ΑΝΝΑ ΣΤΕΡΕΟΠΟΥΛΟΥ έξοχο electronic CD

Για την πιανίστα και συνθέτιδα Άννα Στερεοπούλου είχα πληροφορηθεί τα σχετικά (και είχα ακούσει τα σχετικά) ήδη από το 2010 και αφορμή ήταν ένα διπλό, αναλυτικότατο άρθρο του φίλτατου Θωμά Ταμβάκου στα τεύχη 202 και 203 του Jazz & Τζαζ (Ιανουάριος & Φεβρουάριος του ’10). Εκεί σημείωνε μεταξύ άλλων ο Θωμάς:

«Η Άννα Στερεοπούλου, μέσω της αφαιρετικής διαδικασίας, με βασικό δημιουργικό κώδικα την Χρυσή Αναλογία-Τομή της αρχαιότητας και του αξιώματος ότι οι περισσότερες αναλογίες στη φύση τείνουν να ακολουθούν μια συγκεκριμένη αναλογία, δημιουργεί εκπληκτικά ηχητικά, ανάλογα των εικόνων εκ των οποίων εμπνέεται. Το υδάτινο στοιχείο της φύσεως και η σκιαγράφηση του συναισθηματικού κόσμου της τη δεδομένη στιγμή αποδίδουν στο μουσικό χειρόγραφο απίστευτου κάλλους ηχητικό δυναμικό, σχεδόν προγραμματικό και διάσπαρτο κινηματογραφικών εικόνων. Το δυναμικό αυτό δεν είναι μακράν των βασικών επιρροών της, τις οποίες η Άννα Στερεοπούλου ευθαρσώς μνημονεύει: La Monte Young και Steve Reich (ο μοναδικός μινιμαλιστικός διάκοσμος), Ξενάκης (η κίνηση των ηχητικών μαζών), Satie (ο υποβόσκων σαρκαστικός σχολιασμός), Keith Jarrett και Egberto Gismonti (η παρουσία της εντάσεως της αυτοσχεδιαστικής μουσικής), Fauré, Bartók, Debussy, Ravel, Dutilleux και Ραχμάνινοβ (το συναρπαστικό παιγνίδισμα των ηχοχρωμάτων), Βαγγέλης Παπαθανασίου και Tangerine Dream (οι διάσπαρτοι ψίθυροι new-age μουσικής) και Δημήτρης Λάγιος (η διακριτική σύζευξη του μεταμοντέρνου με τους απόηχους της παραδοσιακής-λαϊκής μουσικής)».

Προσφάτως η Άννα Στερεοπούλου κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ (CD ανεξάρτητης και περιορισμένης έκδοσης), που έχει τίτλο “c_i_r_c_e: the black cut” [A Stereoscopic perspective of Music & Art, 2015]. Διαβάζουμε στο μέσα μέρος του ενθέτου:

«Το c i r c e : the black cut είναι η φυσική συνέχεια των προηγούμενων άλμπουμ-project της Άννας Στερεοπούλου. Όλη η εργασία είναι βασισμένη στην εν εξελίξει έρευνα της συνθέτριας πάνω στον Ανθρώπινο Εγκέφαλο, στην Αστροφυσική, τη Φιλοσοφία και τις θεωρίες της Ψυχανάλυσης [Νους /Ψυχή /Εν (Όλον)], καθώς και: στον πίνακα “Το Μαύρο Τετράγωνο” (Kazimir Malevich, 1915), στο γραφικό σκορ των “Treatise” (1963-1967) του Cornelius Cardew και στα σημεία (σύμβολα) του Δίσκου της Φαιστού (Κρήτη, 2η χιλιετία π.Χ.)».

Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που βοηθούν στην κατανόηση της ηχητικής εξέλιξης του άλμπουμ, και αυτά καταγράφονται επίσης στο ένθετο. Διαβάζουμε και πάλι:

«Η αναχώρηση από την Αιαία –το νησί της Κίρκης–, η επίσκεψη στις Πύλες του Άδη και την Θρηνακία (νησί του θεού Ήλιου), η επιστροφή στην Ιθάκη και ο θάνατος του Οδυσσέα, αποδίδονται μέσα από σπαράγματα αρχαίων επιγραφών, τη λατρεία της Μητέρας Φύσης και άλλων αρχαϊκών γυναικείων θεοτήτων, πλέκοντας ένα αίνιγμα το οποίο, αργότερα, λύνεται κατά την άφιξη σε μια νέα Αιαία, μόλις μετά την (χρονική) Χρυσή Τομή του έργου, που συναντάμε στην ενότητα “The Black Cut”. Στο σημείο που ανακαλύπτουμε την πρώτη μας ανάμνηση, τη δική μας Γέννηση, την ίδια τη Ζωή, το Σύμπαν».

Ωραία, θα μου πείτε, είναι όλα αυτά, αλλά επί του πρακτέου τι γίνεται; Πώς ηχεί το “c_i_r_c_e: the black cut” και πώς εκδηλώνονται όλα τούτα στη μουσική που ακούγεται στο άλμπουμ; Θα πω κάτι από την αρχή – και μετά θα προσπαθήσω όσο μπορώ και με απλά λόγια να το αιτιολογήσω.

Το “c_i_r_c_e: the black cut” είναι ένα εξαιρετικό CD, και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα ηλεκτρονικά έργα που έχουν ηχογραφηθεί έως σήμερα στην Ελλάδα. Η Στερεοπούλου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, και είναι αλήθεια πως διαβάζοντας όλα τα προηγούμενα (καθώς και άλλα που βρίσκονται στο site της) αρχίζεις να προσανατολίζεσαι σιγά-σιγά και καταλλήλως, καθώς αντιλαμβάνεσαι στην ηχητική διαδρομή πού «κολλάνε» όλα τα προηγούμενα και πώς ακριβώς εφαρμόζονται στην πράξη. Οι αναφορές θέλω να πω είναι φανερές και προφανείς κατά τόπους, αλλά εκείνο που είναι φανερότερο όλων είναι το ταλέντο τής Στερεοπούλου να ενσωματώνει όλα όσα την ενδιαφέρουν σ’ ένα δικό της σύνολο, σ’ ένα δικό της πλάνο. Το concept δηλαδή είναι εκείνο που λειτουργεί, και πάνω εκεί ξετυλίγεται και περατώνεται η ηχητική εφαρμογή του. Βεβαίως η μουσική τής Στερεοπούλου δεν είναι στενά ηλεκτρονική, αλλά είναι ηλεκτρονική η... διάταξη και η ανάπτυξή της. Έτσι, πέρα από το hammond και τα σύνθια που χειρίζεται η ίδια η συνθέτιδα (η ίδια παίζει ακόμη λύρα και μπανσούρι), είναι το βιολοντσέλο (το μη ηλεκτρονικό όργανο που έχει ταυτιστεί όσο ελάχιστα άλλα με την ηλεκτρονική μουσική), το ηλεκτρικό μπάσο, η κέλτικη λύρα και βεβαίως τα φωνητικά, που έχουν, άπαντα, έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη του έργου, παρέχοντας όλες εκείνες τις «πινελιές» που είναι απαραίτητες για την ολοκλήρωση του μύθου. 

Στο “c_i_r_c_e: the black cut” υπάρχουν εντυπωσιακά κομμάτια, πλήρως υποβλητικά, που θα τα ζήλευαν ακόμη και οι Pink Floyd των mid-70s (δεν είναι υπερβολή), όπως το “[Α φ] The Seabed + the hill” για παράδειγμα, ενώ άλλα έχουν έναν cosmic επικό χαρακτήρα όπως το 13λεπτο “[ii Ǝ] White dwarf (the black cut)” ή το 6λεπτο “[∞ Å] The Hill + the port (arianrhod’s theme)”, γειτνιάζοντας με το electro-kraut των Tangerine Dream λόγου χάριν.

Παρόλη την πρωταρχική συνθετότητα και πολυπλοκότητα τού project στην πράξη, το “c_i_r_c_e: the black cut”, είναι ένα καθαρό, απολαυστικό έργο, που δείχνει τον προσωπικό τρόπο και την ικανότητα της Άννας Στερεοπούλου να αναμετράται με πολλές και διαφορετικές συνιστώσες, ελέγχοντας πλήρως τη συνισταμένη τους.

Επαφή: http://www.annastereopoulou.gr/