STROVILI τζαζ και ναξιώτικα

Τους θυμάμαι τους Strovili και από παλαιότερα –από προηγούμενες ανεπίσημες ηχογραφήσεις τους εννοώ–, και θυμάμαι πως είχα γράψει καλά λόγια. Τα ίδια θα γράψω και τώρα. Οι Strovili είναι ένα ethnic-jazz κουιντέτο αποτελούμενο από καλούς μουσικούς (Γιάννης Χούλης κιθάρες, τζουράς, φωνητικά, Γιάννης Κινινής σαξόφωνα, φλάουτο, Δημήτρης Χιώτης λύρες, Χρυσόστομος Μπουκάλης κοντραμπάσο, Γιάννης Ηλιάκης ντραμς), ορισμένοι εκ των οποίων έχουν ιστορία στο χώρο. Για παράδειγμα ο Κινινής, που τον θυμάμαι σε γκρουπ από τα χρόνια του ’80 (ή έστω από τις αρχές του ’90), ή από τους πιο νεότερους ας πούμε ο Ηλιάκης, με παρουσία στους Outward Bound και τους Ciccada. Τέλος πάντων εγώ θα την πω την αμαρτία μου… για να ξεκινήσω κάπως στραβά…

Παραξενεύτηκα από τον ήχο των Strovili, παρότι τους γνώριζα (όπως προείπα). Σε πρώτη ακρόαση μού φάνηκε κάπως «στρογγυλός» και προβλέψιμος – ένας ήχος, εν πάση περιπτώσει, ethnic-jazz, που θα πήγαινε ταμάμ με τον ήχο της πάλαι ποτέ Libra Music (στη δεκαετία του ’90). Υπάρχει, θέλω να πω, μιαν αίσθηση πως όλα αυτό το ανακάτεμα της jazz με την παράδοση έχει κάπως ολοκληρώσει την αποστολή του και πως δύσκολα θα μπορούσε να προκύψει κάτι, που να ταρακουνήσει για τα καλά τον καλής προαίρεσης ακροατή. Μιλάμε για έναν χώρο, με άλλα λόγια, από τον οποίον δύσκολα θα ξεπεταχτεί η έκπληξη. Βεβαίως, τούτο δεν πρέπει να εμποδίζει (και δεν εμποδίζει) τους εκάστοτε μουσικούς να πράττουν εκείνο που γουστάρουν, και, πέραν από μόδες (γιατί ήταν μόδα η ethnic-jazz στα nineties), να δίνουν εκείνο που βγαίνει από την ψυχή τους. Κι εδώ, στο άλμπουμ των Strovili, συναντάμε πράγματι πολύ καλές συνθέσεις, τα στάνταρντ των οποίων «χτυπάνε» συχνά τα υψηλότερα των στάνταρντ τής τότε καλής εποχής. Μια τέτοια σύνθεση είναι φερ’ ειπείν το «Ναξιώτικο», με το φλάουτο του Κινινή να μεταφέρει μιαν αίσθηση… ανοιχτού πελάγους, ή το «Μοίρες ΙΙ» που διατηρεί έναν progressive έλεγχο στα πνευστά, με το νέυ να βγαίνει μπροστά... και που καθώς συνδυάζεται με τα κρουστά και την ηλεκτρική κιθάρα προκαλεί ωραίους «τοίχους». Συμπαθητική είναι και η διασκευή στο γνωστό «Μεσ’ του Αιγαίου», που δεν πέφτει στην παγίδα της εύκολης εντύπωσης.

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως το “Strovili” είναι ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, που θα χρειαζόταν όμως κάτι παραπάνω (δεν θα πω εγώ τι), ώστε να καταγραφόταν με πιο «πατημένα» γράμματα στη μνήμη μου.

Το CD κυκλοφόρησε με την εφημερίδα Αυγή το Σάββατο τής 26/9 και αν κάποιος θελήσει να το ψάξει ας το έχει αυτό στο νου του.