Άρον άρον τα μαζεύει η κυβέρνηση τα περί προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αφού το έπαιξε, όσο το έπαιξε, ζόρικη, προβάλλοντάς το μέχρι κι εχθές ως, μιας κάποιας πιθανότητας, υπαρκτή λύση, τώρα το αποσύρει. Οι Γερμανοί δεν τσίμπησαν. Και όχι απλώς δεν τσίμπησαν, αλλά μας πέταξαν και το μπαλάκι στο στυλ: «αν γουστάρετε, πηγαίνετε… και θα καλοπεράσετε».
Η Ελλάς θα πιει το πικρό ποτήρι μόνη της. Θα τιμωρηθεί δε από τις αγορές – για την απρονοησία της, λέω εγώ, να σκάψει μόνη της το λάκκο και να πέσει μέσα –, για όσο διάστημα επιθυμούν εκείνες (οι αγορές). Θα δανείζεται δηλαδή με υψηλά επιτόκια, έως ότου προκύψει στο παζάρι κάποιο «επόμενο θύμα», που θα χειριστεί με τον ίδιον άθλιο τρόπο τα οικονομικά του (τα επί χάρτου κυρίως, αλλά και τα πραγματικά), ώστε να μετατοπιστεί κάπου αλλού το κερδοσκοπικό ενδιαφέρον. Επειδή όμως παρήχθη (τον κακό μας το φλάρο) ισχυρή… τεχνογνωσία (τι δεν πρέπει να πράξουν όλοι οι υπόλοιποι δηλαδή, για να μη βρεθούν στη θέση μας), όσοι στέκονται στο χείλος του γκρεμού γνωρίζουν πια (τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι...) με ποιον τρόπο θ’ αποφύγουν το χειρότερο. Πώς, με ποιον τρόπο, να μη δώσουν στόχο.
Το ζόρι που θα τραβήξουμε θα είναι, ως φαίνεται, μακρύ. Σαν το μαρτύριο της σταγόνας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου