ΔΥΟ ΥΠΟΛΟΙΠΑ…

Πολύ συχνά διαβάζω τις εφημερίδες με καθυστέρηση – δεν μ’ ενοχλεί. Έτσι, χθες, ξεφύλλισα την Καθημερινή της Κυριακής 28/2. Εκεί υπήρχε ένα κείμενο του ζωγράφου Αλέκου Βλ. Λεβίδη υπό τον τίτλο «‘Τροχιές’ και ‘Αρχές’». Ο γράφων επεσήμαινε την απουσία του Αλέξη Κυριτσόπουλου από τις πρόσφατες «γιορτές» του Διονύση Σαββόπουλου για τα sixties – το ζήτημα εξακολουθεί απ’ ό,τι φαίνεται ν’ απασχολεί, και καλώς – και κυρίως στηλιτεύοντας την απόπειρα υποκατάστασης του έργου τού Κυριτσόπουλου από άλλον εικαστικό-γραφίστα, σημειώνοντας πως «δεν είναι κανείς ελεύθερος να βάλει κάποιον να… ‘κάνει’ Κυριτσόπουλο αντί του Κυριτσόπουλου». Για να καταλήξει ο ζωγράφος πως «απογοητευτικό είναι και το γεγονός ότι κανείς απ’ όσους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ασχολήθηκαν με αυτές τις εκδηλώσεις δεν αξιώθηκε να επισημάνει ή δημόσια να στηλιτεύσει αυτή την απρέπεια». Επειδή, προσωπικώς, ασχολήθηκα στο blog με τις εν λόγω «γιορτές», και τά’χωσα για διάφορες άλλες απρέπειες (θυμήσου αν θες και τα http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/01/blog-post_14.html, http://diskoryxeion.blogspot.com/2009/12/lifo-sixties.html, http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/01/60.html), ομολογώ - δεχόμενος, στον όποιον βαθμό με αφορά, την επιτίμηση του κ. Λεβίδη - ότι ήμουν κι εγώ απολύτως βέβαιος, βλέποντας τα εικαστικά της «γιορτής», πως όλα ήταν Κυριτσόπουλος. Δεν μου πέρασε καν απ’ το μυαλό πως θα μπορούσε να μην είναι, να το τσεκάρω ας πούμε κ.ο.κ. Οποία ομοιότης… Ακόμη κι εκεί «λούμπα», ε;
Ας τα μαθαίνουμε λοιπόν, κι ας είναι και κατόπιν… εορτής. Έβαλα επίσης στο player, με κάποια καθυστέρηση, το CD «Τα Παιδία Παίζει» του Δημήτρη Πουλικάκου και του Σταύρου Λογαρίδη, που είχε μοιράσει η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία την 20/12/2009 (περάσανε σχεδόν τρεις μήνες). Περσινά, ξινά σταφύλια; Με τίποτα… Πριν από λίγες μέρες ξανάκουγα μερικές ηχογραφήσεις του Tanburi Cemil Bey από το 1905. Δεν κρίνω τη μουσική – το έχω γράψει πάλι αυτό – με όρους παρόντος-παρελθόντος. Πάμε λίγο πιο κάτω. Το CD της Ελευθεροτυπίας ήταν εικαστικώς περιποιημένο, αλλά από ηχητικής πλευράς δεν υπήρχε ομοιομορφία. Θα μπορούσε να αποφευχθεί; Δεν ξέρω. Μάλλον όχι, από τη στιγμή που οι δύο μουσικοί αποφάσισαν να χώσουν μέσα τα… μαλλιοκέφαλά τους (κάθε CD διαρκεί 74 λεπτά, αφήνω το DVD), παρμένα από διάφορες φάσεις της καριέρας τους. Μέσα και ο «Μπάμπης ο Φλου», μέσα και το “The letter”, μέσα και το “Crazy love”, μέσα και η «Μενεξεδένια πολιτεία», μέσα και το «Υπάρχω», μέσα και το “2000 light years from home”… Χάρηκα τα στούντιο τραγούδια του Λογαρίδη (μερικά δεν τα είχα ξανακούσει – δεν ξέρω αν ήταν ανέκδοτα ή από πιο καινούριους δίσκους του, που δεν τους έχω παρακολουθήσει), μου άρεσε ιδιαιτέρως ο «Σούπερμαν» (σε άλλη εκτέλεση από εκείνη του LP «Σε Άλλη Γη»), ενώ βρίσκω πάντα συγκινητικό τον Πουλικάκο (το ξέρω, δεν είναι κατάλληλη η λέξη, αλλά την χρησιμοποιώ) καθώς τραγουδά τα «Φτάνει πια» και «Να φύγει αυτός ο χειμώνας». Άντε να δούμε…