BAZOOKA κάπου αλλού...

Το τέταρτο άλμπουμ των Bazooka, που αποκαλείται «Κάπου Αλλού…» [Inner Ear, 2022] και που κυκλοφορεί σε LP, CD, κασέτα και digital, είναι διαφορετικό από το προηγούμενό τους, το “Zero Hits”. Θα λέγαμε, μάλιστα, αρκετά διαφορετικό, και αυτό δεν ξέρουμε αν είναι καλό ή κακό. Πιθανώς να μην είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, γιατί, σίγουρα, οι προσδοκίες του καθενός μας είναι διαφορετικές. Άλλοι δηλαδή θα το βρουν περισσότερο προσγειωμένο, λιγότερο άγριο, πιο pop ίσως, ενώ άλλοι αυτά ακριβώς τα ζητήματα μπορεί να τα θεωρήσουν ως επιπλέον «προσόντα».

Σε κάθε περίπτωση το «Κάπου Αλλού…» είναι ένα συνεπές άλμπουμ, το οποίον κατ’ αρχάς εντάσσεται άνετα κάτω απ’ αυτή την γενική ταμπέλα του «ελληνικού ροκ». Γιατί, θα μου πείτε, τα προηγούμενά τους ήταν λιγότερο «ελληνικό ροκ»; Ναι, μάλλον. Εξαρτάται, βεβαίως, και εδώ, από το τι εννοεί ο καθένας ως «ελληνικό ροκ». Τέλος πάντων, με αυτά δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα...
Στην πράξη συζητάμε για ένα άλμπουμ, με δέκα τραγούδια, που επιχειρεί κατ’ αρχάς να... μοιράσει ξανά την τράπουλα στο επίπεδο του στίχου. Λέμε, λοιπόν, για λόγια ζωντανά, σημερινά, που γράφονται και με... τον σημερινό τύπο, αλλά γενικώς καλύτερα και εκφραστικώς σωστότερα από άλλες φορές, και που επιχειρούν να καταδείξουν μ’ έναν τρόπο πιο φωτεινό την... μαυρίλα της σύγχρονης πραγματικότητας.
Τούτο φαίνεται ήδη από το εισαγωγικό track «Κατά βάθος», στο οποίο η περιγραφή διαθέτει στοιχεία σκληρά, ειρωνικά, αισιόδοξα και ελπιδοφόρα μαζί.
Το «Κρυφτό» είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ, διαθέτοντας ωραίες κιθάρες «από κάτω» και με την φωνή ακόμη «πιο μπροστά» («Βλέπω παντού κυνηγητό / Στην έκφρασή σου πρωτόγονο ουρλιαχτό / Κάθε μέρα κατρακυλώ / Δώσε μου θάρρος κι ας είναι δανεικό»).
Στο «Κάπου αλλού…» ακούμε ακόμη και surf με oriental υπαινιγμούς, με τον κιθαρίστα να μην... ντρέπεται να παίξει σόλο και καλά κάνει. Κάπως πιο τυχαίο από στιχουργικής πλευράς, το track αυτό στέκεται παραπάνω από καλά από μουσικής πλευράς.
Με το μπάσο μπροστά και αρκετά μπιτάτο γενικώς «Το όνειρο των παλαβών» είναι ένα κομμάτι με ωραία ανάπτυξη, «σκασίματα», λόγια και κιθάρες. Κι αυτό από τα ωραιότερα του δίσκου.
Η πρώτη πλευρά θα κλείσει με το «Δικιά μου αλήθεια». Ο τραγουδιστής αποδίδει κάπως μ’ ένα late sixties-early seventies αίσθημα, ενώ και τα παιξίματα είναι ωραία, όπως και το κομμάτι γενικότερα, που είναι και αυτό από εκείνα που ξεχωρίζουν.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το «Καταραμένοι άνθρωποι». Οι Bazooka είναι ένα πολύ δεμένο γκρουπ και αυτό φαίνεται σε κομμάτια όπως αυτό, που είναι από τα πιο punky του άλμπουμ, με την φωνή να αποδίδει... χαριτωμένα και αυθάδικα.
Αντιθέτως το «Προεδρική φρουρά» θυμίζει ελληνικά 80s, αλλά είναι πιο απλοϊκό... και συνολικά όχι από εκείνα τα tracks που σου μένουν. Οι στίχοι πάντως... «είμαι χαμένος βαριέμαι πολύ / Δε ξέρω τι θέλω από αυτή τη ζωή» περιγράφουν με σίγουρο τρόπο εκείνο που συμβαίνει και που απασχολεί όχι μόνο τους νεότερους, μα και πολλούς μεγαλύτερους με αβέβαιο μέλλον.
Αν και θα άξιζε στους στίχους να υπάρχει περισσότερη δουλειά, το «Πάνω από τη γη» είναι και αυτό ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του «Κάπου Αλλού...», με την φωνή πάντα να κάνει μπαμ ιδίως στο μεσαίο μέρος.  
Λίγο πριν από το τέλος... ακούμε το «Τζατζούκα», που ξεχωρίζει βασικά για την κιθάρα εκεί προς τη μέση, ενώ το έσχατο «Βελούδινο κακό» παίζει ωραία με τις φωνές, παρότι τα βασικά στοιχεία του τραγουδιού (σύνθεση, λόγια) υπολείπονται των «δευτερευόντων» (που είναι πάντα ανεβασμένα).
Γενικώς, οι Βazooka, δηλαδή οι Ξάνθος Παπανικολάου φωνή, lead κιθάρες, σύνθια, όργανο, φωνητικά, Άρης Ράμμος μπάσο, Γιάννης Βούλγαρης ντραμς, κρουστά, φωνητικά και Βασίλης Τζελέπης κιθάρες φωνητικά, δίνουν ένα ακόμη καλό ή και πολύ καλό άλμπουμ, που κυλάει με άνεση. Όχι τόσο «ανατρεπτικό» συνολικώς, αλλά οπωσδήποτε σίγουρο και κατασταλαγμένο, και αυτό δεν μπορεί παρά να λογαριάζεται σαν πρόοδος.
Επαφή: www.inner-ear.gr