ESKA σύγχρονη ποπ να την πούμε;

Δεν την ήξερα την Eska – αν και μπορεί να έχω ακούσει κάποιον από τους δίσκους που έχει συμμετάσχει, δίχως να την έχω προσέξει. Τώρα όμως, δηλαδή εδώ και κάποιους μήνες, αυτή την τραγουδίστρια την προσέχουν απαξάπαντες, καθώς το πρώτο αποκλειστικώς δικό της άλμπουμ, που έχει για τίτλο το όνομά της [Earthling, naim edge/ A&N, 2015], χαρακτηρίζεται ως ένα από τα «καλύτερα της χρονιάς». Ποιοι το χαρακτηρίζουν έτσι; Βασικά οι βρετανικές εφημερίδες στις καλλιτεχνικές στήλες τους, γιατί, αν και γεννημένη στην Ζιμπάμπουε, η Eska Mtungwazi, ή απλώς Eska, είναι μεγαλωμένη στη Βρετανία – και στη Βρετανία κάνει καριέρα από 20ετίας σχεδόν, δανείζοντας τη φωνή της σε projects του Nitin Sawhney, της Cinematic Orchestra, της Matthew Herbert Big Band κ.λπ. Έφθασε λοιπόν η ώρα και γι’ αυτήν ώστε να μαζέψει το υλικό της –γιατί η Eska είναι και τραγουδοποιός– παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ με δέκα τραγούδια, που κομίζουν, όπως λένε οι Εγγλέζοι, «κάτι νέο».

Η αλήθεια είναι πως η Eska γράφει καλά τραγούδια, όχι μόνο γιατί έχει ταλέντο, αλλά γιατί έχει και ακούσματα – και αυτό φαίνεται. Η τραγουδοποιία της αγγίζει και ελέγχει πολλούς και διαφορετικούς ήχους, τους οποίους και ενσωματώνει, με γνώση, στις συνθέσεις της. Η κλασική folk μπαλάντα, η soul, η reggae, το funk, το afro, η jazz, το rock όλα ανακατεύονται και όλα παίρνουν θέση στο πλάνο της, που τυγχάνει την ίδιαν ώρα να διαθέτει και ουσιαστικούς στίχους. Η Eska τραγουδά για τις σημερινές καταστάσεις, για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την καθημερινότητα ένας έγχρωμος, ένας ξένος τέλος πάντων, στο Νησί – για τα τείχη, εν ολίγοις, που υψώνονται συνεχώς μπροστά του και που θα πρέπει με θέληση και αγώνα να ξεπεράσει. Αυτό είναι ίσως το πιο βασικό μοτίβο, δίχως να παραλείπονται βεβαίως και οι περισσότερο προσωπικές/ συναισθηματικές καταστάσεις.

Αν υπάρχει ένα ζητηματάκι στο άλμπουμ τούτο έχει να κάνει μόνο με τις ερμηνευτικές περσόνες που υποδύεται, κάθε φορά, η Eska. Οπωσδήποτε η φωνή της είναι εύπλαστη, οπωσδήποτε υπάρχουν τραγούδια που απαιτούν μια προσαρμογή, όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις η προσαρμογή αυτή είναι κάπως «βίαιη», καθώς δεν αντιλαμβάνεσαι διαρκώς πως έχεις να κάνεις με την ίδια φωνή. Ζητηματάκι, το ξαναλέω, που μάλλον περιορίζεται μετά από κάποιες ακροάσεις…

Εξαιρετικά τα τραγούδια “She’s in the flowers” (μου θύμισε δυτικοαφρικανικό blues) και “Heroes & villains” (που είναι reggae βασικά).