JACOB KIRKEGAARD ένα cosmic soundtrack

Δανός sound artist, που κινείται προς abstract, ambient-electronic κατευθύνσεις και με προσωπική δισκογραφία τα τελευταία 20 χρόνια, ο Jacob Kirkegaard είναι γνωστός προσέτι για το γενικότερο ηχητικό… εξερευνητικό πλάνο του. Την κατανόηση και καταγραφή όχι συνηθισμένων φυσικών ηχητικών εκπομπών, μιας και ο ίδιος φαίνεται να διακατέχεται και από ένα επιστημονικό, ας το πούμε έτσι, ενδιαφέρον.

Ο Kirkegaard ίσως είναι γνωστός σε μερίδα του κόσμου (στη χώρα μας) επειδή πέρυσι είχε συμμετάσχει στο InMute ’14, που είχε εξελιχθεί στη Στέγη, τοποθετώντας μουσική στο αριστούργημα του Carl Theodor Dreyer La passion de Jeanne d'Arc (1928). Εκείνη ακριβώς τη μουσική επανεπεξεργάστηκε και διατύπωσε ο Kirkegaard, επιχειρώντας να την χωρέσει σ’ ένα δίσκο βινυλίου. Αναφερόμαστε στο άλμπουμ “Arc” που κόπηκε για την ελληνική Holotype Editions σε 300 αντίτυπα.

Αυτό το εκ των υστέρων soundtrack λοιπόν θα το χαρακτηρίζαμε εξ αρχής ηλεκτρονικό – με την έννοια που είχε η γερμανική ηλεκτρονική μουσική εκεί στα πρώτα χρόνια του ’70. Υπάρχει μια kraut προέκταση δηλαδή που φέρνει το “Arc” (ως ήχο) δίπλα στα πρώτα άλμπουμ των Tangerine Dream και κυρίως του Klaus Schulze.  
O Kirkegaard, στην πρώτη πλευρά του LP του, στο “ARC I”, επεξεργάζεται ένα χαμηλών τόνων υπόστρωμα, με μικρές διαφοροποιήσεις μέσα στο χρόνο, ικανό, σε κάθε περίπτωση, να ταξιδέψει τον ακροατή (υποθέτω και τον θεατή). Βασικά, ο Δανός χρησιμοποιεί εδώ μια παλαιά ηλεκτρονική μανιέρα που σχετίζει το electro άκουσμα με την ψευδαίσθηση ενός είδους αρμονικών φωνητικών που έρχονται από πέρα. Σαν ν’ ακούμε δηλαδή τον απόηχο μιας φωνητικής κατάστασης, που εξελίσσεται… έτη φωτός μακρύτερα από ’μας. Αυτό το «κόλπο», που ανήκει στην πιο καθαρή εργαλειοθήκη του kraut, γίνεται εδώ το μέσον, η πλατφόρμα, πάνω στην οποίαν πατάνε, υποθέτω, οι εικόνες του Dreyer από το «Πάθος της Ζαν ντ’ Αρκ». Πολύ θα ήθελα να δω τώρα, κατόπιν εορτής (ενώ έχω ακούσει πρώτα το soundtrack εννοώ), τον συνδυασμό ήχου και εικόνας, καθότι φαντάζομαι πως το συνολικό αποτέλεσμα θα είναι εντελώς «φευγάτο».

Το “ARC II”, στη δεύτερη πλευρά, ενώ ξεκινά στην ίδια πάνω-κάτω γραμμή –ένα αέναο ηλεκτρονικό χαλί, που εξελίσσεται με ανεπαίσθητες αυξομειώσεις– στην πορεία η ένταση ανεβαίνει, σε συνδυασμό και με την εισβολή νέων ηλεκτρονικών δεσμών πάνω στο κυρίως στρώμα. Αν και οι μεταπτώσεις είναι, και σ’ αυτή την περίπτωση, αργές, είναι εν τέλει η ενισχυμένη γραμμή εκείνη που προκαλεί το επιπρόσθετο δέος.

Ένα πολύ συγκροτημένο όσο και εντυπωσιακό cosmic soundtrack έφτιαξε Jacob Kirkegaard, που λειτουργεί άψογα και πέραν της εικόνας.

Επαφή: www.holotype-editions.com