Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ

Το τέλος της χρονιάς είναι η εποχή των λιστών – και όχι μόνο για τη μουσική, για τα πάντα. Λίστες για ταινίες, βιβλία, ταξίδια, γεγονότα, πρόσωπα κ.ο.κ. Εγώ, για σπάσιμο, έκανα τις προάλλες μια… άσχετη λίστα με βιβλία και δίσκους που άκουσα και διάβασα (ή ξανάκουσα και ξαναδιάβασα) τον τελευταίο καιρό (είναι αυτή  εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/12/blog-post_20.html) και μπορεί να κάνω κι άλλες μέχρι το τέλος της χρονιάς (και όχι για σπάσιμο!). Ήδη εδώ που τα λέμε, έχω κάνει μία… Μια πεντάδα…
Δεν είμαι εναντίον των λιστών, που δημοσιεύονται στο τέλος κάθε χρόνου, και δεν το παίζω αφ’ υψηλού. Όπως δεν είμαι και εναντίον των λιστών γενικώς, αφού, όπως ξέρουν οι φίλοι αναγνώστες, έχουμε κάνει λίστες εδώ στο δισκορυχείον για τα «καλύτερα progressive», για τα «καλύτερα του ελληνικού ροκ» από τα 60s, 70s και 80s κ.λπ. Και θα κάνουμε κι άλλες στο μέλλον… Σε τι είμαι εναντίον; Στις λίστες που δεν είναι αυστηρώς προσωπικές.

Το έχω γράψει κι άλλη φορά (νομίζω), με άλλη αφορμή. Δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ ακούω μουσική, και να προτείνω για μουσική, κατ’ αρχάς, σαν να είμαι «επαγγελματίας» Αγγλοαμερικάνος. Σαν... να υποχρεούμαι ν’ ακούσω όλες τις «πατάτες» της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας ή πράγματα που δεν με αγγίζουν, απλώς και μόνο για να είμαι μαζί με τους άλλους (για ταπεινούς ή λιγότερο ταπεινούς λόγους).
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί θα πρέπει να έχω στη δική μου λίστα, στη λίστα ενός… παιδιού που ακούει μουσική στο τελευταίο κολοχώρι του κόσμου, την βαρετή και σπαραξικάρδια Adele ή τους διάφορους μαύρους από τα… κυριλέ γκέτο, που πουλάνε ψευτοτσαμπουκάδες. Προσωπικώς, δεν είμαι φαν του σύγχρονου… ποπ hip-hop, δεν το κατανοώ και δεν το καταλαβαίνω. Δεν με αγγίζει. Ποτέ, ας πούμε, σε μια δική μου λίστα δεν θα είχε θέση ένα τέτοιο άλμπουμ ή ένα άλμπουμ (να πούμε και το «αντίθετο») «κλασικής μουσικής» (μια μουσική που τη σέβομαι και την ακούω άμα λάχει –κι έχω δίσκους κλασικής– την οποίαν όμως ποτέ δεν θα την πρότεινα, για να το παίξω «κάπως»). Προτείνω, όταν θέλω να προτείνω, απ’ αυτά που γουστάρω και ακούω καθημερινώς, αδιαφορώντας για το «τι παίζει» διεθνώς.


Έριξα μια ματιά στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που δημοσίευσε ο Γιάννης Πετρίδης. Σέβομαι τον Γιάννη Πετρίδη και τους τόνους μουσική που έχει ακούσει, παρότι ούτε ένα απ’ αυτά τα τραγούδια δεν θα υπήρχε ποτέ σε μια δική μου λίστα. Κι αυτό γιατί μια τέτοια λίστα θα μπορούσε να την είχε κάνει κάποιος επαΐων στη Νέα Υόρκη ή το Λος Άντζελες – με τον οποίον δεν θα είχα κανένα κοινό σημείο, κοινωνικό ή πολιτισμικό, ουδεμία κοινή σκέψη για τη μουσική (ή και ευρύτερα).

Άκουσα τις 15 πρώτες επιλογές του Πετρίδη και μέσα σ’ αυτές βρήκα πέντε κομμάτια που ήταν καλά (για τα δικά μου γούστα). Τα σημειώνω: “King Kunta” από Kendrick Lamar, “Let it happen” από Tame Impala, “Alright” από Kendrick Lamar, “Pedestrian at best” από Courtney Barnett και “King” από Years & Years (πλάκα έχει). Και όταν λέω «καλά», εννοώ πως θα τα άκουγα ευχάριστα σ’ ένα μπαρ ή μια καφετέρια – δεν θα μ’ ενοχλούσαν. Επ’ ουδενί όμως δεν θα έδινα λεφτά, αυτήν ειδικώς την εποχή, για να τ’ αγοράσω. Ίσως, αν μου περίσσευαν, ν’ αγόραζα μόνο το “To Pimp a Butterfly” του Kendrick Lamar, που είναι καλό άλμπουμ (άκουσα κι άλλα κομμάτια του) και κυκλοφορεί σε double LP (με κανα εικοσάρι ή και λίγο παραπάνω το βρίσκεις). Όπως αγόραζα, θέλω να πω, πριν καμμιά δεκαπενταετία, βινύλια (όχι CD) των Radiohead, της Björk και του Tricky, που τώρα πιάνουν και λεφτά…

Εμένα μ’ αρέσουν οι λίστες, το ξαναλέω, και τις διαβάζω, αρκεί να είναι αυστηρώς προσωπικές. Να μην έχουν καμμία σχέση, ούτε καν να επηρεάζονται από λίστες άλλων… προυχόντων ή πτωχοαλαζώνων. 

51 σχόλια:

  1. "επαΐων στη Νέα Υόρκη ή το Λος Άντζελες" συμπτωματικά(;) δύο πόλεις που ο ΓΠ πέρναγε και περνάει πολύ χρόνο στη ζωή του.
    Ο ΜΕΓΑΣ Γιάννης Πετρίδης, ο έλληνας John Peel για όσους μεγάλωσαν μαζί του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mε τη διαφορά ότι ο Τζων Πηλ ανακάλυψε και έβγαλε μπροστά εκατοντάδες μικρά και άγνωστα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, και πάντα προωθούσε τον εναλλακτικό ήχο, ενώ ο Πετρίδης κυριως έπαιζε οτι ήταν στα τσαρτς.

      Αν περνάει τώρα χρόνο στην NY ή το ΛΑ ελάχιστη σημασία έχει. Ο Πηλ πάντως την έβγαζε στο Λονδίνο, ή και στο "χωριό" του στο Σάφολκ.

      Διαγραφή
  2. Σιγά τον "έλληνα" John Peel. Κάπου που να τόλμησε ο Πετρίδης, έξω από την πεπατημένη των tops ή των πολυεθνικών και "σχεδόν πολυεθνικών" ανεξάρτητων; Μια επανάληψη στα ονόματα και μόνο των ηχογραφημένων Peel Sessions θα σε πείσουν για τη διαφορά.

    Μην διαβάζουμε αρλούμπες, μέρες πού ΄ναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή χρόνια νέε μου, φαίνεται πως γεννήθηκες μετά το 1990.
    Τι να καμωμε, η πτωχή, πλην τίμια Ελλας, αυτόν τον ραδιοφωνικό dj έχει να επιδείξει.
    Εσείς ως ο απόλυτος γνωστής, ειδήμων και πολυταξιδεμένος, προφανώς, έχετε άλλη άποψη. Σεβόμεθα και προχωράμε. Και το 2016.
    Υγ. Με "μπόλικο" Μπαρμπαγάλα, αν δε σας πειράζει, Ω Θείε συνομιλητή !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...μάλλον παλαιέ μου γεννήθηκα κοντά στο 50... Αλλά δεν ξεχάστηκα ούτε στα πέτρινα χρόνια του 70, ούτε στη "Σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού" (για Μπαρμπαγάλο πήγαινε αυτό το τελευταίο).

    Καλή Χρονιά εν τούτοις...

    ΥΓ. Είχε και Ζήλο, είχε και Δασκαλό, είχε και Κατσούρη, είχε και Βαϊο, είχε και Κοντογούρη (ενίοτε και στα ράδια)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς (πρώτος ανώνυμος εδώ) ― που γεννήθηκε κάτι δεκαετίες πριν το 90 επίσης.

      Πετρίδη ακούγανε όλοι απλά και μόνο λόγο μονωπολίου και λίγων εναλλακτικών. Και επειδή κάλυπτε τα βασικά. Όχι επειδή ήταν κάνας γκουρού της ροκ με ξεχωριστή άποψη.

      Διαγραφή
    2. Ουδείς εκ: Ζήλου, Δάσκαλο, Κατσούρη, Βαιου δεν υπήρξε, αλλα και δε νομίζω να ζήτησε "δάφνες" Δασκάλου. Ο τελευταίος αυτόστεφθει Πατριάρχης/Αρχιερέας και καλά έκανε. Ο ΓΠ ξεστράβωσε τις μάζες και την ελληνική νεολαία μέσω του μονοπωλιακού, κρατικού, ραδιοφώνου. Προσωπικά του οφείλω πολλά, αν όχι τα πάντα, τον σέβομαι και τον αγαπώ. Αυτά! Happy New Year!

      Διαγραφή
  5. O ΓΠ πραγματικά ταιριάζει γάντι στην παροιμία "ο μονόφθαλμος βασιλεύει στους τυφλούς" σαν και σένα Ισαάκιε και σπεύδω πριν ρωτήσεις γεννήθηκα πολύ πρίν καν αρχίσει τις εκπομπές του κι έκανα κι εγώ εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο την δεκαετία του '80.Κακέκτυπο του σταθμού της αμερικάνικης βάσης με τα τοπ χιτς της εποχής και νοσταλγικές αναπολήσεις τετριμένων του παρελθόντος ήταν πάντοτε κι έκανε και δισκοθήκη τζάμπα,πολύ λάντζα όμως αδερφέ μου,τίγκα στην Μαντόνα και τα σιναφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ευκολία του να απονείμουμε τίτλους βλακείας και τυφλότητας εδώ μέσα ειναι παροιμιώδης. Τι να πω; Πραγματικά χρήζει ερευνης. Για όποιον no life έχει την όρεξη σας. Υγ. Επειδή έκανες εκπομπές δε σημαίνει κατι. Μπορεί να ησουν βύσματακι του ΠΑΣΟΚ. Λεμε τωρα...

      Διαγραφή
    2. Μία απάντηση (αν θέλει να απαντήσει) θα έχει ο Μιχάλης ο Ματθαίου και θα τελειώσουμε σ' αυτό το υποκεφάλαιο.

      Διαγραφή
    3. Ωραία λοιπόν,μια απάντηση και την γλυτώνεις εύκολα Ισαακίε λόγω της ημέρας.Δεν με ξέρεις καθόλου αλλά με προσβάλεις. Αν με ήξερες θα ήξερες ότι κάτω απο κόμματα και σημαίες ποτέ δεν μπήκα,ούτε και έχω ψηφίσει ποτέ στη ζωή μου.Είμαι υπερήφανος δε γιατί ποτέ δεν μπήκα στην "παρέα" των επιδοτήσεων και των ρουσφετιών αλλά ήμουν και παραμένω μαύρο πρόβατο και αναρχικός των συμβόλων "καθ'έξιν, εκ πεποιθήσεως και κατ'εξακολούθισιν ανίατος" Εμείς λοιπόν ρε χάπατο σε ανεχόμαστε να τρολάρεις και να προβοκάρεις εδώ,ελέω Φώντα,αν δεν έχεις την όρεξη μας τράβα απο κει που'ρθες,στου ανίατου μπούρδα την "νεολαία" αν δεν είσαι ο ίδιος,είσαι ομοιδεάτης.Το αντριλίκι σου περιορίζεται σε ανώνυμα σχόλια με καθόλου ευφάνταστα ψευδώνυμα.

      Διαγραφή
  6. Κατ’ αρχάς να πούμε πως όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, ακούσαμε Γιάννη Πετρίδη, και πως δεν πρέπει να υπάρχει έλληνας μουσικόφιλος, που να μην έχει περάσει από τις εκπομπές του.
    Προσωπικώς, δεν ήμουνα ποτέ φανατικός, αλλά περιστασιακώς τον άκουγα για καμμιά 15ετία (από early 80s-έως μέσα 90s). Μάλιστα είχα κερδίσει και δυο φορές σε διαγωνισμούς του. Τη μία ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου «καθρέφτες», που δεν τα φόρεσα ποτέ… αλλά τα φόρεσε η μανούλα μου!

    Ως ραδιοφωνικό DJ (ως ραδιοφωνικό DJ λέω) εγώ τον αποδέχομαι. Σε εκπομπές του Πετρίδη έχω ακούσει Can, Henry Cow, Soft Machine, Robert Wyatt, Colosseum και άλλα τέτοια, έχω ακούσει αφιερώματα στην ψυχεδέλεια (με Quicksilver Messenger Service, Grateful Dead, Jefferson Airplane, Strawberry Alarm Clock κ.λπ. – τα «σωστά» ονόματα δηλαδή), ενώ κάποτε, στις αρχές του ’80, άκουσα, για πρώτη φορά, ένα από τα 10-20 πολυαγαπημένα μου, έκτοτε, κομμάτια, ένα από τα «τραγούδια της ζωής μας» όπως λέμε, το “Just dropped in (To see what condition my condition was in)” των First Edition (Kenny Rogers κ.λπ.). Και αυτό πάντα θα το θυμάμαι.

    Φυσικά μού άρεσαν κι άλλα πράγματα στις εκπομπές του, τα καινούρια τότε συγκροτήματα των eighties, οι αγαπημένοι μου Ultravox και Human League, οι ακόμη πιο αγαπημένοι μου Yello και Shriekback, κάποια αφιερώματα κ.λπ.

    Μένω σ’ αυτά και δεν πάω παραπέρα. Γιατί για τα «παραπέρα», κατά καιρούς, έχω γράψει τις κριτικές μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εν πρώτοις αυτό το "όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, ακούσαμε Γιάννη Πετρίδη, και δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας μουσικόφιλος, που να μην έχει περάσει από τις εκπομπές του" ακούγεται ελαφρώς εκβιαστικό. Κάποιοι περάσαμε από τις εκπομπές του, μόνο για να την κάνουμε αμέσως, με ελαφρά πηδηματάκια. Πάντα ήταν ξεκάθαρο σε κάποιους ότι η δουλειά του Πετρίδη δεν αφορούσε τη μουσική την ίδια, αλλά τον αριθμό των "units" που πούλησε κάθε άλμπουμ και το πόσες εβδομάδες παρέμεινε στο τοπ. Απλώς, στην περίοδο των '70s, ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έφταναν στο τοπ περιλαμβάνονταν διάφοροι Rolling Stones και Bowie. Ως εκ τούτου, και με το σκότος που βασίλευε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η ραδιοφωνική εκπομπή του αποτελούσε όντως όαση.
    Όμως ουδέποτε οι Πετρίδης υιοθέτησε κάποια ρηξικέλευθη ή έστω κριτική στάση απέναντι στα πράγματα - για να μη μιλήσουμε για την όψιμη εντρύφησή του στην ...κλασική!!! Από αυτή την άποψη υπήρξε πρόδρομος της "μεταμοντέρνας" μουσικής δημοσιογραφίας όπως ασκείται συνήθως στο διαδίκτυο: ίσες αποστάσεις από όλα, περιγραφή αντί αξιολόγησης [κάτι πασαλείμματα απ' το δελτίο τύπου], "λόγος" χαμένος στα κλισέ.
    Η όποια κριτική, με όλα τα λάθη της, προσέγγιση, θα έπρεπε να αναζητηθεί στις σελίδες κάποιων, ελάχιστων, μουσικών περιοδικών όλα αυτά τα χρόνια, αρχής γενομένης φυσικά από εκείνες του ΗΧΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην το χοντραίνουμε το παιγνίδι… παραμονή Πρωτοχρονιάς.
      Το ότι «όλοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, ακούσαμε Γιάννη Πετρίδη, και δεν πρέπει να υπάρχει Έλληνας μουσικόφιλος, που να μην έχει περάσει από τις εκπομπές του» δεν είναι καθόλου εκβιαστικό, είναι απλώς πραγματικό. Και δεν υπάρχει ούτε καμμιά… ντροπή σ’ αυτό. Αν υπάρχει κάποιος που δεν άκουσε ποτέ στη ζωή του Πετρίδη να μας το πει να τον… βραβεύσουμε.
      Τώρα, το τι σημαίνει για τον καθέναν το «ακούω μια εκπομπή» είναι άλλο πράγμα. Άλλος ακούει χαλαρά, άλλος ακούει κριτικά, άλλος ακούει και δεν ξανακούει, άλλος «κολλάει» κ.ο.κ. Δεν θα αναλύσουμε τώρα την κάθε περίπτωση.
      Για μένα το μουσικό ραδιόφωνο δεν είναι για κριτικούς λόγους και κοινωνικές αναλύσεις, αλλά για «σωστές» επιλογές. Για τις αναλύσεις υπάρχει το χαρτί. Το κείμενο. Και για κείμενα του Πετρίδη σε έντυπα κανείς δεν έχει γράψει κριτικές σαν αυτές που έχω γράψει εγώ στο δισκορυχείον. Αν υπάρχουν κι άλλες να μου τις υποδείξετε.
      Κάπως έτσι, λοιπόν, άκουγα και Bowie και Roxy Music και Brian Eno και όλα τα υπόλοιπα… όταν μεταδίδονταν. Όταν μεταδίδονταν πράγματα που δεν μ’ ενδιέφεραν απλώς έκλεινα το ραδιόφωνο, κι έβαζα στο πικάπ τους δίσκους μου. Έτσι, ενεργούσα. Γι’ αυτό δεν είχα πρόβλημα με τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Πετρίδη και οποιουδήποτε άλλου άκουγα. Τους αντιμετώπιζα δηλαδή όπως τους DJs στα μαγαζιά. Άμα μου άρεσε το πρόγραμμά τους καθόμουν. Αν όχι… την έκανα.

      Εντάξει τώρα και με τον ΗΧΟ… Και σ’ άλλα περιοδικά διάβαζες κρίσεις για τη μουσική, και πιο ουσιαστικές από εκείνες του ΗΧΟΥ. «ΤΖΑΖ», «Μουσική», «Σχολιαστής» κ.λπ. Το θέμα δεν είναι τα περιοδικά, αλλά οι άνθρωποι που γράφουν τα κείμενα. Οι ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ.

      Διαγραφή
    2. Κανένα παιχνίδι δεν χοντραίνουμε, εκτός αν θες να το χοντρύνεις εσύ [παραμονιάτικα]. Το ότι είναι "πραγματικό" και όχι "εκβιαστικό" από που προέκυψε; από γκάλοπ της Kapa Research΄ή της Metron Analysis; Από πουθενά δεν προκύπτει, εκτός από την επανάληψη του ίδιου ποιήματος χρόνια και ζαμάνια.
      Το τι σημαίνει για τον καθένα "ακούω μια εκπομπή" δεν είναι "άλλο πράγμα", είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ζητούμενο. Άλλος ακούει από κάποια ανάγκη να ακούσει μουσική και άλλος για να περάσει την ώρα του. Όμως, η "εκτίμηση" προς τον DJ Πετρίδη προκύπτει, ως δια μαγείας, από όλους εκείνους που περνούν την ώρα τους μαζί του, ακριβώς όπως προκύπτουν τα τοπ που φιλότιμα υπηρέτησε και υπηρετεί, και τα οποία ακριβώς αφορούν τις "μουσικές προτιμήσεις" ΜΗ ΦΙΛΟΜΟΥΣΩΝ.
      Όντως το μουσικό ραδιόφωνο δεν αφορά κριτικούς λόγους και αναλύσεις, αλλά σωστές μουσικές επιλογές. Οι "σωστές" μουσικές επιλογές είναι ακριβώς οι ΚΡΙΤΙΚΕΣ μουσικές επιλογές, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρχει σε ένα πρόγραμμα η Madonna και οι ...Shriekback, ο ομογενοποιημένος πολτός που συναντάς σε μια εκπομπή του Πετρίδη.
      Όσο για το "εντάξει τώρα και με τον ΗΧΟ..." είναι περίεργο, το respect που αποτίνει κάποιος στον Γιάνη Πετρίδη ως dj, να μην το αποτίνει στο πρώτο και μόνο, για μεγάλο διάστημα, περιοδικό που προσέγγισε με κριτικό, άσχετα αν πολλές φορές αδέξιο, τρόπο τη μουσική.

      Διαγραφή
    3. Μην ειρωνεύεσαι (με “Kapa Research” κι άλλες τέτοιες εξυπνάδες) και μην τσαντίζεσαι δεν υπάρχει λόγος. Δέξου αυτό που σου λέω, γιατί έτσι είναι και μην προσπαθείς με σοφιστείες να ξεφύγεις. Αν ξέρεις κάποιον έλληνα μουσικόφιλο που δεν άκουσε ποτέ στη ζωή του Γιάννη Πετρίδη να μας τον υποδείξεις. Είναι απλό. Αλλιώς μην το συνεχίζουμε αυτό το κεφάλαιο. Εγώ κυριολεκτώ επί τούτου. Εσύ λες τα δικά σου. Ok, πες τα.
      Ρε φίλε μου, γιατί με ζορίζεις τώρα; Όποιος δεν γουστάρει μια εκπομπή γυρίζει το κουμπί και πάει αλλού. Και για να το κάνει αυτό κάποια κρίση δουλεύει. Δεν το κάνει αυτοματικώ τω τρόπω.
      Τώρα δεν θυμάμαι συγκεκριμένες εκπομπές του Πετρίδη, για να δω αν έπαιζε μετά από Madonna τους Shriekback. Δηλαδή και να τους έπαιζε σιγά τα λάχανα. Θέλω να πω πως για μένα δεν είναι τόσο σημαντικά όλα αυτά. Ο Πετρίδης δεν έκανε μόνο εκπομπές για τα τοπ (Αγγλίας και Αμερικής) είχε κι άλλα θέματα στις εκπομπές του –τα είπαμε– αφιερώματα κ.λπ. Λοιπόν, εκείνο το ζευγάρι τα γυαλιά που λέω παραπάνω ξέρεις πώς το είχα κερδίσει; Απαντώντας σε ερώτηση σχετική με τον Harvey Mandel, όχι για την… Madonna. Και κάποιος ο οποίος έβαζε “Cristo Redentor” σε μια εκπομπή για μένα «μέτραγε» σαν DJ.
      Στο ξαναλέω, εγώ σε περιοδικά συνολικά δεν αποτίνω “respect”. Εμένα μ’ ενδιαφέρουν συγκεκριμένα κείμενα, κι εκείνοι που τα υπογράφουν.

      Διαγραφή
    4. Μα ...ούτε ειρωνεύομαι ούτε τσαντίζομαι. Ακόμα κι όταν οι "σοφιστείες" μου βαφτίζονται έτσι, μόνο για να μείνουν αναπάντητες. Ισχυρίζομαι απλώς ότι τα περί ΓΠ αποτελούν ένα ακόμα στερεότυπο, που επαναλαμβάνουν αντανακλαστικά όσοι μιλούν για θέματα που δεν κατέχουν και εν πολλοίς, δεν τους ενδιαφέρουν. Προσωπικά ξέρω ένα σωρό άτομα που γέλαγαν με τις εκπομπές του ΓΠ και με τη "μουσικογνωσία" του. Αυτήν κρίνουμε και όχι το αν εσύ ή εγώ έχουμε περάσει κάποιες ευχάριστες στιγμές μαζί του.
      Τώρα αν ο ΓΠ έχει έναν φίλο από δίπλα που του ψιθυρίζει κάποια στιγμή "Βάλε κι ένα "Cristo Redentor' δεν έχει σημασία. Εσχάτως βάζει και ...Mozart και ...Stravinsky. Μήπως να τον δοξάσουμε
      και ως κλασικογνώστη;
      Σοφιστεία, θα μου επιτρέψεις, είναι τα περί εναλλακτικού respect σε περιοδικά και υπογραφές. Απλούστατα, ένα περιοδικό είναι οι υπογραφές του. Και αν ένα έντυπο μπορεί να φιλοξενεί άνισα μεγέθη, δεν μπορεί η ζυγαριά να μη γέρνει προς κάποια κατεύθυνση. Ακριβώς όπως, για σένα, η ζυγαριά ως προς τις εκπομπές του Πετρίδη φαίνεται να κλίνει, και δικαίωμά σου, προς την πλευρά του Harvey Mandel και όχι της Madonna.

      Διαγραφή
    5. Τα περί Κάπα κλπ είναι μ@λ@κιες.
      Ας κόψουμε τη χολή , δεν αξίζει στον άνθρωπο σε καμία περίπτωση

      Διαγραφή
    6. Θα σου πω Oannes. Προσωπικά, μέσα στα χρόνια, το απομυθοποίησα το ραδιόφωνο – και σήμερα δεν ακούω καθόλου. Όταν άκουγα Πετρίδη, που και που το ξαναλέω, ήμουνα παιδί, έφηβος, ή και λίγο μεγαλύτερος, και πάντα άκουγα εκείνα που μ’ ενδιέφεραν (και όχι όσα δεν μ’ ενδιέφεραν). Και δεν ήμουνα απίκο με το στυλό και το χαρτί για να δω αν θα έλεγε καμμιά ανακρίβεια, ώστε να την σημειώσω – οι οποίες ανακρίβειες, εδώ που τα λέμε, στον ρέοντα ραδιοφωνικό λόγο δεν έχουν το βάρος του γραπτού. Τον αντιμετώπιζα χαλαρά – όχι μόνο τον Πετρίδη, αλλά όλους τους παραγωγούς. Και κακώς τώρα πιάσαμε αυτή την κουβέντα για το ραδιόφωνο του Πετρίδη, γιατί εδώ και 20 χρόνια δεν έχω ουδεμία γνώμη γι’ αυτό. Τον άκουγα, περιστασιακά στα eighties κυρίως. Κι εδώ, στη συγκεκριμένη ανάρτηση, δεν αναφέρθηκα φυσικά στις εκπομπές του.
      Βεβαίως ένα περιοδικό είναι οι υπογραφές του. Αλλά ποιες υπογραφές του; Όλες; Όχι όλες. Κάποιες. Πάντα αγόραζα περιοδικά για να διαβάσω συγκεκριμένους αρθρογράφους. Σε συγκεκριμένες υπογραφές έδινα και εξακολουθώ να δίνω respect. Στον «Ήχο» διάβαζες καλά κείμενα σε επίπεδο πληροφορίας (και γι’ αυτό τον αγόραζα στα 80s και τα early 90s), αλλά σχεδόν τίποτα για το κοινωνικό κομμάτι της μουσικής (του ροκ ας πούμε) που εμένα μ’ ενδιέφερε περισσότερο.

      Διαγραφή
    7. >Μην ειρωνεύεσαι (με “Kapa Research” κι άλλες τέτοιες εξυπνάδες) και μην τσαντίζεσαι δεν υπάρχει λόγος. Δέξου αυτό που σου λέω, γιατί έτσι είναι και μην προσπαθείς με σοφιστείες να ξεφύγεις. Αν ξέρεις κάποιον έλληνα μουσικόφιλο που δεν άκουσε ποτέ στη ζωή του Γιάννη Πετρίδη να μας τον υποδείξεις. Είναι απλό.

      Σοβαρά μιλάμε; Ούτω εγώ, ούτε οι περισσότεροι που γνωρίζω που αρχίσαμε να ακούμε ραδιόφωνο στα μέσα-τέλη των έιτιες ακούγαμε ιδιαίτερα Πετρίδη. Μάλλον χλευασμό προκαλούσε. Προσωπικά έχω ακούσει 4-5 φορές και αυτές με το ζόρι.

      Όταν υπήρχε Δασκαλόπουλος, Μηλάτος, Ζήλος, Τσανάκας (και στην ΕΡΤ, αλλά και μετά με τα ιδιωτικά) κλπ γιατί να ακούσεις Πετρίδη, ιδιαίτερα αν έχεις διαμορφωμένα γούστα, και όχι "ότι κινείται εκτελείται"; Μετά ήρθε και το MTV αρχές 90 και ο Πετρίδης έγινε τελείως άχρηστος ακόμα και για τα τοπ.

      Όσο για τον ΗΧΟ επίσης διαφωνώ καθέτως. Για το κοινωνικό κομμάτι είχαν πάντα καλά κείμενα, έως και δοκίμια του Φώτη Τερζάκη είχαν να αναλύει τα sixties, αλλά και σε κάθε κριτική ή παρουσίαση δίνανε έμφαση στο κοινωνικό / κριτικό μέρος.


      Διαγραφή
    8. >>Σοβαρά μιλάμε;<<

      Φυσικά μιλάμε σοβαρά, αφού κι εσύ άκουσες «4-5 φορές και αυτές με το ζόρι»! Άρα εκείνο που έγραψα… «Αν ξέρεις κάποιον έλληνα μουσικόφιλο που δεν άκουσε ΠΟΤΕ στη ζωή του Γιάννη Πετρίδη να μας τον υποδείξεις» εξακολουθεί να ισχύει!! Έλα τώρα… πάμε στα ουσιαστικότερα…

      Δασκαλόπουλος, Μηλάτος, Ζήλος, Τσανάκας… Τραγούδια και μουσικές έβαζαν όλοι. Ντιντζέιδες ήταν. Και μπορεί να έκαναν και καλές εκπομπές (μπορώ να βεβαιώσω, προσωπικώς, μόνο για τον Ζήλο, γιατί τους άλλους τους άκουγα περιστασιακά), αλλά αυτό δεν είναι και κάτι… ανήκουστο. Κάποιες γνώσεις να’ χεις κι ένα γούστο (κάτι πιο δύσκολο ορισμένες φορές), φτιάχνεις πρόγραμμα (σε σταθμό ή μαγαζί). Και αυτοί όλοι που είπες, σαν εκπομπές τώρα λέω, για μένα δεν έπιαναν μία μπροστά στον Πάνο Γεραμάνη ας πούμε, που έπαιζε λαϊκά, στον Γιώργο Παπαστεφάνου (που έπαιζε και ξένα) ή τον Ζακ Μεναχέμ.
      Οι καλύτεροι radio-DJs στην Ελλάδα, για μένα, ήταν κάποιοι που έπαιζαν ελληνικά (λογικότατον), και βεβαίως ο Πετρίδης που είχε μια σφαιρική εικόνα της ξένης μουσικής. Μπορούσες ν’ ακούσεις δηλαδή στις εκπομπές του (για τα 80s μιλάω πάντα) και tops, και pop, και rock, και soundtracks και garage, και punk, και new wave, και dark, και ψυχεδέλειες και progressive και απ’ όλα.
      Θυμάμαι έναν τύπο που έπαιζε στα eighties, στο κρατικό, new wave of british heavy metal (πώς λέμε σήμερα… northern soul… καμμία σχέση). Ήταν πολύ καλός σ’ αυτό που έκανε (έτσι έδειχνε), αλλά αυτό που παρουσίαζε ήταν πολύ εξειδικευμένο. Αφορούσε τους fans. Εγώ τον άκουγα πού και πού… αλλά κάπου τον βαριόμουνα. Όπως βαριόμουν τον Τσανάκα ας πούμε, ή τον Μηλάτο.

      Ο Τερζάκης στον ήχο, αν θυμάμαι καλά, έγραψε στα late 80s-early 90s και ήταν υπέρ το δέον θεωρητικός – και με το ροκ και την ποπ δεν είχε και την άριστη σχέση. Δεν λέω πως ήταν άσχετος προς θεού. Όσον αφορά στις κριτικές, άσε τώρα. Τις έχω δίπλα μου, σε τόμους και μπορώ να σου πω ό,τι θέλεις…

      Διαγραφή
    9. Α, αυτό εννοείς «άκουσε»; Ελάχιστες φορές και με το ζόρι; Ε, τότε αν ξέρεις και εσύ μουσικόφιλο που δεν είδε ΠΟΤΕ Ρούλα Κορομηλά ή Ελένη Μενεγακη, να να μας τον υποδείξεις...

      Για τους DJ, αφού λες για Μεναχέμ και Παπαστεφάνου (και αν εξαιρέσουμε το Γεραμάνη) με άλλα λόγια, μάλλον σου άρεσε το ελαφρό-τραγουδιστικό τουρλουμπούκι που βλέπουμε και στο Δισκορυχείο, σήμερα avant guarde αύριο Μουζάκηs, Yell O Yell και Tito Puente.

      Διαγραφή
    10. Φυσικά και ξέρω. Πρώτα-πρώτα τον εαυτό μου! Και φυσικά εκατοντάδες άλλους σοβαρούς ανθρώπους, που δεν καταδέχτηκαν ποτέ να δούνε τις παπαριές της τηλεόρασης. Καλά είσαι τόσο βλάκας, ώστε συγκρίνεις τις εκπομπές του Πετρίδη με τα τηλεοπτικά σκουπίδια;
      Άμα το δισκορυχείον σου φαίνεται «τουρλουμπούκι» τότε σταμάτα να μας παρακολουθείς… σε χρειάζεται η EΪ-ΤΖΙ-ΜΠΙ!

      Διαγραφή
  8. Αναρωτηθείτε γιατί ενώ σε όλο τον κόσμο ο Branson έκλεισε και συγχώνευσε τη Virgin εξαιρέθη η μικρή Ελλας. Μετά, γιατί κόντρα σε στοιχεία πωλήσεων και νούμερα κυκλοφόρησαν δεκάδες εναλλακτικά ακούσματα. Μετά πειτε κι ένα ευχαριστώ στον ΓΠ. Ισαάκιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΟΚ, προφανώς έχουμε διαφορετική εκτίμηση για το τι σημαίνει "κοινωνικό κομμάτι της μουσικής".
    Όσο για τον Πετρίδη, όντως έχει τραβήξει αυτή η κουβέντα και το τελευταίο που θα με ενδιέφερε θα ήταν να χύσω χολή για ένα, ούτως ειπείν, βετεράνο του χώρου. Δεν μου είναι καν αντιπαθής ως περίπτωση [όχι ότι τον σέβομαι κιόλας]. Αντιπαθής μου είναι απλώς η αύρα του "grand master" που κάποιοι έχουν επιδαψιλεύσει γι' αυτόν, από άγνοια ή από σκοπιμότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. >>ΟΚ, προφανώς έχουμε διαφορετική εκτίμηση για το τι σημαίνει "κοινωνικό κομμάτι της μουσικής".<<

      Ναι, μάλλον…


      >>Αντιπαθής μου είναι απλώς η αύρα του "grand master" που κάποιοι έχουν επιδαψιλεύσει γι' αυτόν, από άγνοια ή από σκοπιμότητα.<<

      Εδώ θα συμφωνήσουμε. Ακούγονται και διαβάζουμε υπερβολές.

      Διαγραφή
  10. Το πιο απροσδόκητο LP, που κυκλοφόρησε ποτέ από την ελληνική Virgin ήταν το “Bazaar, Istanbul Express” εκεί γύρω στο ’83. Επιλογές από τα φοβερά συγκροτήματα του Mehmet Ozan από τη Δανία, με τις δισκάρες στα late seventies, σε μιαν ελληνική παραγωγή. Εδώ, όλες οι λεπτομέρειες…

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/02/bazaar-istanbul-express.html

    Δεν μου έρχεται στο μυαλό κάτι άλλο, που να το ξεπερνά…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Που είσαι βρε ΓΠ να μιλήσεις για τις punk, underground επιλογές σου που ξεκίνησαν στην Music Box...που είσαι;

      Διαγραφή
    2. Άκου να σου πω κάτι. Ξέρω ότι δεν τρολάρεις, οπότε τις βλακείες που λες τις πιστεύεις, δεν σου ξεφεύγουν. Έκανα την αβαρία, την υποχώρηση να πούμε, και σ’ άφησα να λες διάφορα. Αν είναι όμως κάθε λίγο και λιγάκι να λες σαχλαμάρες, ανεβάζοντάς μας την πίεση, τότε θα το χαλάσω το παιγνίδι. Δεν είμαι διατεθειμένος ν’ απαντάω σε κάθε κοτσάνα που λες, ούτε είμαι διατεθειμένος να σ’ αφήσω να μου διαλύσεις το blog. Ή θα προσέχεις τι θα λες ή τις μπούρδες αλλού. ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

      Μusic-box, underground και φούτσες μπλε!
      Ρε εδώ ο άνθρωπος λέει σε συνέντευξη πως… «Τις αναστατώσεις τις κοινωνικοπολιτικές στην Αμερική, με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τις εξεγέρσεις, δεν τις μαθαίναμε»… (δεν τις μαθαίναμε στην Ελλάδα δηλαδή!!), όταν οι ΕΙΚΟΝΕΣ, ένα οικογενειακό περιοδικό(!), κυκλοφορούσαν το 1968 (τεύχος 606) με εξώφυλλο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και όταν την ίδια χρονιά είχε κυκλοφορήσει στη γλώσσα μας το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του αφροαμερικανού Lerone Bennett, Jr. «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/ Ο Μωυσής των Νέγρων της Αμερικής» [εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδης]!!
      Άσε τώρα, να μην ανοίξω… τον στόμα μου…

      ΜΟΝΟ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ’ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΚΟΠΑΝΑ ΤΗ.

      Πάω να συνεχίσω το κρασάκι μου…

      Διαγραφή
    3. >όταν οι ΕΙΚΟΝΕΣ, ένα οικογενειακό περιοδικό(!), κυκλοφορούσαν το 1968 (τεύχος 606) με εξώφυλλο τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και όταν την ίδια χρονιά είχε κυκλοφορήσει στη γλώσσα μας το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του αφροαμερικανού Lerone Bennett, Jr. «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/ Ο Μωυσής των Νέγρων της Αμερικής» [εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδης]!!

      Η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ τη χρονιά εκείνη ήταν πρώτη είδηση στην Αμερική. Το ότι το έγινε πρωτοσέλιδο στις ΕΙΚΟΝΕΣ δεν σημαίνει και ότι μάθαινε ο κόσμος στην Ελλάδα για το CDS, τη Ρόζα Πάρκς, το Watts, την πορεία στην Σέλμα, τις φασαρίες στο πανεπιστήμιο του Όξφορντ Μισσισσίπι, τις εκάστοτε ειδήσεις με τους Μαύρους Πάνθηρες, και ένα σωρό άλλες σημαντικότατες εξελίξεις ...

      Τώρα οι ψάχνοντες βιβλιοφάγοι αριστεριστές κλπ, μπορεί να μάθαιναν κάποια από αυτά ξώφαλτσα, εκ των υστέρων, από κάνα βιβλίο όπως το παραπάνω που παραθέτεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν γνωστές στο ευρύ, ακόμα και αριστερό/"εναλλακτικό", κοινό.



      Διαγραφή
    4. Κοίταξε, επειδή δεν τα ξέρεις καλά τα πράγματα καλύτερα να μη λες. Τώρα θα καθόμαστε να συζητάμε για τον Martin Luther King και για το πώς «πέρασε» στην Ελλάδα των sixties, όταν πριν από μερικές ώρες αγνοούσες αυτές τις δημοσιεύσεις; Άσε τώρα…

      Για όλα υπήρχαν πληροφορίες και όποιος ήθελε έψαχνε, μάθαινε και διάβαζε, ας πούμε όπως συνέβαινε πάντοτε στα χρόνια πριν το internet – γιατί τώρα η γνώση είναι κομμάτι ετοιματζίδικη, και όλοι το παίζουν «γνώστες» πατώντας ένα κουμπί.

      Κάποιοι είχαν και έχουν καλή σχέση με το διάβασμα, με τα βιβλία, και κάποιοι ανύπαρκτη. Αυτή είναι η ουσία.

      Διαγραφή
    5. Ανώνυμε, είσαι… δημόσιος υπάλληλος, άνοιξες το κομπιουτεράκι σου πρωί-πρωί Δευτέρα κι επειδή δεν έχεις τι να κάνεις στέλνεις σχόλια στο δισκορυχείον; Αφού είσαι άσχετος μ’ αυτά τα θέματα…

      Αν θες κουβέντα σοβαρή να μας πεις ποιος είσαι. Να δώσεις σαφές ηλεκτρονικό στίγμα, αλλιώς με αγνώστους –που θέλουν να λένε ό,τι να ’ναι– εγώ δεν συζητάω. Δεν έχω χρόνο για πέταμα, όπως ενδεχομένως έχεις εσύ.

      Διαγραφή
    6. Μπήκε τώρα ο άλλος να μας πει πως τα ήξερε αυτά για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, λέγοντάς μας μάλιστα πως έχει πολλά βιβλία στη βιβλιοθήκη του (ακόμη και από τον 19ον αιώνα – πρόσεξε μην ξεχάσεις να τα δηλώσεις στο περιουσιολόγιο!), όπως τον τόμο με τα εξώφυλλα των ΕΙΚΟΝΩΝ.
      Όμως ο τύπος αυτός, που θέλει να κάνουμε κουβέντα, δεν έχει ούτε αυτό το λεύκωμα, γιατί αν το είχε θα ήξερε πως εκεί ανθολογούνται τα εξώφυλλα (όχι όλα) της πρώτης εποχής (πριν την χούντα δηλαδή) και όχι τα εξώφυλλα του ’68.
      Αγνοεί, δε, ο αδαής πως στη δεκαετία του ’60 κυκλοφορούσαν στη χώρα πέρα από τις εγχώριες εκδόσεις (που δεν ήταν λίγες) πάμπολλες ξένες εφημερίδες, όπως και ξένα βιβλία και περιοδικά στα διάφορα περίπτερα και βιβλιοπωλεία. Και όποιος ενδιαφερόταν να μάθει το έκανε. Ξέρω ανθρώπους που έμπαιναν στα βιβλιοπωλεία στα sixties και τα «μάδαγαν» κανονικά, για να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους για γνώση. Αλλοίμονο, αν περίμενε η ανθρωπότητα το internet για ν’ ανοίξει τα στραβά της… Θα κοιμόμασταν ακόμη αγκαλιά με τις αρκούδες…

      Διαγραφή
    7. Στις 4 Απριλίου 2018 συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη δολοφονία του Martin Luther King – θα κάνεις υπομονή μέχρι τότε, για τα περισσότερα.

      Αυτά τα ολίγα για τον χαζό και άσχετο σχολιαστή, που νομίζει ότι μόνο μέσα από λευκώματα –που κυκλοφόρησαν πριν λίγα χρόνια και τα έχει όλος ο κόσμος και που ακόμη κι αυτά τα λευκώματα λίγοι τα ξεφυλλίζουν με προσοχή…– και που νομίζει κατά βάση πως οι… Gary Puckett & The Union Gap ήταν κανένα απαγορευμένο γκρουπ στην Ελλάδα των sixties, τη στιγμή που κυκλοφορούσαν singles και LP τους (ναι LP!!).

      Ρε, αφού είσαι άσχετος σου λέω… μη συνεχίζεις…

      Άμα είχες το θάρρος να αποκαλυφθείς θα κάναμε ωραία κουβέντα, και θα έπεφτε και πολύ γέλιο… Τώρα όμως… αμόλα…

      Διαγραφή
    8. Και κάτι ακόμη. Σ’ εσένα το λέω άσχετε πρωινέ σχολιαστή…

      Αν κάποιος θέλει να κάνει σοβαρή κουβέντα για θέματα του παρελθόντος θα έρχεται με τις πληροφορίες του και τα στοιχεία του. Δεν θα μπαίνει στο «Δισκορυχείον» και θα προβοκάρει με τις ψευτοεντυπώσεις του, και με τις κούφιες βεβαιότητές του…
      Αν θέλει να έρχεται με τα… «έτσι είναι, επειδή έτσι νομίζω», προβάλλοντας την αυταπόδεικτη άγνοιά του με ηλίθια αυτοπεποίθηση και αχαρακτήριστο τσαμπουκά, εγώ θα τον κράζω… και κουβέντα δεν θα πιάνω (εννοείται)…

      Διαγραφή
    9. Μα αυτό κάνεις ακριβώς.

      Σου λένε πράγματα αυτόπτες μάρτυρες που έζησαν την εποχή, και εσύ με πρόσχημα 2-3 δείγματα που βρήκες τους λες ότι τάχα δεν ήταν έτσι και εσύ, 40 και 50 χρόνια μετά, τα γνωρίζεις καλύτερα.

      Αγνοείς όμως ότι για να αξιοποιήσεις το οποιοδήποτε τεκμήριο δεν αρκεί να το έχεις, πρέπει και να γνωρίζεις να το τοποθετήσεις ιστορικά και να αξιολογήσεις τη σημασία του. Αλλιώς όποιος περνούσε από το Μοναστηράκι και αγόραζε παλαιά περιοδικά θα ήταν ...ειδικός στα 60s, και όποιος έσκαβε και έβρισε αρχαία στον Κεραμεικό θα ήταν αυτομάτως και αρχαιολόγος...

      Το τι σημαίνει ειδικού ενδιαφέροντος και γενικού, τι τι σημαίνει περιορισμένου εύρους έκδοση ή ειδικού κοινού δεν το καταλαβαίνεις.

      Για να δώσω ένα σύγχρονο παράδειγμα, και η Πλάτωνος δισκογραφήθηκε με το «πιστεύω» (Υπεραγορά) και ο δίσκος κυκλοφόρησε και υπάρχει και με το κομμάτι μέσα, αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος βλαξ βρεί το δίσκο το 2050 θα δικαιούται να λέει ότι δεν υπήρξαν αντιδράσεις και λογοκρισία. Και κάποιος που τα έζησε και τα θυμάμαι συνήθως θα γνωρίζει καλύτερα το κλίμα και την πραγματικότητα της εποχής ― και όχι απλά ότι ο δίσκος βγήκε στα ράφια.

      Αντίστοιχο, αν κάποιος πεί ότι "στην Ελλάδα δεν μαθαίναμε το 2010-2015 τι γίνονταν στην Αργεντινή", και κάποιος άλλος 30 χρόνια μετά το διαψεύσει φέρει ως παράδειγμα διάφορα αριστερίστικα site και κάποια βιβλία, χωρίς να σκεφτεί ο βλαξ ότι την κοινή γνώμη την μονοπωλούσαν τα εργολαβοκάναλα, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, κλπ, και όχι το ...left.gr, και ότι αυτά παρουσίαζαν μια διαστρευλωμένη εικόνα της Αργεντινής.

      Και άμα στριμωχτεί, μπορεί να πετάξει και καμμία λαμακία του στυλ "όποιος έψαχνε έβρισκε" και ότι αυτός είχε γνωστούς που ήξεραν τα πάντα για την Αργεντινή και διάβαζαν ξένο τύπο, λες και αυτό ήταν το θέμα...

      Διαγραφή
    10. Και τι σημαίνει «αυτόπτης μάρτυς» ρε άσχετε; Γιατί, εγώ θα εξακολουθήσω να σε αποκαλώ άσχετο.

      Ο «αυτόπτης μάρτυς» μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει μετά από 50 χρόνια. Μπορεί να ήταν αδιάφορος, αγράμματος ή οτιδήποτε. Μπορεί να έβλεπε βιβλίο και να έβγαζε αναφυλαξία. Μπορεί να κοιμόταν όρθιος… μπορεί… χίλια-δυο μπορεί…

      Άσε μας τώρα με την Πλάτωνος και τις αηδίες του… 2050!

      Εδώ μιλάμε για κάποιο συγκεκριμένο γεγονός του παρελθόντος. Για τον αν η δράση του Martin Luther King ήταν γνωστή στην Ελλάδα του ’68.

      Ε λοιπόν είσαι στόκος, αν δεν καταλαβαίνεις αυτά που σου γράφω. Σου λέω ότι όλες οι μεγάλες ελληνικές εφημερίδες και πολλά περιοδικά έγραφαν για τους αγώνες των μαύρων στη δεκαετία του ’60. Σου λέω πως ολόκληρο βιβλίο για τον MLK κυκλοφόρησε στη γλώσσα μας το 1968 κι εσύ σφυρίζεις στον αέρα… για να μην πω τίποτα χειρότερο.
      Όποιος γούσταρε να μάθει και να ενημερωθεί γι’ αυτά τα γεγονότα μπορούσε να το κάνει στην Ελλάδα των sixties, και δεν τον εμπόδιζε ούτε η Ένωση Κέντρου, ούτε οι Αποστάτες, ούτε και η χούντα. Ξαναλέω, δε, πως το βιβλίο για τον MLK –βιβλίο λέω, το καταλαβαίνεις αυτό, ή είσαι τελείως βόδι;–, ένας ολόκληρος τόμος 275 σελίδων κυκλοφόρησε το 1968 από τις εκδόσεις Πεχλιβανίδη.
      Ξέρεις τι σημαίνει εκδόσεις Πεχλιβανίδη; Δεν ξέρεις, επειδή είσαι αγράμματος. Οι εκδόσεις Πεχλιβανίδη-Ατλαντίς ήταν από τις πιο εμπορικές της εποχής. Σ’ αυτές κυκλοφορούσαν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» φερ’ ειπείν κι ένα σωρό άλλα έντυπα ευρείας κυκλοφορίας. Μόνο κάποιος άσχετος και αδιάφορος για τα «γεγονότα που συγκλόνιζαν την Αμερική» δεν θα έπαιρνε χαμπάρι το βιβλίο.
      Αν αυτά όλα δεν τα καταλαβαίνεις… πρόβλημά σου. Θα σε παρακαλέσω μόνο να μην με ξαναενοχλήσεις. Δηλαδή και να με ξαναενοχλήσεις, εγώ δεν πρόκειται ν’ ασχοληθώ ξανά μαζί σου.

      Διαγραφή
    11. Μια χαρά τα λέει ο παραπάνω Φώντα. Μην ταραζεσαι!

      Διαγραφή
    12. Γιατί να μην υποστηρίξεις τον εαυτό σου, ή τον «εαυτό» σου»;
      Οι βλάκες βρίσκουν τρόπο να επικοινωνούν μεταξύ τους.

      Για τα φυλετικά ζητήματα, στα sixties, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας, μόνο στην εφημερίδα «Μακεδονία» υπάρχουν χιλιάδες αναφορές! Για τις συγκρούσεις στο Watts τον Αύγουστο του ’65, για όλα!! Παρά ταύτα κάποιοι μας λένε σήμερα πως ο κόσμος, τότε, δεν ήξερε τι συνέβαινε!

      Και σήμερα μπορεί να υπάρχουν κάποιοι, πολλοί, που να μην ξέρουν τι γίνεται με τους τζιχαντιστές, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πληροφορίες διαθέσιμες για ’κείνον που θέλει να μάθει και να εμβαθύνει.

      Το ζήτημα της πληροφόρησης είναι καθαρά προσωπικό. Και σχετίζεται, στη διαδρομή, με τον τρόπο που βάζουμε το μυαλό μας να δουλεύει και να σκέφτεται. Αν το βάζουμε, ή αν μπορούμε να το βάλουμε δηλαδή…

      500 δισεκατομμύρια πληροφορίες μπορεί να έχεις δίπλα σου για ένα θέμα, και παρά ταύτα να παραμένεις στουρνάρι. Να μην καταλαβαίνεις γρι. Αλλά αν είσαι μάγκας, κι έχεις μάθει να σκέφτεσαι πρωτότυπα και δημιουργικά, και με 5 πληροφορίες μπορείς να αντιληφθείς τι γίνεται, «τι παίζει», και να πας παραπέρα. Έτσι έχουν αυτά τα πράγματα.

      Διαγραφή
  11. Πέρα από το τι υπήρξε και το τι δεν υπήρξε ο Γιάννης Πετρίδης και συμπληρώνοντας τα όσα γράφει ο Φώντας παραπάνω, ας μου επιτραπεί μία προσωπική επισήμανση: ήταν εκείνος ο οποίος έπαιξε στην εκπομπή του(πρέπει να ήταν 1978 - 79, αν δεν κάνω λάθος) ολόκληρο (!) το Moonchild των King Crimson. Γι αυτό και μόνο, εγώ τουλάχιστον του βγάζω το καπέλο.
    Καλή χρονιά σε όλους, υγεία, δύναμη, σύνεση, μακροημέρευση.

    Β.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι εκπομπές του πετρίδη ήταν ευπρόσδεκτες για μένα στη δεκαετία του 70. Έπαιξε τις πρωτες punk ηχογραφήσεις όταν ο ήχος σε εντιτόριαλ μας πληροφορούσε ότι ήταν κατάντια και "ότι και στην ελλάδα υπάρχουν άνεργοι, αλλά δεν φθάνουν σε αυτό το σημείο". Επίσης έπαιξε area (το gerontocrazia), όταν δεν είχαμε ιδέα. Έπαιζε βέβαια και το daddy cool.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό για τους Area μού το είχε πει φίλος. Πρέπει να ήταν το ’79, όταν πέθανε ο Stratos.

      Το άλλο για το editorial του Ήχου είναι φοβερό. Μου χρειάζεται. Θα το ψάξω.

      Διαγραφή
    2. Ναι, τότε ήταν. Ταυτόχρονα έκανε και η "Μουσική" αφιέρωμα. Το εντιτόριαλ πρέπει να ήταν του σπίνουλα.

      Διαγραφή
    3. Το έχω το τεύχος της Μουσικής, είναι το #31 από τον Ιούνιο του ’80.

      Για κοίτα, αν είναι εύκολο, μήπως μπορούμε να βρούμε κάποια ακριβέστερα στοιχεία για τον Ήχο… Ποιο τεύχος κ.λπ.

      Διαγραφή
  13. Δυστυχώς δεν τα έχω. Από μνήμης το λέω, αλλά είμαι σίγουρος. Ίσως πιο παλιό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ο Σπίνουλας, λόγω οικογενειακών καταβολών έχει παραδοσιακή δεξιά ιδεολογία. Προς Εθνική Παράταξη αν θυμάστε οι παλιότεροι. Τι άλλο να έγραφε περι punk; Δεν εκπλήσσομαι καθόλου. Ούτε καν το rock δεν του έκανε... Είναι δε τυχαίο που από μια στιγμή και μετά έγραφε μόνο για στερεοφωνικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Tο αστείο είναι Σπύρο ότι ο Θοδωρής Σπίνουλας έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα σε ροκ συγκρότημα τους "Bare Rock" με τον συνθέτη-πιανίστα Δημήτρη Πετσετάκη. Είχαν κάνει πολλά live "Μουσικά Πρωινα" μαζί με Νοστράδαμο, με τους Socrates, τους Πελόμα Μποκιού,στο σινεμά «Άλφα» στη Νίκαια ακόμα και στο κολλέγιο Αθήνων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. όταν ο ήχος σε εντιτόριαλ μας πληροφορούσε ότι ήταν κατάντια και "ότι και στην ελλάδα υπάρχουν άνεργοι, αλλά δεν φθάνουν σε αυτό το σημείο"

    Φώντα, καταρχάς χρόνια πολλά και καλή χρονιά!

    Θαρρώ πως το βρήκα το κείμενο του ΗΧΟΥ, αλλά δεν ήταν του Σπίνουλα αλλά του Κοκιμίδη Πατενιώτη (τεύχος 72, Μάρτης 1979), με τίτλο «Πανκ γκρουπ τίθεται εκτός νόμου μετά από χυδαίο σαματά». Το κείμενο είναι μακροσκελές (μιάμιση σελίδα) και είναι γραμμένο με αφορμή συναυλία των Stranglers στο πανεπιστήμιο Surrey. Εκεί λοιπόν οι Stranglers «βλαστημούσαν, τραγούδησαν χυδαία τραγούδια και έσπασαν τα μηχανήματά τους πριν αναχωρήσουν από τη σκηνή, μόλις μετά από 15 λεπτά μιας παράστασης που έπρεπε να κρατήσει 75 λεπτά». (Φώντα σημειώνω ότι ο συντάκτης του άρθρου ήταν παρών στη συναυλία, και κατά δήλωσή του βλέπει το πανκ σαν «προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».)
    Προς το τέλος της ανάλυσής του, ο συντάκτης κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα σε Βρετανία και Ελλάδα, με αφορμή το ότι το πανκ φέρεται ως γέννημα των στρατιών των ανέργων : στη Βρετανία λοιπόν (στα βόρεια) «οι άνθρωποι μη βρίσκοντας δουλειά, φυτοζωούν […] μένουν αναγκαστικά σε γκέτο, σε διαμερίσματα τρώγλες, γίνονται βρώμικοι, τα παιδιά τους μένουν αμόρφωτα, ακαλλιέργητα και έτσι οι μόνες εκφράσεις τους είναι βλαστήμιες και βρισιές. Μην έχοντας ρούχα να ντυθούν, φοράνε κουρέλια και να, λοιπόν, το πρότυπο του πανκ».

    Στην Ελλάδα όμως, «χρόνια τώρα η ανεργία μάστιζε τις πόλεις και η φτώχεια μαράζωνε τα χωριά. Ποτέ όμως το άτομο δεν έχασε την αξιοπρέπειά του. […] ποτέ δεν αφεθήκαμε στην εύκολη λύση -εκτός βέβαια από τους φύσει τεμπέληδες- και ποτέ δεν σκεφτήκαμε να εκβιάσουμε καταστάσεις χωρίς να δουλεύουμε».

    Και πάλι για τη Βρετανία: «Και είναι λυπηρό να βλέπεις σ’ αυτή τη χώρα […] να φτάνει ο κόσμος της σε τέτοιες λύσεις. Το αν δεν σου δίνουν τη δουλειά που θέλεις –ή μάλλον αυτή που αξίζεις- δεν σημαίνει κιόλας ότι πρέπει να τους πολεμήσεις μένοντας βρώμικος και βρίζοντας. Πρέπει να πολεμήσεις, να επαναστατήσεις και οπωσδήποτε να δουλέψεις […]»

    Ελπίζω κάπως να τα συνόψισα, Φώντα, τα γραφέντα τότε στον ΗΧΟ του 1979

    spatholouro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επίσης Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά spatholouro. Με υγεία και χαρά!

      Καίριος όπως πάντα… και χίλια ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  17. Μπράβο. Πατενιώτης λοιπόν. Το συγκεκριμένο τεύχος είχε "πανκ εξώφυλλο"? Υπάρχει εντιτόριαλ σπίνουλα, με αναφορά στο φαινόμενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Όχι, δεν υπήρχε πανκ εξώφυλλο, όσο είδα. Ούτε εντιτόριαλ Σπίνουλα με τέτοια αναφορά. Κοίταξα κάμποσα τεύχη 1977-1978 και 1979 στη Βιβλιοθήκη της Βουλής (Λένορμαν)που είχα πάει για άλλη έρευνα, οπότε εκεί είναι διαθέσιμα για όποιον θέλει.

    spatholouro

    ΑπάντησηΔιαγραφή