ΒΟΥΛΑ ΣΑΒΒΙΔΗ μια άλλη γνώμη, για το νέο άλμπουμ μιας ιστορικής φωνής

Η Βούλα Σαββίδη είναι η τραγουδίστρια, που σημαδεύτηκε από την συνεργασία της με τον Μάνο Χατζιδάκι στο άλμπουμ «Τα Πέριξ» [Πολύτροπον, 1974]. Το ξέρουν όλοι τούτο – δεν λέμε κάτι καινούριο. Εκείνο το LP καθόρισε την διαδρομή της στον απόλυτο βαθμό. Δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει, δεν μπόρεσε να προτείνει κάτι άλλο, στην πορεία της, έως και σήμερα, που να μπορεί να σταθεί δίπλα του. Και εννοούμε με αυτό πως η φωνή της, όσο βρισκόταν στο ύψος της, δεν εκτέθηκε σε άλλα ύφη, σε άλλα στυλ, σ’ ένα διαφορετικό τραγούδι τέλος πάντων, και κυρίως πρωτότυπο, στην μεγάλη εποχή του «έντεχνου».
Όμως, και στην φάση της πρώτης επανεμφάνισής της, στην δεκαετία του ’90, όταν η Βούλα Σαββίδη ηχογράφησε τρία προσωπικά άλμπουμ, με καινούρια τραγούδια, δεν κατόρθωσε να σβήσει εκείνη την παλιά «εικόνα», προτείνοντας κάτι άλλο, αναλόγου βεληνεκούς. Δεν θα μπορέσει, δε, να το κάνει ούτε τώρα, στην πιο νέα επανεμφάνισή της, με «Το Έργο» [Μετρονόμος, 2022], άλλα τριάντα χρόνια πιο μετά.

Φυσικά, τώρα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Γιατί και τα χρόνια έχουν περάσει, με την φωνή της να ταλανίζεται, ανάμεσα σε άλλα, και από ένα ενοχλητικό βιμπράτο, ενώ και οι καλές ή και πολύ καλές συνθέσεις του Τάσου Γκρους (με τον οποίον είχε συνεργαστεί, η Βούλα Σαββίδη, και στα «Καινούργια Ρούχα», το 1994) δεν υποστηρίζονται όσο θα άξιζε από τα λόγια, ώστε να ξεφύγουν, ενδεχομένως, προς κάποιαν άλλη κατεύθυνση.
Η δική μου γνώμη είναι πως στην φωνητική φάση, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Βούλα Σαββίδη, το μόνο τραγούδι που θα μπορούσε να υποστηρίξει, με μια πειθώ, είναι το βαρύ λαϊκό. Ούτε το «έντεχνο», ούτε οι μπαλάντες, ούτε τα τραγούδια με «δημοτικές» αναφορές, ούτε τα νεολαϊκά ή τα «κραουνακικά». Και «βαριά λαϊκά» εδώ δεν υπάρχουν, αν εξαιρέσεις το «Αργά, αργά» (στίχοι Βαγγέλης Βελώνιας), ίσως, ίσως λέμε, κι ένα-δυο ακόμη (το «Πόρτα μισάνοιχτη» φερ’ ειπείν, και πάλι με στίχους του Β. Βελώνια).
Περαιτέρω και τα λόγια (Βαγγέλης Βελώνιας, Μαρία Τσιμικλή) δεν βοηθούν, από την δική τους την μεριά, τις μελωδίες του Τάσου Γκρους (που είναι, συγκριτικώς, το σημαντικότερο κομμάτι στον δίσκο) να «περπατήσουν» σε άλλα, πιο... ριζωμένα κατατόπια. Οι στίχοι είναι λαϊκώς ωραιοπαθείς, δεν είναι ορίτζιναλ, δεν σε χαράζουν. Έχουν ένα φιλοσοφικό-υπαρξιακό περιτύλιγμα που είναι ρηχό – το μαχαίρι δεν φθάνει στο κόκαλο. Υπάρχει καλλιέπεια, και η καλλιέπεια αδυνατίζει την ουσία.
Νομίζω πως αν όλα τα επιμέρους ήταν πιο γήινα, λιγότερο προσεγμένα, πιο σκληρά και πιο... ανελέητα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα ασυζητητί – θα ταίριαζαν δηλαδή με την ταλαιπωρημένη φωνή της Βούλας Σαββίδη.
Δεν είναι κακό να τονίζεις την φθορά και να της αποδίδεις την τιμή που της αξίζει. Κακό είναι να επιχειρείς να την ρετουσάρεις, ωραιοποιώντας την.   
Επαφή: www.metronomos.gr