ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ ο πολύ αξιόλογος «έντεχνος» δίσκος του

Τον τραγουδιστή Δημήτρη Νικολούδη τον γνωρίσαμε, οι περισσότεροι, το 1994, όταν τον ακούσαμε στο άλμπουμ του Ντίνου Χριστιανόπουλου «Το Αιώνιο Παράπονο» [Ανατολή Music Productions]. Τα επόμενα χρόνια ο Δ. Νικολούδης τραγούδησε και Σταύρο Κουγιουμτζή και βασικά έναν αξιόλογο, αλλά όχι πολύ γνωστό συνθέτη από την βόρεια Ελλάδα, τον Πάρι Παρασχόπουλο, και κάπου εκεί τα ίχνη του χάθηκαν από την δισκογραφία...
Κατά μίαν έννοια αυτή η κυκλοφορία, η πλέον πρόσφατη του Δ. Νικολούδη, που αποκαλείται «Στην Άκρη του Δρόμου» [Μετρονόμος, 2022], ήταν κάτι το απρόσμενο, που, σε κάθε περίπτωση, άξιζε τον κόπο να επιχειρηθεί. Και γιατί ο Δημήτρης Νικολούδης παραμένει ένας πολύ ιδιαίτερος και εκφραστικός τραγουδιστής, και γιατί το υλικό, με το οποίον αποφάσισε ο ίδιος να μας ξανασυστηθεί, μετά από χρόνια, είναι σε γενικές γραμμές από πολύ καλό έως και εξαιρετικό.

Και μπράβο του δηλαδή, που το έψαξε και που κατόρθωσε να εντοπίσει άξια τραγούδια, που του πάνε. Τραγούδια διαφόρων συνθετών (Παντελής Θαλασσινός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιώργος Καζαντζής, Κώστας Θωμαΐδης, Χρήστος Βερνάρδος, Μανόλης Ανδρουλιδάκης, Γιάννης Τσολακίδης, Πάρις Παρασχόπουλος, Χρήστος Κολοβός, Κώστας Πρατσινάκης) και επίσης διαφόρων στιχουργών-ποιητών (Γιώργος Δ. Μπίμης, Αντώνης Παπαϊωάννου, Ναντίνα Κυριαζή, Σπύρος Μπαλτογιάννης, Φίλιππος Γράψας, Δημήτρης Λέντζος, Γιάννης Τσολακίδης, Διονύσιος Σολωμός, Κική Δημουλά, Πρόδρομος Μάρκογλου, Χρήστος Παναγιωτόπουλος, Στέργιος Πολύζος, Σταύρος Ζαφειρίου), τα οποία τραγούδια ενοποιούν και οι ενορχηστρώσεις (Σάκης Λάιος, Πάρις Παρασχόπουλος, Χρήστος Βερνάρδος), αλλά βασικά ο ίδιος ο Δ. Νικολούδης με την φωνή και τις ερμηνείες του.
Με σεμνά, λιτά, αλλά... οξυδερκή σχήματα συνοδείας, συνήθως τεσσάρων μουσικών, αλλά υπάρχουν και τραγούδια με δύο και τρεις μουσικούς, όπως και λίγα με περισσότερους από πέντε, ο Δημήτρης Νικολούδης –γιατί σ’ αυτόν θα πρέπει να χρεώσουμε, τελικώς, τις αποφάσεις–, κατορθώνει να ετοιμάσει ένα «έντεχνο» άλμπουμ, πολύ σοβαρό, όχι σοβαροφανές, που σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός έχει ακονισμένο λαϊκό αισθητήριο, κάτι που είναι, φυσικά, το σημαντικότερο όλων. Το να μπορείς να διαλέγεις, δηλαδή, «ένα κι ένα» τραγούδια, που να σου πηγαίνουν.
Από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου τα οκτώ μού άρεσαν πολύ, πάρα πολύ, ενώ και τα υπόλοιπα πέντε είναι «μια χαρά», καθώς ο δίσκος κινείται όλος σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Υπάρχουν τραγούδια, εδώ, που άλλοτε παραπέμπουν σε Σωκράτη Μάλαμα, άλλα ηχούν απρόσμενα, όπως το χασάπικο των Θ. Γκαϊφύλλια-Α. Παπαϊωάννου, άλλα είναι πιο «χατζιδακικά», αλλά βγάζουν μιαν ένταση, ωραία οριοθετημένη, όπως το «Ρημαδιό» των Χ. Βερνάρδου-Φ. Γράψα, σε άλλα δημιουργούν μιαν αίσθηση ευφορίας οι ενορχηστρώσεις, μαζί με τις μελοποιήσεις φυσικά – έξοχο το «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» των Π. Παρασχόπουλου-Δ. Σολωμού, καταπληκτικό το κάπως «θεοδωρακικό» «Στην άκρη του δρόμου» των Χ. Βερνάρδου-Π. Μάρκογλου και σπουδαίο το «Άλικα λάθη» των Χ. Κολοβού-Σ. Πολύζου.
Είναι δύσκολος και απαιτητικός ο χώρος του «έντεχνου», στον οποίον κινείται ο Δημήτρης Νικολούδης. Από την μια μεριά υπάρχει η μεγάλη παράδοση των δεκαετιών του ’60 και του ’70, και από την άλλη υπάρχει το «τράβηγμα» από το ’90 και μετά.
Εδώ όμως, στο άλμπουμ «Στην Άκρη του Δρόμου», δεν υπάρχει κανένας... εκβιασμός καταστάσεων, κανένα «τράβηγμα», καμία παραχώρηση σε μανιέρες και τετριμμένα σχήματα. Όλα κινούνται σε υψηλές διαδρομές, όλα έχουν τους λόγους τους και τις αιτίες εκεί όπου βρίσκονται – και αυτό, όπως και να το κάνουμε, πιστώνεται στους ανθρώπους που βρέθηκαν πίσω από τον πολύ αξιόλογο αυτόν δίσκο.
Επαφή: www.metronomos.gr