ALDA NALDA

Είδα τις προάλλες το φιλμ “Celda 211”. Μία ισπανική περιπέτεια «φυλακής», γυρισμένη από κάποιον Daniel Monzon. Η ταινία μου άρεσε. Μου θύμισε τις παλιές καλές στιγμές του είδους· το μεγάλο “The Glass House” (1972) του Tom Gries με τον Vic Morrow και τον Alan Alda. Μου έκανε επίσης εντύπωση το ύφος και το στυλ της, που ήταν πολύ αμερικανικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό – για τέτοιου τύπου φιλμ, μάλλον είναι καλό –, πάντως πραμένει άξιον απορίας (και θαυμασμού) το πόσο έχει προχωρήσει το ισπανικό σινεμά. Αν μπορεί να φέρει εις πέρας τέτοιες ταινίες, τότε δεν του λείπει τίποτα. Δεν έχω υπ' όψιν μου τι εντυπώσεις άφησε το «Κελί 211» στην Ελλάδα. Μάλλον πέρασε στο ντούκου. Η περιπέτεια ποτέ δεν ήταν το φόρτε της κριτικής… Ένας φίλος που την είχε δει πριν από μένα – και τη συζητήσαμε – μου είπε ότι δεν του άρεσε και πολύ, γιατί είχε στοιχεία αναληθοφάνειας. Εγώ θα έλεγα πως όλο το φιλμ σεναριακά στηρίχθηκε σε μια «γκαντεμιά» (εδώ κολλάει το «αναληθοφανές»), επιχειρώντας να συνδέσει – γόνιμα – στοιχεία μελό, με πολιτικές αναφορές στην ΕΤΑ και άλλα τινά. Προσωπικώς δεν μ’ ενοχλούν τα «ψεύτικα» στοιχεία στις ρεαλιστικές ταινίες (σινεμά βλέπουμε), από τη στιγμή που μπορεί – έστω και στη σφαίρα του απίθανου τοποθετημένα – να συμβούν. Το ζήτημα είναι τι βγαίνει στο τέλος. Ποιο είναι το ζουμί… Και στο «Κελί 211» το ζουμί δεν είναι καθόλου χολιγουντιανό. Ξερνάς ακόμη και με ευρωπαϊκές ταινίες, που υιοθετούν απερίγραπτα φινάλε προκειμένου να εισέλθουν στην αμερικανική αγορά. Το ότι ο Ισπανός αποφασίζει να βγάλει από τη μέση τους κατά τεκμήριο «θετικούς» και "αθώους" χαρακτήρες της ταινίας του σου αφήνει μία… σινεφιλική χαρά. Περισσότερη όμως χαρά παίρνεις, όταν επιλέγει, ως επιζήσαντες από το μακελειό του τέλους, τα «καθάρματα». Τον Κολομβιανό κατ’ αρχάς (που για μένα δρα ως από μηχανής θεός - όχι για σεναριακούς λόγους) και, κυρίως, το αφεντικό των φυλακόβιων (σπουδαίος ο Luis Tosar), που μπορεί ναι μεν να είναι εγκληματίας-ισοβίτης, αλλά διεκδικεί (και τις κερδίζει) δάφνες αγωνιστή μέσα στη μικρο-κοινωνία της φυλακής. Έτσι το βλέπω…