ELECTRIC LITANY στα καντούνια της Κέρκυρας

Οι Electric Litany είναι τρίο (Αλέξανδρος Μίαρης κιθάρες, πιάνο, synths, φωνές, Richard Simic ντραμς, κρουστά, Duane Petrovich μπάσο) και το “How To Be A Child & Win the War” [Inner Ear, 2010] ένα CD, που δεν θα περάσει απαρατήρητο. Και τούτο γιατί ενώ είναι ένα απολύτως τωρινό δημιούργημα, παραλλήλως είναι φτιαγμένο από ’κείνη την πάστα που ζυμώνονταν οι δίσκοι στα late sixties ή τα early eighties. Κερκυραίος ων, ο Μίαρης φαίνεται πως έχει βιώσει το moody ηχητικό κλίμα που εκπέμπεται στο νησί από τις μπάντες – πάντα οι μπάντες στην Κέρκυρα (όχι το καλοκαίρι), βγάζουν κάτι θρηνητικό, ακόμη κι αν παίζουν Γιώργο Κατσαρό –, αλλά και μία ανάλογη διάθεση δυτικότροπης βυζαντινής υμνωδίας, που εμφανίζεται σχεδόν ως ψαλμωδία (άκου τα φωνητικά π.χ. στο “Home”, που είναι σαν να βγαίνουν απ’ τον Άγιο). Ακόμη κι οι ηλεκτρικές κιθάρες, ενίοτε, αφήνουν κάτι από την μελαγχολία της καντάδας (με το διπλόχορδο παίξιμο, που φέρνει στη μνήμη μας το… μπουζουκοκίθαρο), η οποία (καντάδα) μπορεί ναι μεν να είναι ένα ερωτικό τραγούδι, όμως δεν απέχει και πολύ από μία πράξη… απόγνωσης. Το άλμπουμ έχει καταπληκτικά τραγούδια. Κι αυτό, γιατί ο Μίαρης έχει κατορθώσει να ενώσει εις σάρκα μίαν, τις ποικίλες οσμές απ’ το νησί του με τον επιτάφιο σπαραγμό των Joy Division και την χατζιδακική χρωματογραφία – άκου τα “(Like we do in) January” και “A dream worth dreaming”. Απίθανη περίπτωση ελληνικού (με ή χωρίς ερωτηματικό) συγκροτήματος… και τη μεγάλη κουβέντα θα την πω. Ένα από από τα 4-5 (μάλλον παραπάνω) καλύτερα αγγλόφωνα άλμπουμ, που κυκλοφόρησαν ποτέ στον τόπο μας.