ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ το αργό πέρασμα των ημερών

Δεν ξέρω αν είναι πολλοί οι έλληνες συνθέτες, με την κάπως παλαιότερη, την «έντεχνη» ας πούμε, σημασία της λέξης που να συνεχίζει να εκπλήσσουν. Ξέρω δυο-τρεις, αλλά εδώ θέλω να μιλήσω, για μιαν ακόμη φορά, για την περίπτωση του Μανώλη Γαλιάτσου. Υπάρχει λόγος φυσικά.

Έχω γράψει πολλές φορές στο δισκορυχείον γνώμες για τα άλμπουμ τού Γαλιάτσου κι επειδή και οι δίσκοι του, τα CD του, τυπώνονται τακτικά, τακτικότατα μπορώ να πω, τα τελευταία χρόνια, πάντα όταν φθάνει κάποιο καινούριο στα χέρια μου με πιάνει ένα… δάγκωμα. Με συλλαμβάνω να λέω μέσα μου… άιντε πάλι ένα CD του Γαλιάτσου… ε, δεν μπορεί κάπου θα υπάρξει μια κάμψη, κάποιο θα στέκεται πιο πίσω από τ’ άλλα, κάποιο θα επαναλαμβάνει ένα προηγούμενο… Και κάπως έτσι, με τέτοιες σκέψεις, ξεκινώ την πρώτη ακρόαση του νέου άλμπουμ του… Του κάθε νέου άλμπουμ του.... Και του «Αργού Περάσματος των Ημερών» [Music Links Knowledge/ Largo, 2015]... 

Περιττό να το πω, αλλά θα το πω. Η «έκπληξη» με πιάνει από τα μούτρα, όπως λέμε, από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Και από το δεύτερο, και από το τρίτο, σχεδόν απ’ όποιο και να ρίξω τυχαίως στο player… Σταματώ την… τυχαία ακρόαση. Σκέφτομαι πως ο Γαλιάτσος παραμένει ένας μοναχικός όσο και αυτάρκης δημιουργός και το γεγονός πως έχει σε κίνηση μια σταθερή κάπως ομάδα συνεργατών μέσα στα χρόνια –ομάδα ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεται και τον καταλαβαίνουν– έχει εξασφαλίσει για τις σκέψεις και το έργο του το… στατικό του. Υπάρχει μια δομή θέλω να πω, ένας ήχος, ένα πνεύμα, που είναι έτοιμο να ευλογήσει την κάθε απαραίτητη λοξοδρόμηση. Και η ευλογία, σχεδόν πάντα, πιάνει. Δύσκολα θα εντοπίσεις κομμάτι του Γαλιάτσου και στο «Αργό Πέρασμα των Ημερών», που να μην έχει τη θέση του στο ηχογραφικό στόρι, κάτι τέλος πάντων που θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει την κυρίαρχη ροή.

Το έργο έχει concept και όσο και να μην είναι φανερό τούτο, εκ πρώτης, υπάρχει. Είναι εκείνο που σηματοδοτεί ο τίτλος και κυρίως είναι εκείνο που σηματοδοτούν τα λόγια στα έξι τραγούδια που ακούγονται στο άλμπουμ – τα περισσότερα, νομίζω, εδώ και πολύ καιρό σε ηχογράφηση τού Γαλιάτσου. Πρόκειται για μελοποιήσεις ποιημάτων των Θεοφάνη Τάση, Allen Ginsberg, Γιάννη Στίγκα(2) και Γιώργου Βέη(2), τις οποίες αποδίδουν η Μαριάνθη Σοντάκη, ο Αντρέας Καρακότας και ο ίδιος ο συνθέτης. Αυτά, λοιπόν τα έξι τραγούδια –που έχουν τις θέσεις 1, 3, 6, 10, 14 και 18, μεταξύ των 19 tracks του CD– δρουν και μαζί και χώρια. Και σαν αυτόνομα και αυτοδύναμα άσματα εννοώ, αλλά και σαν επιμέρους στοιχεία ενός γενικότερου συνόλου. Και περαιτέρω; Είναι και τα έξι καταπληκτικά. Τι τραγούδια είναι; Ουράνια μελωδήματα, που τα φέρουν εις πέρας οι κιθάρες, τα πλήκτρα, το βιολί, το ρυθμικό τμήμα… Με αναφορές στην μπαλάντα, την romance, το rock, την παράδοση (δημοτική, βυζαντινή), το λαϊκό, τις μελωδίες της Ανατολής, ο Γαλιάτσος συντάσσει ένα ρεπερτόριο πολύ υψηλού δυναμικού, που, το ξαναλέω, φέγγει και μαζί και χώρια.

Και δεν είναι μόνον τα τραγούδια, φυσικά. Είναι και τα ορχηστρικά, τα οποία χωρίς λόγια λένε την ίδιαν ακριβώς ιστορία. Τέτοια είναι τα: «Ο δρόμος που κατοικώ», «Ίσως και πάλι να προλάβω», «Όπως τώρα… να, τώρα… μόλις πριν», «Δηλαδή», «Απογεύματα στον καπιταλισμό» –πάντα θα υπάρχει ελπίς, όσο θα είμαστε μαζί… «αν βέβαια σωθούμε»– «Η νύχτα χωρίς τις εποχές»… Και σ’ αυτές τις έξοχες μελωδίες δεν θα μπορούσε κανείς να μην εξάρει, πέραν της έμπνευσης του συνθέτη, τις παρουσίες των σολιστών, του Δήμου Δημητριάδη στα σαξόφωνα, του Σωκράτη Άνθη στην τρομπέτα, της Julieta Avetyan στο βιολί, του Renato Ripo στο βιολοντσέλο, του Ηλία Θανάσουλα στις κιθάρες…

Καταλήγοντας θα έλεγα πως ο Μανώλης Γαλιάτσος διάγει μακρά περίοδο υψηλής δημιουργικής έντασης και φόρμας. Το «Αργό Πέρασμα των Ημερών» είναι ένα ακόμη έξοχο άλμπουμ (εγώ θα το κατέτασσα, χοντρικά, στο progressive rock – όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτό, αλλά έτσι…), που αξίζει να το ανακαλύψετε. Κάντε μια προσπάθεια εδώ:

Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ, τηλ. 210 9926660, info@mlk.gr