Αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός. Γιατί δεν πρέπει να στενοχωρηθούν οι Γαύροι;

Δεν υπάρχουν πλέον ομάδες για να ταυτιστείς μαζί τους. Δεν υπάρχουν παίκτες για να ταυτιστείς μαζί τους. Αυτό που συμβαίνει με το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι φοβερό. Δεν ξέρω αν είναι προϊόν της κρίσης, δεν ξέρω αν περιορίζεται στις λεγόμενες «μεγάλες ομάδες» (μπααα, δεν το νομίζω), δεν ξέρω αν είναι ελληνικό ή παγκόσμιο το φαινόμενο (παγκόσμιο είναι, αν και η… αηδία από χώρα σε χώρα διαφέρει), εκείνο που ξέρω είναι πως δεν γίνεται πια να μιλάμε για ελληνικές ομάδες. Και αυτό είναι το ένα καθοριστικό.

Διάβασα προσφάτως στο sport24.gr πως στον Ολυμπιακό την περίοδο 2010-2014 συνέβησαν 243(!!) μεταβολές στο ρόστερ του. Το νούμερο είναι ασύλληπτο, αλλά είναι πραγματικό αν σκεφθούμε πως μόνο μέσα στο 2014 οι αλλαγές, τα πάσης φύσεως πήγαινε-έλα δηλαδή ήταν 94(!), αφού ήρθαν 47 παίκτες και αποχώρησαν άλλοι τόσοι. Έτσι δεν χτίζονται ομάδες και κυρίως –γιατί αυτό είναι το πιο σημαντικό– δεν αφομοιώνονται στη συνείδηση των φιλάθλων. Μπορεί να αφομοιώνονται ως ένα βαθμό σε κάποιες κάστες φανατικών –που δεν καταλαβαίνουν και πολλά ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν…– όμως ο έξω κόσμος αδιαφορεί και σιχτιρίζει.

Εγώ ήμουν ΑΕΚ, και ας πούμε ότι είμαι ακόμη. Παρότι ποτέ δεν γούσταρα τους Γαύρους και τους Βάζελους, εντούτοις όταν έπαιζαν με μια ξένη ομάδα πάντα τους υποστήριζα, γιατί πάντα το έβλεπα το θέμα «εθνικά». Ότι παίζει δηλαδή μια ελληνική ομάδα με μια ξένη και πως δεν είναι δυνατόν να μη χαιρόμαστε για μια πρόκριση (στα παλιά Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων και UEFA) ή ακόμη-ακόμη και για μια καλή εμφάνιση (ιδίως όταν αυτή καταγραφόταν στα χωράφια της αλλοδαπής).

Ήξερες ότι έβλεπες αδελφέ μου ελληνικές ομάδες –αναγνώριζες παικταράδες– και φχαριστιόσουν, καθώς ταπείνωναν, εκείνοι οι… ψωροκωστεναίοι τους ξένους υπερόπτες. Τώρα, γιατί να πανηγυρίσω μια νίκη/πρόκριση και πολύ περισσότερο γιατί να στενοχωρηθώ από μιαν ήττα/ αποκλεισμό, όταν δεν βλέπω κατ’ αρχάς ελληνικές ομάδες; Πώς είναι δυνατόν να ταυτιστώ σαν Έλληνας μ’ έναν Ολυμπιακό π.χ. που αγωνίζεται με 9-10 ξένους παίκτες στην ενδεκάδα του; Θα πουν κάποιοι... είναι θέμα αυτό; Είναι και παραείναι θα πω εγώ, εκφράζοντας, φρονώ, πολύ περισσότερους…

Συζητούσα με βαμμένο Ολυμπιακό πριν λίγες μέρες και μου έλεγε ακριβώς αυτό. Πως έχει κουραστεί από τις συνεχείς αλλαγές στο ρόστερ, πως δεν προλαβαίνει να… αποστηθίσει τις ενδεκάδες, που αλλάζουν συνεχώς ακόμη και μέσα σε μια σεζόν, και πως βαρέθηκε να ρωτάει διπλανούς του στην κερκίδα… «ρε ποιος είναι αυτός που έχει τώρα την μπάλα;». Μιλάμε για τέτοια πράγματα. Για γελοίες καταστάσεις.

Ας δούμε τρεις ενδεκάδες του Ολυμπιακού τα τελευταία τρία χρόνια, σε αντίστοιχα παιγνίδια του Champions League και ας σκεφθούμε πάνω σ’ αυτές…

Άντερλεχτ – Ολυμπιακός (10/2013)

Ρομπέρτο, Μανιάτης, Σιόβας, Μανωλάς, Μπονγκ, Εντινγκά, Σάμαρης, Ολαϊτάν, Βάις, Σαβιόλα, Μήτρογλου

4 Έλληνες – 7 Ξένοι

Ολυμπιακός – Γιουβέντους (11/2014)

Ρομπέρτο, Ομάρ, Μποτία, Αμπιντάλ, Μαζουάκου, Μανιάτης, Μιλιβόγιεβιτς, Εντινγκά, Τσόρι, Αφελάι, Μήτρογλου

2 Έλληνες – 9 Ξένοι

Ολυμπιακός – Άρσεναλ (12/2015)

Ρομπέρτο, Ντα Κόστα, Σιόβας, Ομάρ, Μασουακού, Κασάμι, Μιλιβόγιεβιτς, Φορτούνης, Σεμπά, Πάρντο, Ιντέγε

2 Έλληνες – 9 Ξένοι

Ο μόνος παίκτης που δηλώνει παρόν και στα τρία παιγνίδια (που διεξήχθησαν αυτά τα δύο τελευταία χρόνια) είναι ο τερματοφύλακας Ρομπέρτο – όλοι οι άλλοι είναι διαφορετικοί! Μάλιστα, ακόμη κι αν δει κανείς την περσινή ενδεκάδα, συγκρίνοντάς τη με τη φετινή, θα διαπιστώσει πως μόλις τέσσερις παίκτες παραμένουν ίδιοι και στις δύο συνθέσεις.

Ο αφελληνισμός της ομάδας από τη μια μεριά και από την άλλη η εκτός ορίων εναλλαγή παικτών δεν δημιουργεί κανένα στοιχείο «ταύτισης». Δεν γίνεται να συμπάσχεις με κάτι που δεν αναγνωρίζεις – πόσω μάλλον όταν βλέπεις την ομάδα να παίζει ακόμη και με μπλε φανέλα!

Ενδεκάδα του Ολυμπιακού από τα τέλη του ’70. Λίγο... παράξενη. Με τον μακαρίτη τον Κυράστα αρχηγό, δίπλα του με το μουστάκι τον Κανέλλο (πόσοι τον θυμούνται;), και με μόλις έναν ξένο, τον Περόνε (ο καθιστός με την αφάνα, δίπλα στον «ψηλό» – τον Αντώνη Αντωνιάδη εννοώ).

Παρακολουθούσα ποδόσφαιρο παλιά. Δεν θυμάμαι τον Ολυμπιακό (μέσα-έξω) να αλλάζει φανέλα. Τώρα, κάθε και λίγο και λιγάκι βλέπεις την ομάδα να παίζει με τη «δεύτερη» εμφάνιση. Δεν ξέρω ποιος και γιατί επιβάλλει μια τέτοια αλλαγή, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για… προδοσία. Όταν πλέον λέμε πως… σήμερα οι παίκτες δεν αγωνίζονται για τη φανέλα φαίνεται πως το εννοούμε 100% και στην κυριολεξία. Πώς είναι δυνατόν Γαύρος φίλαθλος να βλέπει την ομάδα του να αγωνίζεται με τα χρώματα του Πανιωνίου (στο περίπου) ή της Κέρκυρας;

Το έχουμε καταλάβει πως, πλέον, δεν αγωνίζονται ομάδες στα γήπεδα, αλλά εταιρείες. Πως δεν συγκρούονται παίκτες στα τερέν, αλλά υπάλληλοι. Και πως δεν παρακολουθούν φίλαθλοι στις κερκίδες, αλλά βασικά πελάτες.
Δεν ξέρω αν μπορεί ν’ αλλάξει, πια, αυτή η κατάσταση. Αν οι ομάδες μας δηλαδή μπορεί να ξαναγίνουν ελληνικές, αποτελούμενες εννοώ από έλληνες παίκτες, με την προσθήκη δυο-τριών καλών ξένων. Αν η ιστορική εμφάνιση (φανέλα, σορτσάκι, κάλτσες) δεν αλλάζει για πλάκα, και αν το ρόστερ δεν μεταβάλλεται κατά 70, 80 ή και 90% κάθε χρονιά.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε γράφτηκε πως η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Ρωσίας αποφάσισε, στο νέο πρωτάθλημα, οι ομάδες να έχουν μέχρι έξι ξένους. Δεν ξέρω αν πέρασε και εφαρμόστηκε το μέτρο, αλλά το βρίσκω πολύ θετικό, αφού θα δοθούν κίνητρα στους συλλόγους να αναπτύξουν τα φυτώριά τους, βγάζοντας νέους, δικούς τους, παίκτες. Κάτι που το χρειάζεται πρωτίστως ένα περιφερειακό ποδόσφαιρο σαν το δικό μας, που βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση. Γιατί δεν συμβαίνει; Όλοι καταλαβαίνουμε το «γιατί». Τι παίζει με τις μετεγγραφές, πόσοι «τρώνε» από τα πήγαινε-έλα, και τι ακριβώς συντηρείται…

Η ουσία είναι πως όλα αυτά τα ζητήματα-φαινόμενα δρουν αποσταθεροποιητικά για το εγχώριο ποδόσφαιρο, απομακρύνοντας τον κόσμο. Δεν είναι μόνον η βία δηλαδή. Προσωπικώς, με τέτοια χάλια, δεν θα πάταγα σε γήπεδο ακόμη κι αν κάθονταν άγγελοι στις κερκίδες. Οι ομάδες μας για να ξαναβρούν τη ζωντάνια και το νόημά τους χρειάζονται πολλά… πάρα πολλά… κι ένα απ’ αυτά τα πολλά, που θα δράσει όχι μόνο στο επίπεδο του συμβόλου, είναι και οι παίκτες-σημαίες. Είναι εκείνοι πουν θα σέρνουν κάθε φορά το χορό και γύρω από τους οποίους θα διαμορφώνονται οι τακτικές και τα συστήματα. Χωρίς «σημαίες», και σταθερές ενδεκάδες μέσα στα χρόνια, το ποδόσφαιρο καταντάει ένα σπασμωδικό και περιστασιακό θέαμα, εντελώς ξεκομμένο από το μύθο και την αίγλη της ιστορίας. Και του αξίζει η περιφρόνησή μας.
Να το ξέρουν αυτό, όσοι απόψε κλίνουν το κεφάλι απογοητευμένοι ή με απορία...