MIKE HOLOBER και Kate McGarry μαζί

Το όνομα του Mike Holober κάτι μου θύμιζε αμυδρά και δεν άργησα να το ανακαλύψω ρίχνοντας ένα “search” στο δισκορυχείον. Ο Holober ήταν ο πιανίστας της Pete McGuinness Jazz Orchestra στο πολύ καλό “Strength in Numbers” [Summit, 2014]. Μάλιστα, δίπλα στον Holober, επί του προκειμένου, παρατάσσεται μια τραγουδίστρια από τις πιο σημαντικές τις νεότερης σκηνής, η Kate McGarry, για την οποίαν είχα γράψει τα καλύτερα, παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ της “Girl Talk” [Palmetto, 2012]. Τώρα ο Holober και η McGarry συνεργάζονται, και μαζί με τους Marvin Stamm τρομπέτα, φλούγκελχορν, Dick Oatts σαξόφωνα, φλάουτο, Jason Rigby σαξόφωνα, κλαρινέτο, Mark Patterson τρομπόνι, John Hebert μπάσο και Brian Blade ντραμς συμπληρώνουν ένα οκτέτο που πετάει φωτιές, μετατρέποντας το “Balancing Act” [Palmetto, 2015] σ’ ένα άλμπουμ παικτικής και τραγουδιστικής πληρότητας. Και πώς αντιλαμβανόμαστε αυτή την πληρότητα; Από πολλά και διάφορα, μα και από κάτι ακόμη. Από τις διάρκειες των οκτώ κομματιών (η μικρότερη είναι 5 λεπτά και η μεγαλύτερη 10), που προαναγγέλλουν, κατά βάση, soli και ομαδικά παιξίματα σε αφθονία. Επίσης, όλα τα tracks έχουν τραγούδι ή φωνητικά, και όλα είναι προσαρμοσμένα όχι μόνο στη φωνή της McGarry, αλλά και στις δυνατότητες-ικανότητες των μουσικών να δημιουργούν ένα «σύστημα» σύγχρονης jazz, με λελογισμένα vibes. Χωρίς να είναι groovy ή improv, το πιο νέο άλμπουμ του Mike Holober δανείζεται στοιχεία και από τις δυο πρακτικές, προτείνοντας παλαιά και καινούρια κομμάτια, στοχεύοντας στο συναίσθημα, αλλά και στην άμεση συμμετοχή του jazz-fun. Πώς επιτυγχάνεται αυτή; Μα με το άκουσμα και μόνο των “Lullabye; Goodnight my angel” (του Billy Joel) και “Piece of my heart” (των Jerry Ragovoy και Bert Berns, που ανέδειξαν οι Big Brother and the Holding Company με την Janis Joplin). Και στα δύο αυτά tracks η McGarry επιδεικνύει όχι μόνο τζαζ φωνητικό μέταλλο, αλλά και τη γνώση ώστε να ξεφεύγει από το «κλασικό», δίχως ν’ αλλοιώνει την αρμονική δομή του. Την βοηθά η ορχήστρα στο πνευστό τμήμα της, και βεβαίως το πιάνο και το rhythm section, που αποτυπώνουν στρωτά τις ρυθμικές αξίες.

Θα ήθελα, τέλος, να σταθώ στα τρία τελευταία, εκτεταμένα κομμάτια του CD, που είναι όλα συνθέσεις του Holober. Εδώ παρατηρούμε το πλήρες ξεδίπλωμα της ορχήστρας, και βασικά των σολιστών Stamm, Oatts και Rigby, βεβαίως τη φωνητική επέλαση της McGarry (άνετη και ουσιαστική – μια «γερή» ερμηνεύτρια, που ξέρει τι σημαίνει μέτρο) και ακόμη το τραγουδοποιητικό ταλέντο τού πρώτου τη τάξει, που μετατρέπει απλές καθημερινές και κάπως νοσταλγικές προσωπικές ιστορίες σε ολοκληρωμένα τραγούδια.

Επαφή: www.mikeholober.com