Αναγνωρισμένη βιμπραφωνίστρια, η οποία τα τελευταία χρόνια
δίνει τον έναν αξιόλογο δίσκο μετά τον άλλον, η γεννημένη στο Μεξικό Patricia Brennan έχει νέο προσωπικό CD, το οποίον αποκαλεί “More Touch” [Pyroclastic Records,
2022].
Γνωρίσαμε την Brennan από την παρουσία της στο άλμπουμ των Michael Formanek / Ensemble Kolossus “The Distance”, στην ECM, τα 2016, μα και από εγγραφές των Matt Mitchell, John Hollenbeck Large Ensemble, Tomas Fujiwara και άλλων, ενώ και το περυσινό προσωπικό της “Maquishti” [Valley of Search, 2021] ήταν μία αληθινή έκπληξη. Σ’ αυτήν, δε, την διαδρομή των εκπλήξεων τοποθετείται και το “More Touch”, ένα ακόμη έξοχο άλμπουμ της Patricia Brennan, που αναπτερώνει το ενδιαφέρον μας και για τον βασιλιά των… haunted instruments, που δεν είναι άλλος από το βιμπράφωνο φυσικά, και βεβαίως για το ανάλογο τζαζ ύφος –avant-jazz, πειραματικό και περιπετειώδες... ψυχεδελικό–, που εδώ βρίσκεται στα (σύγχρονα) ωραιότερά του.
Το “More Touch”
περιλαμβάνει δέκα tracks,
που είναι όλα συντεθειμένα από την Patricia Brennan, ενώ και στα δέκα συμμετέχει η
ίδια ομάδα μουσικών, δίχως έτερες προσθήκες. Τα ονόματά τους: Marcus Gilmore ντραμς,
Mauricio Herrera κρουστά (τον έχουμε ακούσει με τους Ceramic Dog και με άλλα διάφορα
σχήματα), Kim Cass μπάσο και Patricia Brennan βιμπράφωνο με ηλεκτρονικά, συν μαρίμπα.
Η πρώτη σύνθεση, υπό τον τίτλο “Unquiet respect”, είναι ένα καλό δείγμα των ρυθμικών περιπετειών, τις οποίες θα απολαύσουμε στο άλμπουμ, στην ανάπτυξή του. Υπάρχει reggae εδώ, σε γρήγορο τέμπο, αναμεμιγμένο με στοιχεία soca, μαζί με ηλεκτρονικά εφφέ, και έντονο drumming-percussion playing.
Όμως το επόμενο track, το σχεδόν 8λεπτο “More touch”, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, καθώς ξεκινά αργά, σε βαθμό «ησυχίας», με ηλεκτρονικά, καλίμπα, vibes και κρουστά, για να ολοκληρωθεί εντελώς οργιαστικά, με εκρηκτικό παίξιμο σε μπάσο-ντραμς, και συνεχή breaks από το βιμπράφωνο.
Αυτή η αρχική φαινομενική χαλαρότητα εντοπίζεται και στο γιγαντιαίο “Space for hour” (αγγίζει τα 15 λεπτά), το οποίον ακολουθεί. Υπάρχουν κι εδώ «κενά διαστήματα», τα οποία αντιλαμβάνεσαι κάπως σαν την προετοιμασία μιας παράστασης, που οσονούπω θα ολοκληρωθεί. Οι επιρροές μπορεί να ξεκινούν από το afro, να περνούν από την καρνατική παράδοση, αλλά στην πιο καίρια στιγμή περιβάλλονται από την jazz.
Άλλα «φευγάτα» tracks είναι το “The woman who weeps”, που κινείται σε περισσότερο spiritual κατευθύνσεις, με το “Square bimagic” να ανεβάζει ρυθμούς, παρουσιάζοντας, περισσότερο, κουβανικές αναφορές.
Μία από τις πιο υποβλητικές συνθέσεις της Patricia Brennan είναι η 10λεπτη “Robbin”. Έχει αργή ανάπτυξη, με πολλά, «σεμνά», ακουστικά και ηλεκτρονικά εφφέ, δρώντας με καθηλωτικό τρόπο, με το άλμπουμ να ολοκληρώνεται με το track “And there was light”, που έχει στην πρώτη γραμμή batá drum και εντελώς haunted-psych ατμόσφαιρα.
Γνωρίσαμε την Brennan από την παρουσία της στο άλμπουμ των Michael Formanek / Ensemble Kolossus “The Distance”, στην ECM, τα 2016, μα και από εγγραφές των Matt Mitchell, John Hollenbeck Large Ensemble, Tomas Fujiwara και άλλων, ενώ και το περυσινό προσωπικό της “Maquishti” [Valley of Search, 2021] ήταν μία αληθινή έκπληξη. Σ’ αυτήν, δε, την διαδρομή των εκπλήξεων τοποθετείται και το “More Touch”, ένα ακόμη έξοχο άλμπουμ της Patricia Brennan, που αναπτερώνει το ενδιαφέρον μας και για τον βασιλιά των… haunted instruments, που δεν είναι άλλος από το βιμπράφωνο φυσικά, και βεβαίως για το ανάλογο τζαζ ύφος –avant-jazz, πειραματικό και περιπετειώδες... ψυχεδελικό–, που εδώ βρίσκεται στα (σύγχρονα) ωραιότερά του.
Η πρώτη σύνθεση, υπό τον τίτλο “Unquiet respect”, είναι ένα καλό δείγμα των ρυθμικών περιπετειών, τις οποίες θα απολαύσουμε στο άλμπουμ, στην ανάπτυξή του. Υπάρχει reggae εδώ, σε γρήγορο τέμπο, αναμεμιγμένο με στοιχεία soca, μαζί με ηλεκτρονικά εφφέ, και έντονο drumming-percussion playing.
Όμως το επόμενο track, το σχεδόν 8λεπτο “More touch”, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, καθώς ξεκινά αργά, σε βαθμό «ησυχίας», με ηλεκτρονικά, καλίμπα, vibes και κρουστά, για να ολοκληρωθεί εντελώς οργιαστικά, με εκρηκτικό παίξιμο σε μπάσο-ντραμς, και συνεχή breaks από το βιμπράφωνο.
Αυτή η αρχική φαινομενική χαλαρότητα εντοπίζεται και στο γιγαντιαίο “Space for hour” (αγγίζει τα 15 λεπτά), το οποίον ακολουθεί. Υπάρχουν κι εδώ «κενά διαστήματα», τα οποία αντιλαμβάνεσαι κάπως σαν την προετοιμασία μιας παράστασης, που οσονούπω θα ολοκληρωθεί. Οι επιρροές μπορεί να ξεκινούν από το afro, να περνούν από την καρνατική παράδοση, αλλά στην πιο καίρια στιγμή περιβάλλονται από την jazz.
Άλλα «φευγάτα» tracks είναι το “The woman who weeps”, που κινείται σε περισσότερο spiritual κατευθύνσεις, με το “Square bimagic” να ανεβάζει ρυθμούς, παρουσιάζοντας, περισσότερο, κουβανικές αναφορές.
Μία από τις πιο υποβλητικές συνθέσεις της Patricia Brennan είναι η 10λεπτη “Robbin”. Έχει αργή ανάπτυξη, με πολλά, «σεμνά», ακουστικά και ηλεκτρονικά εφφέ, δρώντας με καθηλωτικό τρόπο, με το άλμπουμ να ολοκληρώνεται με το track “And there was light”, που έχει στην πρώτη γραμμή batá drum και εντελώς haunted-psych ατμόσφαιρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου