Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 οι Κουμπότρυπες Α.Ε., οι Clown, οι Χωρίς Περιδέραιο, οι ANTI…
(και κάποιοι ακόμη, όπως οι Alive She Died ας πούμε) αντιπροσώπευαν έναν ήχο, στην Ελλάδα, που θα μπορούσε (θα μπορούσε λέω) να
ονομαστεί χοντρικώς synth-punk. Synth οπωσδήποτε και punk ενίοτε, ο εν λόγω ήχος κατακρατούσε
την ταχύτητα/τραχύτητα του κλασικού punk, έχοντας τα πλήκτρα σε ρόλο πρώτο
(εννοώ «πάνω» από τις κιθάρες, όταν και άμα εκείνες υπήρχαν). Και αν για τα
τρία πρώτα ονόματα, το synth-punk ήταν ένας αισθητικός
τόπος στον οποίον, κάποια στιγμή, πάτησαν πόδι, για τους ΑΝΤΙ… ήταν η ίδια τους
ύπαρξη. Με δύο keyboards
(Κώστας Αγγελίδης, Κώστας Παναγόπουλος) κι ένα μπάσο (Δημήτρης Δίπλας) το
συγκρότημα επιχείρησε να παίξει ολοκληρωμένη μουσική, δίχως να της λείπει
τίποτα (χρησιμοποιώντας στη θέση των ντραμς ενίοτε ένα rhythm box, ή άλλοτε το drum section τού
ενός πληκτροφόρου). Το κατόρθωσαν, μετατρέποντας την τυπική επάρκεια σε θέση,
έχοντας στα ατού τους τη θέληση, την νεανική ορμή και, βασικά, την έμπνευσή
τους. Να «δέσουν» δηλαδή δύο keyboards
(χωρίς κλασικό ντραμ-σετ και κιθάρες το ξαναλέω), παίζοντας συχνά με τις συμβολές των
μελωδιών, φτιάχνοντας ωραία αρμονικά τοπία. Έτσι, ο πολυποίκιλος και πληθωρικός
ρόλος των πλήκτρων (άλλοτε σε ρόλο… rhythm και lead κιθάρας) μπορεί
να «αδυνάτιζε» την κλασική punk εικόνα-στάση (εκείνη με τις κιθάρες «μπροστά» να κόβουν και
να ράβουν), από την άλλην όμως έφερνε έναν καινούριο «αέρα» στην εγχώρια σκηνή,
κάπως πιο… εκλεπτυσμένο και σίγουρα πιο… eighties. Βοήθησε δηλαδή το synth-punk
και στην απενοχοποίηση, σταδιακώς, της synth-pop στα σχετικά κυκλώματα, δίνοντας σε ορισμένους να καταλάβουν
γιατί δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν σώνει και καλά, αισθητικώς, οι Clash από
τους Depeche Mode (βλέπε Rock in Athens ’85 π.χ.).
Τώρα, το άλμπουμ «Μουσικά
ΑΝΤΙδοτα…» που τυπώνεται από την ειρκτή και την Wipe Out! σε 500 κόπιες (αφίσα, 8σέλιδο booklet και αυτοκόλλητο στο φάκελο, ο οποίος είναι
τοποθετημένος σε μαύρη πλαστική σακούλα σκουπιδιών) και που μας δίνει την
αφορμή γι’ αυτά τα λίγα λόγια, είναι ό,τι καλύτερο, ωραιότερο, αποδοτικότερο και
συναρπαστικότερο μπορεί να βρει κανείς (τώρα και πάντα) κάτω από το όνομα ΑΝΤΙ…,
ένα δυνατό LP γεμάτο από την πιο
«φτασμένη» μουσική αυτού του ξεχωριστού γκρουπ. Χωρίς να υποτιμώ την ιστορική
κασέτα τους, που κάποια στιγμή (2011-12) έγινε και βινύλιο, λέω ευθαρσώς
–έχοντας ακούσει πολλές φορές, πάνω από δέκα, τα «Μουσικά ΑΝΤΙδοτα…»– πως στην
περίπτωσή μας έχουμε να κάνουμε με μιαν έκδοση (και βεβαίως μ’ ένα γκρουπ), που
θ’ αποκτήσει σύντομα… ιστορικές διαστάσεις. Και το λέω τούτο λόγω, βασικά, της
δεύτερης πλευράς της και των γενικώς «άγνωστων» tracks «Το γέλιο», «Αντί…», «Τρελλοστρατηγός», «Πανδαιμόνιο β» και
«Τρυφερός βλαστός» (στην πλευρά περιλαμβάνεται επίσης και η «Νεκρή πλειοψηφία»
από το 7ιντσο EP “fragmenta…”,
που είχαν τυπώσει η Wipe Out!
με το fanzine Στις Σκιές του Β-23,
το 1990). Τα κομμάτια αυτά φανερώνουν τον δρόμο που θα μπορούσε να είχε πάρει
το συγκρότημα αν έμενε περισσότερο χρόνο μαζί, εμβαθύνοντας και ψάχνοντας τις
συνθέσεις του όπως το instrumental «Αντί…» π.χ. (ένα από τα ωραιότερα synth-pop κομμάτια που ηχογραφήθηκαν ποτέ στην
Ελλάδα – και που θα μεταμόρφωνε τους Human League, πάραυτα, σε… σαλεπιτζήδες), ή το «Γέλιο [… της
επιθετικότητας]» με τις φοβερές synth «γέφυρες» και με λόγια σαν και τούτα… «Όποιος ξεγνοιασιά δεν έχει νιώσει/ ποτέ του δεν θα ξεφαντώσει…/ Κι
αυτός που μια από τα ίδια θέλει/ τρώει το τίποτα μαζί με πρέπει…» (το τραγούδι
μπορεί να το ακούμε τα τελευταία πέντε χρόνια από το YouTube, αλλά στο βινύλιο είναι άλλο
πράγμα). Εμπνευσμένος είναι οπωσδήποτε και ο «Τρελλοστρατηγός» (το «Τρελλοκόριτσο»
των Charms, δηλαδή το “Simon says” των 1910 Fruitgum
Company), αφιερωμένος
στον μακαρίτη υπουργό Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ Αντώνη Δροσογιάννη («Μαζί σου όλοι οι μπάτσοι θέλουν να βρεθούν/
και τον κόσμο να τρομοκρατούν…» και λοιπά και λοιπά), ενώ τόσο το
«Πανδαιμόνιο β» (μια άλλη εκδοχή του «Πανδαιμόνιου» της πρώτης πλευράς), όσο
και ο «Τρυφερός βλαστός» (κυρίως αυτός) δείχνουν την ικανότητα των ΑΝΤΙ… να
φτιάχνουν, με τα απολύτως στοιχειώδη μέσα, περίτεχνα electro περιβάλλοντα.
Και αν όλα τούτα ακούγονται στην B Side, στην πρώτη πλευρά είναι
τοποθετημένα τα πέντε tracks του split LP των ΑΝΤΙ…/ Κοινωνικά Απόβλητα, που είχε κυκλοφορήσει κατά
πρώτον από την Wipe Out!
το 1990. Ήτοι τα… «Εκπαιδευτικός παροξυσμός», «Αχάριστα παιδιά», «Πανδαιμόνιο»,
«Απρόσωπο κους-κους» και «Αυταρχική παρόρμηση». Ήταν η πρώτη φορά κατά την οποίαν το
συγκρότημα καταγραφόταν «μαζικά» στο βινύλιο… ένα γεγονός που το εκμεταλλεύτηκε
με τον καλύτερο τρόπο, παρουσιάζοντας μια σειρά τραγουδιών απολύτως
χαρακτηριστικά της εποχής του. Η οργανική απλούστευση συντελεί, όπως προείπα, στη
δύναμη και την ορμητικότητα των σκοπών, με τα λόγια να ακολουθούν τις κλασικές punky συνταγές και με τις
ερμηνείες να βγαίνουν, πάντα, πάνω και από τους ήχους, αφού οι στίχοι –κάπως
άγαρμποι είναι αλήθεια, αλλά εδώ δεν μετράνε οι φιλολογικές καλλιέπειες– επί
της ουσίας δεν τραγουδιούνται, αλλά… πολυβολούνται. Σε κάθε περίπτωση τα…
συνθετικά ντεμαράζ («Απρόσωπο κους-κους», «Αυταρχική παρόρμηση») εξακολουθούν
να είναι το μεγάλο πλεονέκτημα των ΑΝΤΙ… κι εκείνα, κατά βάθος, που μετέφεραν
τον τρόπο τους στο μέλλον (ως γνωστόν το συγκρότημα επανασυνδέθηκε το 2013).
Επαφή: www.eirkti.com,
www.wipeout.gr
σπουδαίοι
ΑπάντησηΔιαγραφή