QUENTIN E KLOPJAEGER The long way home

Κατά καιρούς ακούω διάφορα τραγούδια, που με συναρπάζουν. Βασικά, γουστάρω – ανάμεσα σε πολλά άλλα – το garage· που μπορεί προς στιγμήν να διολισθαίνει προς το r&b, τη soul, ακόμη και το πείραμα… αλλά ουδόλως μ’ ενδιαφέρει. Όταν απολαμβάνω δεν προσέχω τις λεπτομέρειες… αργότερα σκύβω πάνω τους. Πριν από μερικά χρόνια άκουσα για πρώτη φορά μία νοτιοαφρικανική εκδοχή στην τραγουδάρα του Neil Diamond The long way home από κάποιους Quentin E. Klopjaeger with The Gonks. Sixties εγγραφή από τα τέλη του 1967 ή το αργότερο από τις αρχές του ’68. Γνώριζα, βεβαίως, το τραγούδι από τον μεγάλο ποπίστα Neil Diamond – αν δεν είναι ο Diamond μεγάλος, που έχει γράψει ανάμεσα σε άλλα το “I’m a believer”, το “Red red wine”, το “Shilo” και τόσα άλλα, τότε αναρωτιέμαι ποιος θα μπορούσε να είναι. Στο δεύτερο, λοιπόν, LP του καλλιτέχνη, το “Just for You”, που βγήκε στην Bang, τον Σεπτέμβριο του ’67 (αλλά την ίδια περίπου εποχή και στην Ελλάδα από την Zodiac) υπήρχε το “The long way home”, ένα τραγούδι που δεν έκανε ιδιαίτερη επιτυχία και πέρασε – θα τολμούσα να πω – σχετικώς απαρατήρητο. Οποία μεγαλοσύνη! Το κομμάτι αυτό, πιθανώς, να το πρωτάκουσε σ’ ένα ταξίδι του στην Αγγλία ο Νοτιοαφρικανός Billy Forrest (που είχε γεννηθεί ως William Boardman, στην αδαμαντούπολη Kimberley, το 1940), το έφερε στη χώρα του και μετά από κάποια ζόρια, όπως διάβασα στο δίκτυο, αποφάσισε να το πει ο ίδιος (όπως και την main side) χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Quentin E Klopjaeger, συνοδευόμενος, μάλιστα, από τους Gonks, μία από τις καλύτερες south african garage bands της περιόδου. (Έχω τραγούδια τους σε συλλογές και το βεβαιώνω).Το 45άρι – το οποίο, σημειωτέον, το βρήκα και το αγόρασα πριν από μερικούς μήνες – κυκλοφόρησε στην Troubadour Prestige [TRS-E-9093] προς τα τέλη του ’67, όπως προείπα, έχοντας ως side A, μία ακόμη διασκευή, το “Lazy life” του Gordon Haskell (άλλη περίπτωση βρετανού μουσικού με τρανή ιστορία). Η version στο “The long way home”είναι άπιαστη. Τα pop φωνητικά του Klopjaeger ακούγονατι καλύτερα στ’ αυτί μου από εκείνα του Diamond (δίνουν άλλον αέρα), τα backing vocals είναι πιο «μπροστά», ενώ το παίξιμο των Gonks είναι αυτό που πρέπει, με την κιθάρα να τα χώνει σ' ένα «πίσω» επίπεδο, αλλά αδιακρίτως. Γενικώς, η διασκευή – όπως πρέπει να συμβαίνει με τις διασκευές –, δεν αλλοιώνει το πρωτότυπο, τονίζοντας μόνον τις ποιότητές του. Είχαν μέτρο οι άνθρωποι… Την εκδοχή του Quentin E Klopjaeger τη δανείζομαι από το www.garagehangover.com και βεβαίως το original του Neil Diamond από το YouTube… για να βγάλετε κι εσείς τα δικά σας συμπεράσματα. Εδώ ο Νοτιοαφρικανός http://www.garagehangover.com/mp3s4/QuentinEKlopjaegerAndtheGonksTheLongWayHome.mp3... Κι από κάτω ο Neil Diamond...