ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ…

Η τελευταία κυβέρνηση της ΝΔ και η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ, που την αντικατέστησε, δεν φάνηκαν (και δεν φαίνονται) αντάξιοι της αποστολής τους – για να χρησιμοποιήσω μία κομψή έκφραση. Η ΝΔ λόγω της άθλιας πολιτικής της όσον αφορά στα δημόσια οικονομικά, και το ΠαΣοΚ εξαιτίας της ατολμίας του να λάβει τα απαραίτητα μέτρα την ώρα που έπρεπε. Όταν ήξερε – το ΠαΣοΚ – ήδη ένα χρόνο πριν τις εκλογές ότι θα κυβερνήσει, είναι παντελώς αδικαιολόγητο το να μην γνώριζε τι όφειλε να πράξει, την ώρα ακριβώς που έπρεπε. Είναι αστειότητα εκείνο που ισχυρίζεται ότι, τάχα, δεν ήξερε, ούτε φανταζόταν τι θα παρελάμβανε. Ο κόσμος τό’χε τούμπανο… κι εκείνοι κρυφό καμάρι. Όταν το έλλειμμα που ανακοινωνόταν ανέβαινε με σταθερό ρυθμό ήδη από την Άνοιξη του ’09 (από 3%, πήγε 6% και από 6% πήγε 8%), ήταν φανερό πως τον Οκτώβριο θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Πόσο μεγαλύτερο; Εδώ είναι το θέμα· και μαζί η απίστευτη προχειρότητα που επέδειξε το ΠαΣοΚ. Αντί να διορθώσει το έλλειμμα (προς τα πάνω) με «δημιουργική λογιστική» – που είναι καθ’ όλα αποδεκτή, αφού όλοι το ίδιο πράττουν –, να το παρουσιάσει δηλαδή εκεί κοντά στο 9,5%, αλλά ποτέ πάνω από 10% (λειτουργούν και τα λεγόμενα ψυχολογικά όρια), εκείνο βγήκε και ανακοίνωσε 12,7% (παρ’ ολίγον ν’ ανακοίνωνε κοντά στο 14%!). Ο υπουργός Παπακωνσταντίνου συμπεριφέρθηκε σαν σπασίκλας μαθητής του Γυμνασίου. Αποφάσισε να μηδενίσει το κοντέρ, αντί να το επιδιορθώσει. Είναι σαν να πηγαίνεις στο σχολείο, να κάνεις λάθος σ’ ένα τετράδιο που αγοράζεις, και αντί να το σβήσεις προσεκτικά (το λάθος), εσύ σχίζεις ολόκληρη τη σελίδα. Ο Παπακωνσταντίνου δεν έκανε ούτε αυτό. Πέταξε ολόκληρο το τετράδιο, κι αγόρασε καινούριο. Έλεος. (Το ίδιο είχε πράξει και ο Αλογοσκούφης, το 2004, με την περιβόητη "απογραφή" του, αλλά με λιγότερο, τότε, καταστροφικά αποτελέσματα). Όταν παραλαμβάνεις, ως ΠαΣοΚ, τo spread, το κόστος δανεισμού δηλαδή, στις 130 μονάδες και το πηγαίνεις στις 350 έχεις την πλήρη ευθύνη της ανέλιξης.
Τι έπρεπε να είχε γίνει; Λένε διάφορα πολλοί μέσα στο ΠαΣοΚ, αλλά δεν προτάσσουν το πλέον σοβαρό. Κατ’ αρχάς μία πιο συνετή προεκλογική περίοδος. Όλα από ’δω ξεκινούν. Είναι απαράδεκτο να λες, όταν ήξερες πως τα ταμεία ήταν άδεια, ότι "υπάρχουν λεφτά", ότι "θα δώσω αυξήσεις" κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Ο Καραμανλής, που ήξερε τα εγκληματικά λάθη της δικής του διακυβέρνησης κι ήξερε τι έπρεπε να πει (όντας χαμένος), είπε αυτά που είπε και ηττήθηκε με 11% διαφορά. Αν το ΠαΣοΚ τολμούσε να υιοθετήσει έναν πολύ πιο χαμηλό πήχυ, μιλώντας για το απόλυτο χάλι της κατάστασης και πάλι θα κέρδιζε. Μπορεί όχι με 11%, μπορεί με 8%, μπορεί με 7%... Και τι έγινε; Θα’ρχόταν λοιπόν στην κυβέρνηση λέγοντας εκ των προτέρων την αλήθεια, ανακοινώνοντας αμέσως ένα έλλειμμα, κάτω από 10%, και, λαμβάνοντας πάραυτα κάποια μέτρα, θα την είχαμε βγάλει καθαρή (τα μισά απ’ όσα αναγκάστηκε να υιοθετήσει τώρα – μετά από την απαράδεκτη καθυστέρηση). Εννοώ, πως δεν θα είχαν προλάβει να μας πάρουν χαμπάρι (τι εντελώς χαϊβάνια είμαστε δηλαδή) οι κλέφτες των αγορών. Βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας, εν ολίγοις, μετατρέποντας τη χώρα σε στόχο. Το έλλειμμα ανεπάρκειας της Κυβέρνησης υπήρξε τεράστιο. Προσλάβαμε, για ακόμη μία φορά, ακατάλληλους για τη δουλειά… Τώρα τι γίνεται, στην πράξη; Το εξής ανεδαφικό. Προσπαθεί ο Πρωθυπουργός, βλέποντας τα χάλια στα οποία οδηγήθηκε η κατάσταση, να πάρει εγγυήσεις από τη Merkel· να παρέμβει η Γερμανίδα, για να σταματήσει η κερδοσκοπία έναντι της Ελλάδας. Απίστευτα πράγματα. Είναι γνωστόν ότι οι κλέφτες των αγορών έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια και την Merkel και τον Sarkozy και τον Obama. Εδώ έγινε το σώσε στην Αμερική. Έβαλαν λουκέτο κολοσσοί, και κανείς πολιτικός δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα. Η χώρα του καιγόταν και ο Obama ξυνόταν.
Τα πράγματα είναι άσχημα. Υπάρχουν ευθύνες, φυσικά κι έξω απ’ την Ελλάδα, αλλά, βασικά, βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας, όπως προείπα. Τι πρέπει να γίνει; Αρχίζουν να το λένε κάποιοι, ακόμη και μέσα στο ΠαΣοΚ (Παντελής Οικονόμου). Επανεξέταση της συμμετοχής μας στην ΟΝΕ, με απώτερο όραμα την αποχώρηση της Ελλάδας από τη Νομισματική Ένωση – υπό τύπον απειλής και εκβιασμού σε πρώτη φάση (είναι ένα διαπραγματευτικό ατού) –, θα πρέπει κάπου, στο βάθος, να το σκεφθόμαστε. Υπάρχουν τρόποι να μειωθεί το έλλειμμα και το χρέος με αναίμακτα μέσα. Ο Οικονόμου, πάλι, είναι εκείνος που είχε προτείνει οι δημόσιες επενδύσεις να εξαιρούνται από τον υπολογισμό του ελλείμματος. Μιλάμε για πραγματική Σεισάχθεια. Το ζήτημα είναι αν έχουμε το θάρρος, την πολιτική ενόραση, να πάμε κόντρα στα πράγματα. Ν’ ανοίξει η μικρή Ελλάδα ένα δρόμο, που να γίνει λίγο αργότερα λεωφόρος (και για άλλους, με παρόμοια ζόρια). Η Γερμανία «θησαυρίζει» εις βάρος μας. Μπήκαμε σε μία Ένωση, για να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του ισχυρού. Για μπανιέρα της Ευρώπης μας θέλουν... και για ν' αγοράζουμε τα παλιοσίδερα. Σκληρό νόμισμα η Ελλάδα δεν αντέχει. Έχει χαμηλό ΑΕΠ, και διαρθρωτικά προβλήματα, που σχετίζονται (και) με την εθνική ψυχολογία. Δεν μπορούμε να γίνουμε Γερμανία. Αλλά με λίγη προσπάθεια μπορεί να γίνουμε λιγάκι από Σουηδία· που, ας το σημειώσω, ζει με την κορώνα της. Μοιάζει να μας έλαχε κάτι σαν «ιστορική ευθύνη». Αν θ’ αντιδράσουμε σ’ αυτό το χάλι που περιήλθαμε, με τρόπο που να μας βγάζει από τον πάτο. Γιατί, το να παραμένεις εκεί, χωρίς να κάνεις τίποτα – τα εισπρακτικά μέτρα, που επιβάλλουν οι αγορές, δεν λύνουν ποτέ το πρόβλημα προς την κατεύθυνση του κοινού καλού –, παίζοντας ξένα παιγνίδια, έχεις χάσει, έχουμε χάσει· το 2012 θα είναι χειρότερο από το ’11 κι εκείνο από το ’10. Εν τέλει ας ηττηθούμε, αλλά όχι μόνοι μας και, κυρίως, ας πέσουμε ηρωικώς μαχόμενοι.