ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΣΧΟΥΤΗΣ νάυλον

Αυτό που πράττει ο Μιχάλης Μοσχούτης στο LP “Nylon” [Holotype-Editions, 2015] με την κλασική κιθάρα του συμβαδίζει μ’ εκείνο που πράττουν avant πιανίστες με το προετοιμασμένο ή το λιγότερο προετοιμασμένο πιάνο τους. Μια φυσική επίθεση-επιδρομή προς το όργανο τη βοηθεία ελάχιστων κλασικών παραφερναλίων (το EBow ας πούμε), που στόχο έχει την ανάδειξη τού… εσωτερικού κόσμου του οργάνου, του συγκεκριμένου οργάνου εν προκειμένω (της κλασικής κιθάρας), που θα παραμένει πάντα «ανοιχτός» και προς εξερεύνηση.

Για τον Μοσχούτη έχω γράψει και παλαιότερα, όταν ως Kerkville είχε δώσει το 2010 ένα άλλου τύπου κιθαριστικό άλμπουμ, προξενώντας το ενδιαφέρον μας (μπορείτε να δείτε εδώ… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/03/greek-extremities.html). Με το “Nylon” όμως ξεφεύγει. Αρνείται την τυπική αληθοφανή αφήγηση, προβαίνοντας σε μιαν εικονοκλαστική παράσταση, με στοιχεία (ή και κάτι παραπάνω) αυθόρμητου αυτοσχεδιασμού.

Οι πρακτικές προσέγγισης της κιθάρας είναι εκείνες που μπορεί ο καθείς να φανταστεί (ό,τι μπορούμε να φανταστούμε τέλος πάντων). Χτυπήματα και τσιμπήματα στις χορδές είναι το πρώτο – και αυτό κάπως σαν ένα «βασανισμό» του οργάνου. Έπειτα, παρεμβάσεις εξωτερικού τύπου με EBow ή οτιδήποτε άλλο, και εν τέλει εκμετάλλευση κάθε εκατοστού του οργάνου, έχοντας κατά νου το σπάσιμο των κανόνων της κυρίαρχης και αναμενόμενης αφήγησης. Το αποτέλεσμα καταγράφεται σε οκτώ tracks (τέσσερα ανά πλευρά), που έχουν οπωσδήποτε τις επιμέρους ιδιαιτερότητές τους.

Ας πούμε τα πρώτα δύο, τα Α1 και Α2 (“Nylon love”, “Here’s how I sing”), θυμίζουν prepared piano recordings – και ίσως όχι άδικα, αφού και στις δύο περιπτώσεις χορδές καταπονούνται. Το γενικότερο πρόσταγμα αφορά σε μια θορυβώδη κατάσταση, με τη μορφή κατολίσθησης, που φθάνει σ’ ένα τέρμα. Στο τρίτο track, το “NLN”, αν και προτείνεται το ίδιο πάνω-κάτω noisy σκηνικό, στην πράξη ο χειρισμός αλλάζει (αφού το άκουσμα είναι… ασθμαίνον-συγκοπτόμενο και όχι συνεχές). Το Α4 όμως, που κλείνει την πλευρά, το “There is only us”, είναι κάτι άλλο. Ο ήχος γίνεται περισσότερο «πλαστικός» μέσω του EBow (σαν ένα τσέλο που παίζει με fuzz π.χ.), με τους ήχους να εξερευνούν και να προβάλλουν άλλου είδους τοπία – κάπως περισσότερα ατμοσφαιρικά μέσα στη σκληρότητα και την αφαιρετικότητά τους.

Στο B1 (“Braced pair”) το μοτίβο δεν αλλάζει, παρότι η «κατασκευή» αποκτά περισσότερο οξέα χαρακτηριστικά. Στο “Towards below and above” προς στιγμήν σού γεννιέται η εντύπωση πως η προσέγγιση είναι πιο συμβατική – αν και στην πράξη αυτό το διαρκώς ευμετάβλητο σκηνικό δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής. Να όμως που μπορεί να συμβεί κι αυτό… στο επόμενο “Mother tongue” π.χ., με τους δακτυλισμούς να δημιουργούν μιαν αίσθηση συμβατότητας με τα πιο αναμενόμενα ακούσματα.

Το “Nylon” θα ολοκληρωθεί με το “With a strong sense of purposelessness”, ένα track που, σαν το “There is only us” της πρώτης πλευράς, δεν αρνείται την αποτελεσματικότητα της… στρωτής αφήγησης.

Ένα ιδιόμορφο όσο και περιπετειώδες avant LP είναι το “Nylon” του Μιχάλη Μοσχούτη, που είναι κομμένο σε 300 κόπιες και τυπωμένο σε 140 γραμμαρίων βινύλιο.

Επαφή: www.holotype-editions.com