ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΡΑΣ 45άρι + κασέτα

Στη γνωστή πλέον σειρά 45αριών του Δημήτρη Καρρά (με τα ασπρόμαυρα εξώφυλλα του Κώστα Παντούλα) και με την σύμπραξη του Studio Pazl, του Music Corner και της B-otherSide Records προστίθεται ένα ακόμη νούμερο, το πέμπτο, που περιλαμβάνει δύο ερωτικά τραγούδια σε μουσικές και στίχους του Καρρά, τα οποία αποδίδονται από τον τραγουδοποιό και την Αρετή Κετιμέ (η main side «Έλα στην θέση μου») και από τον Λάμπη Ξυλούρη (η flip side «Τα κάτεργα»).

Το πρώτο τραγούδι ξεκινά κάπως σαν μπαλάντα, μ’ ένα… όσο πατάει η γάτα ραπάρισμα από τον Καρρά, πριν «απαντήσει» η Κετιμέ στο ρεφρέν, ανεβάζοντας τα… εντεχνολαϊκά vibes. Απλό και κατανοητό τραγούδι, «μαλαμικών» αναφορών, με προσεγμένη ενορχήστρωση (κλασική & ακουστική κιθάρα, κοντραμπάσο, βιολί, σαντούρι, κρουστά). Το δεύτερο κομμάτι είναι γραμμένο στο κρητικό ιδίωμα – και ίσως γι’ αυτό επιλέχθηκε ως ερμηνευτής ο Λάμπης Ξυλούρης. Η «πέτρινη» φωνή τού τραγουδιστή μοιάζει ιδανική… και σε συνδυασμό με τη μελωδική γραμμή και βεβαίως με την ενορχήστρωση (λύρα ο Μάνος Πυροβολάκης, λαούτο ο Νίκος Γύρας) συντείνει σ’ ένα ωραίο αποτέλεσμα. Τριακόσια αντίτυπα συνολικώς και με προτεινόμενη τιμή αγοράς από 10 ευρώ και κάτω…

Και από τα 300 αντίτυπα περνάμε στα 50… Τόσες κασέτες (γιατί όχι;) αντέγραψε ο Καρράς, παρουσιάζοντας τη νέα ολοκληρωμένη δουλειά του, που έχει τίτλο «Μαμούθ/ 16 τραγούδια στον πάγο». Σημειώνει ο ίδιος (στην κασέτα): «Τραγούδια παλαιολιθικής εποχής και πρωτόγονης καταγραφής. Ακατέργαστα χωρίς ωραιοποίηση, χωρίς διάθεση κολακείας για ‘καθώς πρέπει’ αυτιά. Τραγουδάκια που τα φάλτσα λόγια τους πάλεψαν με τους σκοπούς για να βγουν από τον πάγο. Μάταια…». Θα πω πως ούτε τα τραγούδια είναι… παλαιολιθικής εποχής, ούτε… έχουν πρωτόγονη καταγραφή. Πρόκειται για μπαλάντες, ενοργανωμένες για κιθάρα, με σύγχρονη θεματολογία και ηχογραφημένες πολύ καλά… ίσως λίγο «χαμηλά», αλλά πολύ καλά (όσον αφορά στο πως φθάνουν οι μουσικές και τα λόγια στ’ αυτιά μου). Το ύφος φέρνει στον νου τις ακουστικές φάσεις, ώρες κ.λπ. του Παύλου Παυλίδη, και το γεγονός πως ο Καρράς συντάσσει ένα τέτοιο υλικό (16 τραγούδια είναι αυτά) μεταφέροντας στ’ αυτιά μας αυτόν τον χαμένο, γενικώς, ήχο της μπαλάντας, είναι κάτι που θα πρέπει να το σημειώσουμε.

Έχω γράψει κι άλλες φορές, και από παλαιά, πως η… μη δύναμη ενός τραγουδιού πολλές φορές κρύβεται πίσω από τα στούντιο-κόλπα και τις πλουμιστές ενορχηστρώσεις. Αντιθέτως, τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί, όταν βγαίνεις μπροστά με μια φωνή και μια κιθάρα. Απαιτείται, όμως, να έχεις και υλικό, για να τραγουδήσεις έτσι «γυμνός» – καθότι σε κάθε άλλη περίπτωση εκτίθεσαι (με την κακή έννοια). Ο Καρράς, στο «Μαμούθ» μπορεί κι αυτός να εκτίθεται, αλλά μόνο με την καλή έννοια! Τα τραγούδια του έχουν αρχή, μέση και τέλος, εμφανίζουν μιαν ευαισθησία που δεν είναι καθημερινή, ξέρουν να παίζουν με τη γλύκα, τη νοσταλγία και την αναπόληση των «χαμένων» χρόνων, είναι εύστροφα, ενώ σε δυο-τρεις περιπτώσεις κατορθώνουν όχι απλώς να δημιουργήσουν την έκπληξη, αλλά και να σηκωθούν πολύ ψηλά. Στην πρώτη γραμμή δηλαδή των ελληνικών τραγουδιών (με ελληνικό στίχο), που άκουσα τη φετινή χρονιά. Στα «Λάμα μαχαιριού», «Λερωμένα παπούτσια» και «Ζέτα» αναφέρομαι… και μακάρι να μπορούσα να σας πω πού μπορείτε άμεσα να τ’ ακούσετε, ώστε να συμφωνήσετε (ή να διαφωνήσετε) μαζί μου…

Επαφή: www.dimitriskarras.gr, www.b-otherside.gr