EL COMBO XINGÚ latin-funk από την Χιλή

Πριν καμμιά δεκαπενταριά χρόνια ένας φίλος, συλλέκτης του λατιονοαμερικανικού rock μού είχε προτείνει μερικά άλμπουμ, από ’κείνες τις «άγνωστες» χώρες, πρώτον για ακρόαση και δεύτερον για οτιδήποτε… αγοραστικόν ήθελε προκύψει. (Αναφέρομαι στην προ eBay εποχή, όταν οι τιμές ήταν ακόμη συγκρατημένες και το latin-funk υπολειπόταν κατά πολύ, ως αξία, του garage, του progressive και της… ψυχεδέλειας, που τότε έδιναν κι έπαιρναν). Ο φίλος, fan του sixties ήχου, είχε κρατήσει για τον εαυτό του (προφανώς από ένα ευρύτερο πακέτο) ό,τι σχετικό του άρεσε, αφήνοντας για εμάς τους υπoλοίπους ορισμένα complex progressive και κάποια latin-funk σε… Santana στυλ – όπως έλεγε και ο Δημήτρης Παπαγιάννης στην… Κόμησσα της Κέρκυρας, καθώς ετοιμαζόταν να διασκευάσει (στην ταινία) το «Πετινάρι». Θυμάμαι και τώρα τα άλμπουμ που είχα αγοράσει τελικώς από ’κείνο το πακέτο: ήταν το πρώτο των Invisible (1974), το πρώτο των Reloj (1975), το “Los Delirios del Mariscal” των Crucis (και τα τρία από την Αργεντινή), τους early 80s Βραζιλιάνους Alma da Terra (που μου έφερναν στο νου, κάπως, τους 2002 του Ηλία Ασβεστόπουλου) και τους Χιλιανούς Combo Xingú, οι οποίοι ήταν οι πιο «φυσικοί» απ’ όλους – ένα εξαιρετικό γκρουπ (και άλμπουμ) φτιαγμένο για διασκέδαση, που σ’ έφερνε αμέσως στο κέφι. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν και οι πιο… καταδικασμένοι. Με τιμή μόνο δύο χιλιάρικα (δραχμές), μπήκαν αμέσως στο ράφι, για να βγουν έκτοτε δεκάδες φορές. Αντιθέτως τους Invisible, για τους οποίους θα πρέπει να είχα δώσει τα τριπλά λεφτά, δεν θυμάμαι να τους ξανάκουσα… Το 2004 το LP “Xingú” επανεκδόθηκε σε βινύλιο από κάποιαν Payback Recordings, αλλά και σε πειρατικό κανα-δυο χρόνια αργότερα (όπως και σε CD), ενώ και ο Philippe Lehman των εταιρειών Desco, Soul Fire κ.ά. το είχε κατατάξει κάποτε στην δεκάδα των πιο σημαντικών άλμπουμ του είδους. Ok… Γενικώς, πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο LP που πάντα θα απασχολεί τα… φλόρια.

Το άλμπουμ, που είχε κυκλοφορήσει σε ετικέτα IRT [ILS-125] το 1972, ανοίγει με το “Baja a las chiquillas”, που δεν ήταν άλλο από το “Bring down the birds” του Herbie Hancock από το soundtrack του “Blow-Up”. Ιδανική εισαγωγή που προδιαγράφει όλη την πορεία του δίσκου. Up-tempo jazz-funk, με ωραίο σόλο στο φλάουτο, swirling όργανο, καταλυτικό brass και άπιαστο rhythm section. Η συνέχεια όμως δεν είναι ανάλογη. Το “Puente sobre agues turbulentas” είναι μία συμπαθητική διασκευή του “Bridge over troubled water” των Simon & Garfunkel και τίποτα παραπάνω. Το “Tanga boo gonk” (των Nite-Liters) όμως, που ακολουθεί, είναι κολοσσός. Μόνο και μόνο γι’ αυτό το κομμάτι το άλμπουμ άξιζε τα δυο χιλιάρικα. Ασύλληπτη διασκευή με άπιαστο παίξιμο (το hammond και η κιθάρα σε… κρίση) και με τα πνευστά να σηκώνουν όλο το βάρος του κομματιού. Ολίγον… άσχετη αλλά ενδιαφέρουσα η διασκευή του “No permitas que me interpreten mal” (“Don’t let me be misunderstood”) πάλι με τα πνευστά σε πρώτο πλάνο και τη σχετική δραματική ερμηνεία. “Moby Dick” σημαίνει Led Zeppelin φυσικά. Οι Combo Xingú κλείνουν, έτσι, δίχως πρόβλημα την πλευρά.

Παρένθεση... για την σύνθεση του γκρουπ, έτσι όπως εκείνη καταγράφεται στο discogs. Έχουμε και λέμε λοιπόν... Sergio Arellano πιάνο, όργανο, διεύθυνση, Raúl κρουστά, Nelson Gamboa μπάσο, Patricio Lobos κιθάρες, Manuel Muñoz τρομπέτα, Esteban Moya τενόρο, Fernando Fiori φωνή, Luis Ortiz ντραμς. 

Lado dos… και το πρώτο original του χιλιανού γκρουπ στο πλατώ. “Black power” (Arellano-Ortiz) και hippy brass αισθητική, κοντά στο ύφος των παλιών-καλών Stoneground. Το “Hot pants” του James Brown αποδίδεται όπως πρέπει, παρότι ο «νονός» δεν αντιγράφεται. Στο original “493 West” (Arellano) η progressive εισαγωγή ξεγελά. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την δεύτερη πολύ δυνατή στιγμή του δίσκου, ένα εντυπωσιακό latin-funk, που κυλάει με την αίσθηση του jam και που γίνεται καλύτερο όσο «απλώνεται» στο χρόνο. Το “Luces brillantes” (το “Bright lights, big city” του Jimmy Reed) είναι στοιχειωμένο από τον Eric Burdon, ενώ το έσχατο “Everybody’s everything” των Santana προβάλλει ένα οργιαστικό ύφος, με τον χιλιανό κιθαρίστα (Patricio Lobos) να κάνει τα δικά του κόλπα και το όλον στυλ να παραπέμπει σε Blood, Sweat & Tears και Cold Blood. Ωραία πράματα…