τρεις κυκλοφορίες τής more mars

Η more mars είναι μία ελληνική εταιρεία avant και πειραματικής μουσικής που «κόβει» ήχους σε διάφορες φόρμες (LP, CD, CD-R, CD+book, 3ιντσα CD-R). Οι τελευταίες κυκλοφορίες της αφορούν σε δύο ελληνικά ονόματα κι ένα φινλανδικό…

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΡΤΙΝΗΣ: Βορράς [more mars, 2014]

Έχω αναφερθεί κι άλλες φορές, στο Δισκορυχείον, στον πειραματιστή Σωκράτη Μαρτίνη. Η πρώτη αφορούσε στο 45άρι του “au seuil de la liberte (diptych)” [absurd, 2009], η δεύτερη σχετιζόταν με την παρουσία του στο LP «Παράξενα Παραμύθια» [Η Λάθος Άκρη του Τηλεσκοπίου, 2012], ενώ η τρίτη είχε να κάνει με την κασέτα του “Fusil Photographique” [noise-below.org, 2014]. Τώρα, έχω μπροστά μου, διαβάζω και ακούω, τον «Βορρά» [more mars, 2014], ένα δίγλωσσο βιβλιαράκι (ελληνικά-αγγλικά) 26 σελίδων με ποιήματα και σχέδια, στο οποίο περιλαμβάνεται κι ένα 3ιντσο CD-R/EP 14λεπτης διάρκειας με τα tracks “Bang” 13 μόλις δευτερολέπτων, “The wedding” τρεισήμισι λεπτών και “Sign and afterwords” που… ξεφεύγει στο χρόνο, ξεπερνώντας τα δέκα λεπτά. Ήχοι, κείμενα και σχέδια συναποτελούν, όπως αντιλαμβάνεστε, το όλον πακέτο, που έχει… παράξενα ερωτική κατεύθυνση –για το… «δράμα της ερωτικής επιθυμίας» διαβάζουμε στο site της more mars– κάτι που το αντιλαμβάνεσαι από τα ποιήματα και τα σχέδια περισσότερο, παρά από την μουσική, που είναι αρκούντως εικονοκλαστική. Ο πειραματικός και αυθόρμητος χαρακτήρας της μουσικής τού Μαρτίνη συνίσταται σε μιαν επεξεργασία φυσικών και λιγότερο φυσικών ήχων, οι οποίοι, ως field recordings, μπορεί ν’ ακούγονται συνεχώς δίπλα μας, παρότι, μέσω του μετασχηματισμού τους, μοιάζει να απομακρύνονται από το χειροπιαστό και το καταληπτό. Τούτο, μπορεί να δημιουργεί μιαν αντιπαράθεση με τον λόγο ή και με τα σκίτσα, που είναι εύκολο εν πολλοίς να αποκρυπτογραφηθούν, από την άλλη, όμως, φαίνεται πως υπογραμμίζει και το «μη ελέγξιμο», και εν τέλει το «ανεξιχνίαστο» μιας… ερωτικής καταγραφής (που μπορεί να ξεκινά από την επιθυμία και να καταλήγει στην τελετή).

MECHA / ORGA (Yiorgis Sakellariou): 41:38 [more mars]

Σε 100 CD-R «κόπηκε» το τελευταίο πόνημα των Mecha / Orga – προσωπικό «όχημα», επί της ουσίας, του Γιώργη Σακελλαρίου. Project με δεκαετή, ήδη, ιστορία το Mecha / Orga κινείται στο χώρο του πειράματος, της ηλεκτρονικής επεξεργασίας και του θορύβου, κάτι το οποίον επιβεβαιώνει και με το παρόν «41:38». Όπως γίνεται αντιληπτό… 41:38 είναι ο συνολικός χρόνος διάρκειας των δύο κομματιών, του track 01 και του track 02 δηλαδή, τα οποία αποτελούν συνθέσεις του 2009 και του 2011 αντιστοίχως, που ξαναδουλεύτηκαν πέρυσι από τον Σακελλαρίου. Στο πρώτο, ένας διακεκομμένος θόρυβος μέσης έντασης που επιτρέπει την… αναμονή, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε κυρίαρχη ηχητική συνιστώσα, καλύπτοντας τα πάντα, λίγο πριν εξασθενήσει – τούτα στα πρώτα επτά λεπτά τού σχεδόν 20λεπτου κομματιού. Εν συνεχεία ένα υπόκωφο, βομβοειδές υπόστρωμα αυξάνει κι αυτό σε ένταση, καθώς πολλαπλασιάζεται μέσα σ’ ένα ανάλογο περιβάλλον, πριν την «κομπρεσερ-οειδή» έκρηξη, και βεβαίως πριν τον σταδιακό εκφυλισμό προς την (ξανά υπόκωφη) σιωπή. Το δεύτερο κομμάτι ξεκινά από χαμηλή στάθμη, μέσα σ’ ένα κάπως ambient περιβάλλον, για να εξελιχθεί συν των χρόνω προς ένα καθαρό noisy track, στο οποίο παρεισφρέουν ποικίλες field recordings, μικροφωνισμοί, βόμβοι και επί μέρους θόρυβοι, δημιουργώντας άλλοτε ένα περισσότερο φυσικό και άλλοτε ένα περισσότερο βιομηχανικό ανάλογο. Η «περιπέτεια» που εσωκλείεται εδώ παρουσιάζει, εν ολίγοις, εξαιρετικό ενδιαφέρον… και γιατί σε επιμέρους φάσεις ή στιγμές της θα μπορούσες να ανακαλέσεις στη μνήμη σου ποικίλες… well-known καταστάσεις. Ακόμη και τους Pink Floyd…

UTON: Kähe+ [more mars]

Δεν ξέρω αν είναι το πρώτο φινλανδικό weird, που τυπώνεται σε ελληνικό label (πιθανώς), αν και τούτο μικρή σημασία έχει… Όπως διαβάζω στο site τής more mars: «Uton αποκαλείται το μουσικό project του Φινλανδού Jani Hirvonen. Μέχρι σήμερα ο Hirvonen έχει συνεργαστεί με πολλούς καλλιτέχνες της πειραματικής σκηνής, όπως τους Tomutonttu, Alan Courtis (Reynols), Ø+yn κ.ά. Οι εγγραφές του έχουν τυπωθεί από διάφορα ανεξάρτητα labels (Dekorder, Digitalis, Ikuisuus κ.λπ.), συνήθως σε μικροποσότητες. Το “Kähe+” είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά σε κασέτα από το μεξικάνικο label Dept Tapes, τον Οκτώβριο του ’13». Και από την κασέτα στο CD… Διακόσιες πενήντα κόπιες του “Kähe+” τυπώθηκαν από την more mars (οι πρώτες εκατό συνοδεύονται από βιβλίο) σε ωραία all-paper συσκευασία και με art cover που με παραπέμπει στις εκδόσεις της Fonal – εξάλλου και οι μουσικές του Uton παραπέμπουν σφόδρα στο ρεπερτόριο της φινλανδικής εταιρείας. Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Ένα άλμπουμ που αποτελείται από 30 σύντομα στο χρόνο κομμάτια (το μεγαλύτερο διαρκεί 2:07) τα οποία, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Hirvonen στο innersleeve, είναι αφιερωμένα σε 30 αντίστοιχες φινλανδικές λέξεις, που ακόμη δεν υπάρχουν. Λέξεις, οι οποίες μπορεί κάτι να θυμίζουν (στους Φινλανδούς προφανώς, γιατί σ’ εμάς τους Έλληνες μόνο το… “Kyrto” λέει κάτι, και ενδεχομένως το… “Kyrpos” και ουχί… Κύπρος), και που σε κάθε περίπτωση (πάντα κατά τα γραφόμενα του Hirvonen) προκαλούν και κάποιους αντίστοιχους(;) ήχους. Πέραν του… θεωρητικού background που δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, εκείνο που πρέπει να ειπωθεί είναι πως οι μινιατούρες του Φινλανδού είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Και γιατί διαρκούν ελάχιστα, και γιατί τα κενά μεταξύ τους είναι ανεπαίσθητα, και γιατί συνδυάζουν παλαιο-ηλεκτρονικά και ψυχεδελικά στοιχεία, μαζί με πειραματισμούς, θορύβους, field recordings κ.λπ. ερχόμενα, ως αίσθηση, από πολύ παλαιά, από τις ένδοξες μέρες του ’60 και τις ανάλογες εγγραφές των M.A. Numminen, Erkki Kurenniemi, The Sperm, Pekka Airaksinen κ.λπ.

Ο Jani Hirvonen, όμως, ξέρει να διαπρέπει και στην μεγάλη φόρμα, καθώς αποδεικνύεται… μεγάλος μάστορας στα δύο bonus tracks, που κλείνουν το CD, τα “Näkymättömässä Elämässä 1” (13:58) και “Näkymättömässä Elämässä 2” (14:38). Τα κομμάτια αυτά είναι ηχογραφημένα σε μια κωμόπολη της Βρετάνης (ΒΔ Γαλλία) τον Νοέμβριο του 2013, προέρχονται από… ανακυκλωμένο υλικό παλαιότερων εγγραφών του φινλανδού πειραματιστή, και επειδή έχουν εκτεταμένη διάρκεια δεν φείδονται καθόλου στην… ηχητική αποπλάνηση και το «χάσιμο». Έτσι, κι ενώ σ’ ένα πρώτο επίπεδο οι ήχοι φαίνεται να διαδέχονται ο ένας τον άλλον μέσα από ένα καθεστώς… ανύπαρκτης συνάφειας, στην πράξη εκείνο που ακούμε είναι ένα αποκαλυπτικότατο ψυχεδελικό ταξίδι, που θα μπορούσε να συγκριθεί στην ουσία και τη σημασία του με τα μεγάλα «ψυχεδελοχαμένα» άλμπουμ μιας άλλης εποχής… Τους Beat of the Earth ας πούμε, και άλλο τίποτα δεν λέω…

Επαφή: www.moremars.org