Τώρα, πόσο... σύγχρονο μπορεί να είναι το Flow Trio αυτό είναι μία άλλη ιστορία, καθότι οι μουσικοί που το αποτελούν είναι όλοι τους παλιές καραβάνες. Ο Louie Belogenis είναι από τους τενόρο εξερευνητές που βημάτισαν δίπλα στον John Zorn για περισσότερο από δύο δεκαετίες. Ο κοντραμπασίστας Joe Morris είναι ο free... κιθαρίστας που βρέθηκε δίπλα στους Matthew Shipp, Mat Maneri, William Parker, Ken Vandermark κ.ά., ενώ ο ντράμερ Charles Downs με το άλλο του όνομα, ως Rashid Bakr, υπήρξε μέλος των Muntu Ensemble και των Other Dimensions In Music και ακόμη, στα 70s, συνεργάτης του Cecil Taylor. Έτσι, η ιστορία και των τριών στο «ελεύθερο πεδίο» δεν μπορεί παρά να προαναγγέλει ένα άλμπουμ αναλόγου ύφους. Και όντως. Ηχογραφημένο στο Brooklyn, τον Οκτώβριο του ’08, το “Rejuvenation” [ESP 4052, 2009] είναι ο τρόπος να κοιτάξεις τις κατακτήσεις του εξήντα, αρνούμενος όμως το ξεπατίκωμα. Ο Coltrane και ο Ayler θα υπάρχουν πάντα – υπάρχουν, εννοούμε, και στα φυσήματα του Belogenis –, εκείνο που δεν εξασφαλίζεται ότι θα υπάρχει είναι η παρουσία κομματιών όπως το “Succor”, με το παραδειγματικό σόλο, αλλά και τη συνοδεία του δοξαριού τού Morris, ή το “Unfolding” με τα ισχυρά χτυπήματα του Downs και την πολυρυθμία α λα Milford Graves.
Οι Yuganaut είναι ένα καινούριο γκρουπ και το “This Musicship” [ESP 4044, 2008] είναι η πρώτη τους δουλειά. Βασικά, πρόκειται για κυκλοφορία του 2006, η οποία τώρα, ελέω ESP, βρίσκει άλλη, πλατύτερη διανομή, ξαναμπαίνοντας στην αγορά με κεκτημένη ταχύτητα. Τρίο είναι οι Yuganaut, αποτελούμενοι από τους Stephen Rush πλήκτρα, πνευστά, κρουστά, Tom Abbs μπάσο, τούμπα, didgeridoo, βιολί, τσέλο, κρουστά, Geoff Mann ντραμς, κορνέτα, μαντολίνο, φλάουτο, κρουστά. Απολύτως συμβατοί με τον ανορθόδοξο ήχο της ετικέτας, οι τρεις μουσικοί παρουσιάζουν ένα fully improvised έργο, διάρκειας 72:35, το οποίο δεν κρύβει τις «κολμανικές» αναφορές του, κυρίως όσον αφορά στο ηχητικό μεταίσθημα· προβάλλοντας μιαν «ελευθερία» δηλαδή με ξεκάθαρη ανθρώπινη διάσταση. Βεβαίως, οι αναφορές των Yuganaut είναι πολλές και ποικίλες, αφού οι φίλοι μας δεν αδιαφορούν ούτε για την avant ηλεκτρονική (με τις α λα Sun Ra και electric Miles αναφορές), ούτε και για το sounding της αφρο-ζούγκλας (“Time cycle”), εκεί όπου οι Art Ensemble of Chicago (“Hymn for Roscoe”) θα είναι πάντα ανοιχτό βιβλίο. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα σπάνιο περιπετειώδες άκουσμα, εκρηκτικό (ακόμη και όταν χαμηλοφωνεί), υποβλητικό στα ύψη, εκεί όπου γνώση και φαντασία τα λένε δίχως πρόβλημα. 
Stephane Furic Leibovici κοντραμπάσο, Chris Speed κλαρινέτο, Chris Cheek τενόρο και σοπράνο. Παράξενο τρίο. Ο κλαρινίστας-σαξοφωνίστας Jimmy Giuffre, που μάλλον είναι ο πνευματικός πατέρας τους, είχε οδηγήσει το ίδιο παράξενα τρίο (με κιθάρα και μπάσο, με κιθάρα και τρομπόνι, με πιάνο και μπάσο). Το “Jugendstil” [ESP 4048, 2008] δανείζεται το όνομά του από το γερμανικό «νέο κύμα» στο σχέδιο και την αρχιτεκτονική βασικά, έχοντας θεμελιώδεις μουσικές αναφορές τόσο στον Jimmy Giuffre, όσο στον 102χρονο αμερικανό συνθέτη Elliott Carter, στον οποίον είναι αφιερωμένα ως φαίνεται τα “Carter Variations I-V”. Chamber jazz, ευρωπαϊκού κάλλους. 
Οι Barnacled – 7μελής μπάντα από την Providence του Rhode Island – μπορεί να έχουν κυκλοφορήσει κι άλλα άλμπουμ στη σχεδόν δεκαετή διαδρομή τους, όμως η γίδα ο “Charles” [ESP 4049, 2008] φαίνεται πως θα είναι αυτό που θα τους καταστήσει «κάτι». Κάτι σοβαρό και όχι σύνηθες, συνάμα, για αμερικανική μπάντα. Η διάθεσή τους δηλαδή να περιπλανηθούν σε avant πεδιάδες, στις οποίες έσπειραν αυθορμήτως οι Henry Cow και οι King Crimson από τη μια μεριά, ο Albert Ayler, ο Evan Parker και ο Derek Bailey (με την MIC, ή χωρίς) από την άλλη. Όσο δύσκολο, λέμε τώρα, είναι να περιγραφούν οι μουσικές των Barnacled, άλλο τόσο απολαυστικό είναι το να τις ακούς· έτσι όπως εξελίσσονται στο “Language barrier” και την «Πολυουρεθάνη».
Να δώσουμε κατ’ αρχάς τη line-up των Naked Future. Arrington de Dionyso μπάσο & κοντράλτο κλαρίνο, Thollem McDonas πιάνο, John Niekrasz ντραμς, Gregg Skloff ενισχυμένο κοντραμπάσο. Απλά πράγματα δηλαδή, αλλά παντελώς… ακατανόητα εκείνα που ακούς. Φυσικά, για ένα σύγχρονο γκρουπ και άλμπουμ της ESP-Disk πρόκειται, οπότε, ίσως, η έκπληξη να θεωρείται δεδομένη. Αλλά και πάλι, τι μπορεί να σημαίνει «έκπληξη», αν πρώτα δεν ακούσεις; Πόσο εκπληκτικό μπορεί να είναι ένα σχήμα, το οποίον, ούτως ή άλλως, τιτλοφορεί το άλμπουμ του με το ελληνοπρεπέστατο "Gigantomachia" [ESP 4053, 2009]; Δύσκολο ν’ απαντήσεις. Ακούς, όμως, και μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους. Δεν είναι εύκολο ν’ αποκαλέσεις τους Naked Future «jazz σχήμα», πολλώ δε μάλλον «ένα ακόμη jazz σχήμα». Οι τέσσερις μουσικοί κουβαλούν φυσικά το παρελθόν τους – άλλος free, άλλος folk, άλλος rock, άλλος punk και όλοι μαζί, και τούμπαλιν, και πάλι από την αρχή –, αλλά εκείνο που, εδώ, τους ενδιαφέρει πιο πολύ είναι μία διαδικασία ανατροπών, ένας συγκερασμός άπνοιας και πάθους, παρά μία προσφιλής «ταυτότητα». Ηχογραφημένη στο Portland του Oregon, τον Αύγουστο του ’08, η «Γιγαντομαχία», είναι ο παράφορος συνδυασμός του κλασικού «σοφτ-μασινικού» jazz-rock (το amplified μπάσο του Skloff είναι το… 1/4 των λεφτών), και της θηριώδους παικτικής του Ayler, έτσι όπως rock-οποιήθηκε αυτή μέσα από τις εγγραφές των Godz, των Cromagnon, ου μην και του Captain Beefheart. Ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ για το 2009…www.espdisk.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου