KENNETH MINOR: Retirement [Unique Records, 2022]
Γερμανοί από το Wiesbaden είναι οι Kenneth Minor, μια μπάντα που υπάρχει εδώ και κάμποσα χρόνια (η δισκογραφία της ξεκινά από το 2007) και η οποία αποτελείται εκ των Bird Christiani φωνή, ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, lapsteel, Andreas Lüttke μπάσο και Florian Helleken ντραμς, κρουστά, πλήκτρα.
Το πιο νέο άλμπουμ των Kenneth Minor αποκαλείται “Retirement” και εκτός από την βασική
τριάδα παίρνουν μέρος σ’ αυτό και άλλοι μουσικοί σε τσέλο, πιάνο, σαξόφωνα και
γαλλικό κόρνο.
Εντάξει, «χρωματίζουν» τα additional instruments, αλλά το βασικό μενού εδώ καταδεικνύεται από τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς.
Rock λοιπόν, ναι, αλλά τι είδους rock προτείνουν οι Γερμανοί; Τελείως σίξτις. Δεύτερο μισό των σίξτις, με σαφείς αναφορές στον ηλεκτρικό Bob Dylan, στους Byrds, στους Leaves και σε άλλα γκρουπ της Δυτικής Ακτής.
Άρα έχουμε ένα τύπου ψυχεδελικό άλμπουμ; Σε γενικές γραμμές ναι. Ο ήχος είναι «εκεί». Αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι – εννοώντας πως αν δεν υπάρχουν σύγχρονα, σημερινά τραγούδια, που να μπορούν να κοντράρουν σ’ έναν βαθμό εκείνα τα παλιά, τα κλασικά, τότε δεν γίνεται τίποτα.
Συμβαίνει εδώ κάτι τέτοιο; Συμβαίνει και με το παραπάνω! Και αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, απορίας άξιον. Το ότι το “Retirement” περιέχει δώδεκα πρωτότυπα τραγούδια (και καμία version), εννοούμε, έτοιμα να συναρπάσουν και ως συνθέσεις, μα και με τον τρόπο που αποδίδονται.
Δύσκολα μπορείς να πιστέψεις ότι τόσα πολλά καλά ή και πολύ καλά ροκ τραγούδια μπορεί να περιέχονται σ’ ένα και μόνον ένα σύγχρονο (ροκ) άλμπουμ – τραγούδια που να μην ακούγονται τραβηγμένα από τα μαλλιά ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Οι Κenneth Minor και κυρίως ο βασικός συνθέτης τους, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους Bird Christiani, είναι σίγουρο πως έχει εντρυφήσει στην ροκ τραγουδοποιία της Δυτικής Ακτής, και αυτό δεν κρύβεται. Απεναντίας κυριαρχεί, παρασύροντας στο διάβα του τα πάντα.
Ένα ανέλπιστο, όσο και αληθινά απολαυστικό ροκ άλμπουμ, είναι το “Retirement”, με πηγαίο αίσθημα και αστείρευτη δύναμη, μίλια μακριά από την indie κοινοτοπία.
Γερμανοί από το Wiesbaden είναι οι Kenneth Minor, μια μπάντα που υπάρχει εδώ και κάμποσα χρόνια (η δισκογραφία της ξεκινά από το 2007) και η οποία αποτελείται εκ των Bird Christiani φωνή, ηλεκτρικές & ακουστικές κιθάρες, lapsteel, Andreas Lüttke μπάσο και Florian Helleken ντραμς, κρουστά, πλήκτρα.
Εντάξει, «χρωματίζουν» τα additional instruments, αλλά το βασικό μενού εδώ καταδεικνύεται από τις κιθάρες, το μπάσο και τα ντραμς.
Rock λοιπόν, ναι, αλλά τι είδους rock προτείνουν οι Γερμανοί; Τελείως σίξτις. Δεύτερο μισό των σίξτις, με σαφείς αναφορές στον ηλεκτρικό Bob Dylan, στους Byrds, στους Leaves και σε άλλα γκρουπ της Δυτικής Ακτής.
Άρα έχουμε ένα τύπου ψυχεδελικό άλμπουμ; Σε γενικές γραμμές ναι. Ο ήχος είναι «εκεί». Αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι – εννοώντας πως αν δεν υπάρχουν σύγχρονα, σημερινά τραγούδια, που να μπορούν να κοντράρουν σ’ έναν βαθμό εκείνα τα παλιά, τα κλασικά, τότε δεν γίνεται τίποτα.
Συμβαίνει εδώ κάτι τέτοιο; Συμβαίνει και με το παραπάνω! Και αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, απορίας άξιον. Το ότι το “Retirement” περιέχει δώδεκα πρωτότυπα τραγούδια (και καμία version), εννοούμε, έτοιμα να συναρπάσουν και ως συνθέσεις, μα και με τον τρόπο που αποδίδονται.
Δύσκολα μπορείς να πιστέψεις ότι τόσα πολλά καλά ή και πολύ καλά ροκ τραγούδια μπορεί να περιέχονται σ’ ένα και μόνον ένα σύγχρονο (ροκ) άλμπουμ – τραγούδια που να μην ακούγονται τραβηγμένα από τα μαλλιά ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Οι Κenneth Minor και κυρίως ο βασικός συνθέτης τους, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας τους Bird Christiani, είναι σίγουρο πως έχει εντρυφήσει στην ροκ τραγουδοποιία της Δυτικής Ακτής, και αυτό δεν κρύβεται. Απεναντίας κυριαρχεί, παρασύροντας στο διάβα του τα πάντα.
Ένα ανέλπιστο, όσο και αληθινά απολαυστικό ροκ άλμπουμ, είναι το “Retirement”, με πηγαίο αίσθημα και αστείρευτη δύναμη, μίλια μακριά από την indie κοινοτοπία.
Επαφή: www.kennethminor.bandcamp.com
THE MAÑANA
PEOPLE: Song Cycle, or Music for the End of Our Times [Unique Records, 2022]
Οι Mañana People (Álvaro Arango και Tim Weissinger;) προέρχονται από την Βόννη και υπάρχουν στην σκηνή εδώ και μια δεκαετία πάνω-κάτω. Προσφάτως δε κυκλοφόρησαν το “Song Cycle, or Music for the End of Our Times”, ένα άλμπουμ που διατίθεται μόνο σε κασέτα και digital, εξ όσων διαβάζουμε και στο οποίον καταγράφονται έντεκα tracks, εννέα πρωτότυπα και δύο versions, μία στο “A satisfied mind”, ένα παλαιό country τραγούδι του Red Hays από το 1954, που ο κόσμος του rock το έμαθε από τους Byrds, τους International Submarine Band ή και τους Walkabouts, ενώ το έχουν πει δεκάδες (απ’ όλα τα στυλ) και μία δεύτερη (version) στο “Super trouper” των ABBA.
Το στυλ των Mañana People είναι οπωσδήποτε pop, αλλά pop μάλλον weird, καθώς παρεμβάλλονται διάφορα κόλπα, διάφορα στοιχεία, που τους προσδίδουν μια ψυχεδελικότητα. Βεβαίως λέμε για ένα άκουσμα, που παραπέμπει στα sixties, με αναφορές ακόμη στο freak-folk και γενικότερα σε ηχητικές παραξενιές που υποδηλώνονται ακόμη και από τον τίτλο, καθώς το “Song Cycle...” παραπέμπει ευθέως στο LP “Song Cycle” (1967) του Van Dyke Parks.
Μία αξιοσημείωτη προσπάθεια, λοιπόν, από τους Mañana People, που επιχειρούν, και το καταφέρνουν, να συνδυάσουν pop, rock, folk και country, με γούστο και... συμμόρφωση προς τις κλασικές αξίες.
THE WILD CENTURY: Organic [Tonzonen Records,
2022]
Ολλανδοί είναι οι Wild Century (προέρχονται από την πόλη Breda) και υπάρχουν, και αυτοί, εδώ και κάποια χρόνια. Το “Organic” δεν είναι το πρώτο άλμπουμ τους (μάλλον είναι το τρίτο), αλλά σε κάθε περίπτωση είναι εκείνο που... μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα σε σχέση με το τι είδους rock προβάλλουν οι Ολλανδοί. Λέμε λοιπόν για μια πεντάδα (Stan Aarts φωνή, κιθάρες, Joris Verbogt φωνή, μπάσο, Gerton Govers φωνή, σιταροκιθάρα, κιθάρες, Butsenzeller ντραμς, κρουστά, Paola Pica φωνή, hammond), που κινείται ολοφάνερα σε late sixties-early seventies δρόμους, με αναφορές που δεν «δένουν» πάντα μεταξύ τους.
Έτσι, στο εισαγωγικό track “Lowdown dog” τους ακούς σαν μια μετεξέλιξη των Stooges, με το punk-rock τους να ακούγεται αρκετά εντυπωσιακά, με τις κιθάρες να στριγγλίζουν και με την φωνή να κατακρατεί... ποσότητες αυθάδειας. Και όμως, το αμέσως επόμενο κομμάτι, το “Oh yeah” είναι αρκετά «τζίμικο», με τις κιθάρες να ακούγονται μέσα σ’ έναν οργιαστικό πανικό και με το hammond να προσθέτει μία progressive διάσταση (φανταστείτε έναν συνδυασμό Jimi Hendrix Experience και Aynsley Dunbar Retaliation).
Στο τρίτο track η ένταση πέφτει. Το “Carry on”… ψυχεδελίζει και όχι μόνον λόγω των σιτάρ-ηχοχρωμάτων. Το όλον στυλ παραπέμπει σε ύστερους Byrds [εποχής “(Untitled)” ας πούμε] και παρότι διαφορετικό, εν σχέσει με τα προηγούμενα, στέκεται (και αυτό) πολύ καλά.
Τα τρία τελευταία track του CD (ή η δεύτερη πλευρά του LP, αν θέλετε) κινείται σε πιο χαμηλό volume, με το 9λεπτο “Beautiful queen”, το 4λεπτο “Grey blue eyes” και το 5λεπτο “Mother’s grace” επίσης να... ψυχεδελίζουν από ήπια έως αγρίως.
Σε κάθε περίπτωση οι Wild Century γράφουν ωραία τραγούδια, και αυτό θα πρέπει να έχουμε κατά νου μας και να το λέμε, δίχως μισόλογα.
Παραπάνω από καλό άλμπουμ!
Επαφή: www.tonzonen.de
SOLITÄR:
Bus Driver / Immigrant / Mechanic
[Tonzonen Records, 2022]
Solitär είναι το σόλο project του γεννημένου στην Σουηδία, από φινλανδούς γονείς, Mikael Tuominen, γνωστού μας από τις παρουσίες του στα γκρουπ Kungens Män και Automatism (για το έξοχο kraut/prog άλμπουμ “Immersion” των Automatism, στην Tonzonen, το 2020, είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog).
Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις αυτό το άλμπουμ, αισθητικώς, με μια λέξη – κι αυτό, γιατί κινείται και σε παλαιούς... ψυχεδελικούς δρόμους και σε πιο σύγχρονους... shoegaze ας πούμε. Και δεν είναι rock, με την στενή έννοια, μα ένα pop-folk-rock-indie κομψοτέχνημα, με το ένα άξιο track να εναλλάσσεται του άλλου.
Ο Solitär / Mikael Tuominen έκανε ένα αληθινά θαυμάσιο άλμπουμ, ολίγον μελαγχολικό βεβαίως, αλλά γεμάτο με πολύ καλά τραγούδια (“Ship of excitement”, “The price”, “Spegel spegel” κ.λπ.), που αποκλείεται να αφήσει κάποιον, που να μπορεί συγκινηθεί, ασυγκίνητο.
Επαφή: www.tonzonen.de
Οι Mañana People (Álvaro Arango και Tim Weissinger;) προέρχονται από την Βόννη και υπάρχουν στην σκηνή εδώ και μια δεκαετία πάνω-κάτω. Προσφάτως δε κυκλοφόρησαν το “Song Cycle, or Music for the End of Our Times”, ένα άλμπουμ που διατίθεται μόνο σε κασέτα και digital, εξ όσων διαβάζουμε και στο οποίον καταγράφονται έντεκα tracks, εννέα πρωτότυπα και δύο versions, μία στο “A satisfied mind”, ένα παλαιό country τραγούδι του Red Hays από το 1954, που ο κόσμος του rock το έμαθε από τους Byrds, τους International Submarine Band ή και τους Walkabouts, ενώ το έχουν πει δεκάδες (απ’ όλα τα στυλ) και μία δεύτερη (version) στο “Super trouper” των ABBA.
Το στυλ των Mañana People είναι οπωσδήποτε pop, αλλά pop μάλλον weird, καθώς παρεμβάλλονται διάφορα κόλπα, διάφορα στοιχεία, που τους προσδίδουν μια ψυχεδελικότητα. Βεβαίως λέμε για ένα άκουσμα, που παραπέμπει στα sixties, με αναφορές ακόμη στο freak-folk και γενικότερα σε ηχητικές παραξενιές που υποδηλώνονται ακόμη και από τον τίτλο, καθώς το “Song Cycle...” παραπέμπει ευθέως στο LP “Song Cycle” (1967) του Van Dyke Parks.
Μία αξιοσημείωτη προσπάθεια, λοιπόν, από τους Mañana People, που επιχειρούν, και το καταφέρνουν, να συνδυάσουν pop, rock, folk και country, με γούστο και... συμμόρφωση προς τις κλασικές αξίες.
Ολλανδοί είναι οι Wild Century (προέρχονται από την πόλη Breda) και υπάρχουν, και αυτοί, εδώ και κάποια χρόνια. Το “Organic” δεν είναι το πρώτο άλμπουμ τους (μάλλον είναι το τρίτο), αλλά σε κάθε περίπτωση είναι εκείνο που... μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα σε σχέση με το τι είδους rock προβάλλουν οι Ολλανδοί. Λέμε λοιπόν για μια πεντάδα (Stan Aarts φωνή, κιθάρες, Joris Verbogt φωνή, μπάσο, Gerton Govers φωνή, σιταροκιθάρα, κιθάρες, Butsenzeller ντραμς, κρουστά, Paola Pica φωνή, hammond), που κινείται ολοφάνερα σε late sixties-early seventies δρόμους, με αναφορές που δεν «δένουν» πάντα μεταξύ τους.
Έτσι, στο εισαγωγικό track “Lowdown dog” τους ακούς σαν μια μετεξέλιξη των Stooges, με το punk-rock τους να ακούγεται αρκετά εντυπωσιακά, με τις κιθάρες να στριγγλίζουν και με την φωνή να κατακρατεί... ποσότητες αυθάδειας. Και όμως, το αμέσως επόμενο κομμάτι, το “Oh yeah” είναι αρκετά «τζίμικο», με τις κιθάρες να ακούγονται μέσα σ’ έναν οργιαστικό πανικό και με το hammond να προσθέτει μία progressive διάσταση (φανταστείτε έναν συνδυασμό Jimi Hendrix Experience και Aynsley Dunbar Retaliation).
Στο τρίτο track η ένταση πέφτει. Το “Carry on”… ψυχεδελίζει και όχι μόνον λόγω των σιτάρ-ηχοχρωμάτων. Το όλον στυλ παραπέμπει σε ύστερους Byrds [εποχής “(Untitled)” ας πούμε] και παρότι διαφορετικό, εν σχέσει με τα προηγούμενα, στέκεται (και αυτό) πολύ καλά.
Τα τρία τελευταία track του CD (ή η δεύτερη πλευρά του LP, αν θέλετε) κινείται σε πιο χαμηλό volume, με το 9λεπτο “Beautiful queen”, το 4λεπτο “Grey blue eyes” και το 5λεπτο “Mother’s grace” επίσης να... ψυχεδελίζουν από ήπια έως αγρίως.
Σε κάθε περίπτωση οι Wild Century γράφουν ωραία τραγούδια, και αυτό θα πρέπει να έχουμε κατά νου μας και να το λέμε, δίχως μισόλογα.
Παραπάνω από καλό άλμπουμ!
Επαφή: www.tonzonen.de
Solitär είναι το σόλο project του γεννημένου στην Σουηδία, από φινλανδούς γονείς, Mikael Tuominen, γνωστού μας από τις παρουσίες του στα γκρουπ Kungens Män και Automatism (για το έξοχο kraut/prog άλμπουμ “Immersion” των Automatism, στην Tonzonen, το 2020, είχαμε γράψει παλαιότερα στο blog).
Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις αυτό το άλμπουμ, αισθητικώς, με μια λέξη – κι αυτό, γιατί κινείται και σε παλαιούς... ψυχεδελικούς δρόμους και σε πιο σύγχρονους... shoegaze ας πούμε. Και δεν είναι rock, με την στενή έννοια, μα ένα pop-folk-rock-indie κομψοτέχνημα, με το ένα άξιο track να εναλλάσσεται του άλλου.
Ο Solitär / Mikael Tuominen έκανε ένα αληθινά θαυμάσιο άλμπουμ, ολίγον μελαγχολικό βεβαίως, αλλά γεμάτο με πολύ καλά τραγούδια (“Ship of excitement”, “The price”, “Spegel spegel” κ.λπ.), που αποκλείεται να αφήσει κάποιον, που να μπορεί συγκινηθεί, ασυγκίνητο.
Επαφή: www.tonzonen.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου