TRIO VALORE Return of the Iron Monkey

Το να πράττεις κάτι επί τούτου ενέχει τον κίνδυνο του αποστεωμένου, του αποφλοιωμένου, του αποβουτυρωμένου... του από-, γενικώς. Κι ενώ στη ζαχαροπλαστική φερ’ ειπείν η επιτυχία μιας συνταγής, εξασφαλίζεται (συνήθως) μ’ ένα προσεκτικό διάβασμα του σχετικού τσελεμεντέ (τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι), στη μουσική (που είναι κάτι σαν τη μαγειρική και ουχί τη ζαχαροπλαστική) παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η προσωπικότητα του μάγειρα – του συνθέτη-οργανοπαίκτη θέλω να πω –, το ταλέντο του, εν ολίγοις, στο να «πατά» στο κλασικό, το γνωστό, το δοκιμασμένο, βγάζοντας κάτι άλλο· αφήνω κατά μέρος την περίπτωση του μάγειρα-μουσικού, που δημιουργεί εκ του μηδενός. Στην περίπτωση του Trio Valore (Βρετανοί τάχα, που ηχογραφούν στο ιταλικό label Record Kicks; – μάλλον) έχουμε αυτή την περίπτωση. Ποια; Την περίπτωση ενός acid-jazz τρίο (Seamus Beaghen όργανο, Damon Minchella μπάσο, Steve White ντραμς), που χωρίς να πρωτοτυπεί, δημιουργεί ένα από τα αρτιότερα hammond-groovy άλμπουμ του καιρού μας. Με οργανίστα, που θέλει μπασίστα για να κάνει τη δουλειά του και με ντράμερ που δεν χρειάζεται κιθαρίστα προκειμένου να προσεγγίσει τα watts ενός power rock trio, οι Trio Valore γράφουν ιστορία (μικρή ok) διασκευάζοντας με κάτι από «ισπανική υποχώρηση» το “Paint it black” (ως “Pinturas negras”) και δίνοντας, ταυτοχρόνως, ένα κορυφαίο δικό τους, το φερώνυμο “Return of the iron monkey” – που σπάει κόκκαλα και τ’ αφήνει έτσι σπασμένα για ώρες. Κομμάτια δώδεκα. Διασκευές; Επτά ή οκτώ (Rolling Stones, James Brown, Booker T & The MGs, Jimmy McGriff, Amy Winehouse, Lonnie Smith, Jimi Hendrix). Originals; Πέντε ή τέσσερα. Το εισαγωγικό “Dam square” είναι τέλειο James Taylor, το “El compadre” είναι τέλειο Deodato, το “Anxious mo-fo” είναι τελείως mod-αρισμένο κατά τα κλασικά sixties-brit πρότυπα (Steampacket, Trinity και άλλα πιότερο obscure σχήματα), ενώ όσον αφορά στο “Return of the iron monkey” τα είπαμε πιο πάνω. Σπασμένα κόκκαλα... Εδώ, το “Pinturas negras” live… όσο δεν πάει...