Τον τραγουδιστή Δημήτρη Νικολούδη τον γνωρίσαμε, οι
περισσότεροι, το 1994, όταν τον ακούσαμε στο άλμπουμ του Ντίνου Χριστιανόπουλου
«Το Αιώνιο Παράπονο» [Ανατολή Music Productions].
Τα επόμενα χρόνια ο Δ. Νικολούδης τραγούδησε και Σταύρο Κουγιουμτζή και βασικά
έναν αξιόλογο, αλλά όχι πολύ γνωστό συνθέτη από την βόρεια Ελλάδα, τον Πάρι
Παρασχόπουλο, και κάπου εκεί τα ίχνη του χάθηκαν από την δισκογραφία...
Κατά μίαν έννοια αυτή η κυκλοφορία, η πλέον πρόσφατη του Δ. Νικολούδη, που αποκαλείται «Στην Άκρη του Δρόμου» [Μετρονόμος, 2022], ήταν κάτι το απρόσμενο, που, σε κάθε περίπτωση, άξιζε τον κόπο να επιχειρηθεί. Και γιατί ο Δημήτρης Νικολούδης παραμένει ένας πολύ ιδιαίτερος και εκφραστικός τραγουδιστής, και γιατί το υλικό, με το οποίον αποφάσισε ο ίδιος να μας ξανασυστηθεί, μετά από χρόνια, είναι σε γενικές γραμμές από πολύ καλό έως και εξαιρετικό.
Και μπράβο του δηλαδή, που το έψαξε και που κατόρθωσε να
εντοπίσει άξια τραγούδια, που του πάνε. Τραγούδια διαφόρων συνθετών (Παντελής
Θαλασσινός, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Γιώργος Καζαντζής, Κώστας Θωμαΐδης, Χρήστος
Βερνάρδος, Μανόλης Ανδρουλιδάκης, Γιάννης Τσολακίδης, Πάρις Παρασχόπουλος,
Χρήστος Κολοβός, Κώστας Πρατσινάκης) και επίσης διαφόρων στιχουργών-ποιητών (Γιώργος
Δ. Μπίμης, Αντώνης Παπαϊωάννου, Ναντίνα Κυριαζή, Σπύρος Μπαλτογιάννης, Φίλιππος
Γράψας, Δημήτρης Λέντζος, Γιάννης Τσολακίδης, Διονύσιος Σολωμός, Κική Δημουλά,
Πρόδρομος Μάρκογλου, Χρήστος Παναγιωτόπουλος, Στέργιος Πολύζος, Σταύρος
Ζαφειρίου), τα οποία τραγούδια ενοποιούν και οι ενορχηστρώσεις (Σάκης Λάιος,
Πάρις Παρασχόπουλος, Χρήστος Βερνάρδος), αλλά βασικά ο ίδιος ο Δ. Νικολούδης με
την φωνή και τις ερμηνείες του.
Με σεμνά, λιτά, αλλά... οξυδερκή σχήματα συνοδείας, συνήθως τεσσάρων μουσικών, αλλά υπάρχουν και τραγούδια με δύο και τρεις μουσικούς, όπως και λίγα με περισσότερους από πέντε, ο Δημήτρης Νικολούδης –γιατί σ’ αυτόν θα πρέπει να χρεώσουμε, τελικώς, τις αποφάσεις–, κατορθώνει να ετοιμάσει ένα «έντεχνο» άλμπουμ, πολύ σοβαρό, όχι σοβαροφανές, που σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός έχει ακονισμένο λαϊκό αισθητήριο, κάτι που είναι, φυσικά, το σημαντικότερο όλων. Το να μπορείς να διαλέγεις, δηλαδή, «ένα κι ένα» τραγούδια, που να σου πηγαίνουν.
Από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου τα οκτώ μού άρεσαν πολύ, πάρα πολύ, ενώ και τα υπόλοιπα πέντε είναι «μια χαρά», καθώς ο δίσκος κινείται όλος σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Υπάρχουν τραγούδια, εδώ, που άλλοτε παραπέμπουν σε Σωκράτη Μάλαμα, άλλα ηχούν απρόσμενα, όπως το χασάπικο των Θ. Γκαϊφύλλια-Α. Παπαϊωάννου, άλλα είναι πιο «χατζιδακικά», αλλά βγάζουν μιαν ένταση, ωραία οριοθετημένη, όπως το «Ρημαδιό» των Χ. Βερνάρδου-Φ. Γράψα, σε άλλα δημιουργούν μιαν αίσθηση ευφορίας οι ενορχηστρώσεις, μαζί με τις μελοποιήσεις φυσικά – έξοχο το «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» των Π. Παρασχόπουλου-Δ. Σολωμού, καταπληκτικό το κάπως «θεοδωρακικό» «Στην άκρη του δρόμου» των Χ. Βερνάρδου-Π. Μάρκογλου και σπουδαίο το «Άλικα λάθη» των Χ. Κολοβού-Σ. Πολύζου.
Είναι δύσκολος και απαιτητικός ο χώρος του «έντεχνου», στον οποίον κινείται ο Δημήτρης Νικολούδης. Από την μια μεριά υπάρχει η μεγάλη παράδοση των δεκαετιών του ’60 και του ’70, και από την άλλη υπάρχει το «τράβηγμα» από το ’90 και μετά.
Εδώ όμως, στο άλμπουμ «Στην Άκρη του Δρόμου», δεν υπάρχει κανένας... εκβιασμός καταστάσεων, κανένα «τράβηγμα», καμία παραχώρηση σε μανιέρες και τετριμμένα σχήματα. Όλα κινούνται σε υψηλές διαδρομές, όλα έχουν τους λόγους τους και τις αιτίες εκεί όπου βρίσκονται – και αυτό, όπως και να το κάνουμε, πιστώνεται στους ανθρώπους που βρέθηκαν πίσω από τον πολύ αξιόλογο αυτόν δίσκο.
Επαφή: www.metronomos.gr
Κατά μίαν έννοια αυτή η κυκλοφορία, η πλέον πρόσφατη του Δ. Νικολούδη, που αποκαλείται «Στην Άκρη του Δρόμου» [Μετρονόμος, 2022], ήταν κάτι το απρόσμενο, που, σε κάθε περίπτωση, άξιζε τον κόπο να επιχειρηθεί. Και γιατί ο Δημήτρης Νικολούδης παραμένει ένας πολύ ιδιαίτερος και εκφραστικός τραγουδιστής, και γιατί το υλικό, με το οποίον αποφάσισε ο ίδιος να μας ξανασυστηθεί, μετά από χρόνια, είναι σε γενικές γραμμές από πολύ καλό έως και εξαιρετικό.
Με σεμνά, λιτά, αλλά... οξυδερκή σχήματα συνοδείας, συνήθως τεσσάρων μουσικών, αλλά υπάρχουν και τραγούδια με δύο και τρεις μουσικούς, όπως και λίγα με περισσότερους από πέντε, ο Δημήτρης Νικολούδης –γιατί σ’ αυτόν θα πρέπει να χρεώσουμε, τελικώς, τις αποφάσεις–, κατορθώνει να ετοιμάσει ένα «έντεχνο» άλμπουμ, πολύ σοβαρό, όχι σοβαροφανές, που σημαίνει πως ο άνθρωπος αυτός έχει ακονισμένο λαϊκό αισθητήριο, κάτι που είναι, φυσικά, το σημαντικότερο όλων. Το να μπορείς να διαλέγεις, δηλαδή, «ένα κι ένα» τραγούδια, που να σου πηγαίνουν.
Από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου τα οκτώ μού άρεσαν πολύ, πάρα πολύ, ενώ και τα υπόλοιπα πέντε είναι «μια χαρά», καθώς ο δίσκος κινείται όλος σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Υπάρχουν τραγούδια, εδώ, που άλλοτε παραπέμπουν σε Σωκράτη Μάλαμα, άλλα ηχούν απρόσμενα, όπως το χασάπικο των Θ. Γκαϊφύλλια-Α. Παπαϊωάννου, άλλα είναι πιο «χατζιδακικά», αλλά βγάζουν μιαν ένταση, ωραία οριοθετημένη, όπως το «Ρημαδιό» των Χ. Βερνάρδου-Φ. Γράψα, σε άλλα δημιουργούν μιαν αίσθηση ευφορίας οι ενορχηστρώσεις, μαζί με τις μελοποιήσεις φυσικά – έξοχο το «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» των Π. Παρασχόπουλου-Δ. Σολωμού, καταπληκτικό το κάπως «θεοδωρακικό» «Στην άκρη του δρόμου» των Χ. Βερνάρδου-Π. Μάρκογλου και σπουδαίο το «Άλικα λάθη» των Χ. Κολοβού-Σ. Πολύζου.
Είναι δύσκολος και απαιτητικός ο χώρος του «έντεχνου», στον οποίον κινείται ο Δημήτρης Νικολούδης. Από την μια μεριά υπάρχει η μεγάλη παράδοση των δεκαετιών του ’60 και του ’70, και από την άλλη υπάρχει το «τράβηγμα» από το ’90 και μετά.
Εδώ όμως, στο άλμπουμ «Στην Άκρη του Δρόμου», δεν υπάρχει κανένας... εκβιασμός καταστάσεων, κανένα «τράβηγμα», καμία παραχώρηση σε μανιέρες και τετριμμένα σχήματα. Όλα κινούνται σε υψηλές διαδρομές, όλα έχουν τους λόγους τους και τις αιτίες εκεί όπου βρίσκονται – και αυτό, όπως και να το κάνουμε, πιστώνεται στους ανθρώπους που βρέθηκαν πίσω από τον πολύ αξιόλογο αυτόν δίσκο.
Επαφή: www.metronomos.gr
Από το fb...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντας Δισκορυχείον Τρούσας
https://www.youtube.com/watch?v=WMydzq_EuMM
Δημήτρης Νικολούδης - Ρημαδιό - (Χρ. Βερνάρδος - Φ. Γράψας) - Official Audio Release
Kwstas Agas
το δείγμα γραφής είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ !!!!! Ευχαριστούμε πολύ Φώντα που μας συστήνεις αυτόν τον δίσκο ....
.... το όνομα Δημήτρης Νικολούδης είχε υποπέσει στην αντίληψή μου το έτος 2000, όταν βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη και, ανάμεσα στις υπόλοιπες έγνοιες μου, παιδευόμουν να ηχογραφήσω τον τόοοοτε 2ο δίσκο μου [χωρίς γνωριμίες, χωρίς διασυνδέσεις, χωρίς να ξέρω το παραμικρό από διαδικασία ηχογράφησης κλπ κλπ] ... Τελοσπάντων, ο δρόμος μου με έβγαλε στο σπίτι του Παναγιώτη Καραδημήτρη που δέχθηκε με μεγάλη χαρά να είναι η βασική ανδρική φωνή εκείνου του δίσκου μου!! Και κάποια στιγμή ο Παναγιώτης βγάζει ένα cd από μια κούτα και μου το χαρίζει!! Διαβάζω : "ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ" στίχοι - μουσική Ντίνος Χριστιανόπουλος, τραγουδούν Δημήτρης Νικολούδης, Παναγιώτης Καραδημήτρης, lebel Ανατολή, ηχογράφηση στο στούντιο της Μουσικών Σπουδών Θεσσαλονίκης κλπ κλπ ... "Αυτόν τον δίσκο τον θεωρώ πολύ σημαντική στιγμή, είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας ποιητής γράφει ΚΑΙ τη μουσική", είπε ο Καραδημήτρης!! Κι όπως ήταν φυσικό, η φωνή του Νικολούδη ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ !! Νομίζω μάλιστα ότι από εκείνον τον δίσκο [του 1994 ή 1995] μέχρι σήμερα, που μας παρουσιάζεται αυτός ο δίσκος, ο Νικολούδης δεν είχε καμία άλλη δισκογραφική συμμετοχή [αν κάνω λάθος με διορθώνετε]!! Γιατί τέτοιες φωνές, τέτοιοι ερμηνευτές με γνώσεις, ήθος, παιδεία κλπ να μην έχουν επαρκές δισκογραφικό έργο ??? Γιατί, γιατί ???
Jimi Sokratis
Ελληνική μουσική πολύ σπάνια να βάλω να ακούσω από μόνος μου. Παρόλα αυτά έχω ακούσει μπόλικη ελληνική μουσική από το ραδιόφωνο. Τον Νικολούδη ('οπως και τον Παρασχόπουλο) τους ξέρω από τις ραδιοφωνικές εκπομπές τους οι οποίες είναι εξαιρετικές. Από παλιά όποτε τον άκουγα στο ραδιόφωνο μου δημιουργούσε την αίσθηση ότι αγαπά πολύ το ελληνικό τραγούδι (και έχει γνώση γύρω από αυτό). Φυσικό μου φαίνεται να αποτυπώνεται και στις επιλογές του όπως και σε ερμηνείες του.