ASTRAL DAZE

Το 2006 η Fresh Music, από το προάστιο Sandton του Johannesburg, είχε προσφέρει μια συλλογή-οδηγό για το νοτιοαφρικανικό rock, που είχε τίτλο “Astral Daze, Psychedelic South African Rock 1968-1972”. Στο άλμπουμ συμμετείχαν μερικά από τα καλύτερα γκρουπ της χώρας, όπως οι βαρύτατοι Suck που είχαν για τραγουδιστή τον Andrew Ionnides, οι hard guitar-driven Invaders, οι psych-pop Omega Limited στο “The boy and the bee” των Βρετανών Gun, οι Otis Waygood στο “Straight ahead” του Harry Poulos, οι Abstract Truth στο pastoral-rock “My back feels light”, οι «σοουλάδες» Flames στην άπιαστη psych εκτέλεση του “You keep me hanging on” με τους Ricky Fataar ντραμς και Blondie Chaplin κιθάρα, φωνή (αργότερα και οι δυο τους στους Beach Boys), οι Third Eye στο “Fire” του Arthur Brown, οι progsters Hawk στο “Predictions”, οι Freedom’s Children στο “Kafkasque” του Harry Poulos, οι folk-rockers John & Phillipa Cooper στον ύμνο “The mad professor”, οι «χαμένοι» Tidal Wave του κιθαρίστα Mike Pilot από το 1970, οι flower-power McCully Workshop (photo, κάτω) στο “Birds flying high”... Rock για λίγους... για πολύ λίγους... Η “Astral Daze 2, More psychedelic gems from the south african underground” (2009) μας ξεναγεί, κι αυτή, στον σχετικώς μικρό, αλλά υπαρκτό κόσμο τού νοτιο-αφρικανικού rock μέσω δυνατών επιλογών, που καλύπτουν μεγάλο χρονικό εύρος (mid 60s-mid 90s), με το κύριο βάρος να πέφτει, όσο νά’ναι, στο απώτατο παρελθόν. (Το δυναμικό garage των Gonks στο “Woman yeah” από το 1966 και το alla Hendrix “She’s a mermaid” των Band O’ Gypsys από το 1995 είναι τα τραγούδια που καθορίζουν το χρονικό πλαίσιο). Και στο “2” τα βασικά ονόματα είναι τα ίδια μ’ εκείνα του πρώτου “Astral Daze”. Freedoms Children, McCully Workshop, The Tidal Wave, Omega Limited, The Flames, Abstract Truth, The Invaders, The Third Eye, John & Philipa Cooper..., ενώ και από τα... μη βασικά οι επιλογές είναι το ίδιο εξαιρετικές. Προσωπικώς, μένω στη μετρονομημένη psych-pop των Falling Mirror (“I wish I was a purple door”), στην απρόβλεπτη συνεργασία του Dickie Loader, ενός teen-idol των sixties, με τους Freedom's Children στο “The end” (φανταστείτε τον Πασχάλη να τραγουδά με τους Πελόμα Μποκιού – αν και ο Loader είχε καντάρια βαρύτερη φωνή), καθώς και στην hippie περίπτωση των space-kraut Tribe After Tribe του Robbi Robb (ακούγεται το ανέκδοτο “Swans”), που γνώρισαν και γνωρίζουν – όχι περιέργως – μεγάλη πέραση στη Γερμανία. Μία τρίτη συλλογή της Fresh Music που σκαλίζει στο παρελθόν του νοτιο-αφρικανικού rock, είναι και η “Slowly from South Africa - A Compendium of South African Progressive Music” (2009). Τα ονόματα που ανθολογούνται εδώ είναι και γνωστά και άγνωστα. Στα γνωστά θα μπορούσε να καταχωρίσω τους Duncan Mackay, Abstract Truth, Freedom’s Children, Otis Waygood (έχω κάνει ήδη posts - για όλους νομίζω) και κάποια άλλα ακόμη, ενώ στα άγνωστα κάποια ονόματα από τα 80s, τα 90s και τα 00s, οι πράξεις των οποίων δύσκολα αγγίζουν τα ελληνικά ώτα. Ας ξεκινήσω απ’ αυτά. Οι Canamii (1980, και γι’ αυτούς έχω κάνει ξεχωριστό post), ηχούν στ’ αυτιά μου καλύτερα από τους δικούς μας Pete & Royce και Apocalypsis εκείνης της περιόδου, ενώ είναι απείρως προτιμότεροι από τους Yes του καιρού τους. Οι Evoid (1982) προσεγγίζουν το στυλ των ύστερων Pink Floyd και των Marillion, οι Falling Mirror (1981) ξεκινούν σ’ ένα pastoral ύφος a la Gryphon, για να εξελιχθούν προς ένα τύπου Camel ξεχαρβάλωμα, ενώ, από την άλλη μεριά, οι Jackhammer (2004) διασκευάζουν προσκυνητικώς το “Tribal fence” των Freedom’s Children από το “Astra”. Το πιο νέο γκρουπ που, εδώ, μάς συστήνεται είναι οι Off the Edge (2009) – δεν πρόκειται όμως για κάτι το ιδιαίτερο. Αντιθέτως, οι Neill Solomon & The Uptown Rhythm Dogs (1980) έτσι όπως μπαίνουν, με την afro συνείδηση στα ύψη, κι έτσι όπως εξελίσσονται, όλοι μέσα σ’ ένα ημι-ακουστικό folky σκηνικό, είναι πολύ περισσότερο ενδιαφέροντες. Πάντως, αν πρέπει να είμαι δίκαιος, οι «εκπλήξεις» στο “Slowly from South Africa” είναι δύο. Κατ’ αρχάς, οι φοβεροί και τρομεροί Assagai (Dudu Pukwana, Mongezi Feza, Louis Moholo κ.ά.) που έσπασαν καρδιές στη Βρετανία, μα ακόμη και στην Ελλάδα, με το “Telephone girl” (1971), και, φυσικά, οι original progsters – όχι μόνο στα λόγια δηλαδή – Kalahari Surfers (στη photo ο Warrick Sony κιθαρίστας των Kalahari Surfers) το μεγάλο νοτιο-αφρικανικό γκρουπ, που μάς γνώρισε ο Chris Cutler και η βρετανική Recommended Records, πίσω στα mid-eighties.
www.freshmusic.co.za