Όπως είχα γράψει και παλαιότερα ο τενορίστας
Ernie Krivda
δεν είναι τυχαία περίπτωση. «Μπορεί το όνομά του να μην είναι από εκείνα
που κυκλοφορούν ευρύτατα, όμως ο άνθρωπος παίζει jazz από τα early sixties
(Jimmy Dorsey Orchestra), έχει συνεργαστεί με τους Chick Corea, Elvin Jones,
Herbie Hancock, υπήρξε sideman του Quincy Jones, έχει εμφανισθεί σε Ευρώπη και
Αμερική, έχει στην κατοχή του περισσότερα από 30 άλμπουμ».
Το πιο πρόσφατο CD τού Ernie Krivda
έχει τίτλο “Requiem for a Jazz Lady”
[CAPRI, 2015], είναι
ηχογραφημένο κάπου στο Cleveland του Ohio,
στην ιδιαίτερη πατρίδα του παίκτη κι έχει αφετηρία… εξωκαλλιτεχνική, την
οποίαν πρέπει οπωσδήποτε ν’ αναφέρουμε.
Πριν λίγο καιρό, όπως διαβάζουμε στο ένθετο, ο Krivda δέχθηκε
ένα τηλεφώνημα που τον πήγε πολύ πίσω στο χρόνο, όταν ξεκινούσε την καριέρα
του στα sixties στα
κλαμπ της πόλης (Cleveland).
Ο σκοπός του τηλεφωνήματος ήταν κάτι άλλο, κάτι μη αναμενόμενο. Η αδελφή ενός
αγρίως δολοφονημένου κοριτσιού, της Beverly Jarosz (το έγκλημα συνέβη το 1964), έψαχνε, μισόν αιώνα
μετά, την ανεξιχνίαστη εκείνη κατάληξη… και κάπως έτσι, μέσα στην έρευνά της
έφθασε και στον Krivda.
Η jazz
σκηνή της πόλης ήταν πολύ δημοφιλής στα μέσα του ’60 στο νεαρόκοσμο και
η αδελφή τής άδικα χαμένης Beverly,
ζητούσε από τον σαξοφωνίστα να θυμηθεί κάτι, οτιδήποτε, που θα μπορούσε
ενδεχομένως να την βοηθήσει. Ο Krivda
ανακάλεσε όλο αυτό το σκηνικό των νεανικών του χρόνων, και, παρότι δεν μπόρεσε
να βοηθήσει ουσιαστικώς, βρήκε τη δύναμη, ή την έμπνευση (πείτε το όπως
θέλετε), να γράψει ένα άλμπουμ για ’κείνα τα χρόνια – τα τόσο πολύτιμα σε
εμπειρίες για τη μετέπειτα καλλιτεχνική ζωή του. Έτσι κάπως έδωσε και τον τίτλο
“Requiem for a Jazz Lady”
στο άλμπουμ του. Ένα άλμπουμ που δονείται συναισθηματικώς από ένα ξεχασμένο
«σκληρό» γεγονός, βρίσκοντας ταυτοχρόνως και τον τρόπο ν’ ακούγεται «σημερινό».
Έξι συνθέσεις του Ernie Krivda περιέχει το “Requiem…” καθώς κι ένα στάνταρντ (το “I’ll close my eyes” από τα mid
40s), όλα περασμένα
μέσα από το πιάνο του Lafayette Carthon,
το μπάσο της Marion Hayden,
τα ντραμς του Renell Gonsalves και βεβαίως το τενόρο του Krivda. Ο αμερικανός saxman διακονεί το bop βασικά, και αυτό παρουσιάζει εν
πολλοίς στις δικές του συνθέσεις. Bop που εκκινεί από το blues ως γνωστόν και που αναπτύσσεται σε διάφορες ταχύτητες, καθώς περιγράφονται κάθε
φορά οι διάφορες συναισθηματικές αλλαγές και μεταπτώσεις. Έτσι ξεκινάει το
πράγμα με το ταχύ “The remarkable Mr. Black” και κάπως έτσι
ολοκληρώνεται με το πνιγηρό φερώνυμο track (“Requiem for a jazz lady”)
– ενώ ενδιαμέσως απολαμβάνεις από waltz (“Little face”),
μέχρι funk (“Questions”) και από μπαλάντες
(“I’ll close my eyes”) μέχρι blues (“Great lakes gumbo”).
Και αυτό το CD
του Ernie Krivda,
πέραν της αφορμής (για την οποία γράψαμε στην αρχή), είναι ενδεικτικό της
κλάσης, της αξίας και της ιστορίας του παίκτη. Και τούτο κρατάμε για μιαν ακόμη
φορά.
>έχει στην κατοχή του περισσότερα από 30 άλμπουμ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, κι εγώ έχω στην κατοχή μου εκατοντάδες άλμπουμ...
Σοβαρά;
ΔιαγραφήΜα ποιος είσαι τέλος πάντων, ο John Zorn;
Όχι, απλά άλλα τα άλμπουμ που έχουμε στην κατοχή μας (η λέξη σημαίνει την απλή ιδιοκτησία) και άλλη η δισκογραφία που έχουμε κυκλοφορήσει...
ΔιαγραφήΑν αναφερόμασταν σε… χασάπηδες θα είχες δίκιο, αλλά εδώ αναφερόμαστε σε μουσικούς. Και όταν αναφερόμαστε σε μουσικούς εννοούμε τα άλμπουμ που έχουν ηχογραφήσει και όχι… εκείνα που έχουν στη δισκοθήκη τους.
ΔιαγραφήΜα δεν αλλάζει σημασία η λέξη "κατοχή" ανάλογα με το επάγγελμα του κατέχοντος (άλλο που ο αναγνώστης βγάζει νόημα λόγω συμφραζόμενων).
ΔιαγραφήΚαλύτερα ίσως "έχει στο ενεργητικό του 50 άλμπουμ".
Φίλε με κουράζεις. Με απασχολείς με αδιάφορα ζητήματα. Εδώ δεν είμαστε φιλολογικό φροντιστήριο. Αφού εσύ πήρες χαμπάρι τι θέλω να πω… έστω και από τα συμφραζόμενα (το λέω, γιατί άλλοι το έπιασαν αμέσως), δεν υπάρχει πουθενά θέμα για κουβέντα. Μην προσπαθείς λοιπόν να το δημιουργήσεις εκ του μηδενός. Μην κουράζεσαι… Έχω καταλάβει…
Διαγραφή