ΧΑΡΗΣ ΠΕΡΣΙΔΗΣ λαϊκά… από παλιό rocker

Χαμηλού, αλλά όχι αδιάφορου προφίλ ανεξάρτητη, λαϊκή παραγωγή, που περιλαμβάνει τραγούδια του Χάρη Περσίδη, σε στίχους Θωμά Τόλη, είναι το «Όλα Φόρα… Κατηφόρα». Αποδίδουν ο πάντα μεστός Κώστας Μάντζιος και η άγνωστη προς εμένα (ή... όχι μόνον προς εμένα) Ντόρα Μάλλιαρη. Δεν ξέρω αν κάποια από αυτά τα τέσσερα ονόματα «λένε κάτι» στους αναγνώστες του δισκορυχείου κανονικά, όμως, θα έπρεπε… Ή, μάλλον, θα μπορούσε... Και δεν αναφέρομαι στον Μάντζιο, που είναι ένας γνωστός και γιατί όχι καταξιωμένος λαϊκός ερμηνευτής, αλλά στον συνθέτη Περσίδη, που είναι παλαιός rocker με ιστορία στο χώρο. Ο Περσίδης υπήρξε μέλος των Spiders της Βέροιας στα τέλη του ’60 (μαζί με τους Νίκο Ζιώγαλα και Κώστα Γεωργίου, αμφότεροι αργότερα στα Ανάκαρα), άλλων σχημάτων που επίσης δεν δισκογράφησαν στα seventies, ενώ στα πρώτα χρόνια του ’80 τον συναντάμε πίσω από τους Coo και τους Booby Trap (με τα συγκεκριμένα γκρουπ να αφήνουν από ένα ανεξάρτητο LP). Γενικώς, ο Περσίδης κάνει κατά καιρούς... εμφανή ή αισθητή την παρουσία του (καθώς αγωνίζεται και στην μη rock δισκογραφία), οπότε και αυτή η... συνολική εμφάνισή του δεν έρχεται από το πουθενά, έχοντας, συγχρόνως, σκοπό και νόημα.

Αν υπάρχει ένα ζήτημα στο «Όλα Φόρα… Κατηφόρα» τούτο έχει να κάνει, βασικά, με την παραγωγή που είναι στοιχειώδης. Ακούγεται πάντα και παντού, βεβαίως, το μπουζούκι του Δημήτρη Μαριολά, αλλά από ’κει και κάτω είναι ο προγραμματισμός που μπαίνει εμπρός. Κατανοώ, προφανώς, τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει (σήμερα ειδικώς) ο ανεξάρτητος παραγωγός, αλλά, από την άλλη, η ενορχήστρωση, η ηχογράφηση και η γενικότερη «τοποθέτηση» ενός άλμπουμ δεν μπορεί να είναι αμελητέες ποσότητες – πόσω μάλλον όταν το υλικό τού συγκεκριμένου CD είναι καλό και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θα έπρεπε ν’ αναδειχθεί ακόμη περισσότερο.

Τα τραγούδια του Περσίδη κινούνται στους κλασικούς λαϊκούς ρυθμούς, με τα ζεϊμπέκικα και τις λαϊκές μπαλάντες του Μάντζιου να έχουν την τιμητική τους. Από τα τραγούδια ξεχωρίζω το «Όνειρο» (που είναι ίσως και το πιο εν δυνάμει… ροκάδικο τραγούδι του άλμπουμ), τη «Λάθος εντολή» (με την ωραία στροφή του Τόλη… «ένα κράτος πονηρό/ που τελειώνει κάπου εδώ/ κατά λάθος σε σκοτώνει/ κι ύστερα το διορθώνει») που μου θύμισε το δίδυμο Νικολόπουλος-Ρασούλης, την «Αθώα απαγόρευση» και το «Κρεμάστε τον ανάποδα» (τα δύο τελευταία με τη φωνή της Μάλλιαρη), που, και αυτά, ως τραγούδια φτιάχνουν ένα «σκληρό» κλίμα, χωρίς να είναι ροκ, και με τους στίχους να φαίνονται επηρεασμένοι (στο δεύτερο) από την ποίηση του Βάρναλη.

Η συμπάθεια είναι προφανής, αλλά φρονώ πως δεν είναι αρκετή (θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο δηλαδή) για ένα άλμπουμ που περιέχει, όντως, μερικά καλά ή και πολύ καλά τραγούδια.