολιάσω, είναι το έντεχνο. Το έντεχνο στα 90s έγινε -σχεδόν- αντίστοιχο σε μέγεθος του mainstream ελληνικού, απεθυνόμενο στο κοινό που προτιμούσε τον ελληνικό στίχο, δεν ήθελε να ακούσει σκυλλάδικα, και ίσως δεν το κάλυπταν τα λοιπά ελληνόφωνα μουσικά ιδιώματα. Ίσως λοιπόν επειδή μιλάμε για πολύ κόσμο, δεν θεωρήθηκε φυλή, αφού από ό,τι καταλαβαίνω, η εκπομπή ασχολήθηκε με αυτό που λέγεται στα αγγλικά subculture (και δεν έχει την ελληνική έννοια) και είναι απλά υποκατηγορίες μεγαλύτερων ρευμάτων.

      Panos Kounel
      Ειλικρινα σιχαθηκα τα κλαμπακια και τους τρεντηδες που μετα μπλεχτηκαν στα μπουτια μας οσο τιποτα!!! Που κολαγανε αυτοι οι φλωροι με το ροκ ν ρολλ;;

      Voltnoi Brege
      εμείς και στα 80’s με τους καρεκλαδες είμασταν πάντως

      Δημητρης Σαλτος
      Τα έκαναν όλα έναν αχταρμά που δεν ήταν σωστό. Ειδικά στην edm σκηνή στην Ελλάδα, έπρεπε να αφιερωσουν μια ολόκληρη εκπομπή. Για τα άλλα, ασχολήθηκαν και τα στέκια.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Ξαναλέω είναι θέμα συνολικής γνώσης του μουσικού χώρου. Μπορείς μέσα σε 50 λεπτά, δεν είναι λίγα, να δώσεις μια καλή εικόνα εκείνων που συνέβησαν μέσα σε μια 10ετία. Εδώ απουσίαζαν 2 πολύ βασικοί πυλώνες. Επειδή δεν ασχολούνται οι πανεπιστημιακοί μ' αυτούς.

      Yannis Raouzeos στον Panos Kounel
      Dear Panos υπήρχε και πολλή dance μουσική και πολλές εντελώς μαχητικές εκδοχές του συνδυασμού της με την αντίκουλτουρα και εδώ και παγκοσμίως στα nineties. Δεν είναι θέμα διόλου "Rockers-Φλωρων". Αυτό ευτυχώς το παραμύθι ξεμπερδευτηκε στην εν λόγω δεκαετία και στις δύο επόμενες!

      Yannis Raouzeos στον Δημητρης Σαλτος
      Ωραία σκηνή το EDM αλλά μεγάλη ιστορία πως, από ποιους και για ποιον λόγο προέκυψε ο όρος. Άστο για την ειδικά αφιερωμένη εκπομπή.

      Yannis Raouzeos στον Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Για την ύπαρξη και την απενοχοποιηση των ελληνικών μουσικών σκηνών στα nineties συμφωνώ με Φώντα. Ήταν και αυτή στο πλέγμα κατάρρευσης των τειχών ανάμεσα στις παρέες και τις σκηνές, που είχα αναφερθεί σε προηγούμενο σχόλιο.

      Δημητρης Σαλτος
      E έτσι λέμε τώρα την rave,d&b, techno, trance, εν συντομία. Δεν είπα πως ξεκίνησε εκεί, προς Θεού. Αλλά εδώ στην Ελλάδα, αυτή έφτιαξε μια μουσική νεολαιιστικη κοινότητα, και παντού στον κόσμο βέβαια, γι αυτό θέλει δικιά της εκπομπή, και κακώς δεν έχουν ασχοληθεί "τα στέκια" ακόμα. Αυτη και η μεταλλικη άλλωστε ήταν οι κυρίαρχες στα 90ς νιάτα μας, με αφοσίωση και φανατισμό. Τα άλλα ήταν πιο καζουαλ, ελληνικό ροκ, κλπ.

      Panos Kounel στον Yannis Raouzeos
      οι αρχικοι ρειβερς ειχαν κατι αγνο και αρκετοι της γλεκτρονικης συμφωνω,εδω μας εδειχνε τα κλαμπσκια της Μυκονου οαι της Παραλιακης και του Μπουρναζιου!!!

      Διαγραφή
    3. Panos Kounel
      Το ροκ ν ρολλ σαν εφηβεια στην Ελλαδα των 90ς ηταν οι μεταλλαδες ,τα πανκια ,οι γκοθαδεςκτλ κτλ ηταν και οι πιο ψαγμενοι 30αρηδες που πηγαιναν στο Ροδον.Απο κει κ περα ολοι οι αλλοι ηταν φλωροι και ειναι.Το μεινστριμ του τοτε ηταν τα μπλιμπλικια.- Τρεντηδες τους λεγαμε.Μυθοποιησανε τους Ρουβαδες και τα τρεντοκλαμπ της Μυκονου ημαρτον. Η πλακα ειναι οτι ολοι αυτοι οι φλωροι και οι ποζεραδες του πλας σοντα ,το 2005 ανοιξαν τις κωλοφυλλαδες που ολοι ξερουμε κ το παιξανε αρχιγκουρου στους Χιπστερς.Λοιπον αυτη ειναι η ΑΛΗΘΕΙΑ και παρακαλω να καταγραφει

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Κοίταξε. Είναι άλλο πράγμα η καταγραφή και άλλο η αξιολόγηση. Εγώ ξεκίνησα από την καταγραφή, που είχε 2 τρομερές ελλείψεις. Από κει και κάτω, ξαναλέω, η αξιολόγηση είναι κάτι άλλο. Χοντρικά δεν διαφωνώ σ' αυτό που γράφεις.

      Yannis Raouzeos στον Panos Kounel
      Pano πάλι μπερδεύεσαι. Μόνον mainstream δεν ήταν οι Dance σκηνή. Τηρουμένων των αναλογιών είχε περισσότερα πεσίματα στις εκδηλώσεις από τις αρχές από όσα είχαν όλες μαζί οι ροκ εκδηλώσεις από την δικτατορία και μετά στην χώρα. Στα nineties γενικά υπήρξε για πρώτη φορά η θεμελίωση μιας αντίληψης άρσης τειχών. Σε αυτό βοήθησαν και πανεπιστήμιακο εδώ και στο εξωτερικό οι οποίο όμως δεν ήταν καθόλου ακαπνοι! Ήταν μέσα στις σκηνές.

      Yannis Raouzeos
      Η σημαντικότερη τομή της σύνθεσης Dance μουσικής και Underground στην Ελλάδα έγινε στην συναυλία των Phychic TV στο Ροδον τέλος του 88.Οι άνθρωποι σε πληροφορώ που ήμασταν εκεί και περιμέναμε να ακούσουμε industrial παροξυσμό, ενώ ακούσαμε Acid House μέσα σε ένα χάος από καπνούς και στρομπο, μονάχα αυτά τα χαρακτηριστικά που αναφέρεσαι δεν είχαμε.

      Panos Kounel
      εσυ μιλας για τα αγνα ντανς σκηνικα.Η παραλιακη και τα μεγαλα κλαμπ που παιζαν μπλιμπλικια και μετα Ρουβα ,δεν ηταν ετσι!!Αυτα εδειχνε μέσα.Τις χαζογκομενες και τους φλωρους που πηγαν να γαμησουν.Καμια σχεση με Μουσικες γενικοτερα
      Εγω μονο τρεντηδες θυμαμαι με μπενετον μπλουζακια σορρυ

      Yannis Raouzeos
      Πάντοτε μιλάω για τα αυθεντικά Dance event και για το παγκόσμιο Dance underground(και με τα ιδιαίτερα εν πολλοίς σε κομβικες στιγμές του ριζοσπαστικα χαρακτηριστικά σαν τις περιπτώσεις των Reclaim the streets) που έχω την τιμή να είμαι μέρος εγώ και οι σύντροφοι μου γύρω στα 32 χρόνια τώρα. Να εισαι καλά Πανο

      Panos Kounel
      μαζι σου απλα εδω μας εδειχνε παρτυ στη παραλιακη και στη Μυκονο κ στο βιλλα μερσεντες

      Dimitrios Kambakos στον Yannis Raouzeos
      ρε φίλε τι σχέση η παραβατικότητα των ΄΄νέων' drugs που πέσανε στην πιάτσα τότε, απο νεους dealers κ την αναμενόμενη αντίδραση των ''παλιων'' με πεσίματα απο τους μπάτσους κλπ με την μουσική κ την ταξική πάλη? Ιδεολογικό πρόσημο στους πουθενάδες μπινέδες λουμπεναριά - πλουσιόπαιδα (κατα 99%) ψάχνεις να βρείς? Είδαμε την εξέλιξη τους - σκυλάδες,ψεκασμένοι ή συριζαίοι στην -λέμε τώρα- καλύτερη περίπτωση...Και σκέψου ακόμα τώρα που πέρασαν τα χρόνια,ποιούς βλεπεις στην ΄΄φάση'' εκτός απο τους΄΄ γνωστούς΄΄ ? Ωραία σκηνικά κ αναμνήσεις για όσους ζήσανε την εποχή,αλλά μέχρι εκεί, μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας.

      Yannis Raouzeos
      Ακόμη κι αν αναφερόμουν ρε Τζιμ σε αυτά τα πεσίματα, πάλι θα είχε βάση! Μην το υπεραπλοποιεις! Τρόπους ζωής χτυπούσε η αστυνομία στην Ελλάδα και Παγκόσμια τότε, χρησιμοποιώντας τις αιτιάσεις των Drugs! Tα ίδια είχαν γίνει και στα sixties πριν υπερπολιτικοποιηθουν όταν οι Hippies μιλούσαν για νέα συναίσθηση και νέες σφαίρες στον καθημερινό βίο. Όμως δεν αναφερόμουν μόνον σε αυτά! Αναφερόμουν στα πεσίματα στα rave parties που μπλόκαραν την καταστροφή των δασών στην Βρεταννία και στην Γερμανία, τα πεσίματα σε πάρτυ οικονομικής υποστήριξης ανεξάρτητων οργανώσεων όπως η επέμβαση της αστυνομίας στο Φιξ το 95, η τα πεσίματα στα απανταχού Reclaim in the streets ακόμη και στα ανάλογα ελληνικά στην Αθήνα των τελών των nineties. Eκει το ζήτημα δεν ήταν ούτε τύποις τα Drugs! Hταν η διεκδίκηση από κόσμο και η καταστολή αυτής της διεκδίκησης του δημοσίου χώρου.

      Διαγραφή
    4. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Να μην ανακατεύουμε την αστυνομία ανάμεσα, προκειμένου να δείξουμε ότι ένα μουσικό είδος, το dance π.χ. είναι επικίνδυνο για την εξουσία ή επικινδυνότερο ενός άλλου τέλος πάντων, του "μετάλλου" π.χ. Αυτά είναι μύθοι. Η αστυνομία κάνει τη δουλειά για την οποία είναι ταγμένη. Βασικό μέλημά της, δε, είναι να μην διακινδυνεύεται η ασφάλεια της κυρίαρχης τάξης. Και ο νοών νοείτω.

      Yannis Raouzeos
      Φώντα σε γενικές γραμμές συμφωνώ-προφανώς! - αλλά σορρυ, κάποιες υποκουλτούρες στην πράξη έγιναν για διαστήματα αντί κουλτούρες. Επικίνδυνες για.την ομαλή συνέχεια των ροών εξουσίας-κυριαρχιας. Γνωρίζεις φαντάζομαι ότι η βρετανική κυβέρνηση του σούπερ συντηρητικού Μειτζορ, είχε φτιάξει ειδική διαταξη, μέσα στο Criminal Just Act Για την "παράνομη συνάθροιση ατόμων στον δημόσιο χώρο, υπό την συνοδεία επαναληπτικής ηλεκτρονικής μουσικής".

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Ναι, δεν μιλάμε για την αντικουλτούρα. Γιατί μία είναι η αντικουλτούρα στην ιστορία. Μιλάμε για το μέινστριμ τώρα. Όπως ήταν όλα αυτά που παρουσιάστηκαν στην εκπομπή. Όχι δεν το ξέρω αυτό που λες - αν και συνήθως τέτοιοι νόμοι έχουν εκατοντάδες διατάξεις, που είναι κυρίως πλαίσια. Δεν κινδύνευσε ποτέ η εξουσία από την ηλεκτρονική μουσική. Μη λέμε τώρα ό,τι να'ναι. Με όλο το σέβας.

      Δημητρης Σαλτος
      Καλά για μουσική μιλάμε τώρα, η πολιτική που κολλάει; και η νέα Δημοκρατία επειδή πουλάει καταστολή, δέρνει όποιον νέο περπατάει στον δρόμο και δεν είναι στα μέτρα του κάθε μπάτσου. Δε σημαίνει πως νιώθει απειλή. Απλά είναι εντός του νοικοκυρεικου ψηφοθηρικου προφίλ. Θέλετε να θυμηθούμε την καταστολή, το κυνήγι, τι ποινες έτρωγαν όσοι πήγαιναν να κάνουν ρειβ πάρτυ από το 97 ως το 00; που ερχόταν ο άλλος από το εξωτερικό να παίξει μουσική, και του χρεωναν διακίνηση ναρκωτικων επειδή ο άλλος από κάτω ερχοταν με το εκστασι να φτιαχτεί;

      Yannis Raouzeos στον Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Ίσχυσε απολύτως και ήταν ένας τρόπος να χτυπηθεί η σύνδεση των Rave parties με κινήματα πόλης και διεκδίκησης του δημοσίου χώρου. Η δεκαετία του 90 είχε τέτοιες παραμέτρους από τις συγκρούσεις στα αρχικά love parade(πριν γίνουν mainstream) μέχρι την Βρεταννια και τα παραδείγματα στην Ελλάδα που ανέφερα.

      Yannis Raouzeos
      Αυτά και τα έχουμε ζήσει κάποιοι live και έχουν γραφτεί.
      Από την άλλη φυσικά και δεν θα μπορούσε ενα αμουσικο είδος να αλλάξει τον κόσμο! Αυτό πέθανε με την αφέλεια και την αθωότητα της αμερικανικής αντίκουλτουρας στα sixties.

      Yannis Raouzeos στον Δημητρης Σαλτος
      Συμφωνώ και σε αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές χειρονομίες που πάντοτε οι εξουσίες προβάλουν για κάποια διαστήματα, σε ότι διαταρασει έστω και για κάποια διαστήματα, το ως έχειν και τηνπροσληψη της κανονικότητας.

      Δημητρης Σαλτος
      Τελοσπαντων. Και πολιτικά να μην το πάρεις, με το 97 με τη "ρειβ μάνα", η καταστολή ήταν ανελέητη. Εδώ πχ, που τα αναφέρει και ο ριζοσπάστης. Φαντάσου οποίο συγκρότημα διαχρονικα να παίζει συναυλία, να χρεωθεί ότι πίνει ο άλλος από κάτω. Τέτοια ήταν η κατασταλτικη υστερία εκείνων των ημερών. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3729137
      rizospastis.gr - Στην πλαγιά των παραισθήσεων

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δεν νομίζω ότι είναι τόσο προφανή τα πράγματα. Και το τι σημαίνει διεκδίκηση του δημοσίου χώρου για την διεξαγωγή rave party, και πόσο αυτή η διεκδίκηση επεκτεινόταν και σε μη δημόσιους χώρους είναι πράγματα ελέγξιμα και όχι a priori αθώα. Τέλος πάντων το θέμα είναι σοβαρό. Εγώ έχω πολλές ενστάσεις όχι επί του μουσικού θέματος, αλλά επί πολλών παρελκομένων που σχετίζονταν με τα ναρκωτικά και με άλλα τινά, στα οποία τώρα δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί θα τραβήξει η κουβέντα και δεν υπάρχει χρόνος. Αυτά είναι για συζητήσεις ζωντανές, όχι για το facebook.

      Διαγραφή
    5. Yannis Raouzeos
      Ισχύει ότι οι ζωντανές συναντήσεις είναι οι καλύτερες, αλλά καλά κάναμε όλοι εμείς και πότε με χιούμορ, πότε με δηκτικοτητα, πότε με ανάλυση και παντοτε με πολλή σοβαρότητα, και θιξαμε διάφορους τομεις μιας συζήτησης που κρατάει δεκαετιες(από τα sixties ήδη και πριν τα rave).
      Κάποια στιγμή θα έχουμε τις ευκαιρίες και για συναντήσεις και για συζητησεις, ζωντανές και παραγωγικές. Η κατάσταση εξαίρεσης που βιώνουμε θα χαλαρώσει (μέχρι την επόμενη έκφραση της με άλλη αφορμή) σύντομα κάποια στιγμή. Θα τα πούμε και τότε λοιπόν φίλοι.

      Δημητρης Σαλτος
      E δηλαδή στα 60ς και στα 70ς τι παίρνανε δηλαδή; καραμέλες; οποία αστυνομικη δύναμη να μπουκάρε σε όποια ροκ συναυλία, θα έβρισκε της Παναγίας τα μάτια. Μη μιλήσουμε τώρα για τι ναρκωτικό έπαιρνε ο κάθε ροκ μουσικός. Οι αντίστοιχοι της ηλεκτρονικής είναι αγγελούδια. Εκτός αν πάμε σε λογική βαξεβανη, έμαθα πως ο αγαπημένος μου μουσικός έπαιρνε ναρκωτικά, και απογοητευτηκα.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Καλά κάνανε και τους μαζέψανε, όταν διαβάζω >>Ολοι οι παραπάνω κατηγορούνται για οργάνωση χορού, κατοχή ναρκωτικών ουσιών και διακίνηση<<.
      Γαμώ τα ναρκωτικά.

      Δημητρης Σαλτος
      Μαλακιες. Απλά επειδή ο άλλος έκανε πάρτυ, τον μάζευαν για διακίνηση, επειδή από κάτω πινανε. Ήρθε ο άλλος ο dj από το εξωτερικό Φώντα να κάνει διακίνηση στην Ελλάδα; ήμαρτον τώρα, συγνώμη. Με την ίδια λογική, αν μπουκαραν σε σκυλάδικο το 98, για όποια κόκα έβρισκαν, θα χρεωναν για διακίνηση τον καρρα. Που δεν μπουκάρε κάνεις βέβαια, για λόγους ευνόητους.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Άσε τα τώρα αυτά. Μην πετάγεσαι από το ένα στο άλλο. Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Να μη σου φέρω ένα κάρο δηλώσεις μουσικών του '60 τι γνώμη είχαν για τα ναρκωτικά. Καληνύχτα τώρα. Τα έχω ξαναπεί αυτά.
      Ό,τι να'ναι λές. Λες τα δικά σου. Το άρθρο λέει καθαρά ότι είχαν ναρκωτικά και κάνανε διακίνηση.

      Δημητρης Σαλτος
      Τι γνώμη είχαν; όλοι πινανε αβέρτα. Υπάρχει μουσικός τότε που να μην πίνει ναρκωτικά αυτός η οι από κάτω; αν μοουκαραν δηλαδή σε συναυλία των greateful dead, οι άλλοι από κάτω θα την βρίσκανε με βερμουτακια. Τελοσπαντων. Απλά λέμε μια μουσική δε μας αρέσει, και τέλος. Όλα τα αλλα είναι ανούσια. Καληνύχτα!

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Παίζανε παίρνοντας ναρκωτικά οι Dead και κάνανε διακίνηση; Ρε μη λες ό,τι σου κατέβει. Μπορεί να χτυπιέσαι με το έκστασι κ.λπ σαν ηλίθιος, αλλά φτιαγμένος δεν παίζεις ροκ. Και δεν ξέρω τι έκανε από κάτω ο κάθε φαν. Εδώ λέμε για τους μουσικούς.

      Δημητρης Σαλτος
      Η κατηγορία των μπάτσων ήταν για διακίνηση Φώντα. Δηλαδή θες να πιστεύουμε και τώρα με τον ιό κάθε μπατσοκατηγορια; πως ο άλλος επειδή κουρευε τον φίλο του είναι εγκληματίας; Τελοσπαντων. Έχουμε πει, παρόλα τα οποία κολλήματα σου, με τον Παύλο, με τους χιππηδες, και τις λοιπές τους εκδηλωσεις στο μέλλον, σε αγαπάμε. Αιντε για ύπνο λοιπόν.

      Διαγραφή
    6. Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Ήταν για διακίνηση γιατί γινόταν διακίνηση. Καλά κάνανε και τους μαζέψανε. Και τους DJ και όλους. Τα ναρκωτικά δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική. Δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με τη μουσική εννοω. Ο ρόλος τους υπήρξε εξάλλου τελείως περιφερειακός και στην πράξη από καθόλου έως απειροελάχιστα δημιουργικός.
      Τα ψυχεδελικά φάρμακα έπαιζαν τελείως δευτερεύοντα ρόλο στην παραγωγή ψυχεδελικής μουσικής. Μόνο αν ήσουν ταλαντούχος μουσικός μπορεί να σε βοηθούσαν προς κάποια κατεύθυνση. Να ανακαλέσεις δηλαδή την ψυχεδελική εμπειρία και να δημιουργήσεις κάτι.
      Εξάλλου διάφοροι μουσικοί ψυχεδελικών γκρουπ δεν γούσταραν ΚΑΘΟΛΟΥ τα ναρκωτικά. Όπως ο David Perry Lindley των περίφημων Αμερικανών Kaleidoscope. Το γράφει καθαρά πίσω στις σημειώσεις τού “Side Trips” στη μεσαία στήλη επάνω. Όποιοι έχουν τον δίσκο το βλέπουν.
      Υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις των σίξτις μουσικών για τα ναρκωτικά – και για τα ψυχεδελικά ναρκωτικά εννοείται. Πουθενά δεν φαίνεται πως κάποιοι έγιναν καλοί ή καλύτεροι μουσικοί επειδή έπαιρναν π.χ. LSD. Ο ίδιος ο Timothy Leary είχε πει πως "αν ένας μουσικός παίζει κάτω από την επίδραση του LSD, τότε βγάζει μουσική χωρίς κανένα νόημα". Ο Mayo Thomson των Red Crayola ήταν επίσης φόρα παρτίδα κατά των ναρκωτικών. Ο σοβιετικός ποιητής Αντρέι Βοζνεσένσκι (κομμάτι της αντικουλτούρας στα σίξτις, καθώς εμφανιζόταν στα ίδια φεστιβάλ μαζί με τον Allen Ginsberg και τους Jefferson Airpalne) είχε πει επίσης σε σχέση με το LSD όταν είχε διαβάσει ποιήματά του, ώρες μετά τη χρήση του: «Ήταν πολύ δύσκολο για μένα ν’ αντιληφθώ τη μουσικότητα της ποίησης, κι αυτό λόγω του LSD. Είχα παράξενη διάθεση. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ξέχασα τα λόγια μου και δεν ήξερα γιατί βρισκόμουν εκεί».
      Το να έπαιρνες ναρκωτικά δεν ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσεις ψυχεδελική μουσική. Την έχουμε κάνει κι άλλες φορές αυτή την κουβέντα στο δισκορυχείον. Θα μπορούσε ενδεχομένως να βοηθήσουν –ενδεχομένως λέω– σε μιαν ύστερη φάση, όταν κάποιος μουσικός θα επιχειρούσε να ανακαλέσει κάτι από την ψυχεδελική εμπειρία εμπνεόμενος απ’ αυτήν, αλλά αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και τελείως περιορισμένης σημασίας.
      Και φυσικά ποτέ δεν θα μπορούσες να παίξεις ροκ φτιαγμένος, όπως όλοι αυτοί που χτυπιούνταν στα ρέιβ πάρτυ (από τους DJs μέχρι τον κόσμο).
      Μην συγκρίνουμε τώρα τελείως ανόμοια πράγματα. Γιατί όποιος συγκρίνει το psychedelic trance με το acid rock επιτελεί ύβρι. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα, σε τελείως διαφορετικές εποχές, με τελείως διαφορετικούς στόχους και επιδιώξεις.

      Διαγραφή
    7. Kostas Taf
      Υπήρξαν πολλοί νεωτερισμοί στη δεκαετία του 90, εν μέρει εξ αιτίας της επικράτησης της ντιτζιταλ μουσικής, πάντα η ηλεκτρονική μουσική επηρεάζεται από την τεχνολογία, και ζήσαμε κι εδώ τις συνέπειες -με καθυστέρηση βέβαια- του summer of love 1989 στην Αγγλία, που πάντα ήταν η χώρα που κατεξοχήν γεννούσε καινούρια ειδη μουσικής (και τα διένεμε σε θυρίδες προς ευκολότερη κατανάλωση). Υπήρχε σχετικό άνοιγμα στην έκφραση στην ηλεκτρονική μουσική, ακριβώς επειδή πολλα από αυτά τα φαινόμενα (raves, digital studios etc) ήταν πολύ φρέσκα και υπήρξαν ήχοι από όλα τα ήδη που τα εδραίωσαν στο εμπορικό στερέωμα (FSOL, Aphex Twin, Daft Punk etc). Μα και το χιπ χοπ, ενώ ήδη υπήρχε ως μουσική και κίνημα από τα 80’ς, πήρε μια δεκαετία να φύγει από τις γειτονιές και να μπει στα σαλόνια. Ναι, ήταν η εποχή μετά το 1991 που η παγκοσμιοποίηση φαινόταν ότι θα εδραιωθεί και ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται αναφορές για το πως η τεχνολογία θα επηρέαζε τις ζωές μας, και κατά συνέπεια τη μουσική, πως φτιάχνεται, πως ακούγεται, πως καταναλώνεται. Η εμφάνιση του CD και minidisk ήταν σημεία αναφοράς εκείνων των καιρών και η δυναμική παρουσία του digital ήχου σε αντίθεση με τον αναλογικό (κασέτα, βινύλιο) που μεσουράνησε για μερικές δεκαετίες κι επηρέασε μια ολόκληρη γενιά (δεν μπαίνω σε θέματα γούστου τώρα, κι εγώ αναλογικός ειμαι, αλλά υπήρχε μπέρδεμα στα 90’ς, κι ο Brian Eno έγινε ακόμα πιο ηλεκτρονικός και digital, ακόμα κι ο David Bowie πειραματίστηκε με drum n bass (δεν μου άρεσε αλλά συνέβη)...η Trance συνδέθηκε με την ψυχεδέλεια κυρίως μέσω των ναρκωτικών, αγάπη για φρακταλς, τριήμερα παρτυ στη φύση και σε αποθήκες κλπ. Τέλος όσον αφορά την Ελληνική μουσική, δεν έγινε αναφορά ούτε σε Stereo Nova (ηλεκτρονικοί αλλά όχι απαραίτητα κλαμπισιοι), γιατί ? Γιατί το φόκους της εκπομπής ήταν οι ντι τζει και τα κλαμπ / πάρτυ, δηλαδή η έννοια της σκηνής ως μια κατάσταση διασκέδασης και τρόπου ζωής κι όχι η ηλεκτρονική μουσική από την πλευρά των δημιουργών και της μουσικής ως επίκεντρο. Γι αυτό και δεν έγιναν πολλές αναφορές σε καλλιτέχνες, αλλά περισοτερο μίλησαν για πόλεις, κλαμπ, χώρες, ντι τζεις ως tastemakers. Αν αυτά ακούγονται επιφανειακά, είναι επειδή ήταν κάπως επιφανειακά, Transition period, απολιτίκ γενια. Τέλος στην Ελλάδα συνήθως ότι έρχεται από έξω το παίρνουμε χαμπάρι λίγο αργά, γιατί πρωτίστως η κοινωνιολογικές καταστάσεις είναι διαφορετικές, και στο τέλος μια μουσική που αγαπιέται από ένα μεγάλο κομμάτι των Άγγλων πχ, στην Ελλάδα εκφραζόταν από παρέες που την είχαν ψιλιαστει, είτε επειδή είχαν λεφτά και ήταν έξω (δισκάδικα, ράδιο σταθμοί κλπ) και οταν πρωτοστάτησαν στα εδώ πράγματα έπαιξε το γνωστό σκηνικό της κλίκας, των μονόφθαλμων που βασιλεύουν στους τυφλούς. Αυτό που ο Έλληνας θεωρεί τη house μουσική μόνο για το Beach Bar ενώ στην αυθεντική της έκφραση είναι μουσική μαύρη και επαναστατική είναι πολύ ελληνικό. Αλλά και το fuck Disco που ήταν μερικώς ρατσιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, βρήκε πρόσφορο έδαφος στους ροκάδες και στα πανκια. Βεβαίως η ντίσκο κατέληξε να είναι μια σαχλαμάρα αλλά υπήρξαν και σοβαροί καλλιτέχνες (Arthur Russell) όπως σε όλα τα είδη μουσικής, υπάρχουν καλά και κακά παραδείγματα, ο δαιμονίσμος δουλεύει μόνο στην επιφάνεια και την ταύτιση (εγώ δεν ειμαι αυτό, ειμαι το άλλο). Φυλές στη μουσική πάντα υπήρχανε, αλλά αυτό το μπέρδεμα στα 90‘s τις έφερε πιο κοντά (Jeremy Deller, καλλιτέχνης που μίλησε αναλυτικά γι αυτό το φαινόμενο). Συγνώμη για την πάρλα, κι εγώ λίγα γνωρίζω κι όλο περισσότερα μαθαίνω (πολλές φορές διαβάζοντας σας). Τέλος, για την Ελληνική σκηνή, ειδικά μετά τα μέσα του ενενήντα, ταυτίστηκε με Ελληναδικα και χαρτοπετσέτες κλπ. Και πάλι εδώ αναφέρομαι στον τομέα της διασκέδασης, που ήταν και το κύριο θέμα της εκπομπής νομίζω. Με σεβασμό.

      Διαγραφή
    8. Yannis Raouzeos
      Συμφωνώ σε πάρα πολλά από όσα γράφεις. Διαφωνώ για το πολιτικό κομμάτι. Πράγματι παγκόσμια είχαμε υποχώρηση της πολιτικής στη σύνδεση τους με τις υποκουλτούρες αλλά το underground κατάφερε να παράγει πολλές διασυνδέσεις και ανοικτά και σε δημόσια κλίμακα. Μην ξεχνάς ότι τα nineties είναι και η δεκαετία της εξεγέρσης στην Τσιαπας και των Ζαπατιστας, καθώς και πολύ σγμαντικες δράσεις στον Έλλαδικο αμφισβητησιακο χωρο(θυμίζω τις συγκρούσεις για τον νόμο Κοντογιαννοπουλου το 91 η τις πορείες για την εξέγερση στο LA το 92, τα κινήματα αυτό μείωσης στις πολιτιστικές εκδηλώσεις-κατευθείαν μέσα από το ιταλικό κίνημα του 70!- τις κινητοποιήσεις που οδήγησαν στην επέμβαση του κράτους στο Πολυτεχνείο 95, τα Reclaim in the streets και τα κινήματα πόλης και αυτοδιαχειριζομενων χωρων. Επίσης η δεκαετία τελειώνει με Σιάτλ, Πρώτη Μαΐου του 99 στο Λονδίνο, Αντιπαγκοσμιοποιητικες συγκρούσεις στην Πράγα και στην Γένοβα το 2000 και 2001 αντίστοιχα)
      Σε όλα αυτά είχα αναφερθει εγώ, αλλά δεν μπήκαν στο τελικό μοντάζ.

      Kostas Taf
      Σωστά, υπήρξαν εκφράσεις και αντιδράσεις απέναντι στις νέες μορφές εξουσίας και παράλληλα με κάποια δρώμενα του εξωτερικού αλλα σε μορφή αλληλεγγύης (δεν είχαμε τόσους Αφρικανούς η Ασιάτες πρόσφυγες το 91 για να ταυτιστούμε με LA) και με μια ίσως μειοψηφία της ηλεκτρονικής γενιάς του 90 που ήθελε αρκετά και να «χαθεί» . Ειναι αλήθεια ότι πολλές ήταν οι σχέσεις με στέκια αυτο οργάνωσης και πρώιμης ηλεκτρονικής σκηνής στην Ελλάδα (οι TXC παίζανε αρκετά σε καταλήψεις και πολυ παλιοί dj’s ήτανε μέχρι και πανκια που ήρθαν απο μπάντες). Το rave πριν γίνει εμπόρευμα απο μονο του ήταν επαναστατικό και εμπεριείχε την έννοια της αυτο οργάνωσης επίσης. Δηλαδή συμφωνώ με αυτή τη φουρνιά των κλαμπερς αλλα υπήρχαν και πολλοί «ηδονιστές», κυρίως απο Ιμπιζα (balearic / feel good sound) και που ήταν ένας απο τους λόγους (η Ιμπιζα) των συστατικών νέο-κυβερνο-ψυχεδέλειας της early rave, acid house etc. Αν δεν κάνω λάθος το Amnesia είχε αρχίσει σαν χίπις κολεκτίβα τα τέλη του 60 και τώρα ειναι το γνωστό commercial κλαμπ. Ξαφνικά συνδέθηκαν 2 γενιές (τώρα 3) πολύχρωμων ανθρώπων. Ο σκηνοθέτης Barbet Schroeder, γεννημένος στην Ιμπιζα, έκανε το “More” με το καταπληκτικό σάουντρακ των Pink Floyd πριν ακόμα κάνουν δίσκο (νομίζω). Ο Schroeder γύρισε μετα απο 40 χρονια μια ακόμα ταινία στην Ibiza (την λένε Amnesia και δεν ειναι σύμπτωση) και ενώνει τρεις διαφορετικές γενιές ανθρώπων που θέλουν να «ξεχάσουν» με διαφορετικούς ο καθένας τρόπους. Συγγνώμη ξεφεύγω απο το θέμα κι επι μέρους συμφωνώ. Ειναι ενα τόσο πολύπλευρο topic και ωραιο για συζήτηση μιας και ο καθένας έχει διαφορετικά κομμάτια απο το παζλ.
      Κρίμα που δεν μπήκαν στο final edit, σωστά ομως, τι να πρώτο μπει σε μια ώρα. Ολόκληρη σειρά επεισοδίων χρειάζεται.

      Διαγραφή
  2. Σχόλια από το fb στην δεύτερη ανάρτηση...

    Δημητρης Σαλτος
    Το πρόβλημα είναι πως εδώ στην Ελλάδα ασχολούνται με τέτοια "ψαγμένα θέματα" μόνο μεταπτυχιακοι, που ενώ γράφουν για να πάρουν βαθμό από τον καθηγητή τους, έχουν το θράσος να εκδίδουν τον ίδιο βιβλίο χωρίς να το φτιάχνουν αναλογα και για το αναγνωστικό κοινό, με αποτέλεσμα να αρχίσει να γεμίζει η αγορά με στεγνες κουραστικες ακαδημαϊκές μελέτες που δε διαβάζονται, παρα μονο διαγωνίως μπας και βρεις τίποτα καλό, και αξίζει να δώσεις μονο κάνα διευρω σε κάνα παζάρι.

    Hermis Kefalas
    έχεις κάποιο στο μυαλό?

    Δημητρης Σαλτος
    Πέρα από το ροκ, ένα μεταπτυχιακό που βγήκε για τις δικές των δοσίλογων, δε διαβαζόταν. Ένα αλλο για τα αντίεξουσιαστικο κίνημα, τις καταλήψεις, το ραδιόφωνο, παλι μου φάνηκε κουραστικό. Ένα άλλο για το χώρο των ελληνικών ταινιών πάλι, ήταν εντελώς στεγνό. Φαίνεται, διαβάζεις ξένες μελέτες για μουσική και κινήματα και είναι πιο ζωντανά, έχουν και λίγο χιουμορ, την άποψη του συγγραφέα. Εδώ είναι γκντουπ, θεωρία και τα "δεδομένα".

    Hermis Kefalas
    Έχετε υπόψη ένα βιβλίο για το πολιτικό τραγούδι από τη μεταπολίτευση και μετά? Διδακτορικό ήταν βεβαια νομίζω Μυζαλης

    Δημητρης Σαλτος
    Όχι αλλά γενικώς τα έχει φοβηθει το μάτι μου γενικώς, και μονο σε κάνα παζάρι να πάρω κάτι. Να σκάσω λεφτά για καινούριο, είναι ρίσκο. Αν και δυστυχώς, μόνο αυτοί στην Ελλάδα ασχολούνται με ανάλογα ζητήματα. Παλιά ο αστρινακης είχε βγάλει κάτι βιβλία, που αν και γεμάτα αδιάφορη θεωρητικούρα, έκανε κάτι επί τόπου μελέτες και έμειναν κατι ενδιαφέρουσες μαρτυρίες.

    Maria Pappa
    Αναλογίζεται κανείς πόσα βιβλία έχουν γραφτεί πριν και μετά τον Hedbige με αναλύσεις και θεωρίες; Υπάρχει άπειρη βιβλιογραφία στο εξωτερικό καμιά φορά αισθάνομαι μαλάκας που αναφέρομαι σε άρθρα ανα καιρούς.

    Sakis Bwanas
    Amen brother για τα σχετικά με τον Hebdige!

    Ανδρεας Μπικουβαρακης
    Του Pichaske είναι το σημαντικό βιβλίο του 2016;

    Thomas Tolis
    Ακόμη και ως παρανοήσεις έχουν ενδιαφέρον οι όποιες παρατηρήσεις, όμως, από ανθρώπους που ενεπλάκησαν με οποιοδήποτε τρόπο στο κίνημα. Βλέπεις πώς βιώθηκε η εμπειρία της ένταξης σε μία "φυλή" από τον καθένα ξεχωριστά. Αυτό το αναδεικνύει πολύ καλά η εκπομπή, όπως και τα Στέκια πιο πριν, ακόμη κι αν υπήρχε μία τάση εξωραϊσμού πολλές φορές που ξένιζε.

    Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
    Φυσικά. Για κάποιον που ασχολείται μ' αυτά τα πράγματα και τα ψάχνει όλα έχουν ενδιαφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Vassilis Serafimakis
      Σχετικά με την "διαχρονική απουσία βιβλιογραφίας": Θυμήθηκα αυτό που είχε γράψει ο Ηλίας Πετρόπουλος γιά την φτώχεια στη χώρα μας τών πρώτου επιπέδου στοιχείων. Έλεγε ότι ήθελε πχ να γράψει περί μαρμάρων στα νεκροταφεία (το γράφω έτσι χωρίς να θυμάμαι ακριβώς τι είπε) και περίμενε να ξεκινήσει πάνω από και στηριζόμενος σε μία βάση δεδομένων, που να υπάρχει κάπου, γιά μάρμαρα, νεκροταφεία, κτλ. Κι επειδή δεν υπήρχε τίποτα έγραφε "αναγκαζόμουνα να κάνω και την δουλειά τού ερευνητή και καταγραφέα πρωτογενών στοιχείων διότι δεν υπήρχε τίποτα".

      Kostas Taf
      Σωστά τα λες για την κλαμπ κουλτούρα θα πάρει χρονια να γραφτεί ενα σωστό βιβλίο. Ειναι βέβαια και πράγματα που δεν λέγονται εύκολα σε σχέση με τις υποκουλτούρες. Και ούτε πρέπει ίσως να τα κρίνουμε όλα με γνώμονα το Rock. Σχετικά με το πανκ τι γνώμη εχεις για τα «κοινωνικά απόβλητα» του Γιάννη Κολοβου;

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      Δεν θέλω να εκφράσω γνώμη, έτσι απροκάλυπτα. Το έχω το βιβλίο, αλλά δεν το έχω διαβάσει με στόχο να γράψω. Αν μου το έστελνε, όπως μου στέλνουν διάφοροι τα δικά τους, θα έγραφα κριτική. Για να γράψω από μόνος μου κριτική (σε τέτοιου τύπου βιβλία που αγοράζω) θα πρέπει να έχω άλλου είδους κίνητρο. Και έχω γράψει κατά καιρούς. Όπως για το βιβλίο του Πικάσκι, το βιβλίο του Κατσάπη κ.λπ.

      Kostas Taf
      Σεβαστό και κατανοητό, θα ψάξω τα βιβλία που ανέφερες. Να σαι καλά.

      Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας
      https://diskoryxeion.blogspot.com/.../david-pichaske-60.html
      DAVID PICHASKE «μια γενιά σε κίνηση»: ένα από τα καλύτερα βιβλία για το ροκ του ’60 και η ελληνική μετάφρασή του
      https://diskoryxeion.blogspot.com/2013/03/blog-post_7.html
      ΤΟ «ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ»

      Kostas Taf
      Ευχαριστω πολυ, τώρα που ειναι και καιρός για διαβασματακι.

      Διαγραφή
    2. Yannis Raouzeos στον Kostas Taf
      Καταπληκτικό το βιβλίο του Γιάννη! Για τα της αντίκουλτουρας και της υποκουλτούρας, όπως και για το Rave και τις διαστάσεις του, αναφέρθηκα εκτενώς στην κουβέντα αλλου thread κάτω από σχόλιο του Φώντα το Σάββατο. Αν χρειαζόταν θα τα έγραφα ξανά, αλλά δεν θα το κάνω γιατί δεν μου αρέσει να επαναλαμβανόμαι σε παραπλησιες αναρτήσεις γαι το ίδιο θέμα. Οπότε Brothers and Sisters δεν έχετε παρά να τα διαβάσετε εκεί. Τo "Νόημα του στυλ" ηταν καταπληκτικό βιβλίο στα 80s και μας επηρέασε όλους τότε και όποιος πει το αντίθετο, μάλλον θα πει ψέματα.
      https://g.co/kgs/jqRUpf
      GOOGLE.COM
      Love Saves the Day: A History of American Dance Music Culture, 1970-1979
      Τσεκάρετε και αυτό και γενικά ότι έχει γράψει ο Λωρενς
      Επίσης τσεκάρετε και αυτο:
      https://g.co/kgs/ZrhvVR
      Club cultures
      Μην ξεχάσω και το κλασσικό :Τ.A.Z του Hakim Bey. Είχε βγει από συλλογικοτητα του αντιεξουσιαστικου χώρου στα τέλη των 90ς σε περιορισμένα αντίτυπα στα ελληνικά, αλλά και σε μετάφραση από τις εκδόσεις Futura. Για την σύνδεση αντίκουλτουρας, προσωρινής αυτόνομης ζώνης και πειρατικων ουτοπιων του σήμερα παραπέμπω σε εκδήλωση τριήμερη στο ΕΜΠ το Μάιο του '96 που είχαμε οργανώσει με το Κενό. Επίσης σε ανάλογη σειρά εκδηλώσεων που συνδύασαν Rave party, Προβολές, Ανοιχτή Συνέλευση και Διαλέξεις, και συναυλίες με Terminal Curve, The Groove Machine και αρκετούς άλλους πάλι στο Πολυτεχνείο το χειμώνα του 95-96 με τον τιτλο:Μητροπολιτικο Χειμωνιάτικο Όνειρο.
      Και για την ιστορία του ελληνικού ανταγωνιστικου κινήματος αλλά και των εξίσου ανταγωνιστικων αντι-κουλτουρων που το συνεθεσαν/συνθέτουν θα πρότεινα και αυτό από τις εκδόσεις Ναυτιλος της Θεσσαλονικης :https://www.skroutz.gr/products/show/20186723
      "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου"

      Kostas Taf
      Δεν ξέρω από που ν’αρχισω. Ρισπεκτ και πολλα θενξ.

      Yannis Raouzeos
      Don't mention it! Να είσαι καλά! Αυτά πρέπει να τα μελετούν όλοι, όσοι εν ετει 2020 επιχειρούν να αρθρωσουν λόγο-και δη δημόσιο-πάνω σε τόσο σημαντικά ζητηματα όσο αυτά της Κουλτούρας, της σχέσης της με τον Πολιτισμό, των υποκουλτουρων, της σχέσης underground και mainstream και οπωσδήποτε του ζητήματος της Αντίκουλτουρας που - όπως φαίνεται-μας καίει όλους σε αυτή τη συζήτηση.

      Διαγραφή
    3. Kostas Taf
      Βεβαίως η θεωρητική κατάρτηση είναι κι αυτή σημαντική, όχι όσο πολύτιμη βέβαια όσο είναι η ίδια η εμπειρεια μιας και μιλάμε για γεγονότα και τάσεις του παρελθόντος που ο καθένας έζησε από τη δίκη του οπτική γωνία, αλλα είδε ο παραγωγός, αλλα ο ντι τζει, αλλα ο πορτιέρης. Έχω ακούσει ιστοριες να μπαίνει ο αλλος με άλογο στο ντανς φλορ φίλε . Ακόμα και οι καμένοι που έβλεπαν κυκλακια θα είχαν πολλα ωραία να πουν για το τι συνέβη στην Ελλάδα στο χώρο εκείνη την περίοδο. Το βιβλίο του κυρίου Κολοβού το διάβασα πριν 2 χρόνια και μου άρεσε πολύ, γι αυτό και ρώτησα για να μάθω αν έχει γραφτεί κι άλλο τόσο διασκεδαστικό, αναλυτικό (γούσταρα πολύ τις συνεντεύξεις σε βάθος χρόνου) και διαφωτιστικό. Απ ότι φαίνεται λοιπον ούτε έχει γραφτεί για τη ντανς μουσική, κι όπως είπαμε ίσως πάρει ακόμη πολύ χρόνο. Ίσως το γράφεις εσυ αυτή τη στιγμή, μακάρι, δεν ξέρω. Πάντως κρίμα που δεν σώθηκε χρόνος να αναπτύξετε το θέμα περισσότερο, ίσως το νεαρό της ηλικίας της δημιουργού, ίσως το ότι δεν μίλησε ο τύπος που έβλεπε κυκλακια, η ο γιος και η κόρη της μάνας ρέιβερ, δεν ξέρω, ήταν γενικα πολύ Στάνταρντ και αναμενόμενα όσα ειπώθηκαν. Μου έλειψε μια αναφορά στην τριπ χοπ, και βεβαια ακούστηκαν και χαζά (ότι λέει το μέταλ δεν ειχε σχέση με τη Χίο χοπ - μα υπήρχαν crossover μπαντες, απο τα 80ς παίζανε oí Biestie, οι Run DMC που γράψανε κομμάτι με Aerosmith, και Bad Brains, και η σκηνή του LA, και το φαινόμενο Mike Patton). Πάντως εγώ το διασκέδασα το ντοκου, και ελπιζω να γίνουν κι άλλες προσπάθειες, με αναφορά ίσως και στην Θεσσαλονίκη, που ειχε κι αυτή τη σκηνουλα της. Βέβαια στο εξωτερικό η εμπειρεια ήταν πολύ δυνατή για πολλούς λόγους, κοινωνιολογικούς περισσότερο. Ε δεν έχουμε στην Ελλάδα και καμία βαριά βιομηχανία για να μεγαλώσουμε με industrial ήχους, να γίνουμε Detroit για παράδειγμα, ούτε και φάγαμε Θάτσερ στη μάπα για να τη φτύσουμε με το πανκ και να της γυρίσουμε την πλάτη με το ρέιβ. Γι αυτό στην Ελλάδα πιάσανε πολύ τα τρανς παρτακια, στην εξοχή, στα βουνα και τις θάλασσες με ήλιο, και είμαστε και μεσογειακοί τύποι, πως να το κάνουμε. Κι από τα ναρκωτικά, ακούω πολλα για LSD ενώ ο αληθινός νεωτερισμός των 90’s στην dance σκηνή ήταν το εκστασι και οι αμφεταμίνες. Αλλά είπαμε, πολλοί έχουμε καεί μιλώντας γι αυτά τα πράγματα , και είναι δύσκολο θέμα να μπει σε βιβλία. Ίσως στο μέλλον. Πάντως θα έχουμε αυτιά και μάτια ανοιχτά όσο μπορούμε, και να σε ξανά ευχαριστήσω για τα λινκς, έτσι που κλειστήκαμε μέσα τώρα, τι πιο καλό από το να μάθουμε δυο τρία πράγματα, κι αν δεν μάθουμε κάτι καινούριο, ακόμα και το ότι άνθρωποι σαν τον Φώντα η εσένα, βάζουν σε μια σειρά σκέψεις και συναισθήματα που κι εμείς νιώθαμε, με έναν τρόπο που κάθε λέξη έχει το νόημα της, κι αυτό είναι πολύ ωραίο πράγμα. Αλλά είδες τι γίνεται τώρα, η μουσική πάντα μας βοηθούσε να εκφράσουμε συναισθήματα που οι λέξεις δεν αρκούσαν, κι εμείς τώρα κάνουμε το αντίθετο, δηλαδή προσπαθούμε με λέξεις να περιγράψουμε τα συναισθήματα που μας έδωσε και μας δίνει η μουσική, δύσκολο πράγμα. Με σεβασμό.

      Διαγραφή