η CELESTE ALÍAS τιμά την περίφημη μεξικάνα τραγουδίστρια Chavela Vargas

Το άλμπουμ “Tranquila, Celeste Canta Chayela” [Segell Microscopi, 2022] είναι αφιερωμένο σε μία μεγάλη περίπτωση του μεξικάνικου τραγουδιού, την περίφημη Chavela Vargas (1919-2012). Τα πρόσωπα που αποτίνουν τον συγκεκριμένο φόρο τιμής είναι η τραγουδίστρια Celeste Alías και ακόμη οι δύο μουσικοί, που εδώ την συνοδεύουν, ο Santi Careta σε κιθάρες, κιθαρόνι, σύνθια και ο Oriol Roca σε ντραμς, κιθάρα, ξυλόφωνο, βιμπράφωνο.

Λέμε λοιπόν για μια ισπανική παραγωγή, που επιχειρεί να αναδείξει το ρεπερτόριο αυτής της τρανής περίπτωσης, της Chavela Vargas, που σήμαινε και σημαίνει πολλά, όχι μόνον για την μεξικάνικη μουσική σε ολάκερο τον 20ον αιώνα, μα και για την ισπανόφωνη (μουσική και τραγούδι) γενικότερα.
Μεγάλος φαν της Chavela Vargas είναι, ας πούμε, ο Pedro Almodóvar, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου δικές της επιτυχίες αποδόθηκαν από καλλιτέχνες διαφορετικών χωρών.
Η Chavela Vargas ήταν λεσβία – και παρότι έκανε outing σε μεγάλη ηλικία, στα 81 χρόνια της, το πώς ακριβώς χειριζόταν την σεξουαλικότητά της αποτελούσε για τους φίλους της «κοινό μυστικό» (μάλιστα στην wiki διαβάζεις πως είχε σχέση, ανάμεσα σε άλλες, και με την ζωγράφο Frida Kahlo, όταν εκείνη ήταν παντρεμένη με τον επίσης ζωγράφο Diego Rivera).
Η Vargas θα γνωρίσει τεράστια επιτυχία στις δεκαετίας του ’50 και του ’60, επιβάλλοντας έναν δικό της τρόπο ερμηνείας των rancheras, και ανδροπρεπή, καθώς η ίδια γούσταρε να ντύνεται σαν άνδρας, ερμηνεύοντας με περίσσεια δραματικότητα τραγούδια, που απευθύνονταν στο θήλυ, αρνούμενη να αλλάξει το γένος.
Ένα απ’ αυτά τα περίφημα κομμάτια της, που λατρεύτηκε εννοείται από τη  queer κοινότητα, ήταν το “Macorina” (με στίχους του τύπου... «βάλε το χέρι σου εδώ, Μακορίνα»), το οποίον ακούμε και από την Celeste Alías, στο “Tranquila, Celeste Canta Chayela”, σε μιαν διασκευή αντάξια τής ιστορίας και της βαρύτητας του άσματος.
Γενικώς, το άλμπουμ κινείται σε υψηλό επίπεδο, με τις ερμηνείες της Alías να διαθέτουν ένα αλλόκοτο στοιχείο, δημιουργώντας μία πολύ ιδιάζουσα ατμόσφαιρα. Συμβάλλουν βεβαίως και οι δύο μουσικοί της προς αυτό, και βασικά ο Carera με την πολύ ιδιαίτερη χρήση των συνθεσάιζερ, που αντιμετωπίζονται κατά τόπους κάπως σαν... ιδιόφωνα όργανα, και όχι με τον κλασικό τρόπο.
Υπάρχουν τραγούδια, εδώ, που εξιτάρουν τις αισθήσεις, όπως το “Ella” για παράδειγμα, με τα πομπώδη βαρύγδουπα σύνθια, και άλλα που ακούγονται εντελώς φολκλορικά, σαν το “Un mundo raro”, διαθέτοντας, αμφότερα, τις ιδιότροπες ερμηνείες τής Celeste Alías, που κάνουν, οπωσδήποτε, την διαφορά.
Επαφή: www.microscopi.cat