ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ

Το τέλος της χρονιάς είναι η εποχή των λιστών – και όχι μόνο για τη μουσική, για τα πάντα. Λίστες για ταινίες, βιβλία, ταξίδια, γεγονότα, πρόσωπα κ.ο.κ. Εγώ, για σπάσιμο, έκανα τις προάλλες μια… άσχετη λίστα με βιβλία και δίσκους που άκουσα και διάβασα (ή ξανάκουσα και ξαναδιάβασα) τον τελευταίο καιρό (είναι αυτή  εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2015/12/blog-post_20.html) και μπορεί να κάνω κι άλλες μέχρι το τέλος της χρονιάς (και όχι για σπάσιμο!). Ήδη εδώ που τα λέμε, έχω κάνει μία… Μια πεντάδα…

Δεν είμαι εναντίον των λιστών, που δημοσιεύονται στο τέλος κάθε χρόνου, και δεν το παίζω αφ’ υψηλού. Όπως δεν είμαι και εναντίον των λιστών γενικώς, αφού, όπως ξέρουν οι φίλοι αναγνώστες, έχουμε κάνει λίστες εδώ στο δισκορυχείον για τα «καλύτερα progressive», για τα «καλύτερα του ελληνικού ροκ» από τα 60s, 70s και 80s κ.λπ. Και θα κάνουμε κι άλλες στο μέλλον… Σε τι είμαι εναντίον; Στις λίστες που δεν είναι αυστηρώς προσωπικές.

Το έχω γράψει κι άλλη φορά (νομίζω), με άλλη αφορμή. Δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ ακούω μουσική, και να προτείνω για μουσική, κατ’ αρχάς, σαν να είμαι «επαγγελματίας» Αγγλοαμερικάνος. Σαν... να υποχρεούμαι ν’ ακούσω όλες τις «πατάτες» της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας ή πράγματα που δεν με αγγίζουν, απλώς και μόνο για να είμαι μαζί με τους άλλους (για ταπεινούς ή λιγότερο ταπεινούς λόγους).

Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή γιατί θα πρέπει να έχω στη δική μου λίστα, στη λίστα ενός… παιδιού που ακούει μουσική στο τελευταίο κολοχώρι του κόσμου, την βαρετή και σπαραξικάρδια Adele ή τους διάφορους μαύρους από τα… κυριλέ γκέτο, που πουλάνε ψευτοτσαμπουκάδες. Προσωπικώς, δεν είμαι φαν του σύγχρονου… ποπ hip-hop, δεν το κατανοώ και δεν το καταλαβαίνω. Δεν με αγγίζει. Ποτέ, ας πούμε, σε μια δική μου λίστα δεν θα είχε θέση ένα τέτοιο άλμπουμ ή ένα άλμπουμ (να πούμε και το «αντίθετο») «κλασικής μουσικής» (μια μουσική που τη σέβομαι και την ακούω άμα λάχει –κι έχω δίσκους κλασικής– την οποίαν όμως ποτέ δεν θα την πρότεινα, για να το παίξω «κάπως»). Προτείνω, όταν θέλω να προτείνω, απ’ αυτά που γουστάρω και ακούω καθημερινώς, αδιαφορώντας για το «τι παίζει» διεθνώς.

Έριξα μια ματιά στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που δημοσίευσε ο Γιάννης Πετρίδης. Σέβομαι τον Γιάννη Πετρίδη και τους τόνους μουσική που έχει ακούσει, παρότι ούτε ένα απ’ αυτά τα τραγούδια δεν θα υπήρχε ποτέ σε μια δική μου λίστα. Κι αυτό γιατί μια τέτοια λίστα θα μπορούσε να την είχε κάνει κάποιος επαΐων στη Νέα Υόρκη ή το Λος Άντζελες – με τον οποίον δεν θα είχα κανένα κοινό σημείο, κοινωνικό ή πολιτισμικό, ουδεμία κοινή σκέψη για τη μουσική (ή και ευρύτερα).

Άκουσα τις 15 πρώτες επιλογές του Πετρίδη και μέσα σ’ αυτές βρήκα πέντε κομμάτια που ήταν καλά (για τα δικά μου γούστα). Τα σημειώνω: “King Kunta” από Kendrick Lamar, “Let it happen” από Tame Impala, “Alright” από Kendrick Lamar, “Pedestrian at best” από Courtney Barnett και “King” από Years & Years (πλάκα έχει). Και όταν λέω «καλά», εννοώ πως θα τα άκουγα ευχάριστα σ’ ένα μπαρ ή μια καφετέρια – δεν θα μ’ ενοχλούσαν. Επ’ ουδενί όμως δεν θα έδινα λεφτά, αυτήν ειδικώς την εποχή, για να τ’ αγοράσω. Ίσως, αν μου περίσσευαν, ν’ αγόραζα μόνο το “To Pimp a Butterfly” του Kendrick Lamar, που είναι καλό άλμπουμ (άκουσα κι άλλα κομμάτια του) και κυκλοφορεί σε double LP (με κανα εικοσάρι ή και λίγο παραπάνω το βρίσκεις). Όπως αγόραζα, θέλω να πω, πριν καμμιά δεκαπενταετία, βινύλια (όχι CD) των Radiohead, της Björk και του Tricky, που τώρα πιάνουν και λεφτά…

Εμένα μ’ αρέσουν οι λίστες, το ξαναλέω, και τις διαβάζω, αρκεί να είναι αυστηρώς προσωπικές. Να μην έχουν καμμία σχέση, ούτε καν να επηρεάζονται από λίστες άλλων… προυχόντων ή πτωχοαλαζώνων.