BILLY POD πεμπτουσία

Billy Pod είναι ο ντράμερ Βασίλης Ποδαράς, ως γνωστόν θα πούμε, που τον ξέρουμε από το παλαιό Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη και τους Next Step Quintet ή και από άλλους σχηματισμούς (όπως το κουαρτέτο του Μιχάλη Καταχανά, το άλμπουμ της Tali Atzmon κ.λπ.). Λέμε για έναν τζαζ ντράμερ δηλαδή, που κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια – χοντρικά μετά την ηχογράφηση τού “Drums to Heal Society” [Puzzlemusik, 2019].
Τώρα μπορεί να πούνε ορισμένοι... πότε πρόλαβε να τα κάνει αυτά τα άλματα, ο Billy Pod, μέσα στην περίοδο της covid-19; Είναι ένα ερώτημα αυτό, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι το καθοριστικό. Γιατί, όταν υπάρχει πλάνο, σχέδιο, όλα γίνονται.
Ο Billy Pod αποτελεί πλέον επίλεκτη μονάδα της λονδρέζικης σκηνής και οι συνεργασίες του με μουσικούς όπως ο κιθαρίστας Jim Mullen (από τους ιστορικούς Piblokto! του Pete Brown), o επίσης κιθαρίστας Rob Luft (με εγγραφές σε Edition και ECM), ο σαξοφωνίστας Dave O'Higgins κ.ά. απλώς προεξοφλούν το άλμα, το οποίον έρχεται να το επιβεβαιώσει το πιο νέο άλμπουμ του, που αποκαλείται “Quintessence” (2022) και που κυκλοφορεί τώρα από την (ελληνική) Puzzlemusik. Ένα άλμπουμ, που είναι ηχογραφημένο στο Λονδίνο και στο οποίον συμμετέχουν, πέραν του Billy Pod (ντραμς), οι Tom Ollendorff κιθάρες, Rupert Cox πιάνο, wurlitzer, σύνθια και Mirko Scarcia κοντραμπάσο.

Αυτό που κάνει την διαφορά, για να μπούμε και στα πιο... τα του δίσκου, δεν είναι μόνον το γεγονός πως αυτός ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο, από τον Billy Pod και ξένους μουσικούς. Βεβαίως μετράει και αυτό, γιατί εδώ η ηχογράφηση, η μείξη και το mastering είναι όλα εξαιρετικά –σαν ήχος δηλαδή το “Quintessence” στέκεται πολύ ψηλά–, αλλά εκείνο που μετράει ακόμη πιο πολύ είναι οι συνθέσεις και περαιτέρω τα παιξίματα.
Τα κομμάτια, εννοούμε, του Billy Pod είναι... άλλου επιπέδου. Θα πω κάτι βαρύ, για να γίνω πιο πολύ κατανοητός. Πώς ήταν το 1968 τα τραγούδια των Aphrodite’s Child άλλου επιπέδου, σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα... κάπως έτσι (τηρουμένων όσων αναλογιών θέλετε).
Θέλουμε να πούμε πως η γραφή του Billy Pod είναι ώριμη, ουσιαστική, καθόλου περιαυτολογική, με τις συνθέσεις να ενώνονται μεταξύ τους, αποτελώντας ένα σώμα – δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποια σκόρπια καλά κομμάτια, που σκάνε εδώ κι εκεί, ανάμεσα σε άλλα (καλύτερα ή χειρότερα). Στο “Quintessence” υπάρχει ενότητα, ύφος, άποψη και βασικά η σιγουριά πως η μουσική είναι κάτι πιο ευρύ από τις εύκολες ταμπέλες, τύπου... jazz, rock, fusion κ.λπ.
Είναι αλήθεια πως δύσκολα θα χαρακτήριζες με μια λέξη όλα εκείνα που ακούς στο “Quintessence”. Φυσικά και η jazz εμπεριέχεται εδώ, βεβαίως κι ένα groovy στοιχείο δείχνει να κυριαρχεί γενικώς (σε άλλα tracks είναι πιο έντονο, σε άλλα λιγότερο), όμως το όλον «πράγμα» στέκεται κάπου μόνο του και πέρα ή πάνω από κάτι εξ αρχής συγκεκριμένο. Συγκεκριμένο είναι μόνο το ταλέντο του Billy Pod, η ικανότητά του να παρουσιάζει ένα τέτοιο άλμπουμ υψηλής αισθητικής σε κάθε επίπεδο.
Πολύ ωραία η έκδοση της Puzzlemusik (χρώματα, χαρτί, εικαστικά) ταιριάζει απολύτως μ’ εκείνο που είχε στα χέρια της.
Επαφή: www.puzzlemusik.com