PATTY WATERS πέραν του χρόνου τούτου

Η Patty Waters μαζί με την Erica Pomerance, για την οποίαν υπάρχει παλαιότερο post, ήταν οι δύο folk κυρίες της ESP-Disk. Folk; Όχι ακριβώς – ποτέ ακριβώς. Το “Sings” [ESP 1025], πρώτο άλμπουμ της Waters, επανεξέδωσε πέρυσι η νεοϋορκέζικη εταιρία, ξανα-θυμίζοντάς μας μία ακόμη ιδιαίτερη περίπτωση εκείνης της περιόδου. Η Patty Waters δεν ήταν (είναι) η τυπική folk singer. Βεβαίως, το ρεπερτόριό της μπορεί να ήταν folk, ή σχεδόν folk, αλλά ο τρόπος που τραγουδούσε (μελετώντας την Billie Holiday) ήταν... jazz ή, μάλλον, κάτι πέραν της jazz. Ok με την πρώτη πλευρά (και την αφηγηματική της νηνεμία) δεν έχει να πει κανείς πολλά. Τα πολλά βγαίνουν στη φόρα με το 14λεπτο folk standard “Black is the color of my true love’s hair” που κλείνει το άλμπουμ... ανοίγοντας, συγχρόνως, το στόμα μας. Έχοντας αφήσει το πιάνο της στην άκρη και «προσλαμβάνοντας» τους Burton Greene πιάνο, Steve Tintweiss μπάσο και Tom Price κρουστά ως μουσικούς συνοδούς, η Patty Waters διαλύει τούτον τον βαθιά συναισθηματικό folk ύμνο, «κόβοντάς» τον στα φωνολογικά αρχέτυπά του. Οι θυελλώδεις εκφορές, στα όρια της κακοφωνίας alla Yoko Ono και της παγανιστικής τελετουργίας alla Diamanda Galas, κατατάσσουν, χωρίς μεγάλη σκέψη, την Patty Waters στη βάση της πυραμίδας του φωνητικού ακροβατισμού (βοκαλισμός)· από τον οποίον αντλεί και η jazz και η avant και το punk... Εμπειρία να την ακούς, αλλά, φαντάζομαι, τι εμπειρία θα ήταν να την ηχογραφείς. Εν έτει ’65...